"Girlhood": Μέσα στο Κοριτσίστικο Σύμπαν Όπως Είναι Πραγματικά

Κάθομαι με τη Βέρα, τη Χριστίνα και τη Νεφέλη, τα κορίτσια του “Girlhood” σε ένα τραπέζι που βλέπουμε από ψηλά το κέντρο της Αθήνας και παραγγέλνουμε τέσσερις σοκολάτες με σιρόπι φράουλα. Μαζί τους νιώθεις ότι τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής σου δεν υπήρξαν ποτέ. Ξαναγυρίζεις στον πρώτο Σεπτέμβρη μετά το τέλος του σχολείου, τότε που δεν είσαι πια μαθήτρια, ούτε όμως έχεις ξεκινήσει τη φοιτητική σου ζωή.

Το πρώτο θέμα συζήτησης είναι, φυσικά, οι σχολές τους. Τα τρία κορίτσια του ντοκιμαντέρ της Βάνιας Τέρνερ και της Μαρίας Σιδηροπούλου, αναρωτιούνται με μεγάλα μάτια πώς θα είναι να μένουν μόνες τους και να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο.

Όταν τις ακούω να μιλάνε για όλα όσα τις περιμένουν, σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια λέξη που να εκφράζει μαζί τον ενθουσιασμό, την αγωνία, τη λαχτάρα και τον φόβο, όταν όλα είναι ακόμα καινούρια και όλα τα ζεις για πρώτη φορά.

Όπως το βραδινό μπάνιο που έκαναν μαζί με μια άλλη παρέα στην Πάρο, στις πρώτες τους «ενήλικες» διακοπές. Και οι τρεις διστάζουν για το αν θα τα καταφέρουν μόνες τους ως φοιτήτριες και την ίδια στιγμή είναι σίγουρες για τον εαυτό τους.

Το “Girlhood” της Βάνιας Τέρνερ και της Μαρίας Σιδηροπούλου ακολούθησε επί μήνες τα τρία κορίτσια, όσο ήταν στην τελευταία τάξη του σχολείου και κατέγραψε τι σημαίνει να ενηλικιώνεσαι μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας. ‘Όπως λένε οι δύο σκηνοθέτριες «θέλαμε να αποτυπώσουμε πώς η απομόνωση επηρέασε τα σκαμπανεβάσματα της εφηβείας για τρία κορίτσια που ενηλικιώνονται σε μια κοινωνία που παραμένει βαθιά πατριαρχική».

Ο θεατής θα μπει στον κόσμο της Βέρας, της Χριστίνας και της Νεφέλης και θα θυμηθεί τη δική του εφηβεία, τις ανασφάλειες, τις αγωνίες, τα όνειρα, την προσμονή, το να θέλεις και να μη θέλεις να μεγαλώσεις, την ίδια στιγμή. Το “Girlhood” είναι μια εξαιρετική ανατομία της κοριτσίστικης εφηβικής ψυχής και δείχνει με τρόπο βιωμένο και καθόλου διδακτικό ότι η πιο επικίνδυνη μορφή σεξισμού βρίσκεται στις καθημερινές και ανεπαίσθητες λεπτομέρειες.

Τα τρία κορίτσια στον «προθάλαμο» της ενήλικης ζωής παλεύουν να αποδεχτούν τον εαυτό τους και την εμφάνισή τους, πράγμα καθόλου εύκολο σε μια κοινωνία που κινείται εμμονικά γύρω από τα κιλά, τα μαλλιά, το ύψος, το πρόσωπο, και αργότερα τις ρυτίδες και την ηλικία, ιδίως των γυναικών. «Αν δεν με έκριναν για το σώμα μου και δεν τους ένοιαζε, θα ζούσα κανονικά, δεν θα με ένοιαζε», λέει η 18χρονη Βέρα στο VICE και δεν μπορείς να μη θυμώσεις με όλους εκείνους που έκαναν εκείνη και άλλα εκατομμύρια κορίτσια να πιστεύουν ότι δεν δικαιούνται να ζουν και να είναι όπως θέλουν.

