Όπως οι περισσότεροι ψυχοθεραπευτές, η Desiree Robinson περνάει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της στο γραφείο της, συζητώντας με πελάτες. Μερικές φορές όμως, ξεκινά τη μέρα της στο γραφείο και την τελειώνει πάνω σε ένα ταϊλανδέζικο χαλάκι με στοιβαγμένες μαξιλάρες, αγκαλιάζοντας ένα διαφορετικό είδος πελάτη.
«Φροντίζω να μην κάνω συνεδρίες σε χώρους που είναι σχεδιασμένοι για ύπνο ή για σεξ» μου είπε, αναφερόμενη στην πρακτική αγκαλιάσματος που εξασκεί, την οποία υιοθέτησε ως δεύτερη δουλειά νωρίτερα μέσα στη χρονιά.
Videos by VICE
Εκτός από εγκεκριμένη ψυχοθεραπεύτρια, η Robinson είναι επίσης επαγγελματίας «cuddler» στο Cuddlist, μια υπηρεσία που φέρνει σε επαφή ανθρώπους που νιώθουν μοναξιά ή που αισθάνονται ότι τους λείπει το μη σεξουαλικό άγγιγμα, με επαγγελματίες που παρέχουν αγκαλιές επί πληρωμή – τους λεγόμενους cuddlers. Και δεν είναι η μόνη: Η Robinson ανήκει στο 20% των cuddlers του Cuddlist οι οποίοι είναι ταυτόχρονα εγκεκριμένοι ψυχοθεραπευτές, σύμφωνα με τον Adam Lippin, διευθύνοντα σύμβουλο του Cuddlist.
«Και τα δύο επαγγέλματα παρέχουν στήριξη στους πελάτες και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αποδοχής», μου είπε ο Lippin. «Οι ψυχοθεραπευτές και οι cuddlers έχουν εξασκηθεί στο να ακούν με συμπόνοια και να δημιουργούν έναν χώρο στον οποίο δεν ασκείται κριτική, ο οποίος γεννά συναισθήματα αυτοπεποίθησης και σύνδεσης».
Ακόμη και προτού εγγραφεί στο Cuddlist, η Robinson είχε παρατηρήσει ότι υπήρχε μια σχέση μεταξύ ψυχοθεραπείας και αγγίγματος. Μερικές φορές, κατά τη διάρκεια μιας εξαντλητικής συνεδρίας, ένιωθε την ανάγκη να αγκαλιάσει έναν πελάτη. Άλλες φορές, ζητούσαν οι ίδιοι οι πελάτες να τους παρηγορήσει μέσω της σωματικής επαφής.
Όμως ως ψυχοθεραπεύτρια, έπρεπε να κρατά αποστάσεις. Η σωματική επαφή είναι μια γκρίζα ζώνη στον τομέα αυτό – δεν είναι κάτι παράνομο, όμως πολλοί ψυχοθεραπευτές φοβούνται ότι μια αγκαλιά μπορεί να παρερμηνευτεί και να οδηγήσει σε μήνυση.
Δεν τους διαφημίζω την επαγγελματική μου δραστηριότητα ως cuddler, αλλά δεν κρύβομαι κιόλας.
Έτσι η Robinson κατέφυγε στην ψυχοθεραπευτική αγκαλιά, καταβάλοντας το ποσό των 79 δολαρίων για να πάρει την πιστοποίηση από το Cuddlist, ως έναν τρόπο να διευρύνει τη θεραπευτική πρακτική της και να βγάλει και κάποια έξτρα χρήματα.
Σήμερα η Robinson περνά περίπου τέσσερις με οκτώ ώρες με πελάτες από το Cuddlist κάθε μήνα, ενώ αφιερώνει και τρεις επιπλέον ώρες την εβδομάδα δουλεύοντας πάνω στη στρατηγική της στο marketing για να αποκτήσει νέους πελάτες. Πληρώνει 30 δολάρια την εβδομάδα στο Cuddlist για να συμπεριλαμβάνεται το προφίλ της στη βάση δεδομένων της εταιρείας, ένα ποσό το οποίο είναι ανάλογο με αυτό που πληρώνει στο Psychology Today ώστε να εμφανίζεται ανάμεσα σε άλλους ψυχοθεραπευτές. Και μέχρι στιγμής αποδίδει: Χρεώνει τους πελάτες της το καθιερωμένο ποσό των 80 δολαρίων την ώρα για την αγκαλιά, το οποίο είναι κάτι ανάλογο με το ποσό που χρεώνει τους πελάτες της για τις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες (120 δολάρια για την αρχική επίσκεψη και 55 με 85 δολάρια για τις επόμενες συνεδρίες).
Παρά τις ομοιότητες, η Robinson φροντίζει να διαχωρίζει τη δουλειά της ως ψυχοθεραπεύτρια και ως cuddler. Για να αποφύγει τυχόν ηθικές ή νομικές επιπλοκές, δεν αγκαλιάζει τους πελάτες που την επισκέπτονται με την ιδιότητα της ψυχοθεραπεύτριας και το αντίστροφο.
Το προφίλ της στο Cuddlist αναφέρει παρ’ όλα αυτά ότι είναι εγκεκριμένη ψυχοθεραπεύτρια – κάτι που η ίδια θεωρεί ότι προσελκύει νέους πελάτες. Επίσης, η ίδια ενημερώνει μερικές φορές τους πελάτες της για την εναλλακτική επαγγελματική της ιδιότητα ως cuddler.
