Όπως οι περισσότεροι οπαδοί του DMX πέρασα τις προηγούμενες μέρες πενθώντας τον, μέσα από τη δουλειά του. Αν το διαβάζεις αυτό είμαι σίγουρος ότι άκουσες εκατό φορές τα “Stop Being Greedy”, “Slippin”, “How’s It Goin Down”, “4,3,2,1”, “Ruff Ryders Anthem”, “Who We Be”, “Get At Me Dog” ή την old testament rap του.
Διάβασα τις ελεγείες στο Διαδίκτυο που περιέγραφαν τη ζωή του Earl Simmons ως ράπερ, άνδρα, επιζήσαντα, χριστιανό, ποιητή και δύναμη της φύσης στη μουσική για μισή δεκαετία. Υπάρχει όμως και άλλη μια πλευρά του: οι ρόλοι του σε ταινίες δράσεις της δεκαετίας του 2000.
Videos by VICE
Το βράδυ της Κυριακής τον είδα στο “Exit Wounds” του 2001. Έπειτα αποφάσισα να μείνω ξύπνιος ως αργά και να δω και το “Cradle 2 The Grave” του 2003.
Καθώς ο DMX παλεύει με τους μαφιόζους βλάκες που απήγαγαν την κόρη του σε έναν ιδιωτικό διάδρομο απογείωσης –ενώ ο συμπρωταγωνιστής Jet Li διαλύει μια κάψουλα πλουτώνιου μέσα στον λαιμό του κακού- σκέφτηκα ότι ο DMX φαινόταν χαλαρός. Φαινόταν ανάλαφρος. Σαν να το διασκέδαζε.
Εκείνη τη στιγμή φάνηκε λογικό που ο έμπειρος διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης στην πρώτη του ταινία, Andrzej Bartkowiak, που είχε δουλέψει σε ταινίες όλων των ειδών, από επιτυχημένα trash (The Devil’s Advocate, Species) μέχρι ταινίες που κέρδισαν Όσκαρ (The Verdict, Terms of Endearment) και γνήσια blockbusters (Speed, Twins) έκανε τον DMX τη χρυσή κλωστή που συνδέει τις τρεις περιπέτειες του τη δεκαετία του 2000: Romeo Must Die (2000), Exit Wounds (2001) και Cradle 2 the Grave (2003).
Για τον παραγωγό Joel Silver, τα πράγματα ήταν απλά: χρησιμοποίησε τις κινηματογραφικές τακτικές του Χονκ Κονγκ με περιστρεφόμενη κάμερα, πρόσθεσε την ποπ αισθητική της εποχής –rap τελών 90s’ και R&B– και τους πιο λαμπερούς και πιθανόν προσιτούς σταρ απ’ όλους τους σχετικούς κόσμους.
To ωραίο και στις τρεις ταινίες είναι ότι ο DMX δεν ταιριάζει με τον τύπο αυτό. Όταν ο DMX έβγαλε το ντεμπούτο του με τίτλο “Belly”, το 1998, ο χαρακτήρας του ο Tommy ήταν εκρηκτικός. Αλλά η κουλ ερμηνεία του DMX στο “Romeo Μust Die” ως ιδιοκτήτη κλαμπ βασίζεται στην αυτοκυριαρχία του. Όταν ήταν συμπρωταγωνιστής στα “Exit Wounds” και “Cradle 2 the Grave” ήταν το επίκεντρο. Οι ερμηνείες του –σταθερό βλέμμα, γρύλισμα και ψίθυρος– έδωσαν χώρα σε πετυχημένους καρατερίστες όπως οι Delroy Lindo, Russell Wong, Chi McBride και Bill Duke για έντονες ερμηνείες και εύκολους διαλόγους. Αν προσθέσουμε και τους Tom Arnold, Isaiah Washington και Anthony Anderson που παίζουν στις δύο από τις τρεις ταινίες και υποδύονται τους κακούς, μαζί με λίγη κωμωδία, έχουμε μια απολαυστική B-movie για τους fans των περιπετειών ή/και της rap στην αλλαγή της χιλιετίας.
Ο DMX διαπέρασε όλα τα τεταρτημόρια της κουλτούρας στις αρχές του 2000. Μπορούσε να δελεάσει τους fans των περιπετειών που σίγουρα είχαν ακούσει το “Party Up” στο ραδιόφωνο και μπορούσε να δώσει κίνητρο σε 20χρονους fans της rap να δουν μια ταινία με τον Jet Li ή τον Steven Segal, που οι δόξες τους είχαν περάσει εδώ και δέκα χρόνια.
