Πέρασα μία Εβδομάδα χωρίς Ίντερνετ και Ήταν Απαίσια

Πάει, σχεδόν, ένας χρόνος από τότε που έζησα μία από τις χειρότερες εμπειρίες μου. Και όχι, δεν περίμενα να το πω αυτό ποτέ, αλλά: η ζωή χωρίς Ίντερνετ είναι απαίσια.

Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό -μεταξύ μας μεσημέρι ήταν- στα τέλη Μαΐου του '14. Αφού ξύπνησα, νίφτηκα, έπλυνα δόντια, έφαγα πρωινό και έφτιαξα καφέ, πήρα θέση μπροστά από το laptop, όπως κάθε μέρα.

«Η σύνδεση με το Διαδίκτυο είναι αδύνατη», εμφανίστηκε φαρδιά-πλατιά στην οθόνη του PC μου, όταν επιχείρησα να μπω στον browser. «WTF?», αναρωτήθηκα. Φαντάστηκα ότι κάτι θα έχει «κολλήσει». Έκλεισα το router, το άνοιξα ξανά, έκανα επανεκκίνηση στον υπολογιστή, πάτησα Ctrl+ Alt+ Del, όμως μάταια. Ώσπου, αποφάσισα να καλέσω την τεχνική υπηρεσία της εταιρίας-παρόχου μου. Ο τσαμπουκάς και το δήθεν στυλάκι που είχα, τύπου «Μα είναι δυνατόν να μην έχουμε Ίντερνετ εν έτει 2014;», κόπηκαν όταν ο υπάλληλος της εταιρίας μού είπε ότι δεν είχα εξοφλήσει τον τελευταίο λογαριασμό του σταθερού τηλεφώνου μου.

Η φράση «μαχαιριά στην καρδιά» είναι η πιο κατάλληλη, για να περιγράψει πώς ένιωσα. Όχι τόσο επειδή ντράπηκα στον υπάλληλο, αλλά επειδή ήξερα ότι, μες στις επόμενες 5-6 μέρες, δεν θα είχα τα χρήματα να εξοφλήσω τον λογαριασμό. Ήταν οι τελευταίες μέρες του μήνα και εγώ, τότε, ήμουν φοιτητής. Δεν είχα επιλογές.

Στην αρχή, το είδα θετικά. Σαν μία ευκαιρία για να διαβάσω, μιας και πλησίαζε η εξεταστική του εαρινού εξαμήνου. Σωστά; Όχι. Διότι, όλες οι σημειώσεις των μαθημάτων ήταν αναρτημένες στο e-class (ηλεκτρονική βιβλιοθήκη). Το μοναδικό μάθημα που μπορούσα να διαβάσω «έντυπα» ήταν το μάθημα των Αγγλικών. Πώς να καταφέρω, όμως, να κατανοήσω ολόκληρα κείμενα-κατεβατά, δίχως Google Translate; Μόλις είχα δεχθεί το πρώτο γκολ. Ίντερνετ VS Εγώ: 1-0.

Δεν πτοήθηκα. Σκέφτηκα, στη συνέχεια, να αναθερμάνω την εξ αποστάσεως σχέση με την -τότε– κοπέλα μου. Όταν έψαξα να βρω τον τρόπο, όλες μου οι σκέψεις κατέληγαν στο Skype και το Facebook chat. Το σταθερό τηλέφωνό μου ήταν και αυτό, εννοείται, εκτός λειτουργίας και το μόνο που απέμενε ήταν το φτωχό, σε μονάδες και τεχνολογία, άρα άχρηστο, καρτοκινητό μου. Δεύτερη ήττα, στο καπάκι. Η πορεία της εβδομάδας, που ακολουθούσε, ήταν προβλεπόμενη.

Έχασα πάσα εξέλιξη σχετικά με ειδήσεις ή τρέχοντα νέα. Η τηλεόραση ήταν μία εναλλακτική, αλλά δεν μπορούσα να προγραμματίσω όλη μου τη ζωή γύρω από την ώρα του δελτίου ειδήσεων. Σαν να μην έφθανε αυτό, ήταν απαίσια η αίσθηση της άγνοιας που με κυρίευε, κάθε φορά που, για οποιονδήποτε λόγο, ήθελα να αναζητήσω-Googlάρω κάτι. Και δεν σκόπευα, για κανέναν λόγο, να ανέβω στο πατάρι ώστε να κατεβάσω, να ξεσκονίσω και να ψάξω στην Papyrus Larousse Britannica.

Είχα, σχεδόν, ξεχάσει τι θα πει η λέξη e-mail και, γενικά, επικοινωνία. Παρακαλούσα, όποιος ήθελε κάτι, να με αναζητήσει στο κινητό και όχι στο e-mail ή στο Facebook μου. Επίσης, ξέχασα για μία βδομάδα, τα πάντα γύρω από τα online μαθήματα ιταλικών που είχα, μόλις, ξεκινήσει.

Η λύση ήταν μία και μοναδική: να βγω έξω. Ακόμα και για αυτό όμως, έπρεπε να τηλεφωνήσω σε φίλους και γνωστούς -ολόκληρη διαδικασία- για να μάθω τι εκδηλώσεις/πάρτι έπαιζαν μες στην εβδομάδα. Πολύ κακό για το τίποτα. Έτσι, κατέληξα για μία βδομάδα, με το -πιο vintage πεθαίνεις- κινητό μου, να παίζω φιδάκι. Τουλάχιστον, έκανα high score.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.