Αυτοί Είναι οι Νέοι Έλληνες Αθλητές για τους Οποίους θα Μιλάμε στο Μέλλον

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που αγαπά τους ήρωες και τους μύθους, έννοιες πολύ κοντινές στην ελληνική κουλτούρα. Περισσότερο απ' όλα όμως, η σύγχρονη Ελλάδα αγαπά τους αθλητές της. Ποδοσφαιριστές, αθλητές του στίβου, κολυμβητές… οποιονδήποτε δακρύζει ακούγοντας τον Εθνικό Ύμνο σε πανευρωπαϊκή τηλεοπτική μετάδοση. Μετά τις τραγελαφικές ιστορίες του 2004 όμως, η χώρα έχει ανάγκη για νέα αθλητικά πρότυπα που θα κάνουν τον μέσο Έλληνα να δακρύσει από υπερηφάνεια.

Κάπως έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε ποιοι είναι οι νέοι αθλητές της Ελλάδας, το όνομα των οποίων θα γίνει brand τα επόμενα χρόνια. Τους συναντήσαμε, τους φωτογραφίσαμε και στοιχηματίζουμε για τον αριθμό των παγκόσμιων μεταλλίων που θα πάρουν.

Στιβος: Αναστασία Μαρινάκου (18) - Ζαχαρίας Τσαμουδάκης (17)

Το ραντεβού δόθηκε στο προπονητήριο της Εθνικής, στο Ολυμπιακό Στάδιο, εκεί όπου κάποτε γυμνάζονταν τα μεγαλύτερα αστέρια που ανέδειξε ο ελληνικός στίβος. Η Αναστασία Μαρινάκου κατάγεται από την Χαλκίδα και ήρθε στην Αθήνα όταν οδηγήθηκε στο να αλλάξει επίπεδο και να μεταβεί από τον αθλητισμό στον πρωταθλητισμό. "Μου άρεσε πάντα το τρέξιμο, ξεκίνησα στην Γ' Γυμνασίου με 600μ. και έπειτα μεταπήδησα στα 800μ. και τα 1.500μ. που είναι και το αγώνισμά μου". Κάπου εκεί χρειάστηκε να αφήσει το σπίτι της και να μετακομίσει στην Αθήνα, στους ξενώνες του ΟΑΚΑ. Μαζί της, πλέον, πηγαινοέρχεται και η μαμά και ο μπαμπάς.

"Πηγαινοέρχονται και με φροντίζουν, μου φέρνουν φαγητό. Ο πρωταθλητισμός χρειάζεται θυσίες. Αλλά το αγαπάμε αυτό που κάνουμε και έχουμε προσαρμοστεί" λέει η Αναστασία και ο Ζαχαρίας Τσαμουδάκης συμφωνεί απόλυτα: "Οι ώρες τις προπόνησης είναι πολλές, καθημερινά είναι σχεδόν αδύνατο να κάνεις το οτιδήποτε άλλο, να βγεις έστω για καφέ με φίλους". Ο Ζαχαρίας κάνει βάδην γιατί "μου το πρότεινε ο προπονητής μου και είχε δίκιο" και ζει στου Ζωγράφου.

Γυμνάζεται στον Ηλυσιακό και δείχνει να αντιλαμβάνεται απόλυτα τις δύσκολες μέρες που διανύει ο αθλητισμός. "Πλέον χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη στήριξη από την οικογένεια καθώς βοήθειες δεν υπάρχουν από την πολιτεία, έχουν καταργηθεί τα προνόμια και τα κίνητρα για να ασχοληθεί κάποιος νέος άνθρωπος με τον αθλητισμό".

Κορυφαία στιγμή των δύο αθλητών, για την Αναστασία το Πανευρωπαϊκό του 2014 στο Ταλίν, σημείωσε πανελλήνιο ρεκόρ νεανίδων στα 1.500μ. Με 4.14.66 και έγινε η ένατη καλύτερη ελληνίδα όλων των εποχών στην απόσταση. Η Ελένη Φιλάνδρα είναι το πρότυπο της «τώρα μάλιστα προπονούμαστε παρέα».

Αυτοί που ξέρουν, συμφωνούν ότι έχουν μέλλον: "Στόχος μας ένα μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση, όνειρο φυσικά και οι Ολυμπιακοί" συμφωνούν αλλά μιλούν και για τις δυσκολίες: "Παλαιότερα βοηθούσαν τους αθλητές, πλέον ο αθλητισμός έχει υποβιβαστεί στην Ελλάδα, είναι κρίμα γιατί υπάρχουν πολλά ταλέντα που μένουν ανεκμετάλλευτα. Δεν μπορείς να συνδυάσεις πρωταθλητισμό και σπουδές, ούτε γίνεται να εργάζεσαι και να πρέπει να κάνεις δύο φορές την ημέρα προπόνηση ".Για τον Ζαχαρία, το παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων/νεανίδων του περασμένου καλοκαιριού στο Γιουτζίν, κατέλαβε την έκτη θέση στον τελικό των 10.000 μ. βάδην βελτιώνοντας το δικό του πανελλήνιο ρεκόρ με χρόνο 40.35.89.