Αυτές οι ταινίες σού θυμίζουν ότι ενώ η μουσική του DMX είναι διαχρονική, η κινηματογραφική καριέρα του ήταν προϊόν της εποχής. Στο αποκορύφωμα της δόξας του στις αρχές του 2000 είχε ήδη πουλήσει πάνω από δέκα εκατομμύρια δίσκους, τα “What?” και “Come On!” ήταν κανόνας της χιλιετίας, ήταν ωραίος και μελαγχολικός και συναισθηματικός –ο Kurt Cobain της rap– και συνεργαζόταν καλά με γυναίκες συμπρωταγωνίστριες όπως η Gabrielle Union. Και όταν οι χαρακτήρες του DMX εμφανίζονται κουλ σε ξεδιάντροπα παλαβές B-movies, αυτές απογειώνονται.
Υπάρχει μια στιγμή στο “Cradle 2 The Grave” που ο DMX φεύγει με μια γουρούνα και αρχίζει καταδίωξη με την αστυνομία στο Λος Άντζελες ενώ ακούγεται το “X Gone Give It To Ya”. Στο σημείο εκείνο ενώνονται τρία πρόσωπα: o DMX ο rapper, o DMX ο ηθοποιός και ο Earl Simmons, ο απίθανος σταρ περιπετειών του 2000.
Όταν βλέπω αυτές τις ταινίες τώρα, παρόλο που δεν είναι για πολλά-πολλά, βλέπω την επιρροή τους στην εποχή. Βλέπω την ξέπνοη οργή του “The Raid” και του “John Wick”, και τα αμυδρά νεύματα προς την πολιτική της εργατικής τάξης στο λεγόμενο κύμα Garbage Crime που έσκασε μετά την ύφεση, με ταινίες όπως η “Brooklyn’s Finest” και σκέφτομαι ότι ο DMX ήταν εν μέρει σταρ.
Κυρίως όμως μ’ αρέσουν επειδή φαίνεται ότι ο DMX χαλαρώνει και κάνει κάτι επαγγελματικό καλλιτεχνικά, με λιγότερο κόπο απ’ ό,τι με τη μουσική.
Με παρηγόρησαν οι ιστορίες στα social media για τον DMX – ο DMX χορεύει σε έναν γάμο στην Αλβανία. Ένα βίντεο συγκεκριμένα μου έχει κολλήσει: Ο DMX χοροπηδάει στο κάθισμα συνοδηγού ενώ μια έφηβη τραγουδάει το “Shake it Off” της Taylor Swift. Φυσικά, ο DMX μπαίνει στο κομμάτι και φωνάζει ένα “What!” που ακόμα σε ταράζει.
Το Twitter της Gabrielle Union γράφει την ιστορία πίσω από το βίντεο: το κορίτσι που οδηγεί, η Paige Herd, νεαρή ηθοποιός, έπαιζε την κόρη του DMX στο “Cradle 2 the Grave” κάνοντας κινηματογραφικό ντεμπούτο στα 11. Ο DMX έγινε νονός της μετά την ταινία και παρέμεινε κομμάτι της ζωής της.
Μπορεί αυτές οι ταινίες να μη σήμαιναν κάτι μόνο για για μας, τους οπαδούς. Ίσως να σήμαιναν κάτι και για τον ίδιο. Σε μια συνέντευξη για το “Cradle 2 The Grave” το 2003, μίλησε ανοιχτά για τους λόγους που δούλευε με τους ίδιους ανθρώπους σε τρεις ταινίες απανωτά: «Δημιούργησαν ένα περιβάλλον για μένα, που δεν με πίεζε να είμαι ο καλύτερος ηθοποιός στον κόσμο».
Δεν έχει σημασία πόσο καλός ηθοποιός ήταν ο DMX. Σίγουρα όμως φαινόταν να βρίσκει στις ταινίες αυτές λίγη ανακούφιση από την απίστευτη πίεση της καλλιτεχνικής του ζωής.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Εργαζόμενοι στον Χώρο της Υγείας Στρέφονται στη Σεξεργασία
Unplugged #6: Η Gen Z Πάει στον Στρατό
Ο Γιος του Osama bin Laden Είναι Ζωγράφος και η Αμερική Είναι η Μούσα του
