Βότκα, Groupies και Ξενύχτια: Οι Καλλιτέχνες Κλασικής Μουσικής είναι πιο Hardcore από τους Rock Stars

Όλα αυτά τα χρόνια που έχω γυρίσει τον κόσμο ως γραφιάς, έχω βρεθεί σε αρκετές δύσκολες καταστάσεις. Με έχουν πυροβολήσει στα σοκάκια της Αβάνας, ενώ έχω τσακωθεί και με Τζιχαντιστές πολέμαρχους. Τίποτα όμως δεν με έφερε πιο κοντά στον θάνατο από την βραδιά που τα ήπια με τον εκπληκτικό κλασσικό πιανίστα Boris Beresovsky.

Με βρήκαν να κοιμάμαι μέσα στα χιόνια στις τέσσερις το πρωί, έξω από ένα καζίνο στο Ekaterinburg, στην περιφέρεια των Ουραλίων της Ρωσίας. Η θερμοκρασία ήταν -30 βαθμοί Κελσίου. Κάθε πρωί, μπορούσες να δεις τα παγωμένα πτώματα που ξέμειναν στον δρόμο, μετά από ένα βράδυ παραδομένο στο κάλεσμα της βότκας. Αυτό είχα κάνει κι εγώ, αλλά πίστεψα ότι δεν το είχα παρακάνει. Είχα προσπαθήσει να το ελέγξω, πίνοντας μια βότκα για κάθε τέσσερις που έπινε ο Boris, έχοντας μάλιστα βάλει σκοπό να το λήξω κατά τα μεσάνυχτα.

Το Ekaterinburg είναι στα σύνορα της Ασίας με τη Ευρώπη. Εκείνη την ημέρα είχαμε επισκεφτεί το ορυχείο, στο οποίο οι επαναστάτες είχαν πετάξει την οικογένεια του Τσάρου Νικόλαου του 2ου μετά την εκτέλεσή τους. Μετά το μάθημα ιστορίας, ακολούθησε γεύμα και άφθονα ποτά με τον ντόπιο μαέστρο Dmitri Liss. Μας έλεγε πόσο δεκτικό ήταν το κοινό της κοντινής πόλης του Novouralsk, πράγμα που φαντάζομαι είναι περίπου σαν να λες ότι οι indie μπάντες τυγχάνουν καλύτερης αποδοχής βόρεια του Watford. To Novouralsk είναι μια «μυστική πόλη», καθώς οι Ρώσοι την έκρυβαν από τους χάρτες για να μπορούν να κατασκευάζουν εκεί πυρηνικά όπλα και άνθρακα. Πλέον, από όσο μαθαίνω, είναι ένας πυρήνας δραστηριότητας για κορίτσια που εξασκούν το ευγενές επάγγελμα της webcam stripper.

To πράγμα άρχισε να στραβώνει όταν μου είπε να πάμε στο καζίνο που υπήρχε εκεί. Του είπα ότι κουβαλούσα αρκετά κουσούρια και δεν ήθελα να προσθέσω και τον τζόγο σε αυτά, αλλά με δωροδόκησε με ένα τούβλο ρούβλια, λέγοντάς μου πως έπρεπε να δοκιμάσουμε τις ορέξεις των θεών της τύχης. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του τούβλου το

Παρά το γεγονός ότι ζει με το γκάζι πατημένο, ο Boris Beresovsky είναι ένας συγκλονιστικός πιανίστας, ο οποίος μαζεύει βραβεία όπως οι άλλοι μουσικοί μαζεύουν κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα, παίζοντας τρομακτικά δύσκολα κομμάτια χωρίς παρτιτούρες, χρησιμοποιώντας αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «μνήμη των δαχτύλων». Βέβαια, δεν είναι ο μόνος καλλιτέχνης κλασσικής μουσικής που του αρέσει να πίνει. Ένα ντοκιμαντέρ του BBC που προβλήθηκε τον περασμένο μήνα με τίτλο Addicts Symphony, εξέθεσε τα προβλήματα αλκοολισμού και καταχρήσεων που υπάρχουν στις τάξεις των καλλιτεχνών αυτής της τάξης, παρουσιάζοντας τις απόψεις δέκα μουσικών που πάλεψαν με τέτοια προβλήματα.