Το “Girlhood” σε παραγωγή του Onassis Culture, θα προβληθεί στις 15 Σεπτεμβρίου, στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 44oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και στις Νύχτες Πρεμιέρας στην Αθήνα. Τον Νοέμβριο θα ξεκινήσει το ταξίδι του στο εξωτερικό από το πολύ σημαντικό “Chicago International Children’s Film Festival” των ΗΠΑ, ενώ το 2022 θα προβληθεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου. Οι γυναίκες παρακολουθώντας την ταινία, θα δούμε το κορίτσι που ήμασταν κάποτε και ίσως καταλάβουμε ότι ούτε τότε, ούτε τώρα χρειάζεται να είμαστε τόσο αυστηρές με τον εαυτό μας.

Η Νεφέλη, η Βέρα και η Χριστίνα είναι τόσο όμορφες, χωρίς να το ξέρουν. Μάλλον κι εμείς κι εκείνες πρέπει να σταματήσουμε να «μαστιγώνουμε» τον εαυτό μας, προσπαθώντας να μοιάσουμε σε ένα πρότυπο ομορφιάς που θα είναι πάντα άπιαστο, γιατί δεν υπάρχει πραγματικά. Το χρωστάμε στο κορίτσι που ήμασταν κάποτε. Σ΄ αυτό το κορίτσι, η Βάνια Τέρνερ και η Μαρία Σιδηροπούλου αφιερώνουν την ταινία. 

Περιμένοντας να δουν τον εαυτό τους στη μεγάλη οθόνη των κινηματογραφικών φεστιβάλ, συζητάμε με τη Βέρα, τη Νεφέλη και τη Χριστίνα σαν φίλες, με όλη τη ζωντάνια και τον αυθορμητισμό που τις χαρακτηρίζει. Πώς είναι να παίρνεις μέρος σε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή σου; Τι φοβούνται και τι περιμένουν από την ενήλικη ζωή, σε έναν κόσμο που εννοείται ότι θέλουν να αλλάξουν; Πάντως, στη συνέντευξη αυτή έμαθα πολλά.

VICE: Πανελλήνιες, τηλεκπαίδευση, κορονοϊός, lockdown, όλα στην ίδια πρόταση. Τώρα που η φάση αυτή τελείωσε και τα καταφέρατε να περάσετε στο Πανεπιστήμιο, πώς θυμάστε αυτή τη χρονιά;
Χριστίνα: Προσωπικά, πέρασα χάλια. Το lockdown δεν μου έκανε καθόλου καλό. Την πιο κρίσιμη χρονιά είχα χάσει το πρόγραμμά μου, είχα χάσει τα πάντα. Δεν έκανα τίποτα. Δεν μπορούσα να διαβάσω. Πήγαινα από το κρεβάτι στον καναπέ κι από τον καναπέ στο κρεβάτι.

Νεφέλη: Για κάποιον που έδινε Πανελλήνιες, είχε και τα θετικά του. Ήταν όλοι μέσα, δεν έβλεπες stories στο Instagram από άλλους που βγαίνανε. Φυσικά, η κατάσταση δεν ήταν για κανέναν καλή. Έβλεπες τα κρούσματα, τους θανάτους, σε ψυχοπλάκωνε όλο αυτό. Από τη μία, ήταν καλό γιατί είχα χρόνο να διαβάσω, από την άλλη δεν είχα καθόλου κίνητρο, γιατί ήμασταν όλη μέρα κλεισμένοι και βαριόμουν. Όλο νύσταζα κι έτρωγα.

Βέρα: Πιστεύω ήταν πολύ καταθλιπτικά. Κι εγώ δεν είχα καθόλου κίνητρο να διαβάσω. Ήθελα να τα παρατήσω πολλές φορές, από την αρχή, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, έβλεπα ότι έφτανε σιγά-σιγά η στιγμή κι ότι σε λίγο θα τελειώσει.

