Από την Κόρινθο στο Non-binary: Για την Τζεφ Μοντάνα Δεν Υπάρχει Ένας Τρόπος να Βιώνεις το Φύλο σου

«Όλοι γύρω μου γνωρίζουν καλύτερα από μένα τι μου συμβαίνει. Προσπαθούν να μου το εξηγήσουν. Να με πείσουν. Να μου βάλουν μια ετικέτα. Τι είμαι; Θηλυκό; Αρσενικό; Γιατί οπωσδήποτε πρέπει να είμαι κάτι από τα δυο». Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Τζεφ Μοντάνα («Από την Κόρινθο στο non-binary»), καλλιτέχνιδας και μιντιακής περσόνας που δεν χωράει σε κουτάκια. Η ίδια από μικρή δεν έβλεπε τον εαυτό της μέσα σε κανενός είδους πλαίσιο – δεν χρειαζόταν να στριμώξει την προσωπικότητά της πίσω από μια ταμπέλα για να νιώσει ασφάλεια.

«Αν έχεις ανάγκη να με βάλεις σ’ ένα κουτάκι, μπορείς να πεις ότι είμαι non - binary. Εγώ πάντως δεν το έχω ανάγκη. Προτιμώ να ζω έξω από κουτάκια», λέει χαρακτηριστικά, σε έναν κόσμο που δεν κυβερνάται από διχαστικά δίπολα. «Σκέψου δύο πύργους, έναν μπλε κι έναν ροζ, να γκρεμίζονται και όλα τα κομμάτια να γίνονται ένα. Αυτή η εικόνα εμένα με καλύπτει, με βοηθάει», περιγράφει προσπαθώντας να με κάνει να καταλάβω πώς βιώνει η ίδια το φύλο της.

Σε έναν κόσμο όπου δεν θα κυριαρχούσαν τα στερεότυπα για το φύλο, δεν θα χρειαζόταν τόση συζήτηση για το αυτονόητο: Η Τζεφ είναι και νιώθει γυναίκα. Μόλις 30 χρονών, είναι λες κι έχει ζήσει ήδη τρεις ζωές. Κόρινθος, Λονδίνο, Λος Άντζελες, Αθήνα. Μεγαλώνει στην «ασφυξία» της ελληνικής επαρχίας ως προνομιούχο οικονομικά παιδί «καλής οικογένειας», με έναν πατέρα ισχυρό τοπικό παράγοντα που δεν αποδέχτηκε ποτέ τη φύση της και μια Βελγίδα μητέρα, tour-guide, που προσγειώθηκε στην Κόρινθο των 90’s.

Στα 17 της «διαφεύγει» στο Λονδίνο για να σπουδάσει όχι σε καλλιτεχνική σχολή, όπως ονειρευόταν η ίδια, αλλά Art Management σε business school, για να ικανοποιήσει την επιθυμία των γονιών της. Ο επόμενος σταθμός είναι το Λος Άντζελες, όπου θα δουλέψει στην καρδιά της μουσικής βιομηχανίας ως μάνατζερ διάσημων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων.

Όμως, ο ρόλος της μάνατζερ δεν της επιτρέπει να εκφράσει τη δημιουργικότητά της και να δημιουργήσει τη δική της καλλιτεχνική περσόνα. Στρέφεται σε ένα είδος ακτιβιστικού non-binary modelling, όπως λέει, καθώς αρνείται να μπει στο ανδρικό ή γυναικείο board των μεγάλων πρακτορείων μοντέλων.

 Η Αμερική τής μαθαίνει πώς χτίζεται ένα celebrity και την κάνει να απομυθοποιήσει ολόκληρη τη βιομηχανία που κατασκευάζει μύθους. Η εμπειρία της στο “La La Land” τής δίνει τα απαραίτητα εργαλεία για να χτίσει το δικό της καλλιτεχνικό alter ego, μέσω του οποίου φιλοδοξεί να δημιουργεί υψηλής ποιότητας καλλιτεχνικό περιεχόμενο, ικανό να μετακινήσει αντιλήψεις και να διαλύσει στερεότυπα.

Δεν την ενδιαφέρει, όμως, ο ακτιβισμός για τον ακτιβισμό –τον θεωρεί «αναγκαίο κακό» σε μια κοινωνία που οφείλει να προχωρήσει μπροστά– και ο μόνος διαχωρισμός που κάνει είναι ανάμεσα στην καλή και την κακή τέχνη.

