Είσαι 15 ετών. Έχεις αφόρητους πονοκεφάλους κάθε λεπτό της ημέρας. Δεκάδες γιατροί σού λένε ότι ο πόνος οφείλεται σε ψυχολογικά αίτια, σου κάνουν διάγνωση ότι έχεις διπολική διαταραχή και διαταραχή μετατροπής (αυτό που παλιά έλεγαν «υστερία»), σου δίνουν βαριά ψυχιατρικά φάρμακα. Εντωμεταξύ, συνεχίζεις να πονάς φρικτά. Οι γύρω σου επιμένουν ότι όλα είναι στο μυαλό σου. Νιώθεις μόνη, απελπισμένη και αβοήθητη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Θα μπορούσε να είναι εφιάλτης ή ψυχολογικό θρίλερ. Όμως όχι, αυτή είναι η πραγματική ιστορία της 24χρονης -σήμερα- Μικαέλα, που γεννήθηκε και ζει σε μια μικρή πόλη στο νότιο Οντάριο του Καναδά, την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της χώρας που είναι χτισμένη γύρω από τη λίμνη Οντάριο.Η Μικαέλα, λοιπόν, άρχισε να πονάει όταν ήταν 15 χρονών. Πέρασε τρία πάρα πολύ δύσκολα χρόνια, μέχρι να της γίνει η διάγνωση ότι πάσχει από ψευδοεγκεφαλικό όγκο (ή αλλιώς, από ιδιοπαθή ενδοκράνια υπέρταση), σχεδόν τυχαία, μετά από μια οφθαλμολογική εξέταση.Η αιτία της συγκεκριμένης ασθένειας είναι άγνωστη μέχρι στιγμής, ενώ δεν εμφανίζεται κάποια αλλοίωση στην αξονική τομογραφία – για αυτό και στην περίπτωση της Μικαέλα η διάγνωση στάθηκε πάρα πολύ δύσκολη. Όταν κάποιος πάσχει από αυτή τη νόσο, υπάρχει αυξημένη πίεση του εγκεφαλονωτιαίου υγρού μέσα στον εγκέφαλο (αυτό σημαίνει ενδοκράνια υπέρταση) και σε προχωρημένο στάδιο, προκαλείται τύφλωση.Η ανακούφισή της που επιτέλους κάποιος γιατρός βρήκε τι έχει και όλοι κατάλαβαν ότι ο πόνος δεν είναι στο μυαλό της, ήταν τεράστια, όπως λέει στο VICE. Τα τελευταία χρόνια είχε χάσει πάρα πολλούς ανθρώπους από τη ζωή της, διότι πίστευαν ακόμη και ότι υποκρινόταν για να τραβήξει την προσοχή ή ότι δεν ήθελε να δεχτεί την ψυχιατρική διάγνωση.
Η Μικαέλα ήταν μόλις έξι μήνες μακριά από το να τυφλωθεί ή να πέσει σε κώμα, όπως της είπε ο γιατρός που ανακάλυψε την ασθένειά της. Σήμερα, λίγο πριν κλείσει τα 24, έχει κάνει ήδη δύο εγχειρήσεις στον εγκέφαλο για να της τοποθετήσουν μια παροχέτευση, δηλαδή ένα σωληνάκι που παίρνει το υγρό από τη σπονδυλική στήλη και το διοχετεύει στην κοιλιά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στην τελευταία επέμβαση, όμως, τον Οκτώβριο του 2020, υπήρξαν πολύ σοβαρές επιπλοκές. Κατά τη διάρκεια της εγχείρησης η Μικαέλα άρχισε να έχει εγκεφαλική αιμορραγία και πάρα πολύ αυξημένους σφυγμούς. Οι γιατροί αναγκάστηκαν να την ξυπνήσουν. Από τότε, αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά της κι έχει πολύ υψηλή αρτηριακή πίεση.