Ο Άγγελος Παπαδημητρίου Προσπάθησε Σκληρά να Αποτύχει στη Ζωή του

«Δεν ξεγελάστηκα ποτέ από τίποτα ανθρώπινο. Ήμουν πάντα λίγο πιο πάνω από τα ανθρώπινα. Δεν έχασα ποτέ τον εαυτό μου μέσα σε μια δίνη επιτυχίας, έρωτα ή μίσους. Δεν μπήκα ποτέ στο παιχνίδι να πιστέψω ότι αυτό είναι η ζωή. Ξέρω ότι είναι κάτι άλλο, πολύ πιο δυνατό - μια ανθρώπινη ύπαρξη, η ανθρωπιά; Εκεί πρέπει να είμαι για να είμαι καλά, όχι να με συμπεριλάβει ένας πόνος, μια επιτυχία. Είναι όλα λιγότερα. Τίποτα δεν με περιέχει. Το εμπεριέχω εγώ και ανά πάσα στιγμή το πετάω έξω».

Ίσως, αυτή η σοφή ματιά του Άγγελου Παπαδημητρίου απέναντι στη ζωή να είναι η μυστική πηγή της αστείρευτης χαράς που χαρίζει στους γύρω του. Κέντρο Αθήνας, μεσημέρι με καύσωνα. Πηχτή, βαριά ατμόσφαιρα, πολυκοσμία, κίνηση. Ο πολυσχιδής καλλιτέχνης, σαν να βγήκε από ταινία του παλιού ιταλικού κινηματογράφου, έρχεται προς το μέρος μου. Χαιρετάει εγκάρδια τους πάντες με ευγένεια και χάρη.

Είναι από εκείνους που άμα τη εμφανίσει, χωρίς να προσπαθήσει καθόλου, ασκεί έντονα θετική επιρροή στους άλλους – ένας σοφός άνθρωπος με παιδικό βλέμμα και πάρα πολλούς νέους ηλικιακά φίλους που τον αναζητούν και κάνουν μαζί του ατέλειωτες συζητήσεις. Είναι λες και δεν μπορείς να είσαι αγενής ή πικρόχολος, όταν στέκεσαι δίπλα του.

Όπως λέει ο ίδιος, στα 70 του ακόμα συγκαταλέγει τον εαυτό στους αθώους, με την έννοια ότι γνωρίζει. «Η πραγματική αθωότητα περιλαμβάνει τη γνώση του τι είναι η ζωή, ποιοι είμαστε εμείς, πώς κουμαντάρουμε το σώμα μας και την ύπαρξή μας».

Γλύπτης, ζωγράφος και μετά τα 40 του ηθοποιός και τραγουδιστής. Πετυχημένος σε ό,τι καταπιάνεται, χωρίς ποτέ να γαντζώνεται από την επιτυχία, πάντα με το ένα πόδι έξω από τις συμβάσεις που αυτή επιφέρει.

Είναι ενδεικτικό του χαρακτήρα του, το γεγονός ότι όταν βρέθηκε στο πιο υψηλό σημείο των εικαστικών, με τις πόρτες της Αμερικής να έχουν ανοίξει διάπλατα και με μια ανοιχτή πρόσκληση να ζήσει και να δουλέψει στη Νέα Υόρκη, εκείνος το «έσκασε». Έτσι απλά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, έφυγε από τον αξιοσέβαστο κόσμο των εικαστικών και σαν ένα παιδί με άγνοια κινδύνου, πέρασε στο θέατρο.

 «Ήταν κι ένας τσαμπουκάς ότι θα φύγω και θα πάω στο θέατρο, σαράντα χρονών με μηδενικές ελπίδες. Ήθελα να δείξω στον εαυτό μου ότι ακόμα και τη μεγάλη επιτυχία που είχα στα εικαστικά την αντιμετώπιζα με το “έλα μωρέ, τώρα”.  Πίστευα ότι θα αποτύχω στο θέατρο, αλλά θα ήμουν με την ψυχή μου εντάξει. Δεν θα είχα δείξει υποταγή στην τέχνη. Πήγα στο άγνωστο. Εγώ θέλω να ζω σε έναν κίνδυνο, να κάνω κάτι που έχει ενδιαφέρον, όχι να γραπωθώ από την επιτυχία και να πεθάνω γραπωμένος από αυτήν – να κάνω αυτά που σιχαίνομαι».

