Φωτογραφία via Flickr
Σήμερα, το Dolby Theater του Hollywood (πρώην Kodak Theater) θα φιλοξενήσει όπως κάθε χρόνο –από το 2002 και μετά– την ετήσια Απονομή των Βραβείων Όσκαρ.
Ήταν καλή η κινηματογραφική χρονιά που πέρασε; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όχι ιδιαίτερα. Λίγες οι ταινίες που μου αρέσαν και μετρημένες οι ταινίες που ήταν εξαιρετικές – για την ακριβεια στα τρία δάχτυλα του αριστερού χεριού μου.
Videos by VICE
Οι φετινές υποψηφιότητες για το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας είναι 8, ενώ οι ταινίες με τις περισσότερες υποψηφιότητες είναι 2: το Birdman του Alejandro Inarritu και η –μάλλον– έκπληξη της φετινής χρονιάς, το The Grand Budapest Hotel του Wes Anderson. Η μεγαλύτερη έκπληξη, όμως, είναι η ηχηρή απουσία απ’ την 8αδα της ταινίας της χρονιάς: η αληθινή ιστορία του αριστουργηματικού Foxcatcher του Bennett Miller, είναι μεν υποψήφιο στις υπόλοιπες βασικές κατηγορίες (Α’ και Β’ Ανδρικού Ρόλου, Πρωτότυπου Σεναρίου και Σκηνοθεσίας) αγνοήθηκε, όμως, για κάποιον λόγο από τα μέλη της Ακαδημίας στην κατηγορία με το μεγαλύτερο κύρος. Ας δούμε, όμως, αναλυτικά τις υποψηφιότητες για το βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, μαζί με τις προβλέψεις για το που θα καταλήξουν τα σημαντικά βραβεία της τελετής καθώς και τις προσωπικές μου προτιμήσεις (όποιος θέλει, συνεισφέρει ελεύθερα).
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας
1. American Sniper
Ο Κρις Κάιλ είναι ο πιο φονικός ελεύθερος σκοπευτής στην στρατιωτική ιστορία των ΗΠΑ. Το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό τον στέλνει στο Ιράκ με μία μόνο αποστολή: να προστατεύσει τους συμπατριώτες και συμπολεμιστές του. Η σκοπευτική του δεινότητα σώζει αμέτρητες ζωές στο πεδίο μάχης και μετά από πολλά θαρραλέα κατορθώματα, κερδίζει τον τίτλο του “Θρύλου”. Η φήμη του όμως, εξαπλώνεται μέχρι το εχθρικό στρατόπεδο, καθιστώντας τον πρωταρχικό τους στόχο. Την ίδια στιγμή, δίνει μία εξίσου δύσκολη μάχη στην προσπάθεια του να είναι καλός σύζυγος και πατέρας από την άλλη μεριά του κόσμου.
Ο Clint Eastwood επιστρέφει στο πολιτικό σινεμά με την αληθινή ιστορία του «Θρύλου» των Αμερικανικών Δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, τον ελεύθερο σκοπευτή, Κρις Κάιλ. Όπως κάνει πάντα, έτσι κι εδώ, η παλιοκαραβάνα κάπως… μας μπερδεύει σκόπιμα. Τι εστί καθήκον υπέρ πίστεως και πατρίδος; Τι εστί να είσαι ήρωας και τι Αμερική εν γένει; Όλα αυτά ο Eastwood δεν τα απαντά, φυσικά, τα αφήνει απλώς να πλανηθούνε στον αέρα και να τα σκεφτεί ο θεατής άμα την θέαση της ταινίας. Αν και στο παρελθόν τα έχει καταφέρει πολύ καλύτερα ( Unforgiven, Gran Torino), αυτό δεν σημαίνει ότι εδώ αποτυγχάνει. Κάτι όμως οι πρόχειρα γυρισμένες σκηνές του πολέμου στο Ιράκ, λίγο η άρπα-κόλλα αφήγηση του όταν βρίσκεται στην πατρίδα προσπαθώντας να βγάλει τον πόλεμο απ’ το μυαλό του και να προσαρμοστεί στην καθημερινότητα, κάνουν το εν λόγω φιλμ λιγάκι άνισο.
2. Birdman
Ένας ξοφλημένος χολιγουντιανός αστέρας, διάσημος ως ο πρωταγωνιστής του superhero blockbuster Birdman, προσπαθεί να ανεβάσει ένα θεατρικό έργο στο Μπρόντγουεϊ παλεύοντας να συμφιλιωθεί με την καριέρα του, την οικογένεια και, κυρίως, με τον εαυτό του.