Παράλληλα, η Μικαέλα έχει να παλέψει με πολύ δύσκολα νευρολογικά προβλήματα. Από την εγχείρηση και μετά δεν μπορεί να σταθεί όρθια για πάνω από μερικά λεπτά, χωρίς να αρχίσει να ζαλίζεται. Η όρασή της θολώνει, έχει ναυτία και της κόβεται η ανάσα. Ο κορονοϊός, όπως λέει στο VICE, τα έχει κάνει όλα πολύ πιο δύσκολα, αφού την έχει «καταδικάσει» σε απομόνωση και η πρόσβασή της στους γιατρούς που χρειάζεται έχει γίνει αρκετά πιο περίπλοκη.Εδώ κανονικά θα ήταν το σημείο όπου γράφουμε πως η Μικαέλα είναι αισιόδοξη και ξέρει ότι θα τα καταφέρει. Όμως, μιλάμε για ένα κορίτσι 24 ετών που υποφέρει. Τα προβλήματα της υγείας της, την έχουν εξουθενώσει σωματικά και ψυχικά. Από τα μέσα του 2020 έχει κάνει παύση στις σπουδές και τη δουλειά της, και η απομόνωσή της είναι πάρα πολύ δύσκολη. Αντιμετωπίζει πολύ μεγάλο άγχος και δεν ξέρει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.Τουλάχιστον δεν πιστεύει πια όσα την είχαν κάνει οι άλλοι να πιστέψει για τον εαυτό της, τα τελευταία χρόνια. Ξέρει ότι δεν είναι «τρελή», όπως την αποκαλούσαν, ούτε δραματοποιούσε τον πόνο. Όσα ένιωθε και νιώθει είναι αληθινά. Κάθε μέρα, όμως, είναι μια «μάχη». Μερικές φορές αισθάνεται δυνατή και περήφανη για όσα έχει καταφέρει να ξεπεράσει, άλλες μέρες, όταν τα συμπτώματά της είναι πιο έντονα, νιώθει αδύναμη και λυπημένη. Αυτή είναι η ιστορία της Μικαέλα, όπως τη διηγήθηκε στο ελληνικό VICE, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού:
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν ήμουν 15 ετών, άρχισα να έχω πάρα πολύ έντονους πονοκεφάλους. Νόμιζα ότι θα εκραγεί το κεφάλι μου. Ευτυχώς, συνήθως περνούσαν μετά από δύο ώρες περίπου. Από ένα σημείο και μετά, οι πονοκέφαλοι κρατούσαν αρκετές μέρες. Κάποια στιγμή ξύπνησα με έναν πονοκέφαλο, ο οποίος κράτησε ενάμιση χρόνο, μέχρι να μου γίνει η διάγνωση, σε ηλικία 18 ετών.Εκτός από τους πονοκεφάλους, σταδιακά άρχισα να έχω και άλλα συμπτώματα που έκαναν τη ζωή μου πάρα πολύ δύσκολη. Ήμουν στην ομάδα ράγκμπι του σχολείου μου για τρίτη χρονιά, παλεύοντας να μην τα παρατήσω λόγω του πόνου. Ζαλιζόμουν πάρα πολύ στις προπονήσεις και τους αγώνες, έχανα τη μπάλα ξαφνικά και μπορεί να λιποθυμούσα.
Ξύπνησα με έναν πονοκέφαλο, ο οποίος κράτησε ενάμιση χρόνο, μέχρι να μου γίνει η διάγνωση.
Υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι στην ομάδα μου που θύμωναν μαζί μου και πίστευαν ότι λιποθυμούσα για να τραβήξω την προσοχή. Αποφάσισα να παρατήσω τον αθλητισμό, και εξαιτίας της υγείας μου, αλλά και επειδή δεν ένιωθα ότι η ομάδα μου με υποστήριζε.Ήμουν σε κατάθλιψη και πάρα πολύ ανήσυχη, αφ’ότου -εκτός όλων των άλλων- σταμάτησα να παίζω το άθλημα που αγαπώ. Ένιωθα πιο άρρωστη μέρα με τη μέρα, μέχρι που άρχισα να πιστεύω πραγματικά ότι θα πέθαινα.Πήγαινα στα Επείγοντα πολλές φορές μέσα στον μήνα και με είχαν δει άπειροι γιατροί. Όλοι οι ειδικοί, αφού άκουγαν αυτά που είχα να τους πω, έκαναν τη διάγνωση ότι ο πόνος οφείλεται σε ψυχολογικό πρόβλημα, ορμονική ανισορροπία ή μεγάλο άγχος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όλες οι εξετάσεις έδειχναν φυσιολογικές. Κανένας γιατρός δεν το έψαχνε περαιτέρω. Διέγνωσαν ότι πάσχω από διπολική διαταραχή και διαταραχή μετατροπής – όταν ο εγκέφαλός σου δημιουργεί πολλά σωματικά συμπτώματα, λόγω ψυχολογικού προβλήματος (σ.σ. η διαταραχή που παλιά αποκαλούνταν «υστερία»).Μου έγραψαν πολύ βαριά χάπια για τη σταθεροποίηση της διάθεσης, παρά το γεγονός ότι δεν είχα αρκετά ψυχιατρικά συμπτώματα, για να υποστηριχθεί μια τέτοια απόφαση. Όλη αυτή η κατάσταση μου είχε δημιουργήσει απίστευτο άγχος και είχε θολώσει το μυαλό μου.Ένιωθα ότι χάνω τα λογικά μου. Ήμουν σίγουρη ότι κάτι πήγαινε λάθος μαζί μου και τελικά θα πέθαινα, αλλά οι γιατροί ήταν πεπεισμένοι ότι όλα ήταν στο κεφάλι μου. Ένιωθα αβοήθητη. Ο σωματικός πόνος και η δυσφορία ήταν εκεί κάθε λεπτό που ήμουν ξύπνια. Δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά και ταλαντευόμουν ανάμεσα στο να εμπιστευτώ το ένστικτό μου για το τι μου συνέβαινε και στο να αποδεχτώ αυτό που μου έλεγαν οι γιατροί.
Ήμουν σίγουρη ότι κάτι πήγαινε λάθος μαζί μου και τελικά θα πέθαινα. Οι γιατροί ήταν πεπεισμένοι ότι όλα ήταν στο κεφάλι μου.
Και στις δύο περιπτώσεις, αισθανόμουν ότι δεν υπήρχε ελπίδα για μένα. Αν ήμουν άρρωστη, όπως πίστευα, θα πέθαινα, αφού κανείς δεν έβρισκε τι έχω. Αν είχαν δίκιο οι γιατροί, ήμουν τόσο ψυχολογικά ασταθής που ποτέ δεν θα μπορούσα να ζήσω μια κανονική ζωή, χωρίς να βασανίζομαι σωματικά και ψυχικά.
Βίωνα μια απίστευτη εσωτερική σύγκρουση και ταυτόχρονα έβλεπα όλους μου τους φίλους και συγγενείς της ευρύτερης οικογένειας να απομακρύνονται. Δεν διανοούνταν ότι τόσοι πολλοί διαφορετικοί γιατροί μπορούσαν να έχουν κάνει λάθος. Κανείς δεν πίστευε λέξη απ’ όσα έλεγα και πολλοί σκέφτονταν ότι τα έκανα όλα για να τραβήξω την προσοχή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Θεωρούσαν ότι ήμουν δυστυχισμένη, επειδή δεν μπορούσα να δεχτώ τη διάγνωση των γιατρών. Κάποιοι δικοί μου άνθρωποι θύμωσαν κι έχασαν την πίστη τους σε μένα. Άρχισαν να με αντιμετωπίζουν ως χαμένη υπόθεση και να με αγνοούν.Ένιωθα μόνη, αβοήθητη και ήμουν σε πανικό. Έτσι, άρχισα να «πέφτω» όλο και περισσότερο. Παράτησα τα πάντα και έγινα ανεύθυνη και απρόσεκτη. Πολλές μέρες δεν πήγαινα σχολείο, έπινα, κάπνιζα μαριχουάνα κι έβαζα με διάφορους τρόπους τον εαυτό μου σε κίνδυνο. Όλοι γύρω μου, μου έλεγαν ότι η ζωή μου θα καταστραφεί. Έχασα πάρα πολλούς ανθρώπους από κοντά μου, επειδή δεν με πίστευαν.