Για εσάς, ήταν ακόμα πιο ιδιαίτερη αυτή η χρονιά, γιατί υπήρχε και μια κάμερα να καταγράφει στιγμές της ζωής σας. Πώς ήταν η διαδικασία των γυρισμάτων;
Νεφέλη: Στην αρχή ήταν λίγο περίεργο, αλλά μετά το συνηθίζεις. Οι σκηνοθέτριες μας έκαναν να νιώσουμε πολύ οικεία και άνετα. Μετρούσε θετικά ότι ήμασταν και στον χώρο μας. Είχε πλάκα. Όταν μας τραβούσαν έξω με το drone, όλοι το κοιτούσαν και εμείς σκεφτόμασταν «εμάς βγάζει» (γελάνε).

Βέρα: Νιώθαμε διάσημες. Και τώρα ας πούμε ήρθαμε για interview (γελάνε). Στο γύρισμα, ήταν απλώς μια κάμερα στο δωμάτιό σου και έκανες αυτά που έκανες συνήθως. Μου άρεσε γιατί αλλάζαμε και μέρη, κάναμε γυρίσματα και στον δρόμο. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία.

Χριστίνα: Για μένα, ήταν λίγο περίεργο γιατί δεν έχω δικό μου δωμάτιο. Η μητέρα μου δεν ήθελε καθόλου να βγει στην κάμερα και ήταν λίγο δύσκολο σε ένα μικρό σπίτι να τραβήξεις μόνο εμένα. Ήταν πιο περίεργο γιατί σε βγάζουν να κάνεις τα νορμάλ πράγματα – να κάνεις μάθημα μπροστά στον υπολογιστή ή να τρως. Ένιωθα ότι θα ακούγεται το μασούλημα (γελάει).

Οι σκηνοθέτριες ήταν πάρα πολύ διακριτικές, αλλά δεν το έχουμε συνηθίσει να έχουμε τρεις κάμερες στο σπίτι μας. Πάντως, εμένα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ το ντοκιμαντέρ και σε κάτι άλλο. Έχω μεγάλο θέμα με το πώς φαίνομαι στο προφίλ και το έχω συνηθίσει τώρα, επειδή έβλεπα τον εαυτό μου συνέχεια. Μου άρεσα. Ήταν ένα μεγάλο μου άγχος πώς θα μου φανεί ο εαυτός μου.

Βέρα: Κι εγώ έβλεπα το τρέιλερ κι έλεγα «μμ, ωραία μύτη» (γελάει).

Νεφέλη: Είδαμε αυτό που βλέπουν οι άλλοι, όταν μας κοιτάνε.

Πώς ήταν όταν είδατε το ντοκιμαντέρ για πρώτη φορά;
Βέρα: Κρίντζαρα με το να βλέπω τον εαυτό μου (γελάει).

Νεφέλη: Το είδαμε μαζί με τα κορίτσια και ήταν πολύ όμορφα. Εντάξει, μπορεί να σκεφτόμουν, «τώρα τι τη φοράς αυτή τη μπλούζα, δεν σου πάει», αλλά δεν πειράζει. Είναι ένα ντοκιμαντέρ που θα ήθελα πολύ να το δω και να μην έπαιζα σ’ αυτό.

Νεφέλη, είδα στο ντοκιμαντέρ να λες ότι δεν κάνω παρέα με αγόρια, γιατί έχουν εσωτερικευμένο μισογυνισμό.
Νεφέλη: Ναι. Δεν έχω γνωρίσει αγόρια που να νιώθω ότι μπορώ να συζητήσω τα κοινωνικά θέματα που με απασχολούν. Νιώθω ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν τον σεξισμό που δέχονται τα κορίτσια. Δεν το ζουν οι ίδιοι, οπότε το αγνοούν, σα να μην υπάρχει. Για μας, είναι καθημερινότητα. Όταν μιλάγαμε στο σχολείο -στην Έκθεση- για έμφυλη βία, τα αγόρια δεν συμμετείχαν ποτέ.

Χριστίνα: Ή έκαναν απαίσια αστεία που δεν έβγαζαν νόημα, του τύπου «οι γυναίκες στην κουζίνα τους».