Πάντα πίστευα πως οι ρόκερς ήταν οι σημαιοφόροι της κραιπάλης. Μεγάλωσα με τους θρύλους του Keith Moon, των Led Zeppelin και των Rolling Stones, που πέταγαν τηλεοράσεις από παράθυρα ξενοδοχείων, έριχναν λιμουζίνες σε πισίνες, συμμετείχαν σε όργια με γκρούπις και κατέβαζαν ηρωικές ποσότητες ηρωίνης και κοκαΐνης. Όμως όλα αυτά αφορούν μια άλλη εποχή. Σήμερα, οι περισσότερες ροκ μπάντες πίνουν τσάι, κάνουν γιόγκα και επικοινωνούν με τους λογιστές τους και τα αφεντικά τους στις δισκογραφικές εταιρίες. Οι Muse ήταν η τελευταία μεγάλη μπάντα που γνώρισα. Γούσταρα τον μεγαλομανιακά υπερβολικό ροκ ήχο τους που είχε και μια δόση παράνοιας. Ήταν εξαιρετικά ευγενικοί. Μάλιστα θυμάμαι να συγκρίνουμε σημειώσεις σχετικά με το αγαπημένο μας μεταλλικό νερό.

Αρχικά, ξεκίνησα να εξερευνώ τον χώρο των καλλιτεχνών κλασσική μουσικής από τα εύκολα, ερχόμενος σε επαφή με τον punk-ίζοντα βιολιστή Nigel Kennedy. Αυτός και οι μάνατζέρ του, είχαν την ιδέα να πακετάρουν τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi σαν ροκ άλμπουμ και ο δίσκος πούλησε με την σέσουλα (μερικά εκατομμύρια και μετράμε ακόμα). Όταν τον επισκέφτηκα στο σπίτι του, το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν ότι «αν θες να κατουρήσεις, ρίξτα στον κήπο». Φάγαμε αρκετά βράδια μαζί σε ένα περίεργο Πολωνικό τζαζ κλαμπ στο Βερολίνο, όπου γίναμε αλοιφή. Τον είδα να παίζει στο Hampton Court, έναν ανοιχτό χώρο που του αρέσει επειδή «όταν βρέχει, οι πλούσιοι μαλάκες γίνονται μούσκεμα». Μου είπε κάποια στιγμή πως η αγαπημένη του ορχήστρα είναι η Φιλαρμονική του Βερολίνου επειδή «είναι γαμάτοι. Αληθινοί». Θα μπορούσε κάποιος να πει πως όλο αυτό το punk προφίλ είναι στημένο, αλλά έχει διαρκέσει τόσο καιρό που είναι πλέον αληθινό. Άλλωστε πολλοί από τους «αυθεντικούς» punks ήταν παιδιά μεσαίας τάξης, όπως ο γιος διπλωμάτη Joe Strummer.

Αλλά για να ζήσεις το πραγματικό hardcore-ιλίκι στο ποτό, πρέπει να πας στην Ρωσία και την Ουκρανία, εκεί που τυχαίνει να βρίσκονται και οι καλύτεροι μουσικοί κλασσικής μουσικής. Ο πρώτος που γνώρισα ήταν στην Βιέννη. Τον λένε Yuri Bashmet και είναι ο πιο καταξιωμένος βιολίστας στον κόσμο. Ακόμα και όταν ήμασταν σε κάποιο εστιατόριο, υπήρχε πολύς κόσμος που τον αναγνώριζε και του έστελνε ποτά στο τραπέζι μας. Υπάρχουν ιστορίες για τα τρελά πάρτι του στο σπίτι του στην Μόσχα, τα νυχτοπερπατήματά του σε τζαζ κλαμπ και οι αργοπορημένες του αφίξεις για πρόβες μετά από μεθύσια. Αν ο Skream ήταν βιολίστας, θα ήταν αυτός.