Πλουραλισμός χρωμάτων και εικόνων από τον Emmanuel Lubezki ( Tree of Life, Gravity), εξαιρετικά λειτουργικό το jazz bebop soundtrack του πρωτοεμφανιζόμενου στον κινηματογράφο, Antonio Sanchez -όχι όμως και οι κλασικές συμφωνίες των Rachmaninov, Tchaikovsky, Mahler που καταδεικνύουν κάπως άκομψα την ειρωνεία-, δυνατό cast και βιρτουοζιτέ σκηνοθεσία. Από την μία πρόκειται για ένα πληθωρικό σε ήχους και εικόνες φιλμ, αστείο και σκοτεινό σε ίσες δόσεις, από την άλλη όμως μοιάζει μονόπαντο, με ασαφείς προθέσεις, αυτοαναφορικό και αφελές.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του VICE εδώ.
3. Boyhood
Με μια διάχυτη αισιοδοξία παρακολουθούμε τον μικρό Μέισον και την οικογένειά του να ζουν τη ζωή τους, να μεγαλώνουν, να αλλάζουν κι όλα αυτά παράλληλα με την ιστορία της Αμερικής που μεγαλώνει…
Ο Richard Linklater ( Dazed and Confused) σκηνοθετεί –ύστερα από την τριλογία του Jesse και της Celine– και πάλι μία ιστορία για τον χρόνο. Μόνο που αυτή την φορά προσθέτει τρία χρόνια στο κοντέρ και γυρίσματα για ένα μήνα κάθε έτος. Το αποτέλεσμα; Κατώτερο των προσδοκιών, κατά την γνώμη μου. Γιατί, ναι μεν είναι πολύ ωραία η ιδέα σαν concept και δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις το σθένος και την αφοσίωση όλων όσων βρίσκονταν στο σετ για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, αν παραβλέψεις όμως το επίτευγμα της επιφάνειας, τι μένει τότε; Μια ιστορία βαρετή μέχρι θανάτου. Εκτός από το ότι δεν συμβαίνει τίποτα το ουσιαστικό που να δικαιολογεί την επική της διάρκεια (κοντά 3 ώρες), η νατουραλιστική προσέγγιση του θέματος (ρυθμός, ανάπτυξη χαρακτήρων) φέρνει στο νου καλογυαλισμένο ντοκιμαντέρ, όπου η παρακολούθηση του έχει να κάνει απ’ το κατά πόσο σε αφορά σε προσωπικό επίπεδο το συγκεκριμένο θέμα.
Διαβάστε εδώ: «Μερικά Trivia για τα Oscar για να το Παίζεις Έξυπνος στα Επιτραπέζια Quiz»
4. The Grand Budapest Hotel
Η ταινία αφηγείται τις περιπέτειες του Γκούσταβ Χ, ενός θρυλικού θυρωρού σε ένα διάσημο ευρωπαϊκό ξενοδοχείο κατά τη διάρκεια μεταξύ των πολέμων και του Ζίρο Μουσταφά, του νεαρού που δουλεύει στο λόμπι, ο οποίος γίνεται ο πιο πιστός του φίλος. Η ιστορία περιλαμβάνει την κλοπή και την ανάκτηση ενός ανεκτίμητου πίνακα της Αναγέννησης και τη μάχη για μια τεράστια οικογενειακή περιουσία – όλα αυτά στο υπόβαθρο μιας ηπείρου, όπου όλα αλλάζουν ξαφνικά και δραματικά.
Το πιο πολύχρωμο, συμμετρικό, εκτελεσμένο στην εντέλεια φιλμ του αγαπημένου μας Wes Anderson ( Rushmore, Moonrise Kingdom), είναι και το πιο μονοδιάστατο της καριέρας του. Όλες του οι ταινίες ισορροπούν επικίνδυνα μεταξύ καρικατούρας και ρεαλισμού (σε επίπεδο συναισθημάτων), όμως εδώ είναι, νομίζω προφανής η πρόθεση του σκηνοθέτη να αφήσει κατά μέρος το ζουμί και να κατασκευάσει το πιο ποπ εικαστικά δημιούργημα της φαντασίας του. Η πιο εύπεπτη στιγμή της φιλμογραφίας του –γι’ αυτό και η πιο εμπορική– είναι μια τοιχογραφία προσώπων και καταστάσεων, ένας διάλογος του σκηνοθέτη με τον εαυτό του για το πόσο αντέχει η φόρμα. Χάρμα οφθαλμών –σκηνικά, κοστούμια, φωτογραφία–, λαμπερό καστ, βιρτουοζιτέ σκηνοθεσία, γρήγορος ρυθμός που σε κρατάει μ’ ευκολία, όλα όμως καταρρέουν από την έλλειψη δεύτερου επιπέδου και ψυχής των χαρακτήρων.
