Μην τον Λες Άλλο «Ελληνάρα»

Παίρνει το αμάξι. Δεν βγάζει φλας σε καμία από τις μπόλικες στροφές που παίρνει. Οδηγεί πάνω από το όριο ταχύτητας. Σφάζει τέσσερα πορτοκαλί φανάρια - στο όριο του κόκκινου. Στο τέλος, κάποιος τον προσπερνά χωρίς φλας και εκείνος τον βρίζει. Στο μάτι ενός τρίτου έχουμε μία κλασική περίπτωση meeting δύο Ελληναράδων. Στην οπτική των δύο που συμμετείχαν στον τσακωμό, υπάρχει μόνο ένας Ελληναράς: O άλλος.

Είμαι γραφιάς εδώ και αρκετά χρόνια αλλά και πάλι δυσκολεύομαι να αποτυπώσω με λέξεις την ποσότητα βαρεμάρας που νιώθω όταν ακούω τις λέξεις «Ελληνάρας», «Ελληναράς», «Νεοέλληνας» ή τέλος πάντων κάτι από όλα αυτά. Η προσωπική μου παρόρμηση, να θέλω να πάρω το στιλό και να το καρφώσω στο μάτι μου κάθε φορά που ακούω αυτές τις λέξεις, είναι όμως το λιγότερο σημαντικό. Το μάλλον σημαντικότερο είναι το πόσο αντιδραστικές ιδεολογίες αναπαράγονται πίσω από αυτή τη χρήση λέξεων.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η λέξη «Ελληνάρας» απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε κάποιον άλλον. Εξάλλου, παρόμοιες λέξεις υπάρχουν και για άλλους λαούς. Υπάρχει ο Αγγλάρας, ο Γερμαναράς, το Αμερικανάκι. Λέξεις που ουσιαστικά αποτυπώνουν όλα τα στερεότυπα που έχουμε φτιάξει στο κεφάλι μας για κάθε λαό. Το πρώτο θέμα είναι αυτό που έχει κάθε στερεότυπο: Γενικεύει και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλοί Ελβετοί για παράδειγμα που έχουν τα χαρακτηριστικά που εμείς αποδίδουμε στον Ελληνάρα.

Υπάρχει και κάτι άλλο. Η ύπαρξη του φαντάσματος του Ελληνάρα δημιουργεί μία τάση για αδράνεια. Έτσι είναι και έτσι θα συμβαίνει. Η χώρα αποτελείται και διοικείται από Ελληνάρες και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να φύγουμε από εδώ ή, αν μείνουμε εδώ, να μασαμπουκώνουμε καλαμαράκια και να αυτοθεραπευόμαστε λέγοντας ότι τουλάχιστον έχει καλό καιρό. Ζούμε το αίσχος που ζούμε αλλά υπό το φως του ήλιου.

Πόσο ωραία όμως κάθεται η έννοια του Ελληνάρα αν έχεις εξουσία στην Ελλάδα. Ας φέρουμε άλλο ένα παράδειγμα. Κάποιος έχει παρκάρει παράνομα πάνω σε μία λεωφόρο στο Παγκράτι. «Κι άλλος ένας Ελληνάρας» θα αναφωνήσουμε όλοι μαζί και θα ξαναβουτήξουμε στα καζάνια του χάους της πόλης. Κάπως θα ξεχάσουμε τη θλίψη των ελληνικών Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, τα πάρα πολλά αυτοκίνητα, την άθλια δόμηση της πόλης, τα εκατοντάδες χιλιάδες αμάξια που κινούνται στους δρόμους της Αθήνας.

Αφού πρέπει να κάνουμε τα απαραίτητα disclaimer, δεν θα διαφωνήσω προφανώς ότι το να παρκάρεις παράνομα είναι αντικοινωνική συμπεριφορά. Από την άλλη σκέφτομαι ότι πολύ λίγοι άνθρωποι-ανθρωπόμορφα τέρατα δεν θα προτιμούσαν να παρκάρουν ήρεμα και ωραία σε μία νόμιμη θέση πάρκινγκ χωρίς τον κίνδυνο να καταστραφεί το αυτοκίνητο ή η στην τελική ηθική τους υπόσταση. Δεν είναι όμως εύκολο να τη βρουν.

Με άλλα λόγια, το θέμα είναι ότι όταν τα ρίχνουμε στα προαιώνια κακά της φυλής μας (και άλλες τέτοιες αηδίες) πετάμε στην άκρη όλους τους τελείως πραγματικούς κοινωνικούς παράγοντες που δημιουργούν και οδηγούν σε τέτοιου τύπου συμπεριφορές. Και συνήθως όσο πιο κρυφό είναι κάτι, τόσο πιο δύσκολα αλλάζει.

Ας το πούμε με πιο απλά λόγια. Δεν είναι «έτσι ο Έλληνας», όπως συνηθίζουμε να ακούμε ξανά και ξανά. Έτσι είναι η Ελλάδα.

Ακολουθήστε τον Νίκο Σταματίνη στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Η ΔούKISSα Πιστεύει ότι το Drag Είναι Αναπόσπαστο Κομμάτι της Ιστορίας της Μυκόνου

Ποιον Eνοχλούν οι Αιώνιοι Φοιτητές;

Τα Βίντεο-Κλαμπ του Σήμερα Έχουν το Άρωμα των Παιδικών μας Χρόνων