Ένα Ταξίδι στη Δεκαετία του '60 με τους My Drunken Haze

Ήταν πριν από κανένα 6μηνο όταν ένας φίλος μού μίλησε για αυτούς. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους ήξερα. Σημείωσα το όνομά τους στο κινητό -ναι, ξεχνάω εύκολα πλέον- με σκοπό να τους ακούσω την επόμενη μέρα. Τελικά, έπρεπε να περάσει ένα 2μηνο πρώτα. Για να είμαι ειλικρινής, απλά μια μέρα αποφάσισα να «καθαρίσω» το κινητό, έπεσα πάνω στο μήνυμα και είπα «γιατί όχι;».

Άλλωστε, με κέρδισαν σε αυτή τη «δεύτερη γνωριμία» μας. Βλέπεις, διαβάζοντας «My Drunken Haze» κάτι μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Μεταξύ μας, σωστή επιλογή, από την ώρα που άκουσα τον δίσκο τους. Ειδικά το κομμάτι «Yellow Balloon» το είχα «λιώσει» για μια περίοδο στη δουλειά. Μου άρεσε αυτή η ψυχεδελική pop λογική τους, αυτό το ύφος των 60's, απ' όπου ξεπεταγόταν ο ήχος τους.

Τώρα, λίγο πριν την εμφάνισή τους στη σκηνή του Let me know! Festival ήταν μια καλή ευκαιρία να τα πούμε. Να πούμε για τις μουσικές, τις επιρροές τους, το συγκρότημα που θα ήθελαν να είναι αν ζούσαν στη δεκαετία του '60.

VICE: Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή. Πώς ξεκίνησαν οι My Drunken Haze;
Σπύρος: Οι My Drunken Haze ξεκίνησαν τον Μάιο του 2010, με την επιθυμία να φτιαχτεί κάτι διαφορετικό από ό,τι υπήρχε ως τότε στην ελληνική μουσική σκηνή.

Πώς σας ήρθε η ιδέα για το όνομα του συγκροτήματος;
Σπύρος: Προήλθε από τον ήρωα της τηλεοπτικής σειράς Chuck. Σε μια σκηνή που τα έχει κάνει σκατά με την κοπέλα του κρατώντας ενα μπουκάλι ουίσκυ στο χέρι, λέει τη φράση «on my drunken haze i did…». Πάγωσα την οθόνη, το σκέφτηκα και αποφάσισα ότι αυτή η φράση θα ταίριαζε για όνομα του συγκροτήματος.

Το παρθενικό σας άλμπουμ πήρε καλές κριτικές. Τι ήταν αυτό που το έκανε να ξεχωρίσει;
Χάρης: Πραγματικά, δεν ξέρω. Όταν έχεις περάσει τόσο καιρό δουλεύοντας πάνω σε κάτι, κάθε προσπάθεια αντικειμενικής προσέγγισης και κριτικής του έχει μάλλον χαθεί. Εν τέλει, το γεγονός πως ο δίσκος στην πορεία των ηχογραφήσεων μπήκε στη λογική του concept album ήταν κάτι αρκετά απροσδόκητο, διότι δεν το είχαμε σκεφτεί ποτέ ως κάτι τετοιο, όταν είδαμε όμως πως μπορεί να σταθεί στα πόδια του σίγουρα μας χαροποίησε. Οπότε, για μας τουλάχιστον, με αυτόν τον τρόπο ξεχωρίζει.

Ο ήχος σας παίζει αρκετά σε μια 60's λογική. Πώς αποφασίσατε να κινηθείτε σε αυτό το στυλ;
Χάρης: Είναι αρκετά μεγάλο κομμάτι των επιρροών μας και δεν το κρύβουμε άλλωστε. Αλλά δεν είναι το μοναδικό. Η βρετανική σκηνή των 80's και των 90's, για παράδειγμα, έχει παίξει κι αυτή τον ρόλο της. Άλλωστε κι αυτή πάτησε πάνω στα patterns των 60's, σε μεγάλο βαθμό. Βασικά, κάθε δεκαετία ανακαλύπτει ξανά τα 60's με τον τρόπο της. Σίγουρα, αποτελούν την πιο εξιδανικευμένη δεκαετία του 20ού αιώνα και σε ένα μεγάλο γεγονός υπαίτια για αυτό ειναι και η μουσική της, αλλά εν τέλει ήταν η δεκαετία που όρισε σε τεράστιο βαθμό αυτό που ονομάζουμε «ροκ συγκρότημα».

