Οι Ιεροτελεστίες των Οπαδών της Τσέλσι για τη Μέρα του Αγώνα

«Για μένα, το να είμαι οπαδός της Τσέλσι δεν ήταν καν επιλογή», λέει ο Fred γελώντας. Στέκεται λίγα μέτρα από το επιβλητικό Stamford Bridge. «Στις 4 Μαίου του 1991 έσπασαν τα νερά της μάνας μου στο γήπεδο και γεννήθηκα την επόμενη μέρα, οπότε ήταν γραφτό». Άλλο να υποστηρίζεις μια ομάδα κι άλλο να «μυρώνεις» το μέρος, εκκινώντας τον τοκετό της μάνας σου εκεί.

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες έχουν δει γεννήσεις και θανάτους. Για εκατομμύρια από εμάς, είναι το φόντο της παιδικής ηλικίας, της εφηβείας, της εποχής που γίναμε γονείς και της μεγάλης ηλικίας. Είναι κοινότητες με την αυθεντική έννοια, σημεία όπου μοιράζεσαι ιεροτελεστίες και ταυτότητες που για κάποιο λόγο επικεντρώνονται γύρω από το θέαμα 22 ανθρώπων που κυνηγάνε μια μπάλα μέσα στη βροχή.

Για πολλούς, το να πηγαίνουν σε ένα ματς έχει να κάνει με τις ιεροτελεστίες αυτές, όσο και με τα 90 λεπτά (συν έξτρα χρόνο) που η μπάλα είναι στο γήπεδο. Ως εμπειρία, ένα ματς εξαπλώνεται σε παμπ, πάρκα, μαγαζιά με πρωϊνό ή κεμπάμπ, κάβες και τη κίνηση τους δρόμους και στις γειτονιές γύρω από το γήπεδο, όπως και το να φωνάζεις σε αγνώστους ή να πανηγυρίζεις ένα γκολ και να πέφτεις από το κάθισμά σου.

Ο Fred και η αδελφή του, Sophia, είναι από μια οικογένεια οπαδών της Τσέλσι εδώ και γενιές. Τη μέρα του ματς τα λένε τρώγοντας το μεσημέρι στο West Brompton. Για εκείνους, το να πηγαίνουν να δουν τη Τσέλσι είναι ιεροτελεστία. «Είναι η σύνδεση που πάντα είχαμε», λέει o Fred.

Όταν η Τσέλσι κέρδισε τον τελικό του Champions League το 2012, η οικογένεια αναδημιούργησε τη ρουτίνα στη Γερμανία πριν δει τον Didier Drogba να διαλύει τη Μπάγερν Μονάχου. «Η καλύτερη μέρα της ζωής μου», λέει η Sophia.

Ως οικογένεια συναντιούνται στα ίδια μέρη, για πάνω από μια δεκαετία. «Κάνουμε το ίδιο πράγμα από τότε που θυμάμαι, είναι πολύ σημαντικό, υπάρχει μια πρόληψη», λέει η Sophia. Δεδομένου ότι ένας τους γεννήθηκε στο γήπεδο δεν είναι άξιο απορίας να πιστεύουν στα σημάδια. «Εδώ και 25 χρόνια βγάζω εισιτήριο διαρκείας - όλη μου η ζωή την περνάω εκεί», λέει η Sophia.

Για κάποιους οπαδούς, η μέρα του ματς έχει ευθύνες. Ο Mark Worrall που έχει γράψει βιβλία για την Τσέλσι και γράφει στο παλιό φανζίν cfcuk, ξυπνάει νωρίς, γεμίζει το αμάξι με κούτες με φανζίν και πηγαίνει σε ένα μικρό πάγκο στον Fulham Road, όπου απλώνει έντυπα σχετικά με την Τσέλσι.

«Είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι συναντιούνται τη μέρα του ματς. Με τα social media, ιδίως το Twitter, έχουμε πολλούς οπαδούς παγκοσμίως. Έχουν έρθει ομάδες ατόμων από Σουηδία, Βέλγιο, Νορβηγία, Αμερική. Έρχονται επειδή είναι κομμάτι της μέρας γι' αυτούς. Το φανζίν έχει πολλούς οπαδούς, όπως και τα βιβλία. Όλοι θέλουν να πάρουν».

