Η Υποκρισία της Online Διαμαρτυρίας για τα Δικαιώματα των Γκέι στο Σότσι

Το 1939, στη Γερμανική πόλη Κάσελ, μέλη νεοναζιστικών οργανώσεων παρέλασαν στην πόλη και κατέστρεψαν το συντριβάνι Aschrott, που βρισκόταν στην πλατεία έξω από το Δημαρχείο. Το συντριβάνι ήταν μια δωρεά προς την πόλη του Κάσελ από έναν επιτυχημένο επιχειρηματία, τον Sigmunt Aschrott - έναν Εβραίο - και προφανώς, οι Ναζί το απεχθάνονταν. Κατέστρεψαν αυτό το μνημείο, οχι μόνο για να τρομοκρατήσουν την εβραϊκή κοινότητα, αλλά και για να καταστήσουν σαφές ότι όλες οι κοινωνικές επαφές με Εβραίους θα ήταν κάτι επικίνδυνο.

Σύντομα μετά την πτώση του συντριβανιού, οι Εβραίοι του Κάσελ συγκεντρώθηκαν και οδηγήθηκαν κάπου αλλού, για να πεθάνουν. Με την πάροδο του χρόνου, οι κάτοικοι της πόλης άρχισαν να αφήνουν λουλούδια στο μέρος όπου κάποτε στεκόταν το συντριβάνι. Το σημείο έγινε γνωστό ως «Ο τάφος του Aschrott».

Οι καιροί άλλαξαν, τα λουλούδια πέθαναν και μέχρι το 1960 το συντριβάνι ξαναχτίστηκε και μετονομάστηκε. Ο «τάφος του Aschrott» ξεχάστηκε, όπως φυσικά και το ομώνυμο συντριβάνι. Μια νέα ιστορία ξεκίνησε να γράφεται ενώ οι μνήμες ξεθώριαζαν, έτσι, ακόμα και αυτοί που αναρωτήθηκαν γατί υπήρχε ένα καινούργιο συντριβάνι σε αυτή την παλιά πόλη, υπέθεσαν απλά ότι το παλιό είχε καταστραφεί σε αεροπορική επιδρομή από την βρετανική αεροπορία. Οι άνθρωποι του Κάσελ είχαν προχωρήσει. Φαίνεται ότι η ενοχή που νιώθει κανείς όταν βλέπει τους γείτονές του να στοιβάζονται σε τρένα, μπορεί να εξιλεωθεί με ένα μπουκέτο γαμημένα λουλούδια. Κατά περίεργο τρόπο, αυτή η χαζή χειρονομία ήταν αρκετή.

Στη Ρωσία δεν υπήρξε κάποια επικυρωμένη από το κράτος αντιστοιχία του Ολοκαυτώματος για τα μέλη της LGBT κοινότητας, αλλά έχουν υπάρξει πολλές επιθέσεις και δολοφονίες που φαίνονται να απορρέουν εμμέσως από την ομοφοβική νομοθεσία του Πούτιν. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα γι’ αυτό, θα πρέπει πραγματικά να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ μας για το θέμα, Νέοι και Γκέι στη Ρωσία του Πούτιν. Είναι αρκετά σοκαριστικό και ανατρεπτικό, από την άλλη, όμως, η ζωή των μελών της LGBT κοινότητας στη Ρωσία αυτή τη στιγμή είναι φρικτή. Είναι σαφές για μένα ότι πρέπει να τους επιτραπεί να ζητήσουν άσυλο στη χώρα αυτή μέχρι ο Βλαντιμίρ Πούτιν να ανατρέψει τους νόμους κατά των γκέι.

Η LGBT κοινότητα της Ρωσίας χρειάζεται αυτή τη στιγμή όλη την υποστήριξή μας, έτσι μου προκαλεί σύγχυση το γεγονός ότι ανακατεύομαι όταν βλέπω διάφορα media να κολλάνε ουράνια τόξα υποστήριξης πάνω από τα λογότυπά τους. Οποιοσδήποτε διαθέτει έστω και ένα βασικό αίσθημα ανθρωπισμού, δεν θα μπορούσε να αρνηθεί το κύρος μιας εκστρατείας στήριξης για τους γκέι στη Ρωσία. Αλλά αυτό το είδος της μειλίχιας προσποίησης φαίνεται να είναι αρκετά βήματα πίσω, ακόμη και από τον “κλικτιβισμό”, από πλευράς πρακτικής δράσης. Πρόκειται για ένα πραγματικό ανθρωπιστικό πρόβλημα, που έχει υποβιβαστεί σε ένα απλό σύμβολο.

Όταν το ξεκίνησε το Channel 4, έμοιαζε να είναι έγκυρο και εφευρετικό, αλλά αυτή τη στιγμή το Ίντερνετ μοιάζει με το BBC το Νοέμβριο, μόνο που αντί για παπαρούνες, πνιγόμαστε στα ουράνια τόξα. Άρχισε με τα μεγάλα ονόματα στα media και υιοθετήθηκε από άτομα που επιθυμούν να προωθήσουν τους εαυτούς τους ως media. Είμαι σίγουρος ότι αν χρησιμοποιείτε το Ίντερνετ, έχετε συναντήσει κάποιες εταιρίες ή χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που έχουν ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα. Αλλά, όπως και τα λουλούδια στον «τάφο του Aschrott», φοβάμαι ότι αυτά τα ουράνια τόξα θα καταντήσουν να μην είναι τίποτα παραπάνω από μνημεία που θα εξυπηρετούν προσωπικά συμφέροντα.