Σε μια συνεχή κίνηση, ο Άγγελος Παπαδημητρίου κάνει τις δύσκολες μεταβάσεις να φαίνονται αβίαστες. «Είμαι ο πρώτος "τρανς" καλλιτέχνης και είναι σημαντικό που η είναι κι η Μπέττυ δίπλα μας» (σ.σ. όσο συζητάμε, έχει έρθει η αδελφική του φίλη, η ηθοποιός Μπέττυ Βακαλίδου που φέτος ενσάρκωσε με τεράστια επιτυχία τον ρόλο της μαντάμ Παρί στα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Μπισμπίκη).

«Όπως η Μπέττυ έφυγε από το σπίτι της κι έκανε αυτή τη μετάβαση, έτσι κι εγώ στα 40 μου έφυγα από τον χώρο των εικαστικών που έχει μια καταξίωση και πήγα στο θέατρο. Μου έλεγαν κάποιοι φίλοι μου ιστορικοί “μην το κάνεις αυτό, είναι ξεπεσμός να πας σ’ αυτό το χάος που λέγεται θέατρο”. Όμως, εγώ στη ζωή μου έκανα πάντα μεταβάσεις - τρανς αυτό σημαίνει. Ωστόσο, ο άνθρωπος είναι το ίδιο, όπως και το αντικείμενο που είναι πάντα η τέχνη».

Σημαντικοί άνθρωποι του θεάτρου και του τραγουδιού αμέσως κατάλαβαν πόσο χρειάζονταν ένα πηγαίο ταλέντο σαν το δικό του. Περιοδεία ως παρτενέρ της τραγουδίστριας Μελίνας Τανάγρη, Σαίξπηρ στην Πειραματική Σκηνή του ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη, Επίδαυρος, Εθνικό Θέατρο με τις σκηνοθεσίες του Νίκου Καραθάνου, σινεμά με το “Xenia” και τώρα το “Dodo” - και τα δύο του Πάνου Κούτρα.   

«Το “Dodo” είναι μια μαρτυρία της εποχής μας. Ο Κούτρας πάντα ασχολείται με την οικογένεια – και στη «Στρέλλα» και στο “Xenia”. Σ’ αυτή την ταινία, καταπιάνεται με την οικογένεια των Ελλήνων αστών. Επειδή προέρχομαι από μια τέτοια οικογένεια, καταλαβαίνω ότι έχει πιάσει όλο τον πόνο.

»Είναι προσωπικά μου θέματα αυτά: η αγωνία του χρήματος, να φανούμε ότι έχουμε λεφτά ακόμα κι όταν δεν έχουμε. Σήμερα, το να μην έχεις χρήματα είναι η μεγαλύτερη αμαρτία. Η ταινία δείχνει πώς τα αισθήματα συνθλίβονται από την αναζήτηση αυτής της εξουσίας του χρήματος».

Όπως και ορισμένοι από τους χαρακτήρες της ταινίας του Κούτρα, ο Άγγελος Παπαδημητρίου ξέρει τι σημαίνει πτώχευση. «Και η δική μου οικογένεια έχασε τα πάντα σε ένα απόγευμα. Η πτώση αυτή είναι μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου, όταν ήμουν μικρός. Μόνο στις πτώσεις, καταλαβαίνεις ποιος είσαι. Όταν ο κόσμος σου είναι αρραγής και στέρεος δεν καταλαβαίνεις τίποτα, μόνο όταν σπάσει αυτή η πορσελάνη κατανοείς».

Τον ρωτάω αν τότε που διαταράχθηκε η πραγματικότητά του, γεννήθηκε μέσα του ο καλλιτέχνης και μου απαντάει αυθόρμητα. «Ο καλλιτέχνης γεννήθηκε μαζί με μένα. Απλώς, εκεί μορφοποιήθηκε, όταν χάθηκε η εξουσία. Ένα παιδί που αισθάνεται ότι έχει εξουσία ή χρήματα από το σπίτι του, όταν καταλάβει ότι δεν υπάρχει πια αυτό το πράγμα κι ότι είναι ίσος με τους άλλους, κάπως συνέρχεται. Ένιωσα ότι είχα λιγότερες εξουσιαστικές αρμοδιότητες.  Ήμουν 14-15 χρονών, όταν το συνειδητοποίησα αυτό».