Το κίνημα του φανζίν, με όλες τις αναρχικές του τάσεις, είναι βασικό κομμάτι της μέρας του ματς για τους ποδοσφαιρόφιλους σε όλη τη χώρα. Έτσι και για την Τσέλσι. «Είναι κομμάτι της ομάδας τώρα. Το κάνω τόσο καιρό που είναι η δική μου ιεροτελεστία. Αποφεύγω την παμπ, νομίζω είμαι ο μόνος που δεν μεθάει μετά από ένα παιχνίδι».

Πήγε στο πρώτο του ματς το 1972 και έχει δει την περιοχή γύρω από το γήπεδο να αλλάζει με τα χρόνια. Ένα σωρό παμπ έχουν κλείσει, όπως και κάποιες που τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80 σύχναζαν παίκτες μετά τα παιχνίδια.

«Έχουν κλείσει πολλές παμπ και πολλοί έρχονται εδώ και στέκονται και τα λένε», λέει. Συμφωνεί ο Mark Meehan, πρώην editor του φανζίν Chelsea Independent. «Είναι φανταστική περιοχή τώρα. Ήταν και τότε, αλλά πριν 30 χρόνια περισσότεροι κάτοικοι ήταν φαν της Τσέλσι», λέει.

«Όπως με πολλές ομάδες του Λονδίνου, μεγάλο μέρος του κοινού μας έχει απομακρυνθεί και έρχεται με τις συγκοινωνίες στους αγώνες. Σε αυτούς τους δρόμους πριν 30 ή 50 χρόνια υπήρχε εργατική τάξη, οπαδοί της Τσέλσι. Τώρα είναι διαφορετική περιοχή».

Υπό αυτή την έννοια, οι ιεροτελεστίες και ο χώρος γύρω από το γήπεδο έχουν αλλάξει με τα χρόνια. Η Τσέλσι έχει αντιφάσεις, όπως κάθε ομάδα, όπως λέει ο Kevin, που είναι οπαδός από το 1971. «Η Τσέλσι πάντα είχε ένα μίγμα οπαδών εργατικής τάξης και μεσαίας τάξης. Υπάρχουν εργατικές κατοικίες, αλλά γενικά το Τσέλσι είναι μια καλή περιοχή. Υποθέτω πως αυτό φαίνεται στις παμπ και στο πού πας πριν το παιχνίδι».

Ο Kevin θυμάται μια εποχή που η μέρα του ματς ήταν πολύ πιο τρομακτική, τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80, όταν η Τσέλσι είχε να αντιμετωπίσει τις χειρότερες όψεις του χουλιγκανισμού. Θυμάται που στον πρώτο του αγώνα ως παιδί ήταν έντρομος -ένα ματς με την Τότεναμ που πήγε με τον θείο του- ενώ παραδέχεται: «Τη δεκαετία του ‘80 υπήρχαν πολλές φασαρίες, ιδίως στο Τσέλσι που ήταν από τις χειρότερες περιοχές».

Περνώντας μπροστά από την εκκλησία στο κοιμητήριο Brompton, ένα γνώριμο ορόσημο για τους πολλούς οπαδούς της Τσέλσι που περνάνε από το βικτοριανό νεκροταφείο για να φτάσουν στο γήπεδο, η ησυχία ανάμεσα στους τάφους απέχει πολύ από την ατμόσφαιρα εκείνων των ημερών. «Αυτή η διαδρομή για το γήπεδο είναι ιστορική. Μάλλον είναι ήρεμη γιατί μετά έρχεται η καταιγίδα», λέει ο Kevin.

O Kevin μοίραζε μια εφημερίδα για να μπορεί να πληρώνει τις 2 λίρες για το γήπεδο. «Κάτι άλλο που θυμάμαι για εκείνες τις μέρες είναι πόσο γεμάτο ήταν το μετρό. Σαν σαρδέλες και μετά έβγαινες και πήγαινες στο γήπεδο, όλοι ήταν μαζί, ήταν τεράστιο. Σήμερα είναι πολύ πιο χαλαρά».

