Έτσι Ερωτεύτηκα τον Francesco Totti, τον Αιώνιο Αυτοκράτορα της Ρώμης

Έχει πια σουρουπώσει και με δυσκολία διακρίνω την μπάλα και τα υπόλοιπα παιδιά. Τα μάτια μου τσούζουν από τον ιδρώτα και τα πόδια μου είναι μέσα στο χώμα και το αίμα. Τρεις ώρες σε μία αλάνα στο Μενίδι, δεν γίνεται να μη φας τα γόνατά σου στο σκληρό χώμα της δυτικής Αττικής. Όταν πια το σκοτάδι πυκνώσει, η παρέα μας, καμιά δεκαριά αγόρια στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, μαζεύει τις πέτρες που κάθε απόγευμα χρησιμοποιούνται για να φτιαχτούν τα τέρματα. Παίρνω την ξεφτισμένη μπάλα και με τον αδερφό μου περπατάμε μέσα στα φουντωμένα ξερόχορτα του καλοκαιριού που μας τσιμπάνε ανελέητα, μέχρι να βγούμε στο δρόμο για το σπίτι. Φτάνουμε και ο πατέρας μου βλέπει αθλητικά στην κλασική θέση του, ξαπλωμένος στον καναπέ. Την προσοχή μου τραβάει η τηλεόραση, που δείχνει από ψηλά ένα τεράστιο γήπεδο να έχει κατακλυστεί από κόσμο που πανηγυρίζει έξαλλα. Ανάμεσά τους βρίσκονται παίκτες ντυμένοι σε κίτρινα και κόκκινα χρώματα.

«Ποια είναι αυτή η ομάδα, μπαμπά;», ρωτάω τον πατέρα μου.

«Η Ρόμα. Είναι ιταλική. Πήρε το πρωτάθλημα. Αυτός είναι ο Totti», μου απαντάει και μου δείχνει έναν ποδοσφαιριστή με μακριά μαλλιά που όλοι αγκαλιάζουν και φιλούν με το ίδιο πάθος που με φιλά η γιαγιά μου κάθε πρωί. Δεν τον έχω δει ξανά.

«Είναι καλός παίκτης;», ρωτάω ξανά, με περισσότερο ενδιαφέρον.

«Παιχταράς».

Έτσι ξεκινά ο παιδικός μου έρωτας για τον Francesco Totti, ένα ανεπανάληπτο ταλέντο που αποφάσισε να μείνει για πάντα στη Ρόμα, την ομάδα της εφηβείας του. Από εκείνο το βράδυ, είχα αποφασίσει ότι θα ήμουν ο Totti της δικής μας αλάνας. Δεν τα κατάφερα, αλλά η προσπάθεια μετράει.

Γέννημα-θρέμμα της Ρώμης, ο Francesco Totti γεννιέται στις 27 Σεπτεμβρίου 1976 από τον Lorenzo και τη Fiorella Totti. O πατέρας του Francesco και του πρωτότοκου Riccardo είναι κληρικός της Καθολικής Εκκλησίας, ενώ η μαμά Fiorella είναι επιφορτισμένη με το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών, που μεγαλώνουν σύμφωνα με τις αρχές και το ήθος του Καθολικισμού.

Ο Francé ξεχωρίζει για το ποδοσφαιρικό του ταλέντο από μωρό. Ξεκινάει να περπατά σε ηλικία εννέα μηνών. Βλέπει ποδοσφαιρικούς αγώνες στη μοναδική τηλεόραση του μικρού και στενάχωρου σπιτιού της οικογένειας Totti. Οι πρωταγωνιστές του Καμπιονάτο τον εμπνέουν και προσπαθεί από τα πρώτα χρόνια της ζωής του να τους μιμηθεί.

Το παιχνίδι της Ρόμα κόντρα στην Πάρμα (3-1) που έδωσε στην αιώνια πόλη το πρωτάθλημα και στον Totti, την κορυφαία στιγμή της καριέρας του.

Μια μέρα, όταν η οικογένεια Totti κάνει διακοπές στην παραλιακή πόλη Τορβαϊανίκα, μισή ώρα έξω από τη Ρώμη, ο τετράχρονος Francesco κάνει βόλτα με τον πατέρα του στην παραλία. Ο ιερέας Lorenzo βλέπει μία παρέα παιδιών γύρω στα οκτώ και τα ρωτά αν ο γιος του μπορεί να παίξει μαζί τους. «Είναι πολύ μικρός, θα χτυπήσει», λένε εκείνα, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στον ξανθό από τον ήλιο Francesco. Ο πατέρας του επιμένει με ευγένεια και ο τετράχρονος γιος του, με τα κοντά κόκκινα παντελονάκια και το άσπρο του κοντομάνικο που φέρει στην πλάτη το νούμερο τέσσερα, μπαίνει στο παιχνίδι και «χορεύει» ποδοσφαιρικά παιδιά που έχουν τα διπλά του χρόνια, αφήνοντάς τα με το στόμα ανοιχτό.