Αυτή την περίοδο η Τζεφ έχει αναγκαστικά παγώσει τα καλλιτεχνικά πρότζεκτ που «τρέχει», καθώς στέκεται στο πλευρό των καταγγελλόντων στη δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη ως μάρτυρας κατηγορίας. Το να έρχεται στο δικαστήριο αντιμέτωπη με τον κατηγορούμενο είναι αρκετά δύσκολο και άβολο, ωστόσο η ίδια είναι πάντα εκεί.

«Μετά από χρόνια, μπόρεσα να τον δω για αυτό που πραγματικά είναι: έναν πολύ αναίσθητο άνθρωπο ο οποίος εκμεταλλευόταν τα συναισθήματα των άλλων για να προχωρήσει και στην προσωπική του ζωή ηδονιζόταν με εφήβους και παιδιά», λέει στο VICE.

Λίγο πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο της, η Τζεφ Μοντάνα μιλάει στο VICE για την ελευθερία, τους πολλούς τρόπους που μπορείς να ζεις ως τρανς γυναίκα, τη σχέση της με τη διάσημη μουσικό και DJ Sophie που πέθανε στην Αθήνα το 2021 και τους σταθμούς της ζωής της.

Ένα ελεύθερο, trans και non binary άτομο, που μέσω της τέχνης συμβάλλει στην ορατότητα των trans ανθρώπων που κουράστηκαν να αντιμετωπίζουν διακρίσεις και διεκδικούν σεβασμό και ελευθερία. Αυτή είναι η Τζεφ Μοντάνα.

VICE: Μεγαλώνεις στην Κόρινθο στα 90’s και τα 00’s. Πότε αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι η ταυτότητα του cis αγοριού σε στενεύει και δεν θες να είσαι αυτό;
Τζεφ Μοντάνα: Είναι κάτι που το ήξερα πάντα. Με στένευε πάρα πολύ, αλλά είχα συνηθίσει στην ασφυξία. Το γνωστοποιούσα βέβαια στους άλλους, με κάθε ευκαιρία, ότι εγώ δεν είμαι αυτό. Ακόμα και τώρα, διεκδικώ χώρο για να μπορέσω να υπάρξω – δεν έχω τον χώρο που δικαιούμαι. Από πάντα, όμως, αναγνώριζα ότι αυτό που αντιμετώπιζα στην Κόρινθο ήταν άδικο και δεν έβγαζε νόημα. Ήταν ρατσισμός, bullying και σε κανέναν δεν αξίζει να το περνάει αυτό. Με έβαζε σε μια θέση που με υποτιμούσε και με πλήγωνε, αλλά καταλάβαινα ότι εγώ είχα δίκιο.

Έπεσες ποτές στην παγίδα ότι «εγώ φταίω για τον τρόπο που μου φέρονται»;
Όχι, ποτέ. Δεν είχα, όμως, ούτε έναν άνθρωπο δίπλα μου. Οι 10 στους 10 έλεγαν ότι εγώ είχα το πρόβλημα. Δεν υπήρχε κανένας που να με αποδέχεται, όσο μεγάλωνα.

Μου έκανε εντύπωση μια φράση που διάβασα στο βιβλίο σου - «Λέρωνα την κανονικότητα της κόρης δημάρχου». Ποια ήταν η «πανοπλία» που γράφεις ότι ο πατέρας σου (δήμαρχος) ήθελε να σου φορέσει;
Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος, σκέψου, σαν τον Κούγια. Ήταν πολύ φίλοι. Δραστηριοποιούνταν στην ίδια «πιάτσα». Ήθελε να μου μάθει πώς να είμαι ο ισχυρός. Ήθελε να παίζω στα παιχνίδια εξουσίας. Πίστευε, όπως και πολλοί μεγάλοι άνδρες αυτής της γενιάς, πως οτιδήποτε εύθραυστο είναι για να το γαμάμε, όχι να το δείχνουμε. Μιλούσε τη γλώσσα του γηπέδου. Είχε τις ίδιες απόψεις που ακούω τώρα από τον Κούγια: ότι είμαι μια «καρικατούρα», μια «φτερού».

