Τα Fat Unicorns Πιστεύουν ότι η Χονδροφοβία Σκοτώνει, Όχι τα Πολλά Κιλά

«Ο στόχος μας είναι η ενδυνάμωση των άλλων ανθρώπων, ώστε να κυκλοφορούν στον κόσμο χωρίς να αισθάνονται ότι προσβάλλουν, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν και κυκλοφορούν με ένα χοντρό σώμα»/«Είμαστε μια ομάδα κατά της χονδροφοβίας και των σωματικών διακρίσεων γενικότερα. Πολλοί με έχουν κατηγορήσει ότι ο χονδρακτιβισμός που κάνω είναι επικίνδυνος, λες και βγαίνω έξω και λέω “φάτε’’. Αυτά δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Εγώ απλώς θέλω να με αποδεχτείς, γιατί είμαι εδώ. Υπάρχει μια ποικιλία σωμάτων και αυτό είναι εντάξει», θα μου πουν η Εύα και ο Αβραάμ των Fat Unicorns (σ.σ. Η Εύα αποφάσισε, τρία χρόνια μετά την ένταξή της στην ομάδα, να αποχωρήσει για προσωπικούς της λόγους, λίγο πριν δημοσιευτεί αυτή η συνέντευξη). Το έτερο μέλος των Fat Unicorns, το Τιτίκα σπουδάζει και εργάζεται στην Ισπανία. Αυτή τη στιγμή, η ομάδα πραγματοποιεί ανοιχτό κάλεσμα σε νέα μέλη.

Ανά τους αιώνες, το σώμα μας και τα σώματα των άλλων έχουν αποτελέσει τα μόνιμα πεδία μάχης. Πολλοί άνθρωποι που μπορεί να αποκλίνουν από τα προβαλλόμενα πρότυπα ομορφιάς κάθε εποχής –ή και όχι– περνούν τη ζωή τους, μισώντας τον εαυτό τους. Πλήθος ερευνών έχουν δείξει ότι τα περισσότερα άτομα αισθάνονται άσχημα για το σώμα τους, σε αρκετές φάσεις της ζωής τους.

(Trigger Warning: χονδροφοβία, body shaming)

Τα Fat Unicorns έρχονται να μας πουν ότι η απέχθεια που μπορεί να νιώθουμε για το σώμα μας δεν είναι προσωπικό μας θέμα, αλλά απορρέει από μια κοινωνία που μισεί το πάχος (λέξη που χρησιμοποιούν οι ίδιοι) και αποκλείει όποιο άτομο διαφέρει από τις καταπιεστικές «ιδανικές αναλογίες» της εκάστοτε εποχής.

Αυτή είναι μια καινούργια συζήτηση, ειδικά στην Ελλάδα, αν σκεφτούμε ότι μέχρι πρόσφατα η μία και μοναδική λύση των περιοδικών για την έλλειψη σωματικής αυτοπεποίθησης ήταν οι εξαντλητικές δίαιτες για να χωρέσουμε σε μικρότερο μέγεθος. Τότε και μόνο τότε, δικαιούμασταν να αποδεχτούμε τον εαυτό μας και να διεκδικήσουμε την αποδοχή των άλλων.

Τα Fat Unicorns μάς προκαλούν να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε σχετικά με τα σώματά μας και να απαλλάξουμε λέξεις, όπως χονδρός/ή/ό από το αρνητικό τους φορτίο, «να επανα-οικειοποιηθούμε τις λέξεις που μας έχουν πληγώσει δηλαδή», όπως λένε χαρακτηριστικά.

«Με όση αυτοπεποίθηση και να βγούμε απ’ το σπίτι, μια απλή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας καταλήγει να είναι καθημερινός ακτιβισμός, για ένα χονδρό άτομο», τονίζει ο Αβραάμ Βροχίδης, ιδρυτής των Fat Unicorns, της ακτιβιστικής ομάδας που ξεκίνησε το 2017.

«Επίσης, το να τρως δημόσια είναι ακτιβισμός. Ξέρεις πόσα άτομα θα αποφύγουν να φάνε ή να πάνε σε ένα μέρος με πολύ κόσμο; Πολλά δεν θα πάνε στο γυμναστήριο ενώ μπορεί να θέλουν, γιατί όλα τα βλέμματα θα είναι πάνω τους και θα αντιμετωπίσουν γελάκια και περίεργες αντιδράσεις. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεις να ζεις, αποφεύγεις τη ζωή, την καθημερινότητά σου», καταλήγει ο Αβραάμ και η Εύα Ξευγένη συμπληρώνει:

«Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους αποκλεισμούς που βιώνουμε. Ο τρόπος που είναι δομημένα τα πράγματα μας αποθαρρύνει από το να κάνουμε κάποιες δραστηριότητες - και σε πρακτικό επίπεδο. Δεν είναι όλοι οι αποκλεισμοί το ίδιο. Το να μην μπορείς να κάτσεις στο λεωφορείο ή στο θέατρο, γιατί η θέση είναι μικρή, είναι ένα πολύ χειροπιαστό ζήτημα.

