Διασκέδαση

Οι Αγαπημένοι μου Τύποι που Συναντάω στο Γυμναστήριο

Kοινοποίηση

Έπειτα από αρκετά χρόνια κολασμένης εξωγηπεδικής ζωής, κάπου μεταξύ κερκίδας, μπιραρίας και πιτσαρίας δηλαδή, αποφάσισα πως πρέπει να αρχίσω να προσέχω τη σιλουέτα μου. Τα ανησυχητικά μηνύματα ήταν τόσο πολλά, κυρίως στην μπιροκοιλιακή περιοχή, που πλέον μου ήταν αδύνατο να τα παραβλέψω. Αφού έκανα μερικές τραγικά αποτυχημένες προσπάθειες να ξεκινήσω υγιεινή διατροφή (όλες είχαν διάρκεια μισής μέρας, μιας και η νύχτα χωρίς snacks είναι σκληρή), στράφηκα στη γυμναστική. Ήμουν τόσο αφελής που πίστευα πως θα βγάλω ένα πρόγραμμα το οποίο θα ακολουθήσω ευλαβικά, ενώ, για να σιγουρευτώ πως θα κάνω τις σωστές ασκήσεις, κατέβασα ένα ειδικό app στο κινητό που είχε πολλά προγράμματα για να διαλέξεις αυτό που σου ταιριάζει. Όπως καταλαβαίνετε, το εν λόγω app έφαγε τέτοιο κλάσιμο που δάκρυσε μέχρι και η οθόνη του κινητού. Με δυο λόγια, οι συνεχείς παροτρύνσεις του με μηνύματα στην οθόνη και ήχους βρήκαν αντίστοιχη ανταπόκριση με το πρώτο ξυπνητήρι της ημέρας. Με τα πολλά, όμως, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, σε σημείο δηλαδή που η εικόνα της κοιλιάς μου επηρέαζε την ψυχολογία μου και έτσι πήρα, πραγματικά αυτήν τη φορά, την απόφαση να γραφτώ σε ένα γυμναστήριο και να βάλω ξανά την άσκηση στη ζωή μου.

Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece.

Videos by VICE

Πριν από λίγες ημέρες, λοιπόν, έκανα την εγγραφή μου και αγόρασα τα πιο φτηνά αθλητικά παπούτσια που βρήκα στην αγορά (για να μην κλαίω στο μέλλον τα λεφτά μου). Μπορεί να εξοικονόμησα κάποια λεφτά, όμως έγινα ακόμα ένα θύμα του καπιταλισμού. Αυτό το λέω επειδή συνήθως τα πιο φτηνά παπούτσια έχουν και τα χειρότερα χρώματα. Τα δικά μου, για παράδειγμα, έχουν τόσο έντονες πορτοκαλί (προς ροζ) λεπτομέρειες, που φοβάμαι να τα φορέσω έξω τη νύχτα για να μη δημιουργήσω κάποιο ατύχημα στον δρόμο.

Αυτό ήταν το look μου την πρώτη μέρα που πήγα γυμναστήριο

Δεδομένου πως οι μισοί πάνε στο gym για να το παίξουν μούρη, ένας τύπος με πορτοκαλί (προς ροζ) παπούτσια, γκρι βερμούδα, t-shirt με ένα ντόνατ που έχει πιαστεί σε ποντικοπαγίδα και κορδέλα τύπου «’70s τενίστας» στα μαλλιά δεν περνάει απαρατήρητος και σίγουρα δεν πρόκειται να κάνει νέες φιλίες. Βέβαια, το γεγονός πως είμαστε εν μέσω αποκριάς σώζει –προς το παρόν– κάπως την κατάσταση. Ειλικρινά, ένιωθα λίγο καλύτερα από όταν με είχε ντύσει η μητέρα μου Αρλεκίνο και τώρα που το σκέφτομαι, ίσως τα παπούτσια μου να ταίριαζαν με εκείνη τη στολή, που είναι και ο λόγος που μισώ τις Απόκριες.

