Την Τελευταία Φορά που Πήγαν Σινεμά οι Tindersticks Είδαν το "Reservoir Dogs"

Η μουσική ξεκινά να έρχεται από το βάθος. Είναι ήρεμη αλλά έχει μία δύναμη. Τα όργανα, το ένα μετά το άλλο παίρνουν τη θέση τους και μιλούν. Αυτό που κουβεντιάζουν είναι τόσο όμορφο και ταυτόχρονα μοιάζει σημαντικό. Σαν μια συζήτηση με επιχειρήματα πάνω στην τέχνη ή την αγάπη ή τον έρωτα που μπορεί να συνδέει αυτά τα δύο. Η φωνή του Stuart Staples, χαρακτηριστική και σχεδόν μεθυστική. Σε παίρνει από το χέρι και ταξιδεύετε μαζί εκεί που δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από σκέψεις και αναμνήσεις.

Στις 30 και τις 31 Οκτωβρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και την 1η Νοεμβρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, έρχονται για να γιορτάσουν μαζί με πολλούς guests και έγχορδα τα 30 χρόνια πορείας τους στη μουσική σκηνή. Λίγο πριν συμβεί αυτό, ο Stuart Staples σε ένα zoom (γιατί αντιπαθεί το Teams και το Skype) με background ένα γραφείο γεμάτο δίσκους, τρία ζευγάρια ακουστικών και έναν κλειστό υπολογιστή είπε καλημέρα.

«Θα είμαστε πολλοί άνθρωποι που θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να “κλείσουμε” αυτό το συναυλιακό έτος που τυγχάνει να είναι και το επετειακό μας. Με αυτές τις δύο συναυλίες, ουσιαστικά, ολοκληρώνουμε ένα tour μας που ξεκίνησε τον Απρίλιο και στόχο είχε και έχει να φέρει την επανένωση με την ευρύτερη “οικογένεια” των Tindersticks, άτομα που συμπορεύτηκαν με την ορχήστρα μέσα σε όλα αυτά τα 30 χρόνια. Ο Terry Edwards, ο άνθρωπος που κάναμε μαζί τον πρώτο και τον δεύτερο μας δίσκο, αλλά και η Gina Foster, με την οποία από το 1999 έχουμε βρεθεί μαζί στη σκηνή πολλές φορές, είναι μόνο δύο από τους καλλιτέχνες που θα “ξανασυναντηθούμε” στην Αθήνα στις 30 Οκτωβρίου».

«Δεν ξέρω αν μπορώ να τα αποκαλέσω resolutions, ωστόσο αφήνουμε πίσω μια χρονιά που αναπόφευκτα λόγω της επετείου δημιουργεί ερωτήματα και σκέψεις. Τα 30 χρόνια είναι πολλά για να πεις “εντάξει, ναι συνεχίζουμε όπως είμαστε”. Πιστεύω ότι είμαστε στη φάση πλέον της συνειδητοποίησης -χωρίς να θέλω να ακουστώ πεσιμιστής ή μελοδραματικός- ότι οι επιπτώσεις του πέρατος αυτών των χρόνων από πάνω μας θα είναι μάλλον αρνητικές. Ίσως, βέβαια, σε ένα βάθος χρόνου να θεωρηθούν θετικές. Δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως δεν μπορούμε να πούμε ότι θα μείνουμε ίδιοι.

«Σίγουρα η πανδημία μας επηρέασε, όπως όλους. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Κλείνουμε 30 χρόνια ως μπάντα. Στα 20, στα 25 χρόνια σκεφτόμασταν ότι “εντάξει, βαρύ που φτάσαμε ως εδώ”. Τώρα είναι μάλλον η στιγμή που πρέπει να σκεφτούμε τι είναι αυτό που μπορούμε να δώσουμε και τι αντίστοιχα να περιμένουμε».