Εχμ, το γεγονός ότι ξεκινάω μια μάχη με αυτή την τάση δεν με κάνει να φαίνομαι και πολύ καλός, έτσι δεν είναι; Όλο αυτό το πράγμα μου θυμίζει το Kony 2012. Όταν κυκλοφόρησε εκείνο το βίντεο, πολύ καιρό πριν ο δημιουργός του αρχίσει να τον παίζει στον δρόμο, έμοιαζε να είναι μια καλοπροαίρετη δουλειά, από ανθρώπους που απεχθάνονταν το θέαμα των παιδιών - στρατιωτών στην Ουγκάντα. Και τι θα μπορούσε να είναι παράλογο σχετικά με αυτό; Τίποτα, πέρα από το ότι το βίντεο ήταν ένα τόσο ζαχαρώδες κομμάτι προπαγάνδας, που ήμουν σίγουρος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του.

Τουλάχιστον σε ένα βαθμό, η διαίσθησή μου ήταν σωστή. Υπήρξαν ερωτήματα σχετικά με την οικονομική διαφάνεια του βίντεο, τα κίνητρα της εταιρείας και για το τι πραγματικά θα συνέβαινε αν η Ουγκάντα ήταν πλημυρισμένη με όπλα. Σήμερα αισθάνομαι το ίδιο πράγμα. Αυτός είναι ένας ακόμα καλός σκοπός, αλλά σε θεμελιώδες επίπεδο, μου φαίνεται ύποπτο γιατί είναι μια δειλή, συμβολική μορφή διαμαρτυρίας.

Όλο αυτό μου θυμίζει το 2003, όταν ανέβηκα σε ένα λεωφορείο στο Leeds, μαζί με 100 διαδηλωτές κατά του πολέμου. Κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό κοντά στο Νότινχαμ, αλλά ενώ αγόραζα τσιγάρα και σάντουιτς, οι σύντροφοί μου με ξέχασαν και απομακρύνθηκαν στον αυτοκινητόδρομο. Κάποια στιγμή κατάφερα να βρω ένα αυτοκίνητο με διαδηλωτές που συμφώνησαν να με πάρουν μαζί τους. Στο αυτοκίνητο κάναμε χόρτο και κατέληξα να περπατώ χαρούμενος στο Λονδίνο, μαζί με τους χιλιάδες συντρόφους μου, κρατώντας ένα πανό που έγραφε «Not In My Name» [Όχι στο Όνομά μου].

Τι μαλάκας. Αντικαταστήστε το «Not In My Name» με το «Absolve me» [Απαλλάξτε με] και θα έχετε το πραγματικό νόημα του πανό μου. Σίγουρα, διαδήλωνα ενάντια σε ένα πόλεμο τον οποίο έκρινα ως άδικο και ανήθικο, αλλά ήξερα ότι δεν θα λειτουργούσε, ήξερα ότι θα πηγαίναμε σε πόλεμο, έτσι ήθελα να σιγουρευτώ ότι αποποιήθηκα την ευθύνη. Κράτησα τα χέρια μου καθαρά και γύρισα στη ζωή μου. Αν τα εκατομύρια κόσμου που βρίσκονταν εκεί, διαδήλωναν εναντίον ενός βάναυσου και διαβολικού γεγονότος, όπως είναι οι μαζικές δολοφονίες Ιρακινών, (όπως λέγαμε συχνά), τότε οι προσπάθειές μας να το σταματήσουμε ήταν εκνευριστικά ευγενικές.

Δηλαδή, συγκρίνετε την πορεία μας, με το Κίνημα του Λευκού Ρόδου, της ομάδας νέων που εκτελέστηκαν γιατί αντιστάθηκαν στον Χίτλερ. Ο Μπλερ δεν είναι ο Χίτλερ, αλλά θα σε συγχωρούσε κανείς αν το έλεγες αυτό όταν άκουγες την τότε ρητορική των διαδηλωτών. Και όμως, το μόνο που κάναμε ήταν μια πορεία και μετά πήγαμε σπίτι και τα παρατήσαμε. Για μένα είναι σαφές ότι το «Not In My Name» ήταν ένα εικονικό φάρμακο ή, ακόμη χειρότερα, ένα αναισθητικό.

Και τώρα ανησυχώ ότι το ουράνιο τόξο αντιπροσωπεύει κάτι αντίστοιχο, έτσι οποιοσδήποτε είναι αρκετά λογικός ώστε να σιχαίνεται τους ρωσικούς νόμους κατά των γκέι, μπορεί να χαλαρώσει και να απολαύσει το snowboarding, νιώθοντας την ασφάλεια του ότι «έχει κάνει το κομμάτι του».

Όταν οι κάτοικοι του Κάσελ αντιλήφθηκαν ότι τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην πόλη τους είχαν ξεχαστεί, προσέλαβαν τον ντόπιο καλλιτέχνη Horst Hoheisel να φτιάξει ένα μνημείο. Ξανάχτισε το συντριβάνι του Aschrott και το έθαψε στο σημείο όπου βρισκόταν κάποτε. Το μνημείο αυτό δεν χτίστηκε για να δείξει ότι οι άνθρωποι του Κάσελ θυμούνταν τους νεκρούς, χτίστηκε για να τους εμποδίσει να ξεχνάνε. Η δική μου ανησυχία είναι ότι η twibbon διαμαρτυρία με το ουράνιο τόξο κάνει ακριβώς το αντίθετο.