Νιώθεις ότι τον έχεις συγχωρήσει για αυτήν τη στάση;
Όχι. Και είμαι πολύ αντίθετη με την έννοια της συγχώρεσης. Δεν την καταλαβαίνω. Γενικά, για τα τρανς άτομα, νομίζω ότι είναι πολύ καταστροφικό να μπουν στη διαδικασία να συγχωρέσουν όλους αυτούς που δεν τα έχουν σεβαστεί. Είναι κάτι πολύ χριστιανικό που ταιριάζει στη Μαρία Μαγδαληνή και δεν το βρίσκω υγιές. Αυτόν που δεν σε σέβεται, δεν τον σέβεσαι. Αυτόν που δεν σε βλέπει, δεν το βλέπεις. Το ότι κάποιοι δεν με αποδέχονται και τους φαίνομαι περίεργη έχει να κάνει με τα δικά τους trust issues. Εγώ δεν φοβάμαι τον άνθρωπο και εμπιστεύομαι εύκολα.

Φεύγεις από την Κόρινθο σε μικρή ηλικία και έρχεσαι στην Αθήνα. Πώς ήταν η μετάβαση;
Όταν ήρθα στην Αθήνα είχα βγει από έναν «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου και ξαφνικά βρέθηκα στην κοινωνία μόνη – btw συγκατοικούσα και με τη Μαίρη Τσώνη που έπαιζε στον «Κυνόδοντα» στα Εξάρχεια (γελάει).

Την Αθήνα, στο βιβλί σου, τη χαρακτηρίζεις «zombieland, με πολλά ναρκωτικά που τα έβρισκες πανεύκολα».
Όντως, πολλά ναρκωτικά ρε ‘συ. Υπάρχει πολύς πόνος και ψυχικό τραύμα. Νιώθω ότι ο κόσμος δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και το ρίχνει στα ναρκωτικά. Είδα πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν, να αυτοκτονούν. Και είμαι μικρή για να έχω δει τόσο θάνατο, δεν είμαι 70-80 χρονών. H Sophie και η Μαίρη Τσώνη πέθαναν πάρα πολύ νέες. Μια φίλη μου τη βρήκαν στον σκουπιδότοπο κι έψαχναν να βρουν το κεφάλι της και το πόδι της. Είχα μια παρέα πέντε άτομα και οι τέσσερις έχουν πεθάνει – όλοι πολύ αξιόλογοι καλλιτέχνες.

Εσύ πέρασες ξυστά από την αυτοκαταστροφή;
Εγώ στις ιστορίες με πολύ σκοτάδι έφερνα πάντα πολύ φως. Μάλλον ήταν αυτό το κάρμα μου. Ό,τι τραυματική εμπειρία είχα, τη μεταβόλιζα σε κάτι θετικό. Σαν να είναι ο σκοπός της ζωής μου μέσα από το τραύμα μου να βοηθήσω άλλο κόσμο. Είναι λες και σου έχει κοπεί το χέρι και θες να το ξανακολλήσεις για να πεις στους άλλους πώς το κόλλησες. Όσο, όμως, εσύ προσπαθείς να το κάνεις, συναναστρέφεσαι με άτομα που τους λείπουν και τα δύο χέρια.

Μου ανέφερες τη Sophie. Όσο ήσασταν μαζί, ζούσατε αυτή την τρέλα που θα φανταζόταν κανείς καθημερινά;
Παράπονο δεν έχω. Μπορεί να περάσαμε δύσκολα υπό την έννοια ότι τα πουσάραμε όλα στα όρια, αλλά ζήσαμε ωραία και μεγάλα πράγματα μαζί. Και χαίρομαι που ήμουν στη ζωή αυτού του ανθρώπου, τα δυόμιση χρόνια που ζήσαμε μαζί. Και την πέτυχα στη δόξα της, στη χρυσή της εποχή. Πηγαίναμε στα Grammy, στο Coachella, σε παγκόσμια τουρ. Ήταν αυτό που μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά είχε και πολύ πόνο η δόξα.

Το έχω γράψει και στο βιβλίο. Η καθεμία ερμήνευε τον ρόλο της και χανόταν στην εκτέλεση της τέλειας ερμηνείας. Ζούσαμε σε ένα σύννεφο. Ξεφύγαμε, το χάσαμε ρε παιδί μου. Ξυπνάγαμε κάθε μέρα και σε άλλη χώρα. Δεν έχει σημασία αν είσαι στην Μπανγκόκ, στο Τόκιο, στην Καλαμπάκα – βλέπεις μόνο ένα αεροδρόμιο και το venue. Δεν ξέρεις τι ώρα είναι, τα χάνεις όλα. Είναι ακραίο για το σώμα αυτό που κάνουν οι DJs. Βάλε και την κόκα και τις χιλιάδες του κόσμου να σου χαϊδεύουν την τρέλα.

