Αυτή η ιστορία είναι ένα μικρό απόσπασμα από το podcast μας με τίτλο Extremes. Για μια πιο λεπτομερή εκδοχή της ιστορίας μπορείς να ακούσεις όλη την εκπομπή εδώ, δωρεάν και αποκλειστικά στο Spotify.
Προειδοποίηση: περιλαμβάνονται περιγραφές βίας.
Videos by VICE
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που το έμαθα. Ήταν Μάρτιος του 1995. Είχα γυρίσει από το σχολείο και η μαμά μου φώναξε εμένα και τα αδέρφια μου και είπε: «Ο πατέρας σας είναι στη φυλακή». Ο αδερφός μου ρώτησε “γιατί;” και εκείνη απάντησε «για φόνο».
Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για ένα τέτοιο νέο. Θυμάμαι ότι μου κόπηκαν τα πόδια, σαν να ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω. Έτσι πήγα στο δωμάτιό μου, ξάπλωσα στο κρεβάτι και έκλαψα ενώ προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Σκότωσε κάποιον; Κατά λάθος; Σε τσακωμό; Προσπάθησα να το φανταστώ να συμβαίνει αλλά δεν μου φαινόταν σαν κάτι που θα μπορούσε να κάνει. Επίσης δεν είχε όπλα, έτσι δεν μπορούσε να τον φανταστώ να πυροβολεί κάποιον. Αλλά για κάποιο λόγο μπορούσα να τον φανταστώ ξεκάθαρα να στραγγαλίζει μια γυναίκα.
Ειλικρινά δεν υπήρχαν πολλές πληροφορίες – η μαμά μου δεν μας έλεγε τίποτα. Αργότερα μας είπε ότι το έκανε για να μας προστατεύσει. Έτσι πήγα στη βιβλιοθήκη για να μάθω ότι μπορούσα. Και αυτό που έμαθα ήταν ότι δεν ήταν ένας φόνος, αλλά οκτώ – είχε δολοφονήσει οκτώ γυναίκες.
Μετά από αυτό άλλαξε ο κόσμος μου. Έπρεπε να εξετάσω ξανά όλες μου τις αναμνήσεις για να καταλάβω το παρελθόν και αυτό ήταν δύσκολο. Αλλά όχι τόσο δύσκολο όσο το να κάνεις μια νέα αρχή. Όσο τόσο δύσκολο όσο η διαδικασία της ίασης, της αποδοχής, της αναδόμησης.
Γεννήθηκα στη Γιακίμα της Ουάσινγκτον. Είναι ένας σκονισμένος αγροτικός τόπος αλλά είχα περιθώριο για να εξελιχθω και πολύ καλή παιδική ηλικία. Είμαι η μεγαλύτερη από τρία παιδιά και ο πατέρας μου ήταν απίθανος. Ήταν δύο μέτρα και 130 κιλά – πιο ψηλός από τους πάντες. Τον θεωρούσα σχεδόν θεό. Έμπαινε σε ένα δωμάτιο και τον πρόσεχες ήθελες-δεν ήθελες.
Ο πατέρας μου είχε δύο αντίθετες πλευρές. Εξωτερικά ήταν ένας ευχάριστος χαρισματικός άντρας, αλλά υπήρχε και κάτι πίσω από αυτό. Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Για παράδειγμα, μια μέρα δούλευε στο χωράφι. Δεν πρόσεξε ότι ο αδερφός μου είχε βρει μια μαύρη αδέσποτη γάτα και τη χάιδευε. Πρόσεξα τη γάτα λόγω της γούνας της, έλαμπε. Ήμασταν μικροί, εγώ πρέπει να ήμουν έξι και ο αδερφός μου πέντε. Και ξαφνικά η σκιά του μπαμπά έκρυψε τον ήλιο. «Τι έχετε εδώ;», ρώτησε.
Είδα τον αδερφό μου να προσπαθεί να προστατεύσει τη γάτα αλλά ο μπαμπάς μου την έπιασε την πήρε στην αγκαλιά του και άρχισε να τη χαϊδεύει. Έπειτα ξαφνικά άρχισε να την πνίγει με τα τεράστια χέρια του. Η αντίδραση της γάτας ήταν να παλέψει για τη ζωή της και έτσι άρχισε να τον γρατζουνάει αλλά εκείνος το απολάμβανε. Θυμάμαι το χαμόγελο στο πρόσωπό του. Τα χέρια του είχαν ματώσει αλλά δεν φαινόταν να τον πτοεί. Συνέχιζε απλώς ώσπου η γάτα έπαψε να κινείται ξαφνικά.
Όλη η ιστορία:
Σε γενικές γραμμές η ζωή μου ήταν ειδυλλιακή. Πήγαινα στο δημοτικό και είχα μια φυσιολογική ρουτίνα. Έτσι εξεπλάγην όταν ένα καλοκαίρι, λίγο μετά τα γενέθλιά μου η μαμά ανακοίνωσε ότι φεύγαμε. Θυμάμαι να μπαίνω στο αυτοκίνητο με τη μαμά μου να λέει «Ξέρεις, ο μπαμπάς σου δεν μας θέλει πια. Θα πάρουμε διαζύγιο. Πηγαίνουμε στο σπίτι της γιαγιάς».