Το dodo, το εξαφανισμένο είδος πουλιού που βγαίνει από τη λήθη στην ταινία του Πάνου Κούτρα, πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λούις Κάρολ. Αυτό το παιδικό βλέμμα απέναντι στη ζωή διατηρεί ο Άγγελος Παπαδημητρίου, ο οποίος με δικά του λόγια «ζει μέσα στο θαύμα». «Ζω και διαχειρίζομαι ένα θαύμα, με πλήρη συνείδηση - το έχω νιώσει αυτό από παιδί. Δεν με εντυπωσιάζουν τα κολοσσιαία πράγματα. Μια ματιά μόνο μου φτάνει για να ζήσω ένα θαύμα. Ποτέ δεν θεώρησα τίποτα δεδομένο».

Με έναν άνθρωπο που γεννήθηκε ευτυχισμένος και η χαρά είναι για εκείνον μια φυσική λειτουργία, με τον ίδιο τρόπο που δουλεύει η καρδιά του, περιπλανιόμαστε στις χώρες των θαυμάτων της ζωής του, συναντάμε τους ανθρώπους που τον διαμόρφωσαν και επιστρέφουμε στη μοναδική στιγμή που έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Ακολουθεί η ιστορία του, όπως τη διηγήθηκε.

Είμαι γεννημένος το 1952. Το πατρικό σπίτι της γιαγιάς μου στο Κιάτο ήταν ο πρώτος παράδεισος. Οι άνθρωποι αυτοί διέθεταν μια πολύ μεγάλη περιουσία, είχαν εργοστάσιο και δίπλα απ’ το εργοστάσιο, ήταν αυτό το υπέροχο σπίτι. Η γιαγιά μου είχε μεγάλη συλλογή από δίσκους που της έστελνε ο αδελφός της απ’ την Αμερική. Ήμουν τόσο μικρός που νόμιζα ότι μέσα στο πικάπ ήταν ανθρωπάκια που έπρεπε να τους βάλω ψωμάκι, τυράκι. Σε πολύ μικρή ηλικία, άκουσα όπερα, παλιά τραγούδια, ελαφρά, ρεμπέτικα – πραγματικά αριστουργήματα. Ο δεύτερος παράδεισος ήταν στη Στυλίδα, όπου πήγαμε με τους γονείς μου για δύο χρόνια.

Ο επόμενος παράδεισος ήταν ο στρατός. Όλοι οι φίλοι μου προέβαλαν δικαιολογίες για να απαλλαγούν. Κι εγώ πήγα για να φύγω, αλλά τελευταία στιγμή έμεινα κι έμαθα τόσα πολλά πράγματα. Με έστειλαν στη Σάμο και εκεί γνώρισα την αγγειοπλαστική. Βρήκα το υλικό μου και έτσι ξεκίνησα με τη γλυπτική. Οι δάσκαλοί μου ήταν το άλλο θαύμα της ζωής μου, η Ελένη Βακαλό, ο εικαστικός Γιώργος Μαυροΐδης, οι «Νέες Μορφές». Στη συνέχεια, τα θαύματα ήταν καταιγιστικά, διαδέχονταν το ένα το άλλο.

Τη ζωή μου την πήγα λίγο στην άκρη γιατί με γοήτευσε η τέχνη. Με είχε συνεπάρει τόσο πολύ –εγώ δεν ακολούθησα ένα δρόμο, τον ανακάλυψα μόνος μου– που όλη μου η ενέργεια πήγαινε εκεί. Δεν είχα καθόλου χρόνο για τον εαυτό μου.

Αν δεν ήμουν καλλιτέχνης, σίγουρα θα είχα κάνει οικογένεια. Η οικογένεια που πιστεύω ότι είναι το πιο δυνατό πράγμα στην ανθρώπινη έκφραση με μαγεύει εμένα, όχι ο έρωτας. Η τέχνη είναι απλώς ένα μεγάλο μπαμ, δίπλα στην οικογένεια. Και ο έρωτας και η τέχνη έχουν μια ματαιότητα, οπότε ούτε από την τέχνη εξαρτήθηκα ποτέ.

Στη ζωή δεν τον ξέρεις καθόλου τον άλλο δρόμο, εκείνον που δεν πήρες. Αλίμονο αν μετάνιωνα που δεν έκανα οικογένεια. Δεν έχει νόημα να κάνεις υποθέσεις. Είναι σαν να με ρωτάς πώς θα ήταν αν ήμουν γυναίκα ή κοντός. Από τύχη μέσα στα χρόνια, επένδυσα πολύ στη φιλία. Λέω πάντα πως ό,τι έχω κάνει, το έχω κάνει μισό-μισό με τους φίλους μου - οι ιδέες, η κουβέντα, η καλοσύνη τους. Διάλεγα πάντα μεγάλα αστέρια. Δεν μιλάω για καλλιτέχνες. Με ενδιέφερε η ανθρώπινη πλευρά.

