Σεξ

Οι «50 Αποχρώσεις του Γκρι» μας Θύμισαν Γιατί δεν μας Αρέσουν τα Άρλεκιν

Kοινοποίηση

Η φοιτήτρια λογοτεχνίας Αναστάζια Στιλ παίρνει συνέντευξη, για το περιοδικό του Πανεπιστημίου, από τον επιτυχημένο επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέι. Νιώθει αμέσως τη δύναμη της γοητείας του, αλλά ταυτόχρονα η σκέψη του της προκαλεί βαθιά ανασφάλεια. Πεπεισμένη ότι η συνάντησή τους δεν πήγε καλά, προσπαθεί να τον βγάλει από το μυαλό της –ώσπου εκείνος εμφανίζεται αναπάντεχα στο μαγαζί όπου δουλεύει και της προτείνει να βγουν… H Αναστάζια σοκάρεται μόλις συνειδητοποιεί πόσο πολύ επιθυμεί αυτόν τον άνδρα. Και, όταν εκείνος την προειδοποιεί να μείνει σε απόσταση, αυτό την κάνει να τον θέλει ακόμα περισσότερο. Όμως ο Γκρέι βασανίζεται από τους δικούς του δαίμονες και η ανάγκη να εξουσιάζει τον κυριεύει. Καθώς ξεκινούν μια παθιασμένη ερωτική σχέση, η Αναστάζια ανακαλύπτει περισσότερα για τις δικές της επιθυμίες καθώς και για τα σκοτεινά μυστικά που ο Γκρέι κρατά κρυμμένα…

«Ο Ομάρ είναι το κλασικό πρότυπο του άντρα που ‘ναι σκληρός με τις γυναίκες, την περιφρονεί –κατάλαβες; Δηλαδή, είναι πολύ σκληρός μαζί της, αλλά άμα την ερωτευτεί γίνεται τρυφερός. Αλλά όχι για πολύ. Δηλαδή, εν κατακλείδι, είναι ο συνδυασμός: βάναυσου/τρυφερού, τρυφερού/βάναυσου… Κατάλαβες;», εξηγεί ο Γιάννης στον Βλάσση στο αριστουργηματικό επεισόδιο των Απαράδεκτων με τίτλο «Ο Τέλειος Άνδρας», πίσω στο 1992. Και κάπως έτσι, δηλαδή, είναι και η εν λόγω ταινία, με την μόνη διαφορά ότι στο ελληνικό σήριαλ η προσέγγιση των βιβλίων περιπτέρου (ΒΙ.ΠΕΡ), με μία λέξη, τα γνωστά μας Άρλεκιν, γινόταν μέσω της παρωδίας. Στην αμερικάνικη εκδοχή, όμως, πρόκειται περί τραγωδίας… για τα πανηγύρια.

Videos by VICE

Η αφελής Άνα (η κόρη του Don “James Crockett” Johnson και της Melanie Griffith, Dakota Johnson) πέφτει στα δίχτυα του ζάμπλουτου from zero to hero περιζήτητου εργένη Jamie Dornan (μοντέλο με σμιχτά φρύδια αλά Ryan Gosling), τον ερωτεύεται, αν και παρθένα (!) αφήνεται να κατακτηθεί ακόμη κι όταν μάθει ότι εκείνος έχει κάποια άγρια (ας γελάσω) γούστα, του κάνει –για λίγο– την δύσκολη κι εν τέλει βγαίνει κι από πάνω αφήνοντας τον στο ανεκδιήγητο φινάλε, στα κρύα του λουτρού –για να μην χρησιμοποιήσω άλλου είδους έκφραση.

Αν σας ακούγεται αστείο όλο αυτό, είναι επειδή για 20 λεπτά περίπου, είναι αστείο! Όχι με την έννοια, ίσως, που περιμένει κάποιος (το χιούμορ μοιάζει με άγνωστη λέξη στο λεξιλόγιο της σεναριογράφου του Saving Mr.Banks, Kelly Marcel), αλλά γιατί η αίσθηση ότι διαβάζεις Άρλεκιν κατακλύζει την οθόνη από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Για του λόγου το αληθές, υπάρχει διάλογος του τύπου:

– (Εκείνη, με τρεμάμενη φωνή) Και τώρα θα μου κάνεις έρωτα;
– (Εκείνος, σοβαρά) Όχι. Εγώ ποτέ δεν κάνω έρωτα. Θα σου αλλάξω απλώς τα φώτα (sic). Σκληρά.
– (Εκείνη, αναστενάζοντας) Θεέ μου…

Την ιστορία –πέραν του προφανούς– όπου ένα ασήμαντο κορίτσι συναντά τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, δεν την κατάλαβα διόλου. Όπως και την σημασία του τίτλου (εκτός κι αν με τις 50 αποχρώσεις του Γκρι, εννοούμε τις γραβάτες του Γκρέι). Το αποστομωτικό φινάλε –όπως πληροφορήθηκα από τον κύριο Λάζαρο– αφήνει αιχμές, όχι για ένα, αλλά (άκουσον άκουσον) για δύο σήκουελ!

Η σκηνοθεσία της Sam Taylor-Johnson – του υπέροχα συγκινητικού Nowhere Boy του 2009, με θέμα τα εφηβικά χρόνια του John Lennon– απλώς… δεν υπάρχει. Η συνεχής προσπάθεια για να γίνει κλασικό το mainstream ρομάντζο, είναι όχι μόνο εμφανής, αλλά κι εντελώς αποτυχημένη. Οι ερωτικές σκηνές από την άλλη, είναι χειρότερες κι απ’ τις αντίστοιχες των σήριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, ενώ εκείνες με το S&M –που τόσος λόγος έγινε απ’ την στιγμή που εμφανίστηκε το τρέιλερ στο διαδίκτυο– είναι λες και τις έχει γυρίσει η φτωχή γεροντοκόρη (τρίτη) εξαδέλφη του Tinto Brass.

Να προσθέσω, ότι φήμες θέλουν ότι πριν από την Sam Taylor-Johnson, οι σκηνοθέτες που ‘χανε περάσει απ’ το μυαλό της Universal, ήταν ο φετινός υποψήφιος για Όσκαρ Bennett Miller (Foxcatcher), ο νικητής για το Traffic Steven Soderbergh και ο Joe Wright (Atonement, Anna Karenina). Δεν μπορώ να γνωρίζω μετά βεβαιότητας το αποτέλεσμα αν κάποιος απ’ τους τρεις καθόταν στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ξέρω όμως σίγουρα, ότι αν για παράδειγμα είχε αναλάβει την ταινία ο Soderbergh, τώρα θα μιλούσαμε –αν μη τι άλλο– για μία απενοχοποιημένη camp απόλαυση.

Συμπέρασμα: γραφικό, κακόγουστο, ανούσιο, αδιάφορο, αφόρητα βαρετό, τι-έγινε-ρε-παιδιά- φιλμ που απευθύνεται… ένας Θεός ξέρει που –ακόμη προσπαθώ να καταλάβω για ποιον λόγο θ’ ακολουθήσουνε ακόμη δύο σήκουελ.

Σκηνοθεσία: SamTaylorJohnson, Σενάριο: KellyMarcel, Πρωταγωνιστούν:Dakota Johnson, Jamie Dornan, Luke Grimes, Marcia Gay-Harden, Διάρκεια: 125′, Καταλληλότητα: Κατάλληλη Άνω των 15, Είδος: Δραματική, Διανομή: UIP

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.