Αναρωτήθηκες ποτέ τι μαγειρεύει ο Boris Johnson, στο Νούμερο 10 της Ντάουινγκ Στριτ, όταν δεν παραγγέλνει γκουρμέ έτοιμα γεύματα ή δεν πηγαίνει σε πάρτι παραβιάζοντας το lockdown; Ή τι βάζει στο passion cake της η πρώην Βρετανίδα Υπουργός Υγείας, Edwina Currie; Μην ανησυχείς. Ο επίσημος οδηγός μαγειρικής του Συντηρητικού Κόμματος, “Corridors of Flour”, θα σου λύσει όλες τις απορίες.
Το 2021, οι Tories έβγαλαν το πρώτο τους βιβλίο μαγειρικής μετά από 30 χρόνια –το τελευταίο ήταν το 1988, το “True Blue Cookery Book”– και είχα την τύχη να βρω ένα αντίτυπο. Οι 50 συνταγές από διάφορους πρώην πρωθυπουργούς και πολιτικούς υπόσχονται να σου ανοίξουν την όρεξη. Υπάρχουν τα κεκάκια της Theresa May, το γκασπάτσο Γιβραλτάρ του βουλευτή του Κρόλεϊ Henry Smith, με μια θολή φωτογραφία του Βράχου του Γιβραλτάρ και τίποτα άλλο. Και χορτοφαγικά λαζάνια από τον δήμαρχο του Τις Βάλει, Ben Houchen – και πάλι χωρίς φωτογραφία, μόνο ένα close-up σε μια κονσέρβα ντομάτες.
Videos by VICE
Οι συνταγές χωρίζονται σε αλμυρές και γλυκές, αλλά προς το τέλος το βιβλίο έχει ένα τμήμα που λέγεται Cooking Up Some History, που χρησιμοποιεί ξανά συνταγές από το True Blue, όπως το ψαροκεκάκια με σολομό του Denis Thathcer και την κολοκυθόπιτα του Ted Heath. Επίσης είναι γεμάτο ορθογραφικά και σχεδόν όλες οι φωτογραφίες είναι λες και τραβήχτηκαν με πρώτης γενιάς Sony Ericsson. Σε κάθε σελίδα υπάρχει το λογότυπο του κόμματος για να σου υπενθυμίζει ότι ο εσύ, ένας ταπεινός πληβείος, μπορείς να φας σαν Tory.
Όπως είναι φυσικό έκανα ότι θα έκανε οποιοσδήποτε γενναίος/περίεργος/χαζός (διαλέγεις και παίρνεις) κριτικός φαγητού: έκανα ένα ντίνερ πάρτι με τρία πιάτα των Tories και μαγείρεψα τέσσερις συνταγές από το βιβλίο.
Antipasti: η συνταγή του Boris Johnson για φρυγανισμένο ψωμί με λιωμένο τυρί
Στην εισαγωγή λέει: «Μάλλον είναι η μόνη φορά στην ιστορία που ένα σνακ έχει εγκριθεί προσωπικά από τον Πρωθυπουργό». Κρίνοντας από το κεφάλι του Boris που είναι φωτοσοπαρισμένο στο σώμα κάποιου άλλου με μια ποδιά που γράφει “Commonwealth Big Lunches”, έχω την υποψία ότι δεν είχε καμία σχέση με τη συνταγή.
Εδώ που τα λέμε δεν είναι συνταγή, δεν περιλαμβάνει συγκεκριμένα συστατικά, μετρήσεις ή χρόνους. Προσπάθησα να την ακολουθήσω – πόσο χάλια να κάνεις ένα τοστ με τυρί ουσιαστικά (εκτός αν είσαι ο Gordon Ramsay που καταφέρνει και να κάψει το ψωμί και να μη λιώσει το τυρί στη συνταγή του “Ultimate Grilled Cheese”);
Έβαλα μερικές φέτες μαύρο ψωμί στην τοστιέρα και έκοψα ένα βουνό τσένταρ. Το επόμενο βήμα λέει να αλείψω βούτυρο και τσάτνει, αλλά δεν λέει τι τσάτνει. Μάνγκο; Ντομάτα; Ή Μπράνστον, κλασικό βρετανικό; Αποφασίζω να βάλω αυτό που έχω, τσάτνεϊ γλυκό κρεμμύδι.
Η συνταγή εξηγεί: «Ψήνουμε μέχρι να ροδίσει. Συνεχίζουμε το ψήσιμο μέχρι οι άκρες του τυριού να έχουν γίνει καστανές, διάτρητες και σαν κάκαδο». Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα πολύ μου αρέσει να περιγράφω το φαγητό μου ως κάκαδο.