Ήταν μια trans lesbian σχέση μεταξύ δύο αρκετά ισχυρών ατόμων. Κι εγώ κι η Sophie είμαστε πολύ driven άτομα – ήταν. Τώρα να σκάμε μαζί ερωτευμένες σε meetings με παραγωγούς, agents με τα Balmain σακάκια μας. Αυτό, επίσης, είναι τέλειο. Σου στέλνει η Gucci όλα τα ρούχα από πάνω μέχρι κάτω, έχεις το glam κάθε πρωί στο πεντάστερο ξενοδοχείο σου και μετά σκας στο meeting και είσαι φουλ brat με τσιχλόφουσκα και λες σε όλα «όχι» – αυτό είναι σουρεάλ.

Δεν είναι η πραγματικότητα ενός τρανς κοριτσιού στην ελληνική επαρχία. Δεν ξέρω αν μπορώ να επικοινωνήσω σωστά αυτό που ζούσαμε. Όσες φορές έχω πάει να εξηγήσω αυτό που μου συνέβαινε, βγαίνω πικρόχολη γιατί κανείς δεν θέλει να αποδομήσεις έναν μύθο.

Πώς ήταν να διαβάζεις άρθρα για σένα και τη Sophie, όπως αυτό στη Vogue που σας χαρακτήριζε ως «το μέλλον της queer αγάπης»;
Ε, δεν είχε και πολύ μέλλον αυτό. Τα media παρουσίαζαν έτσι τον έρωτά μας, επειδή αυτό θέλουν τα παιδιά που διαβάζουν I-D Magazine, Dazed and Confused και τέτοιου είδους περιοδικά. Το τι συνέβαινε στην πραγματικότητα ήταν ένα άλλο θέμα. Εγώ έμπλεξα με μία rock star, την οποία ερωτεύτηκα. Εκείνη ήταν lost soul όπως και πολλοί σταρ. Πολεμούσε με την περσόνα της. Σκέψου, τη φωτογράφιση για τη Vogue την είχε κάνει μια 18χρονη κοπέλα και όταν τη χώρισα εγώ κατευθείαν πήγε και τα έφτιαξε μαζί της.

Όταν έμαθες ότι η Sophie πέθανε, πώς ένιωσες;
Ίσως το περίμενα; Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Ήταν μια πληροφορία η οποία άλλαξε πάρα πολλά μέσα μου. Δηλαδή, το έμαθα και μετά από πέντε λεπτά κοιμήθηκα για 12 ώρες. Δεν ξέρω τι έγινε, έσβησα. Ξύπνησα και πήγα στη θάλασσα - θρήνησα για πολλή ώρα. Είναι περίεργο πράγμα ο θρήνος. Θυμάμαι αρχές Φεβρουαρίου να χιονίζει, εγώ να μπαίνω με τα ρούχα μες στη θάλασσα και να βγαίνω, βγάζοντας μια κραυγή.

Εντάξει, έχει περάσει τώρα πάνω από ένας χρόνος και συνεχίζω να το διαχειρίζομαι, όπως και όλο τον θάνατο που είχα δει μπροστά μου, όσο ήμασταν με τη Sophie. Ήρθα αντιμέτωπη με τους δαίμονες αυτού του ανθρώπου μέσα στη σχέση. Με το γράψιμο του βιβλίου, προσπάθησα να συνέλθω. Γι’ αυτό το έγραψα. Έψαχνα να βρω πάλι την «άγκυρά» μου, τις συναισθηματικές μου βάσεις, για να επιστρέψω από αυτή την «ψύχωση».

Πες μου λίγο περισσότερα για τους λόγους που έγραψες το βιβλίο.
Το έγραψα γιατί είχα χαθεί. Αν το διαβάσεις κιόλας, είναι σαν να πεθαίνω, να το αφήνω πίσω παρακαταθήκη και bye (γελάει). Έτσι ένιωθα - ότι ένα κομμάτι μου πεθαίνει κι ότι έπρεπε από κάπου να πιαστώ, για να συνεχίσω να ζω. Τα παράτησα όλα. Όταν είδα το μαύρο που πήγε να καταστρέψει τη ζωή μου στην Αμερική, άφησα τους στόχους μου που τόσο πεισματικά κυνηγούσα, τη ζωή μου, τους φίλους μου - και τη Sophie.