Ξεκίνησα λοιπόν το πρόγραμμα γυμναστικής που σύμφωνα με το προσωπικό του γυμναστηρίου μου ταιριάζει, το οποίο αν κρίνω από τα βάρη που μου έβαζαν στα μηχανήματα πρέπει να είναι το πιο εύκολο που υπάρχει. Αυτό που κατάλαβα γρήγορα είναι πως τα πράγματα στο γυμναστήριο λειτουργούν όπως στο σχολείο. Υπάρχει ένα είδος ιεραρχίας μεταξύ των cool τύπων και των όχι και τόσο. Η πρώτη μου επαφή με γυμναστηριακό τύπο ήταν και η αγαπημένη μου. Ενώ σήκωνα τα φλώρικα βάρη, δίπλα μου ένας τύπος έδινε πόνο σε ένα όργανο, κοιτάζοντας με άκρως ερωτικό τρόπο τον εαυτό του στον καθρέφτη και συγκεκριμένα το πόσο γαμάτο φαινόταν το μπράτσο του τη στιγμή που έκανε την άσκηση. Η αλήθεια είναι πως ήταν γαμάτο το μπράτσο του και είχα κολλήσει και εγώ λίγο, πράγμα που μάλλον ο τύπος κατάλαβε επειδή σε κάποια φάση τα βλέμματά μας ενώθηκαν μέσω του καθρέφτη. Προσωπικά ένιωσα πολύ άβολα και άλλαξα αμέσως το βλέμμα μου, ο τύπος όμως δεν ντράπηκε καθόλου. Συνέχισε να κοιτάει το μπράτσο του. Δεν γίνεται, ρε φίλε, να κοιτάς έτσι το μπράτσο σου σε δημόσιο χώρο και να μην ντρέπεσαι! Λίγο πιο δίπλα έσκασε ένας τύπος ανθρώπου που ακόμα και να μην έχεις πάει ποτέ γυμναστήριο, γνωρίζεις πως υπάρχει από τις εκατοντάδες ιστορίες που έχεις ακούσει μέσω φίλων και γνωστών. Μιλάω για τον τύπο που το έχει «λιώσει» και βάζει στην μπάρα όσο περισσότερα κιλά μπορεί να χωρέσει. Στη συνέχεια, πρέπει να μάθει όλο το γυμναστήριο πως στον χώρο κινείται ο «man» και έτσι βρυχάται σαν πληγωμένη ύαινα για να ακούσει όλη η πλάση το κατόρθωμά του. Η συγκεκριμένη φάση είναι λίγο πιο σπαστική από το να έχεις ξεχάσει την τηλεόραση ανοιχτή και να παίζει αγώνας τένις στον οποίο και οι δύο τενίστες γκαρίζουν κάθε φορά που χτυπάνε την μπάλα λες και παίζουν σε τσόντα.

Δυστυχώς αυτές τις κοπέλες δεν τις πέτυχα (Φωτογραφία από το άρθρο του VICE Norwegian Girls at the Gym)

Αφού παρακολούθησα για λίγο μια κοπέλα να σηκώνει, χαλαρά, μια μπάρα που το συνολικό της βάρος ξεπερνά σίγουρα το σύνολο όσων σήκωσα εγώ σε όλο το session, άλλαξα χώρο, ευχόμενος να υπάρχουν και εκεί γραφικές φιγούρες. Δεν απογοητεύτηκα. Πρώτη επαφή, τύπος ο οποίος είναι ο κλασικός δεκαοκτάχρονος που σκάει γυμναστήριο για να γίνει τούμπανος και για κάποιο περίεργο λόγο θεωρεί πως ο γυμναστής είναι κολλητός του. Άσκηση και κουβεντούλα, με τον δεύτερο να προσπαθεί να την αποφύγει απαντώντας μονολεκτικά και κοιτάζοντας αλλού με ύφος «πω, με έχει πρήξει ο μικρός, είναι ο πέμπτος αμπλαούμπλας σήμερα». Εγώ απλώς συνέχιζα τη φάση μου και σχεδόν δεν ένιωθα τα χέρια μου. Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι πως υπάρχουν και αρκετοί νορμάλ τύποι στο γυμναστήριο, που κάνουν τη δουλειά τους και φεύγουν, απλώς εγώ ζω για να παρατηρώ τους τύπους που δίνουν πόνο γραφικότητας και τουμπανισμού. Μερικοί, από την πολλή γυμναστική έχουν αρχίσει να μοιάζουν με υπερτροφικά Pokemon. Ο τελευταίος που μου απέσπασε την προσοχή, πάντως, ήταν ένας τυπάκος ο οποίος όση ώρα ήμουν εκεί δεν είχε αγγίξει όργανο. Το μόνο που έκανε ήταν να μιλάει με όλο τον κόσμο. Ήταν λες και ντύθηκε αθλητής και ήρθε να κάνει δημόσιες σχέσεις στο gym. Την άραζε πάνω από το όργανο που έκανε ο άλλος γυμναστική και έλεγε τα δικά του.

Αφού έφτασα το πρόγραμμά μου μέχρι το τέλος, πήγα στο ψυγείο για να πάρω νερό. Στις επιλογές, μεταξύ άλλων, υπήρχε και ένα σοκολατούχο γάλα με πρωτεΐνη, το οποίο ήταν λες και φώναζε «πάρε με και θα ζήσεις το πιο explosive χέσιμο που μπορείς να φανταστείς». Προς στιγμήν σκέφτηκα πως θα είχε πλάκα να αρχίσω τις πρωτεΐνες και να γίνω τούμπανο μόνο και μόνο για να τρολάρω τους φίλους μου. Θα πω την αλήθεια, όμως, έφυγα ικανοποιημένος και μάλλον η κοιλιά εντέλει θα «πέσει». Μπορεί να βαριέμαι τη γυμναστική, αλλά ευτυχώς ο θίασος του γυμναστηρίου (στον οποίο ανήκω και εγώ πλέον) θα είναι εκεί για να μου κρατάει συντροφιά.

Περισσότερα από το VICE

Σεξ, Αυνανισμός, Φαγητό και Ευτυχία

Τι Έμαθα Βλέποντας το Νέο Trailer του «Game of Thrones»

Οι Πρώτοι Πανκ του Άμστερνταμ

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.