Στο μικρό δωμάτιό του, ο Francesco έχει αφίσες του ιταλού αστέρα της Ρόμα, Giusseppe Giannini. Θέλοντας να ακολουθήσει τα βήματα του παίκτη που φοράει το «10» της Ρόμα, ο Totti ξεκινά να παίζει στα στενά και τα σοκάκια της Ρώμης. Στην ηλικία των οκτώ ετών εντάσσεται στην παιδική ομάδα Φορτιτούντε, για να ακολουθήσουν οι σύλλογοι Σμιτ Τραστεβέρε και Λοντιτζιάνι. Ο τελευταίος, υπόσχεται να δώσει το ανερχόμενο ταλέντο στη Λάτσιο, τον αιώνιο και μισητό εχθρό της Ρόμα.

Η μοίρα δεν ήθελε τον Francesco να γίνει αετός, αλλά λύκος. Και αυτό χάρη στη μητέρα Fiorella, η μορφή που καθόρισε όσο κανένας άλλος τη ζωή του παίκτη. Ο έφηβος Francesco, ως γνήσιος Ρωμαίος, ήταν και παρέμεινε μαμάκιας που ανδρώθηκε τρώγοντας ψωμί με Nutella, παραδοσιακή πίτσα μαργαρίτα και πατάτες. Με τα μάτια της 14 στα δύο παιδιά της, η Fiorella απαίτησε από τη Ρόμα να πάρει τον Totti στην ομάδα. Ήθελε τόσο πολύ ο γιος της να παίξει στην πιο ιστορική ομάδα της αιώνιας πόλης, που ήταν έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα για αυτό. Αργότερα, ο ίδιος θα διηγηθεί: «Μία μέρα, κάποιος μας χτύπησε την πόρτα και η μητέρα μου πήγε να ανοίξει. Οι άνθρωποι που βρίσκονταν πίσω από την πόρτα μπορούσαν να αλλάξουν την ποδοσφαιρική μου καριέρα. Μας συστήθηκαν ως αθλητικοί διευθυντές. Όμως δεν ήταν της Ρόμα. Φορούσαν ρούχα κόκκινα και μαύρα. Ήταν από τη Μίλαν και ήθελαν να πάω στην ομάδα τους. Με κάθε κόστος. Η μητέρα μου σήκωσε τα χέρια της και κοίταξε τον ουρανό. Τι πιστεύετε ότι τους είπε; Όταν είσαι ένα παιδί από τη Ρώμη, υπάρχουν δύο επιλογές: είτε είσαι με τη Ρόμα είτε είσαι με τη Λάτσιο. Στην οικογένειά μας υπήρχε μόνο μία επιλογή. Η Ρόμα ήταν το αίμα μας και η ψυχή μας».

Τα χρήματα και η βαριά ιστορία της ομάδας του Μιλάνου δεν ήταν αρκετά, για να αποπροσανατολίσουν τη Fiorella. «Η μαμά μου ήταν πάντα το "αφεντικό" και έτσι παραμένει μέχρι σήμερα. Όπως όλες οι ιταλίδες μαμάδες, ήταν υπερπροστατευτική με τα παιδιά της και δεν ήθελε να φύγω από το σπίτι, επειδή φοβόταν μήπως μου συμβεί κάτι κακό. "Λυπάμαι, αλλά όχι", ήταν η απάντησή της. Ήταν δύσκολο να αρνηθούμε την πρόταση της Μίλαν, γιατί η αποδοχή της θα σήμαινε πολλά λεφτά για την οικογένειά μας. Όμως έτσι η μητέρα μου μού έδωσε ένα μεγάλο μάθημα εκείνη την ημέρα: το σπίτι σου είναι το πιο σημαντικό πράγμα για εσένα», είπε κάποτε ο Totti.

Με τη φήμη του Francesco να απλώνεται γρήγορα στις ακαδημίες της Ιταλίας, η Ρόμα δεν δυσκολεύθηκε να τον δεχθεί. Μάλιστα, ήταν τόσο καλός που η ομάδα τον έβαζε (παράνομα) να παίζει σε μεγαλύτερες ηλικιακά ομάδες, πρακτική από την οποία απέκτησε το παρατσούκλι Er Pupone, δηλαδή το «Μεγάλο Μωρό». Ο ίδιος αφοσιώθηκε στην ομάδα με κάθε τρόπο, έχοντας και το ρόλο του ball boy στον τελικό του Κυπέλλου UEFA του 1991, κόντρα στην Ίντερ.

