Τι μου Έμαθε η Λολίτα για τη Ζωή και τον Έρωτα

Η υπόθεση: Ένας μεσήλικας σκηνοθέτης νοικιάζει δωμάτιο στο σπίτι μιας όμορφης χήρας, έλκεται παθολογικά όμως από τη 13χρονη κόρη της, με την οποία και δημιουργεί δεσμό με ολέθρια αποτελέσματα. Καθώς ακολουθούμε τη βίαιη διαδρομή ενηλικίωσης της Λολίτας, η ιστορία μπλέκεται με τις μελλοντικές προβολές των χαρακτήρων καθώς και με την ιστορία μιας άλλης κοπέλας από το παρελθόν του ίδιου του συγγραφέα του ιστορικού έργου, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ.

Φέτος, στο Θέατρο Επί Κολωνώ, ο σκηνοθέτης Χρήστος Καρασαββίδης, αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (2014), ανεβάζει την παράσταση Lolita Reversed. Του ζητήσαμε να μας γράψει την άποψη του για τη δική του Λολίτα.

Οι άνθρωποι χωρίζονται, γενικώς, σε κατηγορίες: σε εκείνους που πίνουν πορτοκαλάδα σουρωμένη ή με κομματάκια, που κλείνουν το κάθισμα στο αυτοκίνητο ή το αφήνουν όρθιο, που θεωρούν το θέατρο το πιο ασήμαντο από τα σημαντικά ή το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα πράγματα. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ακραδάντως πως το μοναδικό σημαντικό γεγονός που μπορεί κι έχει ενδιαφέρον να παρασταθεί σκηνικά είναι ο έρωτας – σε οποιαδήποτε έκφανσή του. Είναι ο τρόπος που νιώθουμε αδύναμοι, η μορφή που παίρνει το πρόσωπο μας όταν ερωτευόμαστε κι ονειροπολούμε, δεν είναι οβάλ, γίνεται τραπέζιο, γίνεται σπειροειδής κύκλος, γίνεται αλμυρός κυματισμός και φυλλοβόλο δέντρο. Όταν ερωτευόμαστε γινόμαστε τραγούδια και στροφές ποιημάτων, γινόμαστε η διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, γινόμαστε η ασθενής πυρηνική δύναμη. Γι'αυτήν την οξυγονωμένη αφέλειά μας, γι'αυτή την υπονοσηρή σκέψη μας, γι'αυτήν την ερεθιστική αίσθηση της μοναδικότητας και της ιδιοκτησίας, γι'αυτές τις ματωμένες βραδιές, τα χαμήλωμα του ραδιοφώνου, τις εξ επαφής αναπνοές και τη χαζομάρα της στιγμής, για όλα τα κρυφά απωθημένα και την αποκτούμενη υπερδύναμη, για όλους αυτούς τους φαντασμένος λόγους πιστεύω σε ένα ερωτευμένο θέατρο.

Για τη Λολίτα, τη δική μου Λολίτα, από το πρώτο άναμμα των φώτων στην πρώτη πρόβα μέχρι το κλείσιμό τους στην πρεμιέρα, συνέχισα να έχω αμφιβολίες, επέμενα να συγκρούομαι μέσα μου ηθελημένα και συστηματικά με ένα σωρό σκόρπιες σκέψεις: γιατί αυτό το μυθιστόρημα, πώς παρίσταται ένα τέτοιο έργο, πώς ένας 29χρονος μπορεί να το αναλάβει, τι πραγματικά είναι η Λολίτα, τι περιμένει το κοινό να δει, γιατί οι πεταλούδες θεωρούνται όμορφες ενώ είναι απλώς κάμπιες με φτερά, γιατί προκαλούν τυφώνα στην άλλη άκρη της γης και γιατί τελοσπάντων αυτό είναι ακατανόητο, ενώ αντιθέτως μας φαίνεται λογικό πως οι άνθρωποι πίνουν αμαρέτο-λεμόνι, πως οι φοίνικες δεν βγάζουν ανανάδες και πως οι χελώνες είναι ουσιαστικά ένα δυσκίνητο τροχόσπιτο με μικρά πόδια και βαριεστημένα μάτια. Πάντα πίστευα πως το πιο αισιόδοξο θέαμα του κόσμου είναι ένα παιδί που σηκώνει το φίλο του όταν πέφτει κι ένας γιατρός που καπνίζει αρειμανίως. Λοιπόν, σε αυτήν τη Λολίτα κατέληξα πως η αισιοδοξία, η ορμέμφυτη ανάγκη να πιστεύουμε πως είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό το ξαναγεννημένων ονείρων, έγκειται στο γεγονός πως καμία από τις σκόρπιες εγγενείς προπαραστασιακές σκέψεις μου δεν είχε βάση. Γιατί το θέατρο είμαστε εμείς, γιατί δεν έχει την παραμικρή σημασία η ηλικία που δοκιμάζεις κάτι, με τον ίδιο τρόπο που δεν μας νοιάζει αν είναι μαύρο ή κόκκινο το καλαμάκι στον καφέ –μόνο αν είναι μπλε, γιατί αν φοβηθούμε να πιάσουμε τα μεγάλα μυθιστορήματα θα μαραθούμε ανάμεσα στην ατολμία και το θανάτο του οράματος και πέρα και πάνω απ' όλα γιατί θα χάσουμε όλα εκείνα που δημιουργούν τις θύμησες που χρόνια μετά θα γιατρεύουν τις πληγές μας.