Το τελευταίο βήμα αναφέρει: τρώμε γρήγορα πριν μας τσακώσουν. Να μας τσακώσουν να κάνουμε τι; Να κρυβόμαστε σε ένα ψυγείο για να αποφύγουμε ερωτήσεις στη ζωντανή τηλεόραση; Να κάνουμε απιστία; Να πηγαίνουμε σε χριστουγεννιάτικα πάρτι μες στην καραντίνα;
Η συνταγή είναι εντάξει – τυρί και ψωμί είναι, πόσο χάλια πια. Μου φάνηκε παράξενο να βάζω βούτυρο και τσάτνεϊ πριν το ψήσιμο, θα προτιμούσα το τσάτνεϊ κρύο στο πλάι σαν dip αλλά δεν πειράζει, πάμε παρακάτω.
Ορεκτικό: Tα ιταλικά ζυμαρικά με κρέας, από λουκάνικο του David Cameron
O πρώην πρωθυπουργός David Cameron ισχυρίζεται ότι είναι μια απλοποιημένη εκδοχή ενός κλασικού πιάτου εμπνευσμένου από το βιβλίο μαγειρικής του River Café και είναι από τα αγαπημένα της οικογένειας του. Ενώ στη φωτογραφία απ’ ό,τι φαίνεται είναι ο ίδιος, τον δείχνει να βάζει κάτι στο φούρνο παρόλο που η συνταγή δεν περιλαμβάνει φούρνο οπότε υποθέτω ότι ο Cameron επίσης δεν είχε σχέση με αυτήν τη συνταγή.
Είχα την αυθεντική συνταγή του River Cafe για να συγκρίνω. Το παλιό ιταλικό εστιατόριο στο Χάμερσμιθ χρησιμοποιεί βάση με καρότο, σέλερι και κρεμμύδι, την αγία τριάδα για μια πλούσια, καραμελωμένη βάση ουμάμι για σος, σούπες και βραστά. Προφανώς η εκδοχή του Cameron τα παραλείπει όλα αυτά.
Χρησιμοποιεί παραδόξως κόκκινα κρεμμύδια αντί για άσπρα ή κίτρινα (τα κόκκινα είναι ήπια κι όταν μαγειρεύονται χάνεται η γεύση τους, καλύτερα να τρώγονται ωμά ή τουρσί σε σαλάτες). Επίσης είναι έγκλημα που δεν έχει σκόρδο αλλά προσπαθώ να σκεφτώ σαν Tory, που σημαίνει να στερείσαι κάθε χαρά και να ωραιοποιείς τις υπέροχες μέρες του Μπλιτζ, που γεύση, νοστιμιά και ευτυχία τα έπαιρνες με δελτίο.
Μαγείρεψα τα κρεμμύδια και το λουκάνικο αλλά η συνταγή δεν λέει για πόσο να βράσουμε το κρασί και τις ντομάτες. Λέει, απλώς, βράστε τη σάλτσα μέχρι να δέσει όπως τη Μπολονέζ, αλλά αν δεν έχεις ξανακάνει Μπολονέζ; Έκανα πάλι τα δικά μου.
Επίσης καταβάλω μεγάλη προσπάθεια να μη βάλω μπαχαρικά, διότι η συνταγή δεν λέει κάτι τέτοιο. Ο David Cameron χρησιμοποιεί μόνο κόκκινο κρασί, παρμεζάνα και –Ιταλοί κλείστε τα μάτια σας– ένα τέταρτο κρέμα γάλακτος.
Δεν είναι κακή συνταγή, αλλά ούτε και καλή. Η κρέμα το κάνει πολύ βαρύ, νιώθω τις αρτηρίες μου να φράζουν σε κάθε μπουκιά. Εγώ θα έβγαζα την κρέμα και θα έβαζα σκόρδο, βασιλικό και flakes παρμεζάνας, κι ένα σωρό αλάτι και πιπέρι. Αδιάφορο, σαν την πρωθυπουργία του Cameron.
Κυρίως: ο βουλευτής του Γουίμπλεντον, Stephen Hammond, μαγειρεύει στήθος κοτόπουλο γεμιστό με μους κοτόπουλο
Πάμε στο κυρίως και αυτό που φοβάμαι πιο πολύ. Για τη συνταγή του Hammond κάνεις φλατ ένα στήθος κοτόπουλο, αλείφεις κρεμ φρες (creme fraiche), μους κοτόπουλου και μπέικον στη μέση και μετά το τυλίγεις και το κάνεις ποσέ.
Κρίνοντας από τη φωτογραφία, θα πάθουμε καμιά σαλμονέλα από το ανεμικό κοτόπουλο. Έχοντας περάσει δυο χρόνια με έναν θανατηφόρο ιό θα σπαστώ πολύ αν την πάθω από μια καταραμένη συνταγή, που έχει την ίδια φωτογραφία και στις δυο πλευρές – απλά πιο κοντινή για να φαίνεται χειρότερη.
Ξεκινάω να κάνω φλατ τα κοτόπουλα με έναν πλάστη. Στη συνέχεια ασχολούμαι με τη γέμιση, σοτάρω κρεμμυδάκια σε ένα τηγάνι και τα βάζω στο μούλτι με ένα μπούτι κοτόπουλο σε κομμάτια, ασπράδι αβγού, μπέικον, ψίχουλα άσπρου ψωμιού και κρεμ φρες.