Τo ντεμπούτο του Francesco με την ομάδα της Ρόμα έγινε στις 28 Μαρτίου 1993. Το πρώτο «Man of the Match» ήρθε τον Φεβρουάριο του 1994 σε έναν αγώνα κόντρα στη Σαμπντόρια. Έξι μήνες αργότερα σημείωσε το πρώτο επίσημο γκολ του, στην πρώτη αγωνιστική της σεζόν 1994/95, κόντρα στη Φότζια. Το γιόρτασε πηγαίνοντας για παγωτό με τον αδερφό του Riccardo. «Ο θείος μου μού είχε υποσχεθεί ότι θα μου πάρει ένα mountain bike, όταν βάλω το πρώτο μου τέρμα», είπε αργότερα ο Totti. «Το ήθελα πολύ και ίσως μπορούσα να το αγοράσω, χωρίς να περιμένω μέχρι το γκολ, όμως έτρεχα στο γήπεδο έχοντας στο μυαλό μου το ποδήλατο. Το να έχω έναν στόχο με βοήθησε από τότε. Είναι σαν να τρέχω προσπαθώντας να φτάσω κάτι».

Η αίσθηση του ανήκειν στη Ρόμα ξεθώριασε γρήγορα, όταν στον πάγκο της ομάδας κάθισε ο Carlos Bianchi. Ο Αργεντινός προπονητής δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα το νέο σύμβολο της πόλης και του αρνήθηκε τη φανέλα με το νούμερο «10» που πάντα ήθελε. Μένοντας συχνά εκτός ενδεκάδας, ο Totti απογοητεύθηκε και βρέθηκε ένα βήμα προτού μετακομίσει στη Γένοβα, για να παίξει στη Σαμπντόρια. «Ο Bianchi δεν άντεχε τους Ρωμαίους και πάνω από όλα εμένα, απλώς και μόνο επειδή ήμουν νέος», είπε αργότερα ο Totti για τον Bianchi. «Πιστεύετε ότι στο οικογενειακό διπλό της προπόνησης έβαζε τους παίκτες από τη Ρώμη να παίζουν κόντρα στους υπόλοιπους; Τότε η σκέψη μου ήταν ήδη στη Γένοβα και αν είχα φύγει, δεν θα γύριζα ποτέ».

Λίγο ο «vento di ponentino», ο δυτικός άνεμος που φυσάει στη Ρώμη και σύμφωνα με τους ντόπιους ζεσταίνει την καρδιά και ηρεμεί το μυαλό, λίγο ο έρωτας του Francesco και της Ρόμα που απλά δεν μπορούσε να τελειώσει ακόμη, ο Totti έμεινε. Τον Απρίλη, με τη Ρόμα να παλεύει στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας, ο Bianchi έθεσε στην ομάδα το τελεσίγραφο: «Ή εγώ ή ο Totti». Για τη διοίκηση, δεν υπήρχε δίλημμα και σύντομα ο Francesco έγινε στα 22 του ο νεότερος αρχηγός ομάδας στην ιστορία του Καμπιονάτο. Για τα επόμενα 20 χρόνια, το γήπεδο θα φώναζε για αυτόν το «υπάρχει μόνο ένας αρχηγός».

Ο Totti «χειροτονείται» ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες στο παγκόσμιο στερέωμα με τις πολύ καλές εμφανίσεις του στο Euro 2000, υπό την καθοδήγηση του θρυλικού Dino Zoff. Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 2001, θα ακολουθήσει το πολυπόθητο Σκουντέτο, το τρίτο πρωτάθλημα στην ιστορία της Ρόμα και το πρώτο μετά από 18 χρόνια. Προπονητής εκείνης της ομάδας είναι ο Fabio Capello και οι παίκτες ένα από τα καλύτερα σύνολα στην ιστορία του συλλόγου: Cafu, Walter Samuel και Aldair στην άμυνα, Hidetoshi Nakata και Emerson στο κέντρο και Totti, Vicenzo Montella και το κανόνι Gabriel Batistuta στην επίθεση, η τριάδα που σημείωσε τα 47 από τα 68 γκολ στο πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς.

Παρά την επιτυχία της, η σχέση μεταξύ Totti και Capello είχε ημερομηνία λήξης: και οι δύο ήταν ξεροκέφαλοι και πεπεισμένοι ότι η επιτυχία του 2001 ήταν κυρίως δική τους και όχι του άλλου. Ο λιτός και συνετός προπονητής δεν μπορούσε να αντέξει το άναρχο ταλέντο και το ταμπεραμέντο του αρχηγού και οι συγκρούσεις ήταν αναπόφευκτες. Ο Francesco ήταν συνήθως αυτός που ξεκινούσε τη διαμάχη, με τον Fabio να ρίχνει λάδι στη φωτιά λέγοντας, «πρέπει να αποφασίσετε αν θα είστε οπαδοί του Totti ή οπαδοί της Ρόμα». Τo 2004, o Capello αποχωρεί από την ομάδα.