Τελικά, κατά τη διάρκεια μιας οφθαλμολογικής εξέτασης, ο γιατρός ανακάλυψε βλάβη στο νεύρο του ματιού μου, κάτι που έδειχνε ότι υπήρχε αυξημένη πίεση στο κρανίο μου. Τα πράγματα εξελίχθηκαν γρήγορα μετά από από αυτήν την ανακάλυψη και μέσα σε μια βδομάδα με υπέβαλαν σε μια εξέταση που λέγεται οσφυονωτιαία παρακέντηση, που έδειξε ότι είχα υπερβολικά υψηλή ενδοκράνια πίεση.Οι γιατροί εκτιμούσαν ότι σε έξι μήνες θα τυφλωνόμουν ή/και θα έπεφτα σε κώμα. Υπήρχαν βλάβες σε σημεία του εγκεφάλου μου, λόγω της πίεσης και σοβαρή νευρολογική βλάβη. Μου διέγνωσαν ψευδοεγκεφαλικό όγκο ή αλλιώς ιδιοπαθή ενδοκράνια υπέρταση. Δηλαδή το σώμα μου δεν μπορούσε να απορροφήσει το εγκεφαλονωτιαίο υγρό που παραγόταν στον εγκέφαλό μου.Οι γιατροί είχαν πολλές θεωρίες γιατί συνέβαινε αυτό, με το πιο πιθανό σενάριο να είναι ότι πρόκειται για εκ γενετής πρόβλημα.Έπρεπε να κάνω εγχείρηση στον εγκέφαλο για να τοποθετήσουν μια παροχέτευση, δηλαδή ένα σωληνάκι που θα παίρνει το υγρό από την σπονδυλική στήλη και θα το διοχετεύει στην κοιλιά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι γιατροί εκτιμούσαν ότι σε έξι μήνες θα τυφλωνόμουν ή θα έπεφτα σε κώμα.
Ήμουν απίστευτα ανακουφισμένη που βρήκαν τι έχω, ακόμα και αφότου μου είπαν ότι θα πρέπει να ξανακάνω επέμβαση στον εγκέφαλο, όταν η παροχέτευση μπλοκάρει. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το μεγαλύτερο διάστημα που θα περάσω ποτέ χωρίς εγχείρηση είναι δέκα χρόνια.Μετά τη διάγνωση κατάφερα να αποφοιτήσω από το σχολείο, πριν κάνω την πρώτη μου επέμβαση, η οποία ήταν επιτυχημένη. Μετά από χρόνια που υπέφερα, μέσα σε δυο μήνες έγινα ξανά ο παλιός μου εαυτός. Ωστόσο, πολύ σύντομα, έπρεπε να κάνω και δεύτερη επέμβαση, η οποία είχε σοβαρές επιπλοκές και μου άφησε νευρολογικά και καρδιακά προβλήματα. Αυτήν τη στιγμή, παίρνω πολύ βαριά αγωγή για την καρδιά μου.
Στους περισσότερους ανθρώπους που είχαν απομακρυνθεί από κοντά μου δεν είπα τίποτα για τη διάγνωση. Αποφάσισα να αφήσω τα πράγματα ως είχαν και να προχωρήσω με τη ζωή μου, επειδή ήμουν υπερβολικά κουρασμένη με τη συνεχή προσπάθεια να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας κι ότι ήμουν όντως άρρωστη.Μου πήρε πολύ καιρό να συγχωρήσω τον εαυτό μου που δεν ένιωθα πάντα σίγουρη για αυτό που μου έλεγε το σώμα μου και που με έβαζα σε κίνδυνο. Ακόμα, δεν έχω ξεπεράσει αυτά που έζησα, αλλά έχω μάθει να με εμπιστεύομαι και να μην τα παρατάω, ειδικά αν νιώθω ότι κάποιος ειδικός που είναι χρέος του να με βοηθήσει δεν με παίρνει στα σοβαρά.Τουλάχιστον, έχω πάντα τους γονείς μου στο πλευρό μου. Η μαμά μου, με είχε πιστέψει από την αρχή. Είναι η μόνη που δεν με αμφισβήτησε ούτε ένα λεπτό. Δεν πήγε πάρα πολλές μέρες στη δουλειά της, για να με πάει σε έναν ακόμα γιατρό που θα μπορούσε να βρει τι έχω. Εκείνη και ο μπαμπάς μου ήταν και είναι απίστευτα υποστηρικτικοί. Είμαι πολύ τυχερή που τους έχω.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