Βέρα: Σπάνια βρίσκεις αγόρια που καταλαβαίνουν τι περνάνε οι γυναίκες και κάνουν κάτι για αυτό. Μπορεί να φταίει ο τρόπος που μεγάλωσαν και το “boys will be boys”. Θα σου πουν «ναι ρε, σου σφύριξε. Ε και;». Το βλέπουν ως κομπλιμέντο, ακόμα και σήμερα.

Χριστίνα: Επειδή δεν δεχόμαστε «καμάκι», υπάρχουν γυναίκες που θα μας πουν ότι «έτσι όπως συμπεριφέρεστε, θα σταματήσουν και σε εμάς να κάνουν κομπλιμέντα». Τα αγόρια, επίσης, δεν δέχονται το «όχι». Γνωρίζεις κάποιον και σου λέει μ’ «αρέσεις», εσύ του λες «δεν μ’ αρέσεις» και ξαφνικά είσαι η μεγαλύτερη να μην πω τι, είσαι άσχημη, ηλίθια…

Βέρα, Νεφέλη: Ναι!

Βέρα: Δεν μπορούν να δεχτούν την απόρριψη.

Χριστίνα: Είναι άλλο να διεκδικείς μια γυναίκα και είναι άλλο να πιέζεις μια γυναίκα και να τη φέρνεις στα όριά της.

Νεφέλη: Είναι τρομακτικό το πόσα τέτοια σκηνικά μπορώ να φέρω στο μυαλό μου. Συμβαίνουν καθημερινά. Γενικά, άμα με προσβάλλει κάποιος ή με παρενοχλήσει σεξουαλικά λεκτικά, θα απαντήσω.

Χριστίνα: Εγώ ας πούμε δεν περνάω από καφενεία. Με το που δω καφενείο, πάω απέναντι. Πριν κλείσω τα 18, σε πολλούς έλεγα ότι είμαι ανήλικη και δεν τους ένοιαζε καν. Ή μπορεί να σου πουν το χειρότερο: «είσαι ώριμη για την ηλικία σου».

Νεφέλη: Το βράδυ, ας πούμε, άμα πούμε σε κάποιον ότι είμαστε πάρα πολύ μικρές, μπορεί να μας απαντήσει «και τι είμαι εγώ μεγάλος;» Και μπορεί να είναι 35 χρονών.

Έχετε μεγαλώσει κι εσείς με το «πρόσεχε», «μην το φορέσεις αυτό», «μη γυρίσεις μόνη σου το βράδυ»;
Και οι τρεις: Ναι!

Νεφέλη: Πάντα, χρειαζόταν να κάνω πράγματα, για να προφυλάξω τον εαυτό μου. Κανονικά, δεν θα έπρεπε να χρειάζεται. Μας έλεγαν από μικρές οι γονείς μας «κράτα τα κλειδιά στο χέρι».

Χριστίνα: «Βγάλε τα κλειδιά ένα τέταρτο πριν».

Βέρα: Εμένα δεν μου το είχαν πει. Στο TikTok το έμαθα. Να μαθαίνουν τους γιους τους, όχι εμάς.

Η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ότι φέτος θα υπάρχει μάθημα σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Βέβαια, η πρώτη εξαγγελία για αυτό το μάθημα είχε γίνει το 1964. Από την άλλη, σας άκουσα να λέτε ότι από το TikTok μάθατε ότι «όχι, σημαίνει όχι», όχι από το σχολείο. Δεν σας μίλησε κανείς ποτέ για τη συναίνεση, για παράδειγμα;
Νεφέλη: Ούτε καν. Σ’ όλα τα χρόνια του σχολείου, κάναμε μόνο μια θεματική εβδομάδα για τη σεξουαλική αγωγή - όχι όλα τα τμήματα -  η οποία ήταν και πάρα πολύ ελλιπής.

Βέρα: Μόνο για το προφυλακτικό μας μίλησαν.