5. The Imitation Game
Το χειμώνα του 1952, οι Βρετανικές αρχές εισέβαλαν στο σπίτι του μαθηματικού κι αναλυτή, Άλαν Τούρινγκ και τον συνέλαβαν για “απρεπή συμπεριφορά”, μία κατηγορία που αργότερα θα οδηγούσε στην καταδίκη του με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας. Ωστόσο, κανένας δεν γνώριζε πως επρόκειτο για έναν πρωτοπόρο και ιδιοφυή επιστήμονα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε καθοδηγήσει με επιτυχία μια ομάδα επιστημόνων κι “έσπασε” τον κώδικα της περίφημης Γερμανικής μηχανής, Enigma. Ένα πορτραίτο ενός σπουδαίου και περίπλοκου ανθρώπου, στον οποίο εκατομμύρια άνθρωποι οφείλουν τη ζωή τους.
Πολύ ενδιαφέρουσα –αληθινή, επίσης– ιστορία, ένα κοινωνικό κατηγορώ για τη νομοθεσία που ήθελε παράνομους τους ομοφυλόφιλους στην Βρετανία ως τα μέσα του περασμένου αιώνα, και συνάμα ένα καλοστημένο θρίλερ εποχής. Η ιστορία του ανθρώπου που βοήθησε τα μέγιστα προκειμένου να κερδίσουν οι Σύμμαχοι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και που εφηύρε ουσιαστικά τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, είναι όντως εντυπωσιακή. Παρόλα αυτά σαν να λείπει κάτι… κάτι που θα ξεχώριζε το φιλμ απ’ τα αντίστοιχα οσκαρικά που μπαίνουν στην 8αδα κάθε χρόνο, κι αυτό δεν είναι άλλο από την πρόθεση του σκηνοθέτη και των παραγωγών, οι οποίοι κάνουν το παν για να πετύχουν τον σκοπό τους. Καλογυρισμένο πολιτικό(;) θρίλερ εποχής, εξαιρετικός ο Benedict “Sherlock” Cumberbatch, ώριμη επιτέλους η Keira Knightley, σου αφήνει όμως μία γεύση ότι σα να ‘το χεις ξαναδεί το έργο.
6. Selma
Ιστορική καταγραφή της ταραγμένης περιόδου της δεκαετίας του ’60 και οι αγώνες που έκανε ο μεγάλος αγωνιστής, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, καθώς και η πορεία διαμαρτυρίας που οργάνωσε από την πόλη Σέλμα ως την Αλαμπάμα.
Άλλο ένα ιστορικό δράμα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, από την ιέρεια «μαύρων» ταινιών Ava DuVernay (Middle of Nowhere). Οι αγώνες των έγχρωμων στην πορεία τους να κατακτήσουν το δικαίωμα της ψήφου, πίσω στο 1965, γίνεται στα χέρια της σκηνοθέτιδας ένα δριμύ κατηγορώ για την καταπίεση από την λευκή ράτσα του Νότου, καθώς κι ένα –ο Θεός να το κάνει– λυρικό ποίημα για την προσωπικότητα του Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Ακαδημαϊκό, εκβιαστικό, μονοδιάστατο –στα όρια της τηλεταινίας– φιλμ, με την Oprah Winfrey να κλαίει με μαύρο δάκρυ όσες φορές εμφανίζεται στην οθόνη και το υπόλοιπο καστ να κάνει ό, τι μπορεί για προσδώσει στην, ούτως ή άλλως συγκλονιστική ιστορία, έναν larger than life χαρακτήρα.
7. The Theory of Everything
Η εκπληκτική ανθρώπινη ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα μυαλά που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, του Στίβεν Χόκινγκ. Τον ακολουθούμε από το 1963, όπου σπουδάζει στο Κέιμπριτζ κι ερωτεύεται τη συμφοιτήτρια και μετέπειτα σύζυγό του Τζέιν Γουάιντ, μέχρι τη συνεχιζόμενη, από τα 21 του χρόνια έως και σήμερα, μάχη του, μετά τη διάγνωσή του με τη νόσο του κινητικού νευρώνα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, επιτρέποντάς του την επικοινωνία μόνο μέσω συσκευής ομιλίας.