Αλείφω το μίγμα στο κέντρο κάθε στήθους και κάνω ρολό το ωμό κρέας μέσα σε μεμβράνη, ώστε να μοιάζει με λουκάνικο. Μοιάζει με δάχτυλο εξωγήινου (θα βλέπω εφιάλτες). Τα τυλίγω σε διπλό αλουμινόχαρτο για προστασία (η συνταγή δεν λέει να το κάνω αλλά φοβάμαι ότι θα λιώσουν ή θα εκραγούν) και μετά τα βάζω για λίγο σε μια κατσαρόλα με καυτό νερό για 18 με 20 λεπτά όσο κάνω τη σάλτσα.
Τα μανιτάρια και τα κρεμμυδάκια έχουν μαλακώσει και προσθέτουμε κι άλλη κρέμα γάλακτος. Εμπνευσμένη από τον David Cameron, προσθέτω ένα μπουκάλι λευκό Chardonnay στη σάλτσα και αφήνω να δέσει. Για το σερβίρισμα, κόβω το κοτόπουλο και σερβίρω με ψητές πατάτες και μπρόκολο.
Ο φίλος μου λέει ότι το πιάτο φαίνεται πολύ παρωχημένο και θα προτιμούσε το κοτόπουλο ψητό αντί για ποσέ. Το κρέας είναι ζουμερό και μαλακό αλλά η γεύση μονότονη. Αν το κοτόπουλο δεν ήταν γεμιστό με τα ίδια του τα μπούτια και το συνόδευε ένα πράσινο πέστο ή λιαστές ντομάτες και προσούτο για αντίθεση, μπορεί να ήταν ΟΚ. Δεν θύμωσα, απογοητεύτηκα.
Επιδόρπιο: αχνιστή πουτίγκα με μαρμελάδα του προέδρου του κόμματος, Oliver Dowden
Λυπάμαι γι’ αυτό που θα διαβάσετε αλλά η φωτογραφία στη συνταγή είναι απλώς μαρμελάδα που μοιάζει με αίμα περιόδου, δίπλα σε έναν τρομοκρατημένο Oliver Dowden με ένα μπολ στα χέρια. Αυτό χαλάει τη συνταγή πριν καν τη δοκιμάσω.
Στα θετικά θα πω ότι ήταν η πιο κατανοητή και εύκολη απ’ όλες. Απλώς περιλαμβάνει αλεύρι, βούτυρο και 175 γραμμάρια ζάχαρη. Άρα θα είναι βαρύ. Αναμιγνύω τα συστατικά και κάνω ένα απαλό μίγμα, γεμίζω το μπολ με απίστευτη ποσότητας μαρμελάδας και το τυλίγω με αλουμινόχαρτο. Δυο ώρες στον ατμό και η ώρα της αλήθειας: το αναποδογυρίζω σε ένα πιάτο.
Καταφέρνω να κρατήσω την πουτίγκα άθικτη, αλλά μοιάζει με τέρας που αιμορραγεί. Η συνταγή λέει να το σερβίρω με κρέμα ή παγωτό. Κάνω ένα καλό για τις αρτηρίες μου και το τρώω σκέτο.
Πέρα από την εμφάνιση, η γεύση ήταν καλή. Στους καλεσμένους μου θύμισε μια πουτίγκα από το κυλικείο του σχολείου και ίσως είναι η νοσταλγία αλλά το παντεσπάνι ήταν παραδόξως ανάλαφρο και μαλακό. Το κακό ήταν η απίστευτα γλυκιά μαρμελάδα φραμπουάζ που μας πόνεσε τα δόντια.
Οι καλεσμένοι συμφώνησαν ότι το επιδόρπιο, με εξαίρεση τη μαρμελάδα ήταν το καλύτερο απ’ όλα. Αλλά, Oliver Dowden -αν μας διαβάζεις– το παντεσπάνι θα μπορούσε να βελτιωθεί αν προσθέσεις παπαρουνόσπορους, ξύσμα πορτοκαλιού ή εκχύλισμα βανίλιας.
Συνολικά οι συνταγές τρώγονταν και δεν έπαθα δηλητηρίαση, που το θεωρώ επιτυχία, αλλά πολύ αμφιβάλλω ότι θα τις ξανακάνω ή θα τις βάλω στις αγαπημένες μου – κυρίως επειδή με έπιασε δυσπεψία και ζαλάδα από το πόσο βαριές ήταν. Ίσως καλύτερα να σερβίρω τυρί και κρασί στο επόμενο ντίνερ πάρτι με θέμα Tories. Θα έχω και λιγότερα πιάτα να πλύνω.
Περισσότερα από το VICE
Ο Tony Raw Ξεκίνησε να Γράφει Raps με τη Μορφή Ημερολογίου
H Ελισάβετ Αυτοφωτογραφίζει το Σώμα της, Γιατί Μπορεί