Έφυγα μετά από 10 χρόνια στο Λ.Α. και κλειδώθηκα σε ένα δωμάτιο στο πατρικό μου. Έβλεπα «Κωνσταντίνου κι Ελένης» κι έγραφα σε ένα χαρτί συναισθήματα, αυθαίρετες σκέψεις που στο τέλος έγιναν η ιστορία που υπάρχει στο βιβλίο. Αυτή ήταν η ανάγκη μου.

Γιατί γράφεις ότι αυτό το βιβλίο είναι το δάκρυ σου;
Με περιγράφει πολύ καλά. Είναι ένα γέλιο κι ένα δάκρυ. Το χιούμορ είναι σπουδαίο όπλο. Κάποια στιγμή, με πλησίασε μια μητέρα που μου είπε ότι το παιδί της είναι gay και ο πατέρας του είναι πάρα πολύ συντηρητικός. Ζουν σε μια πολύ μικρή κοινωνία και το παιδί έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Της λέω «εσύ θα κοιτάξεις το παιδί σου και θα του πεις “αγόρι μου κι μένα μου αρέσει η πούτσα. Δεν είναι κακό. Δεν θα αυτοκτονήσω κιόλας. Έχεις κι εσύ δικαίωμα να σου αρέσει”».

Μόνο με αυτό τον τρόπο θα νιώσει το παιδί αποδοχή. Δεν θα αφήσουμε τα ταμπού και τις μαλακισμένες απόψεις να καταστρέφουν τις ζωές και την ευτυχία των παιδιών. Σε εκμηδενίζουν όχι για κάτι που φοράς. Μιλάμε για την ύπαρξή σου, για αυτό που είσαι. Δεν αξίζει κανείς να κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να λέει «είμαι ένα σκουπίδι».

Το έχεις νιώσει αυτό;
Ναι. Αυτός είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας.

Μετά την Αθήνα και το Λονδίνο, φεύγεις για Αμερική. Έζησες δέκα χρόνια στο Λος Άντζελες. Τι κρατάς από αυτή την περίοδο;
Ήταν τέλεια. Ήταν αυτό που έπρεπε να είναι η ζωή μου εκείνη την εποχή. Είμαι πολύ ευτυχισμένη με το πώς έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Στα 20s μου ήμουν στο Hollywood και ζούσα αυτό το αμερικάνικο όνειρο, το οποίο είναι ρομαντικό και επιφανειακό αλλά ήθελα να το ζήσω και το έζησα. Φορούσα τα ροζ Juicy Couture μου, έπαιρνα κι έναν τεράστιο Starbucks και πήγαινα για hiking. Κρατάω πολλά πράγματα από την Αμερική. Καταρχάς, μου έμαθε τι είναι celebrity. Τώρα, ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος να έρθει, δεν θα με συγκινήσει. Εμπέδωσα πολύ καλά στο Λ.Α. ότι οι celebrities φέρουν συγκεκριμένα στοιχεία marketing.

Το celebrity είναι ένα κατασκεύασμα κατά μία έννοια;
Σαφώς. Είναι ένα manufactured πράγμα. Είναι ένας μύθος που παράγεται στο Hollywood, με σκοπό να σαγηνεύσει τους ανθρώπους. Στο Λ.Α. ένιωθα ότι είμαι σε ένα εργοστάσιο που κατασκευάζει μύθους και ιστορίες.

Νιώθεις celebrity;
Έχω κι απ’ αυτό. Το νιώθω σαν μέρος των καθηκόντων μου.

Προσπαθείς να «κατασκευάσεις» την Τζεφ Μοντάνα ως μία celebrity με επιρροή;
Κοίταξε, έχω ιδέες και έχω όραμα, και κατασκευάζω κάτι που για μένα έχει συναίσθημα, ουσία και βάθος. Αλλά όλο αυτό το προσωποποιώ, το εκτελώ και παρουσιάζω την κορυφή του παγόβουνου. Το χρησιμοποιώ αυτό το πράγμα, αλλά η βασική δουλειά μου είναι να κατασκευάζω κάτι με σκοπό από πίσω, που δεν γίνεται απλώς για να γίνει.