Ο κάτοχος Βραβείου Όσκαρ για το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ Man on Wire, James Marsh (Shadow Dancer), σκηνοθετεί την τέταρτη μεγάλου μήκους του ταινία ποντάροντας απλώς στην απίστευτη ιστορία του μεγαλοφυούς Στίβεν Χόκινγκ. Άνευρη, βαρετή, προβλέψιμη, με μια λατρεία προς το πρόσωπο του επιστήμονα που μίλησε για το σύμπαν με όρους προοδευτικούς, που καταντά εκνευριστική. Πόσο εκβιασμό για συμπάθεια ν’ αντέξεις πια; Θέλω να πω, συμπαθείς εκ των πραγμάτων έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα σ’ όλο του το σώμα (πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ιδιοφυία), χρειάζεται να είναι και τόσο γαμάτο παιδί; Αστείος, γόητας, ο τέλειος πατέρας; Στα συν το ρεσιτάλ ερμηνείας μεν από τον Eddie Redmayne.
8. Whiplash
Ένας φιλόδοξος νεαρός ντράμερ της τζαζ που σπουδάζει σε ένα από τα καλύτερα μουσικά σχολεία της Αμερικής με καθηγητή του έναν από τους πιο απαιτητικούς, σκληρούς και τελειομανείς μαέστρους της τζαζ. Η μέθοδος διδασκαλίας του είναι κάθε άλλο παρά συμβατική. Υπάρχουν όρια όταν προσπαθείς να αναδείξεις την τέλεια ερμηνεία;
Η ταινία που ένα χρόνο πριν βραβεύτηκε ως η καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους από την Επιτροπή του Sundance φτάνοντας φέτος να είναι υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, διαθέτει εκτός από εξαιρετική ατμόσφαιρα και ερμηνείες, μία ιδιαιτερότητα και πρωτοτυπία, που μοιάζει με φορμαλιστική φωτοβολίδα ανανέωσης. Είναι δυναμική, καθολική –μαζί και προσωπική–, λιτή στο σύνολο της αλλά μ’ ένα ρεσιτάλ από ήχους και εικόνες που ηλεκτρίζει το κορμί και το κρατά χωρίς καθόλου κόπο αγκιστρωμένο στην καρέκλα… Νέα φόρμα για το είδος των μουσικών φιλμ, φρέσκια όσο και αντισυμβατική, μια πλήρης αναζωογονητική κινηματογραφική εμπειρία μ’ ένα συγκλονιστικό JK Simmons κι ένα εξαιρετικό soundtrack, ένα φιλμ που σε κρατά καθηλωμένο απ’ το πρώτο ως το τελευταίο του λεπτό.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του VICE εδώ.
Αν και το American Sniper του Eastwood έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα (έχει σκίσει στο box office κι έχει εξυμνηθεί από το σύνολο των κριτικών), η εκτίμηση μου είναι ότι το βραβείο θα καταλήξει τελικά στο Boyhood. Για κάποιο λόγο οι Αμερικάνοι έχουν εκτιμήσει υπέρ το δέον το «επίτευγμα» του Linklater, βραβεύοντας την ταινία του με ό, τι υπάρχει και δεν υπάρχει (Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας στην Κατηγορία Δράμα, BAFTA Καλύτερης Ταινίας, Αργυρή Άρκτο στην περσινή Μπερλινάλε, Καλύτερη Ταινία σύμφωνα με τους Κριτικούς στο Φεστιβάλ του Τορόντο, Καλύτερη Ταινία από το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου). Αν κερδίσει το Birdman ή το Grand Budapest Hotel, θα εκπλαγώ πραγματικά. Ελλείψει Foxcatcher, συντάσσομαι υπέρ του αδιαφιλονίκητου outsider της 8αδας, με την χιονοστιβάδα ανανέωσης που ακούει στο όνομα Whiplash, του Damien Chazelle.