Τελικά οι γονείς μου χώρισαν το 1990 και όπως έμαθα αργότερα τα πράγματα πήγαν προς το χειρότερο. Εκείνος ήταν άνεργος και ένα βράδυ πήγε σε ένα μπιλιαρδάδικο και έπαιζε όταν είδε μια 23χρονη γυναίκα ονόματι Taunja Bennett. Άρχισαν να παίζουν μπιλιάρδο μαζί και την κάλεσε στο σπίτι. Στο σπίτι εκείνη αρνήθηκε τις προτάσεις του. Η οργή του ξέσπασε τότε και – απ’ ό, τι έμαθα – της έσπασε τα μούτρα – σε σημείο που οι αστυνομικοί βρήκαν δόντια σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Κι όταν δοκίμασε αίμα, δεν μπορούσε να σταματήσει.
Η μαμά μου δεν τα ήξερα αυτά. Αλλά εκ των υστέρων, είναι καλό που μείναμε μακριά του.
Ο πατέρας μου συνελήφθη το 1995 για τη δολοφονία του τελευταίου θύματός του. Ήταν 41χρονη Julie Winningham, που ήταν η μακροχρόνια σχέση του μετά τη μητέρα μου. Δεν πήγα στη δίκη του. Ήμασταν προστατευμένοι. Δεν χρειαζόταν να δούμε ή να συμμετάσχουμε στη διαδικασία της δίκης. Και σκέφτηκα ότι αφού ομολόγησε όλους τους άλλους φόνους, δεν θα πήγαινε πουθενά. Θα έμενε στη φυλακή για όλη του τη ζωή
Όλα αυτά άλλαξαν το πώς έβλεπα τον εαυτό μου. Από τότε παρατηρούσα τις αντιδράσεις των άλλων όταν μάθαιναν για τον πατέρα μου. Όταν πήγα γυμνάσιο, μετά τη σύλληψή του, είχα φίλους των οποίων οι γονείς είχαν δει τις ειδήσεις και έλεγαν στα παιδιά τους να μείνουν μακριά. Ένιωθα ένοχη. Ένιωθα ότι είχα κάποιο πρόβλημα. Μου προκαλούσε σύγχυση. Σίγουρα άλλαξε το πώς με έβλεπα μέχρι καιρό αργότερα, όταν ήμουν ενήλικη.
Χρόνια αργότερα, έκανα δικά μου παιδιά. Δεν είχα μιλήσει για ό,τι είχε συμβεί ώσπου μια μέρα η κόρη μου η Aspen γύρισε από το νηπιαγωγείο και είπε «όλοι έχουν μπαμπά, ο δικός σου μπαμπάς πού είναι;». Και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να της εξηγήσω. Της είπα ότι ήταν στο Σάλεμ, εκεί δηλαδή όπου βρισκόταν η φυλακή. Ήταν μικρή και δέχτηκε την απάντηση. Αλλά μετά μπήκα σε σκέψεις, τι θα της έλεγα όταν θα μεγάλωνε.
Αυτό ήταν το σημείο καμπής. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει κάτι εγώ. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να ξαναφέρω στη ζωή αυτές τις καημένες γυναίκες και τίποτα που μπορούσα να πω στις οικογένειες των θυμάτων για να απαλύνω των πόνο της απώλειας των αγαπημένων τους. Έτσι είχα μια επιλογή. Μπορούσα είτε να δεχτώ το παρελθόν ή να συνεχίσω να ζω νιώθοντας σαν κατακάθι – και δεν ήταν ζωή αυτή.
Ό,τι έμαθα κάνοντας δουλειά με τον εαυτό μου είναι ότι η ίαση θέλει επιστημονική προσέγγιση. Ξέρω πως όσοι έχουν επιβιώσει από τραύμα νιώθουν το ίδιο, δηλαδή αν βρεθούμε αντιμέτωποι με πόνο, πέφτουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο και δεν ξαναβγαίνουμε. Αλλά ειλικρινά η ψυχοθεραπεία είναι υπέροχη και δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Δεν θα πέσεις σε μια τρύπα απ’ όπου δεν θα ξαναβγείς. Αν αντιμετωπίσεις το τραύμα θα αποκτήσεις μεγαλύτερη συναίσθηση του εαυτού σου και θα καταλάβεις τι προκαλεί τον πόνο.
Σαμάρια από την Αρχή
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Τα παιδιά μου είναι στην εφηβεία τώρα και η ζωή μου είναι γεμάτη, έτσι σπάνια σκέφτομαι το παρελθόν. Είμαι ευτυχισμένη. Η μόνη σκέψη που κάνω τελευταία είναι μήπως επισκεφτώ τον μπαμπά μου στη φυλακή. Έχουμε να μιλήσουμε δεκαετίες και αν επικοινωνήσω εγώ σημαίνει ότι κέρδισε; Σημαίνει ότι έγινε το δικό του; Δεν ξέρω.
Ο πατέρας μου δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Έλεγε ότι ήταν καλός πατέρας, αν εξαιρέσεις οχτώ λάθη κρίσης. Έτσι αποκάλεσε τους φόνους: Λάθη κρίσης.
Δεν νιώθω ότι θα μπει ποτέ τελεία για τις οικογένειες των θυμάτων και δεν νομίζω ότι υπάρχει ποτέ απόλυτη δικαιοσύνη. Το μόνο για το οποίο μπορώ να είμαι ευγνώμων είναι ότι από εκεί που είναι δεν μπορεί να κάνει κακό σε κανέναν.
Ακολουθήστε τη Melissa Moore στο Instagram και το Facebook.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE AU
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Στα Βιντεοκλίπ Ηλεκτρονικής Μουσικής των 90’s Πάντα Κάποιος Καταδίωκε Κάποιον
«Οι Αρμόδιοι Οφείλουν Πολιτισμό στον Πολιτισμό μας» – Μιλήσαμε με το Κίνημα #SupportArtWorkers
Η Ιστορία Επιβίωσης μιας 19χρονης Τρανς σε Έναν Καταυλισμό στο Μεξικό