Εκτός από το πρωτάθλημα του 2001, ο Totti θα κατακτήσει δύο Κύπελλα (2007, 2008) και Σούπερ Καπ Ιταλίας (2001, 2007), Η απόφασή του να παραμείνει στη Ρόμα, αρνούμενος να πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης, δεν θα του επιτρέψει να παίξει ποτέ σε κάποιον ημιτελικό του Champions League ή να κερδίσει μία Χρυσή Μπάλα. Στην πορεία του με την εθνική ομάδα, δύο στιγμές θα τον σημαδέψουν: ο δραματικά χαμένος τελικός στο Euro 2000 -στον οποίο αναδείχθηκε μάλιστα «Man of the Match»- και η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2006: και τα δύο παιχνίδια ήταν απέναντι στη Γαλλία.

Είναι αλήθεια ότι ο Totti δεν πρωταγωνίστησε σε διασυλλογικές οργανώσεις και η παραμονή του στη Ρόμα τον κράτησε μακριά από πολλές κατακτήσεις μεγάλων τίτλων, σαν αυτούς που κοσμούν το παλμαρέ των Lionel Messi και Cristiano Ronaldo. Αυτό δίνει στους πολέμιούς του το επιχείρημα ότι ο Francesco δεν θα ήταν τόσο μεγάλος, αν έπαιζε σε ομάδες με μεγαλύτερο ανταγωνισμό. Στην πραγματικότητα, η απάντηση στο πού θα έφτανε -αν έφτανε- ο Totti, αν εγκατέλειπε τη Ρώμη για έναν μεγάλο και πλούσιο σύλλογο, θα παραμείνει ένα από τα μεγαλύτερα «αν» στην ποδοσφαιρική ιστορία.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι σήμερα ο Francesco Totti είναι ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος με 250 γκολ, πίσω μόνο από τον Silvio Piola, που έπαιζε ποδόσφαιρο σε μία εποχή που δεν υπήρχαν άμυνες. Πρόκειται για συγκλονιστική απόδοση για έναν μεσοεπιθετικό, η φυσική θέση του οποίου δεν απαιτούσε να βάζει κατά μέσο όρο ένα γκολ κάθε δύο παιχνίδια.

Ακόμη, αυτό που ξέρουμε για τον Francesco είναι ότι έγινε η ενσάρκωση της Ρόμα, ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς. Όταν του προσφέρθηκαν πολλά λεφτά και μεγάλες δόξες, αποφάσισε να παραμείνει στην ομάδα που αγάπησε στα εφηβικά του χρόνια, εκεί όπου έπαιζαν οι παίκτες που λάτρευε και υπήρχαν στις αφίσες του δωματίου του.

Αν και υπήρξαν μαύρες στιγμές στην καριέρα του -όπως η κλοτσιά στον Mario Balotelli σε ντέρμπι με τη Milan- o Totti είναι ποδοσφαιρικά ανεπανάληπτος, επειδή έγινε το σύμβολο της πίστης και της αφοσίωσης. Το αισθάνονται όλοι: από τη μητέρα του μέχρι τον τελευταίο οπαδός στην Κούρβα Σουντ του Ολυμπιακού Σταδίου της Ρώμης. Το αισθάνεται και ο Lionel Messi: Όταν η Ρόμα έπαιξε ένα φιλικό κόντρα στην Μπαρτσελόνα, o Messi ζήτησε από τον Totti μία φανέλα και μία φωτογραφία, που αργότερα ανέβασε στο Instagram με λεζάντα, «Ένας τεράστιος! Τι φαινόμενο!».

Πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι συμφώνησαν με ένα ταπεινό τους like.

Συμφωνούμε και εμείς: υπάρχει μόνο ένας capitano.

Ακολουθήστε τον Θοδωρή Χονδρόγιαννο στο Facebook και το Twitter.

Περισσότερα από το VICE

«Είσαι Προδότης της Τάξης σου»: Η Ζωή μου ως Μέλος της ΚΝΕ

Τα Όργανα Γυμναστικής που Καταλήγουν Κρεμάστρες θα μας Στοιχειώσουν και Αυτό το Καλοκαίρι

Μολότοφ, Μηνύσεις, Κόπρανα - Ο Ακήρυχτος Πόλεμος Μεταξύ Μπαρ και Κατοίκων στην Αθήνα