«Με θυμάμαι να μπορώ να ζω ως μουσικός» αφήνει ένα βουβό γέλιο και μερικά δευτερόλεπτα αβάντα και συνεχίζει: «Τώρα πια δεν υπάρχει αυτό. Η σημαντικότερη ωστόσο 30κονταετής παρατήρησή του είναι ότι «η μουσική ολοένα και περιορίζεται. Η πιο ενδιαφέρουσα μουσική, η μουσική που σε κάνει να σκέφτεσαι, να ταξιδεύεις, να πηγαίνεις παραπέρα με τον οποιονδήποτε τρόπο». Σε αυτό το πλαίσιο, το ταλέντο και η επιθυμία των ανθρώπων που δημιουργούν αυτό το είδος μουσικής, συρρικνώνονται με αποτέλεσμα οι ίδιοι «να είναι δύσκολο να επιβιώσουν». Ειδικά όταν αυτοί βρίσκονται σε ένα συγκρότημα. «Δεν είναι ότι δεν υπάρχει καλή μουσική. Είναι ότι αυτή γίνεται ολοένα και πιο λίγη». Μια μικρή κατά πως φαίνεται ελπίδα του, κρύβεται στο ότι «Ίσως οι αλλαγές στους σχετικούς νόμους και η προστασία της μουσικής να ανοίξουν και πάλι τον δρόμο στους μουσικούς για δημιουργία». Και κυρίως, να τους δώσουν τη δυνατότητα να νιώσουν ότι «μπορούν να υπάρξουν ξανά». Αυτήν τη στιγμή ωστόσο, για τον Stuart «δεν υπάρχει χώρος για τους νέους καλλιτέχνες. Το μόνο που υπάρχει είναι οι προνομιούχοι από άλλες εποχές, που μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα». Και ολοκληρώνει την ανάσα του με ένα «Δεν νομίζω ότι εμείς αν ξεκινούσαμε τώρα, ως νέα μπάντα θα είχαμε καταφέρει κάτι».

«Ως καταναλωτής, τις βρίσκω ως κάτι το συναρπαστικό». Από τον τόνο της φωνής του, ξεφεύγει ένα αλλά. «Για μένα, ως παιδί, μου έπαιρνε σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο από τον πρώτο δίσκο του Stevie Wonder μέχρι τον τελευταίο του για να ακούσω, να επεξεργαστώ και να καταλάβω τη μουσική του και αυτό που ήθελε να πει. Φαντάζομαι ότι τώρα, μπορεί κάποιος να το κάνει και σε ένα απόγευμα». Δεν θέλει να το αφήσει «τόσο ρηχό όσο ακούγεται». Για εκείνον, η ανακάλυψη της μουσικής «είναι ένα μεγάλο ταξίδι που περιπλέκεται συνεχώς με νέα αντίστοιχα ταξίδια που θέλουν πολύ χρόνο και πολλή ενέργεια. Τώρα, είναι τέλειο που έχεις την πληροφορία στα πόδια σου». Ως καλλιτέχνης, αυτό το τελευταίο, το βρίσκει ως καλό. Αφού «μπορούν να σε εντοπίσουν, να σε ακούσουν, να σε μάθουν πάρα πολύ γρήγορα».

Κάθε μέλος του συγκροτήματος βρίσκεται σε διαφορετική χώρα. «Είναι αρκετά δύσκολο να βρούμε κοινό χρόνο που να μην τον αξιοποιήσουμε για δημιουργία». Ωστόσο, παλιά οι συναντήσεις τους είχαν πολλά περισσότερα. «Μαγειρεύαμε μαζί, περνούσαμε χρόνο μαζί, φυσικά ακούγαμε μουσική μαζί». Ωστόσο, όταν υπάρχει μια συναυλία ή ένας δίσκος τα πράγματα γίνονται πολύ πιο πιεστικά και ο χρόνος λίγος. «Αυτές τις μαγικές στιγμές, χωρίς πίεση, χωρίς το άγχος ότι κάτι πρέπει να κάνεις είναι και οι καλύτερες για να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά καλό». Του είπα ότι για κάποιο λόγο τους κάνω εικόνα να πηγαίνουν μαζί σινεμά και να βλέπουν ταινίες με ποπ κορν και δαχτυλίδια στα χέρια. Γέλασε και θυμήθηκε.