Σ' αυτήν τη Λολίτα ρίσκαρα χωρίς στεγανοποιημένη λογική, χωρίς -ευτυχώς- ελκυστικά δομημένη σκέψη, χωρίς να μετανιώσω ούτε για μία στιγμή για καμιά από τις επιλογές μου. Γνώρισα ανθρώπους που συγκινούνται ή και όχι, ανθρώπους που ξενυχτούν ή και όχι, ανθρώπους συνεκτικούς που βγάζουν τα φιλτράκια με συγκεκριμένη σειρά, ανθρώπους δυνατούς κι επίμονους, ανθρώπους που μιλούν μέσα από μένα, που είναι το μυαλό μου, ανθρώπους που μου έχουν εμπιστοσύνη και τους έχω κι εγώ, ανθρώπους που σε ενάμιση μήνα μου ανακάλεσαν προσήγορα το βασικό μου ένστικτο, ανθρώπους που πιστεύουν σ'ένα όραμα, στους χαμένους ιδεαλισμούς των χρόνων μας και στο χρώματων συνθετικών ουσιών, ανθρώπους που γυρίζουν τα μανίκια τους επειδή τα γυρίζω εγώ, ανθρώπους που συμφωνώ με ερωτήσεις γιατί το κάνουν εκείνοι, ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα.

[VICE Video] Οι Skaters της Αθήνας: Παλιοί και Νέοι

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Σ' αυτήν τη Λολίτα, τη Λολίτα των 15 συνασπισμένων κι ονειροπόλων δημιουργικών ανθρώπων έμαθα πολλά πράγματα, το εξής ένα, πως εδώ στην αυγή των πραγμάτων, εδώ στις ορκισμένες μας ζωές, στον ουρανοξύστη και στο παράπηγμα, στις ονειρεμένες δυσλειτουργικές λέξεις και στην αναυξημένη προστακτική, εδώ στην κοιτώνα της γενιάς και της εποχής μας, δεν θα ξέρουμε αν πραγματικά ονειρεύτηκαν πότε· στην αμαρτία που δίνουμε την ψυχή και τις μέρες μας, όμως, στα κοντινά βλέμματα και στα ακανόνιστα σημάδια, στην ελπίδα πως στην τέχνη και στη ζωή μας κάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί, θα ξέρουμε με ρισκαδόρικη βεβαιότητα πως τουλάχιστον δεν ανοίξαμε τα μάτια μας ποτέ. Και γι' αυτό ακόμα χαμογελάμε.

Περισσότερα από το VICE

Είμαι Ένας από τους Ελάχιστους Ανθρώπους στον Κόσμο που Δεν Μπορεί να Κόψει το Κάπνισμα Επειδή θα Αρρωστήσει

Η Θεσσαλονίκη Συνάντησε τον Μεσαίωνα Χθες, Όταν Ακροδεξιοί και Θρησκόληπτοι Πολέμησαν μια Θεατρική Παράσταση

Όσα Έζησα στην Αίθουσα 100Α, στην Πολύωρη Δίκη της Ηριάννας και του Περικλή