«Δεν τους διαφημίζω την επαγγελματική μου δραστηριότητα ως cuddler, αλλά δεν κρύβομαι κιόλας», μου είπε.
Η επαγγελματική αγκαλιά προέκυψε από την πεποίθηση ότι όλοι μπορούν να επωφεληθούν από το μη σεξουαλικό άγγιγμα. Από τότε που διοργανώθηκε το πρώτο «workshop αγκαλιάς» στη Νέα Υόρκη πριν από μια δεκαετία, η ιδέα έχει διογκωθεί και συμπεριλαμβάνει εταιρείες όπως το Cuddlist, το Cuddle Time, και το Cuddle Therapy, όπου ο καθένας μπορεί να πληρώσει για να περάσει λίγο χρόνο με έναν επαγγελματία cuddler.
«Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε αρκετή σωματική επαφή στη ζωή μας,» μου είπε ο Lippin. Η αγκαλιά, όπως το βλέπει ο ίδιος, μπορεί να είναι μια επέκταση της δουλειάς που γίνεται με την ψυχοθεραπεία. «Εκεί που σταματά η ψυχοθεραπεία, αρχίζει η αγκαλιά. Το να κλαις στον καναπέ του ψυχοθεραπευτή είναι διαφορετικό από το να κλαις σε μία αγκαλιά».
Η Karissa Brennan είναι άλλη μία ψυχοθεραπεύτρια που έγινε επαγγελματίας cuddler. Εκτός από τις καθιερωμένες συνεδρίες με πελάτες, η Brennan συνδέεται με κόσμο και μέσω μιας online ψυχοθεραπευτικής πλατφόρμας. Η ίδια βλέπει τόσο την διαδικτυακή ψυχοθεραπεία όσο και την επαγγελματική αγκαλιά ως τρόπους να συμπληρώσει τις ικανότητές της ως ψυχοθεραπεύτρια.
«Όταν σε αγκαλιάζει κάποιος, συνειδητοποιείς ότι μπορείς να αγκαλιάσεις και εσύ τον εαυτό σου», μου είπε. «Νιώθεις ότι κάποιος σε νοιάζεται και έτσι επιτρέπεις και στον εαυτό να νοιαστεί για εσένα».
Η διαδικτυακή ψυχοθεραπεία και το Cuddlist είναι μόνο δύο εκ των πολλών οδών που χρησιμοποιούν οι ψυχοθεραπευτές για να ενισχύσουν το εισόδημά τους. Κάποιοι από αυτούς δημιουργούν blogs για την ψυχική υγεία και φιλοξενούν διαφημίσεις στις ιστοσελίδες τους, άλλοι εκδίδουν βιβλία ψυχολογίας και αυτοβοήθειας, ενώ μερικοί εργάζονται part time σε διοικητικές θέσεις σε εταιρείες ψυχικής υγείας.
Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι οι ψυχοθεραπευτές αναγκάζονται να αφιερώνουν τόσο χρόνο για να ενισχύσουν το εισόδημά τους. Η ψυχοθεραπεία δεν είναι φθηνή, δεδομένου ότι κοστίζει κατά μέσο όρο γύρω στα 75 με 150 δολάρια ανά συνεδρία. Όμως πολλοί ψυχοθεραπευτές κερδίζουν λιγότερα από 30.000 δολάρια ετησίως μέσω της βασικής τους δουλειάς, είτε γιατί μειώνουν το κόστος της συνεδρίας για πελάτες με χαμηλό εισόδημα είτε γιατί δεν έχουν αρκετούς πελάτες. Επίσης, τα έσοδα από την ψυχοθεραπεία θα πρέπει να καλύπτουν τα έξοδα του γραφείου, την συνεχή επαγγελματική κατάρτιση και τη διατήρηση της άδειας. Ως εκ τούτου, οι έξτρα δουλειές γίνονται μια ολοένα και πιο συνηθισμένη πρακτική.
Για την Brennan, οι εναλλακτικές πηγές εισοδήματος ήταν ένα μπόνους – όμως η επαγγελματική αγκαλιά τη βοηθά επίσης να ενισχύσει τις ικανότητές της στο παραδοσιακό περιβάλλον της ψυχοθεραπείας.
«Ως ιδιοκτήτρια επιχείρησης, συμφωνώ ότι είναι συνετό να έχεις πολλαπλές πηγές εισοδήματος, όμως πιστεύω ταυτόχρονα σε μια ολιστική προσέγγιση πάνω στην θεραπεία», μου είπε η Brennan. «Πιστεύω ότι είναι καθήκον μου να καταλαβαίνω και άλλες πρακτικές και το πως μπορούν να ωφελήσουν τους πελάτες μου με τρόπους που δεν μπορώ να το κάνω εγώ ως ψυχοθεραπεύτρια».
Περισσότερα από το VICE
Το «Μεγάλο Κόλπο» με τα Λαθραία Τσιγάρα στην Ελλάδα
Φωτογραφίες με Αγάπη και Μοναξιά από την Πρώην Σοβιετική Ένωση
Γυναίκες Εξομολογούνται Γιατί Απάτησαν τον Σύντροφό τους