Είχα πλέον εθιστεί στο να κάνω παρέα με αυτούς τους τύπους, παρά το γεγονός ότι τα ταξίδια μου στην Ρωσία, μου είχαν κοστίσει μια περιουσία. Με ενημέρωσαν ότι είχα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από τον θρυλικό μαέστρο Valery Gergiev, που για πολλούς είναι ο καλύτερος στον κόσμο. Τον συνάντησα στην χλωμή και φασματώδη Αγία Πετρούπολη και φυσικά, όπως τα περισσότερα βράδια μου στην Ρωσία, καταλήξαμε εντελώς μεθυσμένοι. Η βραδιά μας τελείωσε κατά τις 5 το πρωί, γιατί αν είσαι ο Gergiev δεν σε πετάνε έξω από τα εστιατόρια επειδή θέλουν να κλείσουν. Ο τύπος έχει και την δική του αυτοκινητοπομπή, για να μετακινείται γρήγορα μέσα στην πόλη.

Ο Gergiev μοιάζει λες και έχει να κοιμηθεί καλά εδώ και αρκετές δεκαετίες και κάτι μου λέει πως παίζει και να ισχύει. Πολλά λέγονται για την «δαιμονική του ενέργεια», καθώς τρέχει έναν θίασο με 80 τραγουδιστές, 200 χορευτές, 180 μουσικούς και αναρίθμητο τεχνικό και διοικητικό προσωπικό. Μιλάμε πάντα για έναν άνθρωπο που σύμφωνα με τη αδερφή του, την Larissa «δεν μπορεί να μαγειρέψει, δεν πλένει τα ρούχα και δεν κάνει καμία δουλειά σπιτιού». Γιόρτασε τα 50α του γενέθλια κάνοντας γυναίκα του μια 19χρονη.

Στις 10 το πρωί της επόμενης μέρας όμως, καθοδηγούσε το Τριστάνος και Ιζόλδη του Wagner, μετατρέποντας την όπερα σε κάτι που θύμιζε τους Led Zeppelin της εποχής του Kashmir. Διακατέχεται από μια συγκλονιστική ενέργεια και έχει διευθύνει μέχρι και τρία διαφορετικά κονσέρτα, σε τρεις διαφορετικές χώρες, μέσα στην ίδια ημέρα. Το ίδιο βράδυ και ενώ εγώ ακόμα πάλευα με έναν επικό πονοκέφαλο, παρακολούθησα την πρεμιέρα της νέας εκδοχής του Gergiev στην σπανίως παιγμένη όπερα του Rimsky-Korsakov, The Tsar’s Bride. Αμέσως μετά, πήγαμε σε ένα γκαλά στο οποίο παραβρέθηκαν οι σπόνσορες της παράστασης και διάφοροι κριτικοί.

Ο σχεδιαστής της όπερας εκθείασε πολλάκις το ταλέντο και την διάνοια του Gergiev, πριν πέσει αναίσθητος από το μεθύσι.

Θα μπορούσα να είχα σταματήσει εκεί, αλλά αρκετός κόσμος μου μίλησε για έναν τύπο στην Σιβηρία, που ήταν πιο έντονος ακόμα και από τον Gergiev. Μπήκα λοιπόν σε μια πτήση για το Novosibirsk, για να γνωρίσω έναν εκπληκτικά τρελό τύπο, τον Teodor Currentzis που ξεστομίζει βαρύγδουπα πράγματα όπως το «θα σώσω την κλασσική μουσική» και τα εννοεί. Μετά από μια τέτοια δήλωση όπως καταλαβαίνετε, ακολούθησε μια θορυβώδης βραδιά οδηγούμενη από το κρασί και ακόμα περισσότερη βότκα. «Όλα τα κορίτσια είναι ερωτευμένα μαζί του και το λατρεύει», μου είπε μια μαθήτρια του. Ο Currentzis, με μια κόμη που θυμίζει Λόρδο Βύρωνα, αποκαλεί τον εαυτό του «αναρχικό ναρκισσιστή» και αναφέρει ονόματα post-punk συγκροτημάτων όπως οι Nurse With Wound. «Ξέρεις», μου είπε, «προτιμούσα πολύ περισσότερο τους Joy Division όταν τους έλεγαν Warsaw”.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν λέω ότι πρέπει να είσαι κομμάτια για να έχεις ενδιαφέρον. Αυτό που λέω είναι ότι θα προτιμούσα να περάσω ένα βράδυ με τύπους σαν τον Currentzis και τον Gergiev, παρά με τους Mumford and Sons ή τους Clean Bandit. Βασικά, αν ψάχνεις για rock’n’roll-ική συμπεριφορά, πρέπει να το γυρίσεις στην κλασσική μουσική

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.