Χριστίνα: Εμείς, φαντάσου, είχαμε μόνο μία μέρα. Ήταν απόφαση του κάθε σχολείου. Πρέπει να απενοχοποιηθούμε. Δεν μπορεί να το χωρέσει ο εγκέφαλός μου ότι είμαστε στο 2021 κι έχουμε ενοχοποιήσει τόσο πολύ τη σεξουαλική πράξη. 

Νεφέλη: Εν τω μεταξύ, βλέπω κάποιους γονείς που ανεβάζουν στο Facebook «να μη γίνει το μάθημα σεξουαλικής αγωγής, γιατί θα γίνουν τα παιδιά μας ομοφυλόφιλα». Ό,τι να ‘ναι.  Πρέπει να γίνει.

Χριστίνα: Ακόμα και να γίνει, πάλι θα είναι προβληματικό. Μόνο και μόνο που στα δημόσια σχολεία, όλοι οι καθηγητές είναι άνω των 45, δεν το κάνει εύκολο. Δεν υπάρχουν νέοι άνθρωποι. Δεν έχω γνωρίσει καθηγητή που να μη θεωρώ ότι ζει στο 1850 – και πολύ λέω (γελάει).

Τι σχέση έχετε με την εμφάνισή σας και την εικόνα του σώματός σας;
Χριστίνα: Έχω θέματα πολλά με την εμφάνισή μου από μικρή ηλικία, από το Δημοτικό ακόμα. Σε ένα κομμάτι κατηγορώ και την οικογένειά μου – το ξέρουν κιόλας. Αυτό με επηρέασε σε πολλά κομμάτια. Δεν ήθελα να βγω, δεν ένιωθα όμορφα. Όταν ήμουν μικρή, ήμασταν οικογενειακοί φίλοι με μια κοπέλα, η οποία ήταν η αδύνατη της οικογένειας κι εγώ ήμουν η χοντρούλα. Τώρα που βλέπω φωτογραφίες, δεν ήμουν σε καμία περίπτωση. Θυμάμαι στο Δημοτικό να κάθομαι μπροστά από ένα YouTube και να λιώνω στη γυμναστική με βίντεο τύπου «Κάψτε 1000 θερμίδες, σε μία ώρα». Δεν θα έπρεπε να έχω τέτοια παιδική ηλικία.

Η οικογένειά μου δεν καταλάβαινε πόσο πολύ με επηρέαζε αυτό. Σχολίαζαν πράγματα που δεν θα έπρεπε σε ένα 12χρονο παιδί: «μήπως να μην το φας αυτό;», «μήπως να μη φας για βράδυ;». Αργότερα, πέρασα από διάφορες φάσεις, αλλά πάντα υπήρχε αυτό στο μυαλό μου. Όταν βλέπω ρούχα, δεν σκέφτομαι αν μου αρέσουν, αλλά αν φαίνομαι χοντρή μέσα σ΄ αυτά. Έχω ακόμα πολλές αρνητικές σκέψεις, αλλά είμαι πολύ καλύτερα.

Έχω περάσει και μια φάση βουλιμίας, αλλά ευτυχώς το ξεπέρασα. Υπήρξαν διαστήματα που δύο μέρες έτρωγα, δύο μέρες δεν έτρωγα και πήγαινε έτσι, ειδικά το καλοκαίρι που είναι το μεγαλύτερό μου θέμα. Ακόμα και τώρα, μερικές φορές αν είναι να πάμε για μπάνιο, την προηγούμενη μέρα δεν θα φάω. Ειδικά, το περασμένο καλοκαίρι πέρασα απαίσια. Υπήρχαν βδομάδες που έτρωγα πάρα πολύ λίγο. Έτρωγα μόνο όταν ήμουν με κόσμο και όλοι νόμιζαν ότι έτρωγα κανονικά, αλλά μπορεί αυτό να ήταν το μοναδικό πράγμα που θα έτρωγα για τρεις μέρες.

