H συζήτηση για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές της Ελιάνας Μηλιού στο άγνωστο -για τους περισσότερους από εμάς- Gstaad Palace, απασχόλησε αρκετά την ελληνική ιντερνετική κοινότητα τις τελευταίες ημέρες. Η αρχή έγινε όταν ο σύμβουλος του πρώην, πλέον, Πρωθυπουργού -Γιώργος Μουρούτης- αποφάσισε να τρολάρει, μέσω post του στο Twitter, το αμφιλεγόμενο σχόλιο που ανέβασε η ίδια στον λογαριασμό της στο Facebook. Το ειρώνικο μήνυμα: «Θα σου παίξω φίνο μπαγλαμά! The band is entertaining Greek ship-owners while Ηλίας Ψινάκης is smiling approvingly», της κόρης του Γιάννη Μηλιού -ο τελευταίος, για όποιον δεν γνωρίζει, τυγχάνει να είναι ο υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ- καθώς και οι φωτογραφίες από το σαλέ, όπου πέρασε ανέμελες γιορτές, έσπειραν κενά δαιμόνια, διχάζοντας το διαδυκτιακό κοινό: στους εξοργισμένους που έσπευσαν να καταδικάσουν και να τρολάρουν την κίνηση της 30χρονης και σε εκείνους που δεν πολυέδωσαν σημασία στην επιλογή της νεαρής γυναίκας να αλλάξει χρονιά στο πεντάστερο ξενοδοχείο, ψηλά στο κοσμοπολίτικο, Ελβετικό χωριό.
Videos by VICE
Το Σάββατο το βράδυ, καθώς βρισκόμουν κολλημένη στο περβάζι του παραθύρου του μικρού, πέτρινου σπιτιού ενός φίλου στο ελληνικότατο Λεχούρι -μικρό, πλην γραφικό χωριό 300 κατοίκων περίπου στο Νομό Αχαΐας- προσπαθώντας να πιάσω 3G, βρέθηκα κάποια στιγμή να παρακολουθώ, τα σατιρικά, πλην σεξιστικά, σχόλια τύπου: «Ο Μηλιός έστειλε την κόρη του για Πρωτοχρονιά στο Γκστάαντ της Αυστρίας για να καθησυχάσει τις αγορές» και «Η κόρη του Μηλιού γλεντάει με εφοπλιστές στην Ελβετία. Εσείς ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ για σοσιαλισμό».
Αν και προσωπικά πιστεύω, ότι τα τρολαρίσματα, το χιούμορ και η σάτιρα, ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν, στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα σχόλια τα οποία σταδιακά άρχισαν να καταλαμβάνουν την σελίδα μου στο Twitter, γρήγορα ξέφυγαν από τα όρια του “good fun”. Και συνειδητοποίησα οτι κάποιοι είχαν όντως «ενοχληθεί»
Άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί μία τέτοια είδηση να έχει την ικανότητα να κάνει έξαλλο ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του κόσμου, ανεξαρτήτως κομματικών και πολιτικών πεποιθήσεων. Και γιατί, κυρίως, επιλέγουμε με τόση ευκολία να επιτεθούμε και να βγάλουμε τέτοιο μίσος και κόμπλεξ απέναντι σ’ ένα άτομο, το οποίο δεν έχει καμμία σχέση με το πολιτικό σκηνικό και ουδέποτε φαίνεται να είχε. Υπενθυμίζω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το αυτό ισχύει και για άλλα παιδιά, τα οποία έχουν κατά καιρούς βρεθεί στο στόχαστρο της επικαιρότητας, ενώ τα ίδια ουδέποτε έδειξαν ενδιαφέρον για την πολιτική.
Το προφανές ό,τι αφορά στο συγκεκριμένο γεγονός βέβαια είναι ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο, και άρα “anything goes” και “anyone is up for grabs”: Ό,τι μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιήσει προς όφελός του θα το κάνει και «όποιον πάρει ο χάρος», όπως μου είπε ένα ντόπιος στο Λεχούρι. O Γιάννης Μηλιός πάντως απαντώντας στα δημοσιεύματα για τις διακοπές της κόρης του χθες, ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να δώσει συνέχεια στο θέμα: «Όσο κι αν επιμένουν, δεν αγοράζω χυδαία δημοσιότητα στο όνομα του παιδιού μου. Σιωπή», ανέφερε στον λογαριασμό του στο Twitter.
Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει καθόλου το πώς αποφάσισε να περάσει τις διακοπές της η Ελιάνα Μηλιού και οποιαδήποτε Ελιάνα Μηλιού -αν προτιμάει τα πεντάστερα ξενοδοχεία ή τα μικρά πέτρινα σπιτάκια στο Λεχούρι. Όπως δεν με απασχολεί καθόλου και το γεγονός ότι ο πατέρας της ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ, από την στιγμή που η ίδια δεν είναι πολιτικό πρόσωπο. Και όλο αυτό με ενοχλεί για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι η ηθικολογία η οποία διαπνέει τέτοιου είδους σχόλια, κρύβει έναν ενδόμυχο φασισμό και μία συντηρητικούρα μέσα της, τα οποία βρίσκω πληκτικά μεν, άδικα δε. Δυστυχώς, μερικοί από εμάς υποκύπτουμε πολύ εύκολα σε ηθικολογίες-χωρίς να υποστηρίζουμε έμπρακτα αυτά που λέμε- εστιάζοντας στο κουνούπι και όχι στο βούρκο.
Και δεύτερον διότι, στην πραγματικότητα κανένα παιδί πολιτικού, δεν έχει λόγο να δικαιολογηθεί και να δώσει αναφορά για το πώς επιλέγει να περνάει τον χρόνο του και την ζωή του, όποια κι αν είναι η ηλικία, το φύλο ή ο σεξουαλικός του προσανατολισμός, από την στιγμή που δεν επιλέγει να γίνει το ίδιο πολιτικό πρόσωπο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έχουν το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, όπως ο καθένας μας. Απλά έτυχε να έχουν πολιτικούς για γονείς.
Μήπως θα έπρεπε λοιπόν να αναρωτηθούμε τι δικαίωμα έχουμε να ασκούμε κριτική σε βάρος ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι οι ίδιοι πολιτικά πρόσωπα, και ποτέ τους δεν το επιδίωξαν;
