Το Parkour με Βοηθάει να Ξεχνάω Πόσο μου Λείπει η Οικογένεια και η Πατρίδα μου

Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε για τη σειρά εδώ.

Ο Talal Akkasheh είναι 19 χρόνων και διέφυγε από τη Συρία με την οικογένειά του πηγαίνοντας στην Αίγυπτο. Όταν είχε κλείσει τα 16, άφησε τη μητέρα, τον πατέρα και τη μικρή του αδερφή στο Κάιρο και πήγε στην Κοπεγχάγη.

Το parkour με κάνει να ξεχνάω όλα όσα, κανονικά, δεν μπορώ να ξεχάσω. Με κάνει να είμαι συγκεντρωμένος και με βοηθάει να μη σκέφτομαι τίποτα άλλο. Όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από το γεγονός ότι είμαι πρόσφυγας. Όταν μαθαίνω δανέζικα, όταν μιλάω με την οικογένειά μου μέσω Skype και βλέπω τη μικρή μου αδερφή –η οποία έχει μεγαλώσει τόσο που δεν την αναγνωρίζω–, τα πάντα μου θυμίζουν ότι είμαι πολύ μακριά από το σπίτι μου. Ότι η πατρίδα μου έχει καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς. Ότι ζω σε μια ξένη χώρα και δεν έχω ιδέα τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Όλες αυτές οι σκέψεις εξαφανίζονται από το μυαλό μου, όταν κάνω parkour. Νομίζω ότι μάλλον γι' αυτό έχω γίνει τόσο καλός. Είναι θεραπευτικό.

Κάθε μέρα, προπονούμαι για τρεις ώρες στο Game Copenhagen, ένα αθλητικό κέντρο της πόλης. Η προπόνηση στο parkour είναι σαν να ανεβαίνεις σκάλες– ανεβαίνεις τις πρώτες σκάλες που συναντάς και όταν φτάσεις στο κορυφαίο σκαλοπάτι, πηγαίνεις στις επόμενες και ούτω καθεξής. Στην αρχή, πρέπει να μάθεις να κάνεις σωστά άλματα και να προσγειώνεσαι. Μετά. αρχίζεις να μαθαίνεις να κάνεις τούμπες, backflips και άλλα τέτοια. Τότε είναι που ξεκινάς να το απολαμβάνεις πραγματικά. Εγώ μόλις έφτασα σε αυτό το σημείο.

Με το parkour, πρέπει να είσαι ατρόμητος και να κάνεις εξάσκηση σαν τρελός. Θα χτυπήσεις πολλές φορές – και αργά ή γρήγορα θα σπάσεις το χέρι ή το πόδι σου. Δεν μου έχει συμβεί ακόμη, όμως η κοπέλα μου μού λέει συνεχώς να προσέχω. Τη λένε Emma, γνωριστήκαμε στο σχολείο και είμαστε μαζί εδώ και οκτώ μήνες.

Η οικογένειά μου παρακολουθεί την πρόοδο που κάνω, χάρη σε μια σελίδα που δημιούργησα στο Facebook, όπου ανεβάζω πολλά βίντεο. Οι γονείς μου δεν φοβούνται τόσο ότι θα χτυπήσω - ξέρουν ότι θα είμαι μια χαρά. Έφυγα από τον πόλεμο και ταξίδεψα από το Κάιρο στην Κοπεγχάγη μόνος μου, στα 16 – δεν θα πάθω τίποτα σοβαρό από μερικές μελανιές.

Ήξερα ότι θα είμαι καλός προτού ακόμη ξεκινήσω. Όταν ήμουν στη Δαμασκό, είχα δει πολλά βίντεο στο YouTube και σκεφτόμουν, «Πόσο δύσκολο να είναι;». Έχω αθλητικό σώμα και είμαι καλός στα άλματα και τις βουτιές, επομένως, γιατί να μην μπορώ να μάθω parkour; Ξέρω ότι κανονικά δεν πρέπει να περιαυτολογείς για τα πράγματα στα οποία είσαι καλός στη Δανία, όμως είμαι πραγματικά καλύτερος από άτομα που προπονούνται διπλάσιο καιρό από μένα.

Έχω φίλους με τους οποίους προπονούμαστε μαζί και έναν δάσκαλο που με βοηθάει με την τεχνική, όμως κατά βάση είμαι μόνος. Το προτιμώ έτσι. Όταν πηγαίνω για προπόνηση, βάζω έναν στόχο και δεν γυρίζω σπίτι με το ποδήλατό μου μέχρι να τον πετύχω.

Το parkour μου αρέσει περισσότερο από ό,τι το μπάσκετ και το skateboard, επειδή με κάνει να νιώθω ότι οι ικανότητές μου είναι λίγο πιο ξεχωριστές. Δεν μιλάω τόσο καλά δανέζικα όσο τα άλλα αγόρια που έχω γνωρίσει εδώ και δεν έχω τόσα χρήματα, καθώς η οικογένειά μου βασίζεται σε αυτά που τους στέλνω από το μισθό μου κάθε μήνα. Όμως κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το ταλέντο μου και αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να μιλάω άπταιστα δανέζικα ή να έχω το τελευταίο iPhone για να με σέβεται ο κόσμος. Πιστέψτε με. Το 'χω.

Περισσότερα από το VICE

Μιλήσαμε με τον Street Artist που Έφτιαξε την «Κουκουβάγια του Μεταξουργείου»

Ελληνίδες που Διαλύουν (με Μπουνιές) το Κλισέ του Αδύναμου Φύλου

Τα Εξάρχεια Δεν Είναι Άβατο