Γενικά, όλη μου η ζωή έχει να κάνει πολύ με τη διατροφή. Ξέρω να σου πω τις θερμίδες για ό,τι υπάρχει. Πλέον, δεν κρύβω το σώμα μου. Όμως, έχω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να βγω αν δεν έχω φάει και είμαι πιο flat. Ευτυχώς, όσο περνάει ο καιρός, γίνομαι καλύτερα. Δυστυχώς, όμως, όταν βλέπεις ένα ουάου σώμα και μαθαίνεις ότι ο άνθρωπος αυτός δεν τρώει τίποτα, σκέφτεσαι ότι αυτός είναι μάλλον ο δρόμος για να έχεις κι εσύ αυτό το σώμα.

Καμία σχέση, εντάξει, το καταλαβαίνω τώρα. Είναι και το πλαίσιο στο οποίο κινείσαι, όμως. Έκανα παρέα με κάποια άλλα κορίτσια τα οποία θεωρούσαν ότι είναι νορμάλ να μην τρως. «Όταν είναι να βγεις με αγόρι, δεν θα φας δυο μέρες πριν». Δεν είναι φυσιολογικό. Μακάρι κάποια στιγμή να καταφέρουν να το ξεπεράσουν.

Νεφέλη: Κι εγώ, ενώ θεωρητικά είμαι το κοινωνικά αποδεκτό – είμαι λευκή, λεπτή κι έχω αρκετά την αποδοχή από τους άλλους – με επηρεάζει πάρα πολύ η γνώμη των άλλων. Πάντα με θυμάμαι να προσπαθώ να χάσω κιλά. Επειδή έκανα ενόργανη και χορό από μικρή, θυμάμαι έναν καθηγητή που μου έλεγε «πρέπει να στεγνώσεις, να αδυνατίσεις».

Χριστίνα: Κι η Νεφέλη ήταν πάντα αδύνατη.

Βέρα: Εγώ λογικό να έχω προβλήματα, γιατί σ΄ αυτή την κοινωνία που ζούμε…Από μικρή έχω φάει το bullying της ζωής μου – ακόμα υπάρχει, αλλά δεν δίνω τόση σημασία. Ήταν και η οικογένειά μου τοξική. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, δεν ήταν ότι εγώ ήθελα ιδιαίτερα να αδυνατίσω. Κάποια στιγμή, στην Α΄ Γυμνασίου, είχα χάσει πολλά κιλά και ήμουν πιο αποδεκτή από τους άλλους. Το skinny privilege υπάρχει.

Ξαφνικά, ξαναπάχυνα και από τότε κάνω συνέχεια προσπάθειες να χάσω κιλά και δεν πετυχαίνει τίποτα. Έχω και την οικογένειά μου που μου το λέει συνέχεια. Είναι λες και αν αδυνατίσω, τους κάνω χάρη, πραγματοποιώ το όνειρό τους. Δεν μπορείς να είσαι ήρεμη σ’ αυτή την κοινωνία, αν είσαι πιο παχουλή.

Αν δεν ασχολούμασταν τόσο πολύ με το βάρος του άλλου με όλους τους τρόπους, πιστεύεις ότι η ζωή σου θα ήταν αλλιώς;
Βέρα: Βέβαια. Θα ζούσα σαν τους άλλους. Αν δεν με έκριναν για το σώμα μου και δεν τους ένοιαζε, θα ζούσα κανονικά, δεν θα με ένοιαζε.

Νιώθεις ότι δεν σ’ αφήνουν να ζήσεις κανονικά;

Βέρα: Ναι. Και με τους ανθρώπους που γνωρίζω, δεν έχω την αντιμετώπιση που έχουν τα κορίτσια, ας πούμε, ή οποιοσδήποτε που είναι αδύνατος.

Η ταινία καταγράφει το τι σημαίνει να είσαι κορίτσι σήμερα. Αν είχατε τη δύναμη, τι θα αλλάζατε για τα κορίτσια;
Βέρα: Θα ήθελα να υπάρχει ισότητα. Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει. Μπορώ να τους αποδείξω με παραδείγματα ότι δεν υπάρχει. Ας πούμε, οι άνδρες για την ίδια δουλειά, θα πληρωθούν παραπάνω από μένα.

Χριστίνα: Μέχρι να μπορούμε να βγαίνουμε μετά τις 12, χωρίς να φοβόμαστε, δεν υπάρχει ισότητα.