Στη ζωή μου είναι λες και διέσχιζα ένα κήπο που ήταν ναρκοπέδιο, χαρούμενος. Σε κάθε μέτρο υπήρχε μια νάρκη, αλλά δεν πάτησα ούτε μία. Μόλις βγήκα από εκεί, πέταξα το μήλο που έτρωγα κι έσκασε μια νάρκη. Δεν είχα ποτέ καμία πρόβλεψη για το μέλλον, πώς θα ζήσω, πώς θα επιβιώσω. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι πρέπει να βγάλω κάνα φράγκο. Η αφοβία ήταν στο αίμα μου.

Θα μπορούσα να έχω αποτύχει, να είμαι στη φυλακή. Έκανα οτιδήποτε για να οδηγηθώ προς τα εκεί. Ήμουν σίγουρα χαμένος και απίστευτα άφοβος. Ούτε τώρα φοβάμαι. Έχω πάρει τόσα «δώρα» που σκέφτομαι καμιά φορά «δεν θα πληρώσω κι έναν ΦΠΑ ζωής»;

Όσο αδιαφορούσα, τόσο έρχονταν τα πράγματα. Ποτέ δεν είχα άγχος να κάνω γνωριμίες που θα με βοηθούσαν στη δουλειά. Δεν πήγα ποτέ να κάνω ψυχανάλυση, αλλά έκατσα μόνος μου και σκέφτηκα γιατί έχω τον χαρακτήρα που έχω. Η μάνα μου, μια πολύ ευτυχισμένη και όμορφη γυναίκα που είχε δύο παιδιά, μας είπε σε ανύποπτο χρόνο: «τα παιδιά αν έρθουν είναι πολύ καλά, αν δεν έρθουν είναι ακόμα καλύτερα». Με είχε απελευθερώσει το γεγονός ότι αυτή η μάνα που μας λάτρευε και το έβλεπα, έλεγε αυτό το πράγμα. Ήταν μεγάλο μάθημα.

Τον χρόνο τον χρησιμοποιούσα πάντα όπως και τα χρήματα, τον ξόδευα. Μπορώ να καθίσω μια μέρα ολόκληρη στο κρεβάτι μου, μην με πιέζετε. Νιώθω ότι δεν έχουμε καθόλου χρόνο και ταυτόχρονα έχουμε άπειρο. Έχω ζήσει 70 χρόνια - είναι πολλά. Τα σπίτια δεν αντέχουν τόσο. Η ψυχή των ανθρώπων όμως μένει φρέσκια. Σκέφτομαι ότι αν δεν ψοφολογήσω και φτάσω τα 80, τι ωραία που θα είναι. Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι είναι γυμνές ψυχές, όλα είναι λίγο μάταια και πιστεύω ότι ζουν στιγμές απείρου κάλλους.

Ένα κομμάτι της οικογενείας μου συντηρούσε τη Μαρία Κάλλας, όταν εκείνη ήταν στην Αθήνα. Έχω ακούσει φοβερές ιστορίες. Είμαι και θαυμαστής της μεγάλος. Ήταν σαν μια μεγάλη ρεμπέτισσα που τραγουδούσε όπερα. Επέβαλε έναν πόνο μέσα στο τραγούδι. Οι άλλες μας φαίνονται βαρετές, αλλά αυτή τραγουδούσε όπερα, λες και ήταν η Καίτη Γκρέυ. Το τραγούδι το έκανε ζωή.

«Η Τζάκι ήταν η πρώτη κυρία της Αμερικής, η Κάλλας τι ήταν; Μια τραγουδίστρια ήταν», μου είπε η θεία μου η Πέπη που ουσιαστικά τη μεγάλωσε την Κάλλας, αλλά την περιφρονούσε απίστευτα, ακόμα κι όταν είχε γίνει το μεγαλύτερο είδωλο. Πόσο περιφρονητικά μιλούσαν για την τέχνη και τη μεγαλύτερη καλλιτεχνική προσωπικότητα όλων των εποχών. Ούτε να τη φτύσουν κι έλεγαν πάντα «κακό κορίτσι, πολύ κακό κορίτσι, είχε δίκιο η μαμά της». Δεν πήραν χαμπάρι τίποτα από το θαύμα που συντελέστηκε μπροστά στα μάτια τους. Η βαθιά κοινωνία αντιμετωπίζει πολύ υποτιμητικά την τέχνη.