​Στην κουβέντα, αλληλοσυμπληρώνονται: "Ισως μας κάνει πιο συνειδητοποιημένους αυτό που ζούμε τώρα" λέει ο Ζαχαρίας "και πιο σκληρούς" προσθέτει η Αναστασία. Πιο σκληρούς για να προσαρμοστούν και στην δύσκολη καθημερινότητα: "Εχω ζηλέψει όταν οι φίλες μου πηγαίνουν διακοπές κι εγώ δεν μπορώ αλλά εντάξει…" τονίζει η Αναστασία. Ο Ζαχαρίας επισημαίνει πως το πιο δύσκολο είναι "να χάνεις απλές, καθημερινές στιγμές".

Το άθλημά τους είναι για πολλούς συνυφασμένο με το ντόπινγκ, οι ίδιοι εμφανίζονται απόλυτα συνειδητοποιημένοι: "Είναι επιλογή του καθενός εάν θα πάρει φάρμακα ή όχι, αν κάποιος δεν θέλει, δεν θα πάρει με το ζόρι", η άποψη της 18χρονης. Ο Ζαχαρίας πιστεύει πως η σκληρή δουλειά θα φέρει αποτελέσματα…"Αν δουλέψεις πολύ και σκληρά, δεν χρειάζονται τα φάρμακα, ίσως είναι μια μέθοδος για να αναδειχτείς πιο εύκολα, πιο γρήγορα αλλά αν χτίσεις βήμα - βήμα, τότε δεν χρειάζεσαι τέτοιου είδους βοήθειες". Σύμφωνα πάντως με την Αναστασία, έχει περάσει και στην συνείδηση του κόσμου πως "αν ένας αθλητής ή μια αθλήτρια πηγαίνει καλά, το θεωρούν σίγουρο πως παίρνει ντόπα". Και ο Ζαχαρίας συμπληρώνει: "Αν πετύχω μια μεγάλη διάκριση και πουν ότι πήρα φάρμακα δεν θα με νοιάζει, αντίθετα εγώ θα νιώθω και καλύτερα γιατί θα ξέρω πως το πέτυχα μόνος μου".

Πινγκ πονγκ: Γιάννης Σγουρόπουλος (15) - Ελλη Φίσερ (14)

Για τις ανάγκες της φωτογράφησης ο Γιάννης και η Ελλη χρειάστηκε να αγωνιστούν γα λίγο σαν… αντίπαλοι. Εντυπωσιάστηκα από το ύφος του προσώπου τους τη ώρα του αγώνα. Απόλυτα ανέκφραστο, συγκεντρωμένο, σοβαρό… Κι ας είναι ακόμη παιδιά.

​

Η Ελλη Φίσερ ξεκίνησε το πινγκ πονγκ στα επτά «από κάποια φυλλάδια που μοίραζαν στο σχολείο», ο Γιάννης διαφορετικά, «στην ίδια ηλικία λόγω του πατέρα μου που ήταν και ο ίδιος αθλητής του πινγκ πονγκ. Επαιξα και ποδόσφαιρο από δέκα μέχρι τα 12 αλλά το σταμάτησα για το πινγκ πονγκ». Η Ελλη συγχρόνως έπαιζε και τένις αλλά και αυτό έμεινε πίσω… Είναι η πρώτη τους συνέντευξη, έχουν τρακ… Μου περιγράφουν τη μέρα τους:

Ξύπνημα από τα χαράματα, σχολείο, διάβασμα, πολλές ώρες προπόνησης. Καμιά βόλτα μόνο το Σαββατοκύριακο. Κι ας είναι ακόμη παιδιά. Παιδιά πρωταθλητές. Αυτοί που ξέρουν, θεωρούν πως ο Γιάννης και η Ελλη είναι το μέλλον του αθλήματος. «Καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ποιο παιδί μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω και τεχνικά και σωματικά αλλά και στο μυαλό, το πόσο ώριμο είναι να δεχτεί κάποια πράγματα. Κάνουμε πολλές ώρες προπόνηση επίπονη, κουραστική, ανιαρή πολλές φορές… Τα παιδιά ξεχωρίζουν μέσα από τέτοιες καταστάσεις» θα μου πει ο προπονητής τους, Κωνσταντίνος Κωστόπουλος.