Γράφεις στο βιβλίο ότι «το ανελέητο κράξιμο» που είχες ζήσει στην Κόρινθο και «η υποκριτική ελευθερία του Λ.Α.» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ναι. Κάθε κουλτούρα έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Σε ό,τι αφορά την υποτίμηση των τρανς θηλυκοτήτων και των θηλυκοτήτων γενικότερα, δεν νομίζω ότι υπάρχει σπουδαία διαφορά. Μπορεί το μάρκετινγκ να κάνει κάποιες χώρες της Δύσης να φαίνονται πιο φιλελεύθερες και απελευθερωμένες σε σχέση με εμάς που είμαστε κοντά στην Ανατολή –χριστιανοί ορθόδοξοι– αλλά στην πραγματικότητα δεν ένιωθα πιο ελεύθερη στο Λ.Α. απ’ ό,τι εδώ. Βρισκόμαστε στην ίδια εποχή, όπου ευτυχώς αλλάζει η δυναμική και απελευθερωνόμαστε από τις αναχρονιστικές ιδέες.

Τι να περιμένουμε να δούμε από σένα το επόμενο διάστημα;
Πρωταγωνίστησα στην καινούρια ταινία του Πάνου Κούτρα που είναι πάρα πολύ σημαντικός σκηνοθέτης του queer κινηματογράφου – το «Στρέλλα» είναι ένας φόρος τιμής στις τρανς γυναίκες της Συγγρού. Πιο πολύ ήθελα να παίξω σε ταινία του Κούτρα παρά σε blockbuster του Hollywood. Παράλληλα, έχω και το βιβλίο μου που θα βγει σύντομα.

Η εμφάνισή σου, αυτήν τη στιγμή, συνάδει με αυτό που νιώθεις μέσα σου;
Νομίζω ότι αυτά τα δύο πάνε μαζί. Δεν έχω πάρει ούτε ορμόνες, ούτε έχω κάνει κάποια επέμβαση στο πρόσωπο ή στο σώμα μου, ούτε έχω βάλει στήθος. Αν σε βοηθάει να νιώσεις καλύτερα, κάνε ό,τι θέλεις αλλά για μένα το να κάνω χειρουργείο με ολική αναισθησία μού μοιάζει με βασανιστήριο του μεσαίωνα.

Έχεις δεχτεί κριτική μέσα από την τρανς κοινότητα για αυτές σου τις απόψεις;
Ναι, έχω δεχτεί κριτική του τύπου «τι ανάγκη έχεις εσύ που είσαι όμορφη και δεν μπορείς να καταλάβεις εμάς που έχουμε δυσφορία με το σώμα μας». Όχι, μπορώ να καταλάβω γιατί κι εγώ τα έχω όλα αυτά, όσο κι αν δεν το πιστεύει κανείς. Έχω ακούσει ότι μιλάω εκ του ασφαλούς κι ότι μπορώ να παίξω με το gender εξαιτίας της εμφάνισής μου, επειδή γεννήθηκα ξέρω ‘γω με μεγάλα χείλη.

Προσωπικά, εκφράζομαι χωρίς να λογοκρίνομαι. Δεν προσπαθώ να κάνω τη φωνή μου πιο λεπτή. Είμαι γυναίκα, νιώθω γυναίκα. Για μένα αυτό είναι να είσαι γυναίκα, όχι να είσαι οι Pussycat Dolls. Μέσω των προτύπων ομορφιάς, μας επιβάλλονται πάρα πολλά πράγματα που δεν είναι σωστά. Δεν υπάρχει ένας τρόπος στο transness, δεν υπάρχει ένα τρόπος στο να βιώνεις το φύλο σου. Γι’ αυτό μ’ αρέσει το non-binary, γιατί σου επιτρέπει να τοποθετηθείς εκεί που εσύ νιώθεις άνετα, όχι είτε στον έναν πόλο, είτε στον άλλο.

*Το βιβλίο της Τζεφ Μοντάνα «Από την Κόρινθο στο non-binary» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Athens Voice Books.

 Περισσότερα από το VICE

Η Μικαέλα Ξύπνησε με Πονοκέφαλο που Κράτησε Ενάμιση Χρόνο και οι Γιατροί Έλεγαν ότι Είναι στο Μυαλό της

Κάποιοι Πληρώνουν για να Γίνουν «Πραγματικοί Άνδρες» σε Στρατόπεδα Μαχητών

Επηρεάζει ο Καθημερινός «Βομβαρδισμός» Δυσάρεστων Ειδήσεων την Ψυχολογία μας;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.