Μια φορά, όταν ήμουν παιδάκι με είχαν πάει να δω την Κάλλας στην Επίδαυρο που έκανε τη «Νόρμα» κι εκεί έλαβε χώρα ένα άλλο οικογενειακό δράμα. Όλοι οι φίλοι του πατέρα μου, άνθρωποι που δεν ήξεραν από όπερα, είχαν γείρει και κοιμόντουσαν. Μέχρι να πεθάνουν, οι γυναίκες τους τους έβαζαν στη θέση τους, λέγοντάς τους «μη μιλάς εσύ. Εσύ κοιμήθηκες στην Κάλλας».

Δεν με πειράζει καθόλου που κάποιοι με ξέρουν μόνο από τον ρόλο μου στους «Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη». Μέχρι τώρα, δεν μπορώ να περπατήσω στον δρόμο – οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν και μου λένε «το κοινό σου». Είναι φοβερό, αλλά το χαίρομαι. Συναντηθήκαμε και οι ηθοποιοί της σειράς πριν από μια βδομάδα. Ο Ντίμης Τσιμισκής-Χόφμαν άρεσε τόσο πολύ. Δεν ξέρεις τι μπορεί να μείνει στον κόσμο. Γελάω γιατί οι φίλοι μου, μου λένε «εκμεταλλεύσου το, και ερωτικά ακόμα. Είσαι τρελός; Κάνε κάτι». Δεν είμαστε καλά. Θα πεθάνουμε και θα έχει μείνει αυτό (γελάει).

Έπαιζα στην Επίδαυρο τις «Νεφέλες» κι εκεί με είδε ο Αλέξανδρος Ρήγας. Μου λέει «εσείς είστε του σοβαρού θεάτρου και δεν θα δεχθείτε αλλά θέλω να σας προτείνω να κάνετε έναν πλούσιο ιδιοκτήτη». Του απαντώ «γιατί δεν παίρνετε τον Τζούμα;». Οι φίλοι μου με συμβούλευαν να μην μπλέξω με την τηλεόραση, αλλά και να μην τους προσβάλω. «Θα ζητήσεις μια υπέρογκη αμοιβή, δεν θα στη δώσουν και όλα εντάξει».

Ζήτησα από τον Ρήγα ένα τεράστιο ποσό και μου λέει «εντάξει, κύριε Παπαδημητρίου». Όλη τη νύχτα έκλαιγα και σκεφτόμουν τι να κάνω. Πώς θα γίνει αυτό το πράγμα, ένας βλάκας ανάμεσα σε 40 πρωταγωνίστριες; Μου πέρασε από το μυαλό να πω ότι έσπασα το πόδι μου. Πήγα την πρώτη μέρα στο γύρισμα και ήταν δύο τα άτομα που μου έδωσαν ώθηση: η Χρυσούλα Διαβάτη που είναι πολύ δύσκολη και η Τζέσυ Παπουτσή. Αμέσως, από το δεύτερο γύρισμα οι τεχνικοί πέθαιναν στα γέλια.

Δεν τη φανταζόμουν τέτοια επιτυχία. Δούλεψα όμως και πάρα πολύ για αυτόν ρόλο. Ήταν και το κείμενο ωραίο, αλλά για πέντε λεπτά γυρίσματος, έριχνα μια βδομάδα δουλειά. Κάποιοι από τους άλλους ηθοποιούς, έλεγαν για μένα «μα ποιος είναι αυτός, έχει σπουδάσει στην Αγγλία;».