Αν είχατε τη δυνατότητα να είστε ένα συγκρότημα από τη δεκαετία του ΄60, ποιο θα ήταν αυτό;
Σπύρος: Οι Velvet Underground.

Ακούγωντας τον δίσκο σας, είχα την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι και το soundtrack μιας ταινίας. Γενικά, έχετε κινηματογραφικές επιρροές στη δουλειά σας;
Σπύρος: Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος της δεκαετίας του '60 είναι από τις μεγαλύτερές μας επιρροές, αλλά πιο πολύ θα εστίαζα και στους συνθέτες του σινεμά, ιδιαίτερα στον Ennio Morricone και τον John Barry. Άλλωστε, πάντα έγραφα τραγούδια που τα σκεφτόμουν σαν κινηματογραφικές σκηνές.

Πόσο εύκολο είναι σήμερα για μια νέα μπάντα να «πιάσει» στην Ελλάδα;
Χάρης: Εξαρτάται από τη μουσική που θα παίξει και από το αν θα έχει μάνατζερ. Και πόσο καλός θα είναι αυτός ο μάνατζερ. Πέρα από την πλάκα όμως, ειδικά στα πλαίσια της «εναλλακτικής» σκηνής (ίσως ο πιο λάθος όρος για να περιγράψει κάτι τόσο ετερόκλητο και πολυσυλλεκτικό - ίσως και ο πιο σωστός) ο κόσμος σίγουρα τα τελευταία χρόνια δείχνει να στηρίζει περισσότερο τις μπάντες από ότι πριν απο μια δεκαετία. Εν τέλει όμως, ένας τέτοιου είδους προβληματισμός δε θα 'πρεπε να υπάρχει καν στο μυαλό κάποιου που πάει να στήσει μια μπάντα σήμερα. Φτιάχνεις μια μπάντα για να παίζεις μουσική και να γουστάρεις. Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα απο αυτό.

Υπάρχει κάποιο λάθος που έχετε κάνει και το έχετε μετανιώσει μέχρι σήμερα;
Χάρης: Λάθη; Πάρα πολλά. Θα ήταν ψέμα αν λέγαμε κάτι άλλο. Τουλάχιστον προσπαθούμε να μαθαίνουμε απο αυτά και να μην τα επαναλαμβάνουμε.

Τι θα δει ο κόσμος από τους My Drunken Haze στο Let me Know! Festival;
Χάρης: Ένα ηχητικό ουράνιο τόξο, διαθλασμένο κάτω από το πρίσμα ενός ηλεκτρικού ήλιου παλαιάς ωρίμανσης. Ένα κοντσέρτο για στρουθοκαμήλους με βεραμάν μπαζούκα αντί για φτερά, το οποίο θα γιορτάζει το παγωτό σοκολάτα και τη φυγόκεντρο δύναμη ως πρωταρχική σύλληψη. Μια συνεδρία ακουστικού αναστοχασμού και γητειάς των μεγάλων παλαιών όταν ήταν ακόμα έμβρυα, τοποθετημένη στο λόμπυ ενός ξενοδοχείου που έχει ξεμείνει στο πίσω μέρος του μυαλού κάποιου συγγραφέα εδώ και σαράντα χρόνια. Κρανία ερπετόμορφων ηγετών που θα χρησιμοποιούνται ως κύπελλα και κούπες έπειτα από την κατάλληλη επεξεργασία από τους νέους μαμάλιους επικυρίαρχους. Αιχμηρές μπαγκέτες σαν άλλα αγαπημένα όργανα κάποιου αλλόκοτου βαλκάνιου ευγενή. Αμαλγαματικές ιστορικές φιγούρες με μια κάποια δόση ξεδιάντροπης ειρωνείας. Και φιγούρες πάσχοντες απο αχρωματοψία να μην είναι αρκετά συγκεκριμένες και σαφείς, συγκροτημένες και επαχθείς.

Περισσότερα από το VICE

Πως Μοιάζει η Ζωή των Φοιτητών από τα Μπαλκόνια των Διαμερισμάτων τους;

Προσωπικές Εξομολογήσεις για το Σεξ στο Διαδίκτυο

Ιδρωμένες Αναμνήσεις από το Ιστορικό An Club των Εξαρχείων

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.