Ποιον Eνοχλούν οι Αιώνιοι Φοιτητές;

Το τι ορίζει κάθε κοινωνία ως πρόβλημα είναι από μόνο του κάτι ιδεολογικό. Με την κατάλληλη προσπάθεια και ισχύ, κάτι που υπήρχε και ήταν πλήρως αδιάφορο για μία κοινωνία, μπορεί από τη μία στιγμή στην άλλη να αντιμετωπιστεί με πανικό ως ο ύστατος κίνδυνος για μας, για τη ζωή μας, για το έθνος και τα παιδιά μας. Μία τέτοια περίπτωση είναι και αυτή των περίφημων αιώνιων φοιτητών.

Δύο αγχωμένες φοιτήτριες κάθονται έξω από το αμφιθέατρο και συζητούν για τα μαθήματα που χρωστάνε. Καταλήγουν και οι δύο ότι δεν πρόκειται να προλάβουν να πάρουν πτυχίο. Δεν ξέρω αν αυτό το συμπέρασμα το εννοούσαν ή αν είναι αυτό το κλασικό που κάνουν οι άνθρωποι, να προσπαθούν να πάρουν ως δεδομένο το χειρότερο σενάριο μπας και το χωνέψουν πριν καν τους συμβεί. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό το άγχος δεν υπάρχει κανείς λόγος να το υφίστανται.

Για κάποιον λόγο, και μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα που επικρατεί στην Παιδεία επί δεκαετίες, αυτές οι κοπέλες -και χιλιάδες άλλοι και άλλες σαν αυτές- θεωρούνται ο μεγαλύτερος εχθρός των ελληνικών Πανεπιστημίων. Θεέ μου, πόσους αιώνιους φοιτητές ξοδεύεις για να μην βλέπουμε τις υποχρηματοδοτήσεις, τις άθλιες εγκαταστάσεις και τα υπέρογκα τμήματα;

Αυτή τη στιγμή, στις σχολές που έχουν 8 εξάμηνα φοίτησης, προστίθενται άλλα 4 εξάμηνα μέχρι τελικά να διαγραφείς. Τι θα κερδίσουν από αυτές τις διαγραφές τα Πανεπιστήμια; Πρώτα κάτι αφηρημένο που ονομάζεται «γραφειοκρατικό κόστος» και έχει να κάνει με την αδυναμία(;) των Σχολών να υπολογίσουν τον ακριβή αριθμό των φοιτητών τους. Δευτερευόντως, σύμφωνα με πολλούς υποστηρικτές των διαγραφών, αυξάνεται ο όγκος των καταγεγραμμένων φοιτητών, πράγμα που μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στις διεθνείς αξιολογήσεις ενός τμήματος.

Κανένα από τα προβλήματα αυτά δεν είναι επαρκής λόγος για όλο αυτό το φόρτωμα που έχουν υποστεί οι αιώνιοι φοιτητές. Το κόστος είναι απειροελάχιστο, καθώς ούτε βιβλία παίρνουν ούτε ενεργό πάσο έχουν. Γιατί λοιπόν, όλος αυτός ο ντόρος; Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η εμμονή έχει μάλλον χαρακτήρα συμβολικό.

Στην ουσία πρόκειται για μία κατασκευασμένη ως παθογένεια κατάσταση που μπορεί να λυθεί με έναν απλό τρόπο. Σαν να βλέπεις ξαφνικά ένα τραπεζάκι στο σαλόνι ως πρόβλημα, να πείθεις και τους υπόλοιπους του σπιτιού ότι το τραπεζάκι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής τους και στο τέλος να εισπράττεις τα μπράβο που τελικά το πέταξες. Στο μεταξύ το σαλόνι γύρω από το τραπέζι είναι βομβαρδισμένο.

Διόλου τυχαία, η εικόνα που έχουμε για τους αιώνιους φοιτητές είναι αυτή των τεμπελαράδων που ξυπνάνε στις 2 το μεσημέρι και δεν κάνουν τίποτα επιβαρύνοντας τους προϋπολογισμούς του κράτους. Η εικόνα των φοιτητών και των φοιτητριών που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και αναγκάζονται να δουλέψουν παράλληλα με τη φοίτησή τους δεν είναι βολική. Όπως βολικές δεν είναι οι περιπτώσεις εκείνων που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Ούτε φυσικά αυτές των χιλιάδων κάθε χρόνο που «κάπου έπρεπε να περάσουν», επειδή δεν πέτυχαν από νωρίς το όνειρό τους στο απάνθρωπο σύστημα των Πανελληνίων.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, τίποτα άλλο στον ορίζοντα πέρα από ένα εκδικητικό μέτρο που στοχεύει προς κάποιους κατά φαντασίαν τεμπέληδες. Είναι επίσης ένας λόγος που κρύβει μέσα του μία ξεκάθαρη κοινωνική αδικία. Αυτός που έχει δικαίωμα να σπουδάσει είναι αυτός με την οικονομική στήριξη της οικογένειάς του η οποία θα μπορεί να του πληρώνει τα έξοδα της φοιτητικής ζωής. Όποιος αναγκάζεται να δουλέψει για να τα βγάλει πέρα, θα πρέπει να κόψει το κεφάλι του. Γιατί; Γιατί έτσι.

Aκολουθήστε τον Νίκο Σταματίνη στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Τουρίστες Απαντούν αν θα Πήγαιναν στο Άμστερνταμ σε Περίπτωση που Απαγόρευε το Χόρτο

Khay Be: Το “Pyro” Album, η Ζωή στην Αγγλία και το West Coast Rap

Φωτογραφίες Ανθρώπων που Ζουν Δίπλα στα Μεγαλύτερα Εργοστάσια Ενέργειας της Ευρώπη

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.