Ο Γιάννης είναι «Ολυμπιακός παντού» και το λέει με θέρμη… Παναθηναϊκός η Ελλη «από πατέρα». Δεν ξέρει ακόμη τι θα θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. «Αλλά θέλω να ασχοληθώ σίγουρα με το πινγκ πονγκ, ίσως και με κάτι άλλο». Ο Σγουρόπουλος είναι ξεκάθαρος: «Θέλω να παίξω πινγκ πονγκ σε υψηλό επίπεδο. Αυτό μόνο σκέφτομαι». Φέτος τόσο ο Γιάννης Σγουρόπουλος όσο και η Ελλη Φίσερ προετοιμάστηκαν στο εξωτερικό: «Υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες, περισσότερες ώρες προπόνησης. Είναι ωραία εμπειρία όμως».

Η κορυφαία στιγμή του Γιάννη: «Όταν βγήκα πρωταθλητής Ελλάδας τον περασμένο Απρίλιο», ταυτίζεται με της Ελλης «τον περασμένο Απρίλιο». Και ο προπονητής τους είναι ξεκάθαρος: «Λίγα παιδιά μπορούν να πιεστούν σε μικρή ηλικία και να έχουν την πειθαρχία που χρειάζεται ο πρωταθλητισμός. Η Ελλη είναι 13-14 και είναι Νο1 μέχρι ηλικίας 16 ετών, ο Γιάννης είναι 15 και είναι Νο 2 μέχρι 18 χρονών παιδιά. Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία, δείχνουν ότι μπορούν να παίξουν σε πολύ υψηλό επίπεδο αν δουλευτούν σωστά και έχουν την επιμονή και την υπομονή».

Κολύμβηση: Τόλης Χρήστου (18), Δημήτρης Νέγρης (17)

​

Συνάντησα τον Τόλη Χρήστου και τον Δημήτρη Νέγρη στο Εθνικό κολυμβητήριο του Ζαππείου. Είχαν μόλις τελειώσει ακόμη μία προπόνηση υπό τις οδηγίες του Νίκου Γέμελου. Μια σκληρή προπόνηση και με… περιορισμούς καθώς βιάζονται να ολοκληρώσουν το πρόγραμμά τους πριν πέσει ο ήλιος και όσο το νερό της πισίνας είναι ακόμη ζεστό… Το ακριβό πετρέλαιο βλέπετε και τα βελτιωτικά έργα επηρεάζουν τις προσπάθειες των αθλητών που αναγκάζονται να περιφέρονται από το ένα κολυμβητήριο στο άλλο.

Ο Απόστολος Χρήστου μπορεί να μην έχει κλείσει ακόμη τα 18 αλλά μετράει ήδη έναν τίτλο παγκόσμιου πρωταθλητή… Ξεκίνησε την κολύμβηση στα επτά του χρόνια για να μάθει κολύμπι και να βοηθηθεί σε θέμα σκολίωσης που αντιμετώπιζε… Ο Δημήτρης Νέγρης ξεκίνησε από τα πέντε έπειτα από παροτρύνσεις των γονιών του. Τώρα είναι στα 17. «Εντάξει, στην αρχή ζήλευα τα άλλα παιδιά που έπαιζαν μπάλα αλλά μεγαλώνοντας μετά τα δέκα μου χρόνια το ξεπέρασα, μου άρεσε περισσότερο».

Η μέρα τους αρχίζει από τις πέντε το πρωί και τελειώνει αργά το βράδυ, γεμάτη με υποχρεώσεις, οι βόλτες; «Καθημερινές είναι ακατόρθωτο». Όμως «ο πρωταθλητισμός χρειάζεται θυσίες και μας ανταμείβει» θα συμφωνήσουν. Κορυφαίες στιγμές τους; Το χρυσό στο παγκόσμιο του Ντουμπάι για τον Χρήστου, ασημένιο στην ανοιχτή θάλασσα στην Τουρκία για τον Νέγρη «δεν το περιμέναμε ήρθε πολύ απότομα». Οσο για την επόμενη μέρα, ο Τόλης Χρήστου το έχει ήδη σκεφτεί: «Με έχει προβληματίσει αλλά νομίζω πως με την σχολή που επέλεξα (ναυτιλιακά) πιστεύω ότι θα έχω μια επαγγελματική αποκατάσταση», ο Δημήτρης Νέγρης το σκέφτεται ακόμη, είναι άλλωστε μικρότερος. Αντίθετα, δεν το σκέφτονται και πολύ όταν μιλούν για τους αγαπημένες τους αθλητές, αθλητές πρότυπα… «Ο Σπύρος Γιαννιώτης είναι για μένα εξαιρετικός αθλητής» θα πει ο Δημήτρης, «ο Μάικλ Φελπς» παραμένει κορυφαίος, συμπληρώνει ο Τόλης και η άποψή του δεν επηρεάζεται από τα τελευταία… καμώματα και νυχτοπερπατήματα του αμερικανού θρύλου της κολύμβησης.