Βραβείο Σκηνοθεσίας
Στην κατηγορία της Σκηνοθεσίας, ισχύουν… μία από τα ίδια. Ο Linklater με το επίτευγμα του Boyhood (όπως λέγαμε και παραπάνω) είναι το ακλόνητο φαβορί, εκτός κι αν η Ακαδημία επιλέξει τελικά το άλλο «επίτευγμα», το ντελιριακό σύμπαν του Iñárritu στο Birdman. Εγώ απ’ την άλλη επιμένω: Bennett Miller και ξερό ψωμί. Αυτά που κάνει ο άνθρωπος απλώς δεν υπάρχουν. Παίρνει μια μικρή ιστορία και την μεταμορφώνει σ’ ένα πραγματικό έπος, ο ρυθμός που δημιουργεί από τις θέσεις της κάμερας και το μοντάζ είναι ασύλληπτος και οι ηθοποιοί του παίζουνε παπάδες. Παρόλα αυτά, το βραβείο δεν θα το πάρει. Οι άλλοι υποψήφιοι είναι ο Wes Anderson κι ο Morten Tyldum για το Imitation Game.
Βραβείο Α’ Αντρικού Ρόλου
Το Αδιαφιλονίκητο φαβορί σε αυτή την κατηγορία, είναι ένα: ο Eddie Redmayne για την ερμηνεία του στο The Theory of Everything ως Στίβεν Χόκινγκ. Πολύ καλή η 5αδα, γενικά, όλοι θα μπορούσαν να κερδίσουν το βραβείο αν δεν υπήρχε ο νεαρός Βρετανός –και κακά τα ψέματα, ο εμβληματικός του ρόλος. Για μία ακόμη φορά, ψηφίζω Foxcatcher, και συγκεκριμένα τον Steve Carell ως το ψυχάκι μεγιστάνα, John du Pont. Χαρακτήρας με τεράστιο εύρος όπου ο Carell (στην ερμηνεία της ζωής του), τον αναπτύσσει βήμα-βήμα, χωρίς φανφάρες, σα να φτιάχνει ένα κέντημα. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι (Bradley Cooper, Benedict Cumberbatch και Michael Keaton) δείχνουνε, νομίζω, λιγότερο απειλητικοί –αν και δεν θα με ξάφνιαζε αν το βραβείο πήγαινε στα χέρια του Michael Keaton για το Birdman.
Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου
Να την πω την αμαρτία μου: δεν έχω δει την Cotillard στο φιλμ των αδερφών Dardenne –το ‘χω βαρεθεί το σινεμά τους– όπως και την κάτοχο του ίδιου βραβείου για την ερμηνεία της 9 χρόνια πριν στο Walk the Line, Reese Witherspoon. Το φαβορί δείχνει να είναι η Julianne Moore (Still Alice) για τον ρόλο της ως Dr. Alice Howland, η οποία χάνει σταδιακά την μνήμη της από μια σπάνια μορφή της νόσου Alzheimer στα 50 της. Ας μην ξεγράφουμε όμως και την προαναφερθείσα Witherspoon –όπως είδαμε και πέρσι, ο Jean-Marc Vallée (Dallas Buyers Club) χάρισε στους Mathew McConaughey και Jared Leto τα αντίστοιχα Όσκαρ για Α’ και Β’ Ανδρικού Ρόλου. Προσωπική μου επιλογή, είναι νομίζω η Felicity Jones για το Theory of Everything, στον ρόλο της συζύγου του Στίβεν Χόκινγκ: βασανισμένος χαρακτήρας που στάθηκε στο πλευρό του σακάτη άντρα της κι ανέχτηκε τα καπρίτσια του για τόσα χρόνια, βάζοντας στην άκρη τις δικές της ανάγκες (επαγγελματικές, αλλά και σεξουαλικές), αγαπώντας τον με ειλικρίνεια και βάθος. Η Rosamund Pike (Gone Girl), έχω την εντύπωση πως μπήκε στην κατηγορία… απ’ το παράθυρο.
Βραβείο Β’ Αντρικού Ρόλου
Η πιο ξεκάθαρη βράβευση της βραδιάς: ο JK Simmons για την ερμηνεία του σαδιστή καθηγητή μουσική Terence Fletcher στο Whiplash, παίρνει το βραβείο χωρίς να πάει καν στην τελετή. Δικαίως μεν, άδικο δε για τον υπέροχο Marc Ruffalo (Foxcatcher) αλλά και τον Edward Norton που είναι εκρηκτικός ως o ανισσόροπος ηθοποιός Mike Shiner στο Birdman.
Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου
Κι εδώ ισχύει, νομίζω, ότι και για το Α’ Ανδρικού: η Patricia Arquette είναι το απόλυτο φαβορί για την ερμηνεία της ως Olivia Evans (η μητέρα του πρωταγωνιστή στο Boyhood). Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα, από την άλλη βέβαια δεν υπάρχει και ισχυρός ανταγωνισμός (με εξαίρεση τη Laura Dern, αφού όπως προείπα, δεν έχω δει το Wild). Κατά τ’ άλλα, τιμητική μου φαίνεται η 19η υποψηφιότητα της Meryl Streep –έλλειψη καλύτερων ερμηνειών μες στην χρονιά;– ενώ οι Emma Stone (Birdman) και Keira Knightley (Imitation Game) δε μοιάζουν ιδιαίτερα δυνατές στην διεκδίκηση του αγαλματιδίου.
Βραβείο Πρωτότυπου Σεναρίου
Άλλο ένα λάθος –ή παράβλεψη– της Ακαδημίας, είναι η μη υποψηφιότητα του Jake Gyllenhaal (Nightcrawler) στην κατηγορία του Α’ Ανδρικού Ρόλου για την σαρωτική του ερμηνεία ως Louis Bloom στο καθηλωτικό ντεμπούτο του σεναριογράφου, Dan Gilroy (The Bourne Legacy). Σφάλμα που ελπίζω να διορθωθεί με το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου (η μοναδική υποψηφιότητα της ταινίας). Οι συνυποψήφιοι στην κατηγορία είναι οι 4 σεναριογράφοι του Birdman, ο Linklater (για ποιο σενάριο ακριβώς, δεν ξέρω), οι 2 σεναριογράφοι του Foxcatcher και ο Wes Anderson με τον Hugo Guinness για το σενάριο που έχει το προβάδισμα, σύμφωνα με τις προβλέψεις, το The Grand Budapest Hotel. Αν δεν τα καταφέρει ο Dan Gilroy, επόμενη επιλογή μου είναι ξανά και ξανά το Foxcatcher των E. Max Frye and Dan Futterman (υποψήφιος για Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου, για το Capote).
Βραβείο Διασκευασμένου Σεναρίου
Στην έτερη κατηγορία Σεναρίου, αυτή του Διασκευασμένου –από βιβλίο, remake, ανάπτυξη μικρού μήκους ταινίας–, παίζουνε τα πάντα. Γνώμη μου είναι, ότι το βραβείο θα καταλήξει στα χέρια του Graham Moore για την διασκευή του βιβλίου, Alan Turing: The Enigma by Andrew Hodges, στο οποίο βασίστηκε το σενάριο του Imitation Game. Το American Sniper και το The Theory of Everything, δε δείχνουν ικανά να κοντράρουν την απίστευτη ιστορία του Alan Turing, όπως και το Whiplash, στο οποίο κάνει μπαμ ότι το σενάριο είναι ανάπτυξη από μικρού μήκους ταινία. Προσωπική μου επιλογή –μόνο και μόνο για λόγους εγωιστικούς αφού την ταινία θα την δω σε λίγες μέρες– είναι φυσικά ο Paul Thomas Anderson για το Inherit Vice του Thomas Pynchon. Χωρίς να έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται, βάζω το χέρι μου στην φωτιά ότι ο Μάστερ έχει ζωγραφίσει. Ξανά.
Καλύτερης Φωτογραφίας
Στην τελευταία σημαντική κατηγορία (αν και γνωρίζω ήδη τη νικήτρια ταινία, έχω αφήσει έξω αυτή του Ξενόγλωσσου Όσκαρ, μιας κι από τις 5 υποψήφιες ταινίες έχω καταφέρει να δω μόνο τις 2), αυτή της Διεύθυνσης Φωτογραφίας, πολλά μπορούν να συμβούν. Έχω την εντύπωση ότι το Όσκαρ θα πάει στο μόνιμο συνεργάτη του Mike Leigh, Dick Pope, για την εκπληκτική απεικόνιση του κόσμου του Μr. Turner. Ο περσινός νικητής της κατηγορίας για το Gravity, Emmanuel Lubezki, συγκεντρώνει τις ίδιες πιθανότητες για το βραβείο με τον Robert Yeoman (The Grand Budapest Hotel) όπως και με τους πολωνούς Lukasz Zal και Ryszard Lenczewski για την ασπρόμαυρη Ida. Το βραβείο, όμως, θα ήθελα να πάει σ’ έναν απ’ τους κορυφαίους cinematographers όλων των εποχών, τον 12 (!) φορές υποψήφιο και μόνιμα χαμένο, Roger Deakins (Barton Fink, The Assassination of Jesse James, Skyfall κ.α.).