Νεφέλη: Μπορεί η ζωή των κοριτσιών στην Ελλάδα να είναι πιο εύκολη, απ’ ότι σε άλλες χώρες, αλλά δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Έχουμε πολλά πράγματα, ακόμα να αλλάξουμε. Δεν είναι και τόσο εύκολο να είσαι κορίτσι στην Ελλάδα.

Χριστίνα: Πουθενά, δεν είναι εύκολο. Εμένα μου τη δίνει γιατί δεν μιλάμε για κάτι μικρό. Μιλάμε για πράγματα που είναι πολύ βασικά στη ζωή, τη δουλειά μου, τα λεφτά που βγάζω.

Νεφέλη: Είναι πράγματα που τα αντιλαμβανόμαστε ως καθημερινότητα και δεν τα βλέπουμε καν ως πρόβλημα που πρέπει να αλλάξουν.

Βέρα: Φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε.

Χριστίνα: Κάθε φορά που βγαίνω απ’ το σπίτι, η καρδιά της μάνας μου πηγαίνει στην κούλουρη. Δεν έχει το ίδιο άγχος για τον αδερφό μου.

Μια ευχή που θα δίνατε στον εαυτό σας για την πρώτη δεκαετία της ενήλικης ζωής;
Χριστίνα: Επειδή έχω πολύ στενή σχέση με τη μητέρα μου, θα ήθελα να της πάρω ένα σπίτι. Και να με αφήσει να πάω στη Λάρισα για σπουδές (γελάει). Όταν μεγαλώσω, όχι στα επόμενα 10 χρόνια, θέλω να μένω σε τροχόσπιτο και να ταξιδεύω.

Βέρα: Εμένα δεν είναι πολύ ρεαλιστικό, αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω πλούσια (γελάει). Βέβαια, το όνειρό μου είναι να υπάρχει ισότητα ανδρών και γυναικών.

Χριστίνα: Και παγκόσμια ειρήνη (γελάνε).

Βέρα: Σε 10 χρόνια, θέλω να μπορώ να βγαίνω έξω το βράδυ, χωρίς να ανησυχώ και να φοβάμαι.

Νεφέλη: Εγώ θα ήθελα να αποκτήσω πολλές εμπειρίες, να κάνω πολλά πράγματα, να γνωρίσω πολύ κόσμο, να ταξιδέψω. Θέλω να μάθω πράγματα μέσα από νέες εμπειρίες.

Θα ήθελα να δω το παιδί της Χριστίνας, που θα είναι κορίτσι, να μεγαλώνει διαφορετικά από μας. Το έχουμε κλείσει. Θα κάνει πρώτα η Χριστίνα παιδί και εμείς θα είμαστε οι κουλ θείες.

Girlhood | Σκηνοθεσία: Βάνια Τέρνερ, Μαρία Σιδηροπούλου | Διεύθυνση Φωτογραφίας, Σενάριο, Μοντάζ: Βάνια Τέρνερ | Creative Production: Μαρία Σιδηροπούλου | Eρευνα: Μαρία Σιδηροπούλου | Εκτέλεση Παραγωγής: Laika Productions | Συνθέτρια: Δεσποινίς Τρίχρωμη | Sound Designer: Στέλιος Κουπετώρης | Colorist: Άγγελος Μάντζιος / MetaPost | Βοηθός Colorist: Φοίβος Πέτικας | Μία παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση

Για να μάθετε περισσότερα για το @girlhoodthefilm της Βάνιας Τέρνερ (@vaniaturner) και της Μαρίας Σιδηροπούλου (@maryseath) επισκεφτείτε το website της ταινίας και ακολουθήστε την στο Instagram και στο Facebook.

To Zine της Μαργαρίτας Παραδείση Σπάει τα Στερεότυπα για την Πολυσυντροφικότητα

Όταν Πέθανε ο Μίκης, στα Ηχεία Έπαιζε Mad Clip

Όχι Άλλο Big Brother, Όχι Άλλο Κάρβουνο

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.