Για οπαδούς που δεν έχουν οικογενειακή σχέση με την ομάδα τους, η ιεροτελεστία της μέρας του ματς είναι εξίσου σημαντική. Ο μπαμπάς της Charlotte υποστηρίζει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η μαμά της την Τότεναμ αλλά εκείνη είναι οπαδός της Τσέλσι από οχτώ χρονών. «Έχω ένα σωρό μπλουζάκια, είναι σημαντικά για εκείνη τη μέρα. Είναι τόσα που περισσεύουν για μια σεζόν».

Ενώ πολλοί οπαδοί συναντιούνται σε μπαρ και παμπ γύρω από το γήπεδο και πηγαίνουν τελευταία στιγμή, η Charlotte πάντα προσπαθεί να πηγαίνει μισή ώρα νωρίτερα. «Μ’ αρέσει να χαλαρώνω, να βλέπω την προθέρμανση, να προετοιμάζομαι βασικά», λέει. Κάθεται στη δυτική κερκίδα και κάνει κοινωνικές επαφές. «Κάθομαι μόνη και μου αρέσει, μιλάω με ένα σωρό αγνώστους».

Σε σύγκριση με άλλα γήπεδα μεγάλων ομάδων στην Ευρώπη, εδώ υπάρχει μέτρια χωρητικότητα, μόλις 41.000. Πολλές φορές οι οπαδοί αναγκάστηκαν να σκεφτούν την ιδέα του να φύγουν καθώς η ομάδα ανακοίνωνε διάφορα σχέδια, όπως να χτίσει ένα νέο γήπεδο στο Battersea Power Station μέχρι την ανακαίνιση, κάτι που σημαίνει ότι δεν θα έπαιζαν πολλά χρόνια εκεί. «Είναι ένα πρόβλημα αυτό το γήπεδο και είναι σε μια από τις πιο ακριβές περιοχές του κόσμου», λέει ο Kevin.

Ενώ οι περισσότεροι οπαδοί αναγνωρίζουν τα οικονομικά επιχειρήματα πίσω από την επέκταση, η σκέψη του να φύγουν από εκεί και να χαθούν όλες αυτές οι ιεροτελεστίες για πολλούς είναι ανάθεμα. «Είναι πολύ παράξενη σκέψη», λέει ο Fred. «Δεν θέλουμε να φύγουμε. Φυσικά μπορούν να πουν ότι θα μπορούσαμε να έχουμε ένα γήπεδο με μεγάλη χωρητικότητα στο Battersea, αλλά δεν θα ήταν το ίδιο, εδώ υπάρχει ιστορία».

Χάρη σε ένα «δυσχερές επενδυτικό κλίμα» -κάτι που αναφέρεται στα προβλήματα βίζας του Roman Abramovic, ιδιοκτήτη της Τσέλσι- τα πλάνα για ανακαίνιση είναι στον πάγο. Πολλές ομάδες δυσκολεύονται να φύγουν, όπως η Γουέστ Χαμ, που η μετακίνησή της στο London Stadium στο Stratford οδήγησε σε πολύ προβληματισμό ή η Τότεναμ όταν πέρασε από το Γουέμπλεϊ. Οι οικογενειακές μαζώξεις, οι πάγκοι με τα φανζίν, η διαδρομή ως το γήπεδο, οι ιεροτελεστίες και οι προλήψεις: είναι τα μη απτά πράγματα που δίνουν νόημα στο ποδόσφαιρο και μπορούν να διαταρχθούν ή να χαθούν τελείως.

Η Charlotte θυμάται εποχές που έβλεπε τους τελικούς για το κύπελλο Αγγλίας στις παμπ γύρω από το γήπεδο -μπίρες εκσφενδονίζονται, οπαδοί κρεμιούνται από τα φώτα- για να είναι κοντά στο γήπεδο και να νιώθει την αύρα.

«Τη λατρεύω την περιοχή, έχει τόσες αναμνήσεις», λέει σοβαρά.

Περισσότερα από το VICE

Σε Ένα Μαγαζί στη Δράμα Σερβίρουν Ένας Τυφλός και μια Κοπέλα με Σύνδρομο Down

Δούλευα ως Φωτογράφος Γάμων και Μόδας - Έγινα Sugar Baby

Τα Aγαπημένα μας Ελληνικά Rap Τραγούδια της Δεκαετίας