«Η αλήθεια είναι ότι η τελευταία φορά που βρεθήκαμε σε σινεμά όλοι όλοι μαζί ήταν όταν είχαμε πάει να δούμε το “Reservoir Dogs”. Μπορώ να σου πω ότι εξελίχθηκε σε τραγωδία». Κούνησε πάνω κάτω τα χέρια όπως μας έχουν μάθει οι γιαγιάδες μας να κάνουμε για πούμε τη λέξη “μακριά”. «Κάποιος μέθυσε, ξεκίνησε μια έντονη συζήτηση που εξελίχθηκε σε τσακωμό. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι μάλλον πρέπει να πηγαίνω σινεμά με το κορίτσι μου και μόνο».

«Είναι ο τελευταίος δίσκος των Khruangbin και του Vieux Farka Touré - Ali. Δεν έχουν έρθει ακόμα. Τους περιμένω με χαρά να τους ακούσω και τους δύο».

Συνεχίζει να αγοράζει δίσκους -αν κρίνουμε και από την εικόνα που τον πλαισιώνει και που δεν μοιάζει να είναι κάποιο ψεύτικο φόντο από αυτά που μάθαμε κατά την εκπαίδευσή μας στο work from home. «Αν υπάρχει κάτι που με ενθουσιάζει πολύ, αυτό είναι το “χτίσιμο” της δικής μου συλλογής». Παράλληλα, θέλει να μπορεί να υποστηρίξει τους καλλιτέχνες. «Ακόμη και αν γνωρίζω ότι έχει τα δικά του “οικολογικά” θέματα, το βινίλιο είναι για μένα ένας τέλειος συνδυασμός υποστήριξης καλλιτεχνών και προσωπικής απόλαυσης».

Αφού δοκιμάστηκε ως συγγραφέας με το «Not Normal Behaviour», τώρα, «Δηλαδή τα τελευταία πέντε χρόνια έχω μπει στον μαγικό κόσμο της ιρλανδικής λογοτεχνίας». Δεν διαβάζει συχνά αλλά όταν το κάνει, διαβάζει πολύ.

Του αρέσει να κάνει πειράματα με τη μουσική. «Πριν από περίπου δέκα χρόνια με επηρέασε πολύ η ενέργεια της χιπ χοπ σκηνής. Ήταν τόσο δυνατή που με πήρε μαζί της, νιώθω ότι συνδέθηκα». Δεν συμβαίνει τώρα πια αυτό. «Περιμένω το επόμενο είδος ή μουσική στιγμή που θα με συνεπάρει».  

Ελλάδα, 30 χρόνια πίσω. Σε μία παραλία, ο Stuart βρήκε ένα σπιρτόκουτο που έγραφε πάνω «Tindersticks». Όλοι ξέρουμε το σπόιλερ στη συνέχεια αυτής της ιστορίας.

«Είναι πάντα χαρά να ερχόμαστε στην Ελλάδα. Είναι ένα μέρος που πάντα ανυπομονούμε για να έρθουμε. Ελπίζω όσοι είμαστε εκεί να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε κάποιες ωραίες στιγμές μαζί».

 Περισσότερα από το VICE

«Όλες μας Είμαστε η Μάχσα»: Η Μάριαμ Μιλάει για τα 43 Χρόνια Ακραίας Καταπίεσης των Γυναικών στο Ιράν

Kάποιοι στο TikTok Εκθέτουν το Περίνεό τους στον Ήλιο

Οι Eιδικοί Απαντούν: Τι Τρώμε Όταν Έχουμε Χανγκόβερ;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.