«Πρόκειται για τις δύο πιο ελπιδοφόρες περιπτώσεις αθλητών αυτή την στιγμή βάσει των ηλικιών τους στην κολύμβηση». Είναι το πρώτο σχόλιο του Νίκου Γέμελου όταν τον ρωτάω για τους δύο αθλητές του. Γιατί; «Είναι το ταλέντο που έχουν αλλά δεν αρκεί, είναι και η συνέχεια… Τον μεγαλύτερο ρόλο τον παίζει η δουλειά, η σωστή δουλειά που πρέπει να γίνει… Υπήρξαν πάρα πολλοί αθλητές με ταλέντο αλλά δεν έμειναν στο χώρο".

Ενόργανη γυμναστική: Αργυρώ Αφράτη (16)

Η Αργυρώ κατάγεται από την Χαλκίδα… Ηρθε στην Αθήνα από μικρή για να μπορεί να προπονείται και στο προπονητήριο του Αγίου Κοσμά ακόμη θυμούνται την γιαγιά της να την πηγαινοφέρνει και να περιμένει υπομονετικά να τελειώσει την προπόνησή της… Θυμούνται ακόμη και τον Γιώργο Καραγκούνη, κατά τις προπονήσεις της Εθνικής, να της φέρνει καρέκλα για να κάθεται… Επειτα ήρθε και η οικογένειά της στην Αθήνα εκτός από τον πατέρα της που εξακολουθεί να μένει στην Χαλκίδα λόγω δουλειάς.

"Γι αυτό και ο προπονητής μου είναι σαν πατέρας καθώς με τον πατέρα μου δεν μένουμε μαζί" θα μου πει… Την συνάντησα στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά, λίγα λεπτά μετά την ολοκλήρωση ακόμη μίας σκληρής προπόνησης… Ο προπονητής της δίπλα της να την καλεί να βιαστεί… Είχε, βλέπετε, ελάχιστο χρόνο ξεκούρασης μέχρι την επόμενη, απογευματινή προπόνηση. Είναι μόλις 16 και αυτοί που ξέρουν, θεωρούν πως η Αργυρώ έχει όλα τα εφόδια για να κάνει μια μεγάλη καριέρα στην ενόργανη… Να μοιάσει στο πρότυπό της, την Βασιλική Μιλλούση.

"Ξεκίνησα την γυμναστική στα τρία μου χρόνια, σαν παιχνίδι το έβλεπα, ήμουν πολύ ζωηρή και έπρεπε κάπου να εκτονωθώ, στη συνέχεια γινόμουν καλύτερη και το ακολούθησα… Είμαι στην Εθνική από τα 11 και ελπίζω να είμαι για πολλά χρόνια ακόμη" θα μου πει… Θα συμπληρώσει πως "η γυμναστική είναι η ζωή μου, δεν θέλησα ποτέ να κάνω κάτι άλλο, χρειάζονται θυσίες αλλά δε με πειράζει. Οτι μου λείπει το βρίσκω στην γυμναστική". Παρά τα 16 της χρόνια, η Αργυρώ φαίνεται απόλυτα συνειδητοποιημένη, πειθαρχημένη και αποφασισμένη να πετύχει… Διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που σύμφωνα με τον Κώστα Σιούτη απαιτείται να διαθέτει κάποια αθλήτρια για να κάνει πρωταθλητισμό σε υψηλό επίπεδο: Είναι ο σωματότυπος και έπειτα η νοοτροπία και η σκληρή δουλειά…

"Παίζει όμως σημαντικό ρόλο και η οικογένεια. Οι αθλήτριες ξεκινούν από μικρές ηλικίες και χρειάζεται η στήριξη της οικογένειας σε όλα τα επίπεδα", θα πει ο Κώστας Σιούτης. Είναι ο προπονητής της Αργυρώς αλλά και της Βάσως Μιλλούση, από τις μεγαλύτερες αθλήτριες γυμναστικής στην Ελλάδα. Παραδέχεται, παράλληλα, πως στα χρόνια της κρίσης δυσκολεύουν τα πράγματα αλλά "οι γονείς κάνουν πάντα θυσίες για τα παιδιά τους".

Οχι όμως και η πολιτεία. Με την κατάργηση των κινήτρων και των προνομίων, ο αθλητισμός πηγαίνει πίσω και δεν πρέπει σύμφωνα με τον Έλληνα τεχνικό, "ναι πράγματι υπάρχει η άποψη 'ποιος αθλητισμός, δεν έχουμε να φάμε' όμως ο αθλητισμός είναι πολιτισμός, αν είναι έτσι ας κλείσουμε και την Ακρόπολη".

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.​