Μία φορά μόνο στη ζωή μου, ένιωσα ότι έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Μ’ έπιασε ο αρχέγονος φόβος της αρρώστιας και του θανάτου. Εγώ δεν πάω ποτέ σε γιατρούς. Μια φίλη μου, η Όλια με έπεισε να κάνω γενικό check-up, όταν ήμουν περίπου 60 ετών. Πάω στον γιατρό και του λέω «έχω ζάχαρο, ηπατίτιδα Α, Β, Γ, Δ, AIDS, σύφιλη, βλενόρροια, καρκίνο, αλλά δεν θέλω να το μάθει η φίλη μου. Ήμουν σίγουρος εγώ ότι κάτι θα είχα. Είχα ζήσει μια ζωή…

Κάνω όλες τις εξετάσεις, είναι όλα καλά και μένει το AIDS στο τέλος. Πάω να πάρω τα αποτελέσματα. Με ρώτησαν και είπα ότι ήταν για ένα φίλο μου. Κάθομαι και όσο περιμένω, παρατηρώ στα ράφια τις άλλες εξετάσεις. Οι αρρώστιες ήταν γραμμένες με κόκκινα γράμματα, το AIDS, οι ηπατίτιδες. Μου φέρνουν τις δικές μου εξετάσεις και ψάχνω να βρω το κόκκινο. Δεν βρίσκω. Κοιτάζω να δω μήπως είναι κάποιου άλλου. Και μου λέει η νοσοκόμα «για εσάς είναι, ε»;

Ζούσαμε απρόσεκτα κι ελεύθερα παλιά, ήταν άλλες εποχές. Όχι ότι θα με πείραζε πραγματικά και να είχα κάτι τώρα που το σκέφτομαι. Ό,τι και να ερχόταν, θα το πολεμούσα. Επειδή ήμουν ένοχος όμως, πίστευα θα με πιάσουνε. Ήταν η μόνη στιγμή της ζωής μου που λιγοψύχησα. Τότε, περιμένοντας τα αποτελέσματα, τρόμαξα ότι θα αποδεικνυόταν πως ήμουν άρρωστος και μετά θύμωσα με τον εαυτό μου. Εκεί ένιωσα ότι κάτι μου χαρίστηκε. Μετά βέβαια έκανα χειρότερα.

Όταν ήμουν 20-30 χρονών δεν υπήρχα, σαν σύννεφο ήμουν. Γελάω με τον εαυτό μου. Μετά τα εξήντα, απέκτησα μια οντότητα. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερη οντότητα αποκτά. Μικρός είσαι πολύ νόστιμος, πολύ υγιής, αλλά υπάρχεις όταν πια μεγαλώνεις.

Τώρα που μεγάλωσα κάνω παρέα με νέους, μικρός συναναστρεφόμουν μεγαλύτερους, Πάντα με τραβούσαν οι σοφοί άνθρωποι. Δεν είμαι απ’ αυτούς που λένε «τα νιάτα, τα νιάτα» - έως και με κουράζει αυτό το ότι δήθεν τα νιάτα ξέρουν τα πάντα. Προτιμώ τη σοφία των μεγάλων ανθρώπων.

Μαγειρεύω πολύ και πολύ καλά, αλλά πάντα για τους άλλους.Έχω κάνει δείπνα και μυθικά πάρτι στο σπίτι μου με τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, τον Σαββόπουλο, τον ΚΥΡ, τη Χαρούλα Αλεξίου - η Ζωζώ να χορεύει. Κάποτε μου είπε ο ΚΥΡ «μόνο στην Κατοχή περνάγαμε έτσι».

Γεννήθηκα ευτυχισμένος. Όπως έτυχε και γεννήθηκα άνδρας ή ψηλός. Έτσι ήταν απ’ την αρχή. Είχα πάντα μια πυξίδα που έδειχνε προς την ευτυχία. Κάνουν φρικτό λάθος όσοι περιμένουν μια δουλειά, έναν έρωτα, μια σχέση για να είναι ευτυχισμένοι.

Θέλω να το πω σε όλους. Μη βάζετε τίποτα πάνω από τον εαυτό σας. Όλα τ’ άλλα είναι μικρότερα από τον άνθρωπο. Καλά είναι όλα, αλλά είναι επιμέρους. Το άλλο είναι κάτι βαθύτερο. Αν τα πράγματα σε φορτώνουν πολύ, δεν μπορείς να πετάξεις. Προσωπικά, θέλω να είμαι ελαφρύς και ελεύθερος.

Ευχαριστούμε πολύ το “Noel” για τη φιλοξενία της φωτογράφισης του κ. Παπαδημητρίου.

 Περισσότερα από το VICE

Εντυπωσιακές Φωτογραφίες της Ελλάδας από Ψηλά

Η Έλενα Τοπαλίδου Κάποτε Έφυγε από την Παλιά της Ζωή με Ένα Αμάξι Όπως στα «Μαγνητικά Πεδία»

Σε Ένα Μικρό Χωριό της Πιερίας το Έδαφος Βγάζει Φωτιά

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.