»Γενικότερα, κατά τη γνώμη μου, το πάχος είναι και ένα πολύ ταξικό ζήτημα. Αν είσαι ένας χονδρός επιχειρηματίας ή πολιτικός έχεις κάθε μέσο να αποκτήσεις αυτή την πρόσβαση για την οποία συζητάμε, μέσα από τα χρήματά σου. Ο δημόσιος χώρος στο σύνολό του οφείλει να γίνει πιο προσβάσιμος και στα χονδρά σώματα για τα οποία συζητάμε, αλλά και σε πολλά άλλα σώματα, όπως είναι τα ανάπηρα», σημειώνει η Εύα.

Ρωτάω τον Αβραάμ πώς πήρε την απόφαση να δημιουργήσει την ομάδα. «Έβλεπα πολλά χονδροφοβικά περιστατικά, πολλά προσβλητικά σχόλια στο Facebook και καμία απάντηση από κάτω. Εν τω μεταξύ, εγώ είχα αρχίσει να έχω ακτιβιστική δράση και να αποκτώ φωνή. Ήθελα να υπάρχει μεγαλύτερη ορατότητα για τα χοντρά άτομα.

»Επίσης, όταν επέστρεφα στις Σέρρες απ’ όπου κατάγομαι, δεχόμουν πολλά σχόλια. Συγγενικό μου πρόσωπο μου είχε πει “άσε τα χαζά που γράφεις στο Facebook και κοίτα να χάσεις κανά κιλό, δες πώς έχεις γίνει”. Τότε σκέφτηκα ότι κάτι πρέπει να κάνω - τα πήρα κρανίο, για να το πω απλά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχε καμία εκπροσώπηση από άτομα ή ομάδα και σκέφτηκα ότι θέλω πολύ να δημιουργήσω κάτι εγώ», μου λέει ο Αβραάμ και η Εύα συμπληρώνει ότι η χονδροφοβία, που εκφράζεται και σιωπηρά, μας επηρεάζει όλους, χωρίς να το συνειδητοποιούμε:

«Τη χονδροφοβία δεν την υφίστανται μόνο τα χοντρά άτομα. Είναι χονδροφοβικό, ας πούμε, το γεγονός ότι το πάχος αντιμετωπίζεται σαν απειλή, αυτό το “έχω φάει πολύ και έχω πάρει μερικά κιλά’’ που αιωρείται σαν κίνδυνος. Μπορεί να μην θέλεις να είσαι χοντρός και αυτό είναι οκ –οι επιλογές που κάνουμε για το σώμα μας είναι αυστηρά προσωπικές– αλλά υπάρχει πρόβλημα όταν το πάχος είναι ο μπαμπούλας. Και αυτό φυσικά αφορά και τα πιο αδύνατα σώματα.

»Οι διαταραχές πρόσληψης τροφής αντανακλούν σε αυτό. Μια βουλιμική γυναίκα, η οποία έχει ένα υπέροχο σώμα, μπορεί στο σπίτι της να ξερνάει έξι φορές, για να αποφύγει το πάχος και όλα αυτά που δεν θα ήθελε να είναι. Όλα τα άτομα βιώνουν τη χονδροφοβία, και τα αδύνατα άτομα όταν σχετίζονται μαζί μας, για παράδειγμα».

Ο Αβραάμ υποστηρίζει ότι πολλοί άνθρωποι όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν το πρόβλημα, αλλά δεν έχουν καν δεχτεί ότι η χονδροφοβία υφίσταται:

«Ο κόσμος δεν δέχεται ότι υπάρχει χονδροφοβία. Βλέπουμε μια τεράστια ανεκτικότητα απέναντι της, πολλοί δεν την θεωρούν διάκριση. Δεν θέλω να με αντιμετωπίζουν σαν βασιλιά, ως πολίτη ισάξιο με σένα θέλω να με αντιμετωπίζουν. Η αλήθεια είναι ότι αν είμαι με πολλά άτομα και εγώ είμαι το μόνο χοντρό, δεν θα νιώσω safe και θα φύγω. Οι ήδη καταπιεσμένες ομάδες θέλουν μια ειδική μεταχείριση και στις λέξεις που θα χρησιμοποιήσεις για αυτές και στον τρόπο προσέγγισης.

»Είναι απολύτως οκ να θες να είσαι 50 κιλά, δεν θα κάνουμε εμείς το αντίθετο της χονδροφοβίας, να αρχίσουμε να κυνηγάμε τα αδύνατα να πάρουν κάνα κιλό - σε καμία περίπτωση. Επειδή, όμως τη διάκριση την δέχονται τα χοντρά άτομα, θέλει λίγη προσοχή. Άτομα που μπορεί από τα 58 κιλά να πήγαν 60, θα έρθουν σε μένα που είμαι 150 κιλά και θα μου πουν ότι αισθάνονται πολύ άσχημα για αυτά τα δύο κιλά.

»Τότε δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι έχω φάει τόσο σκατό στη ζωή μου, έχω ζήσει τόση καταπίεση, κοροϊδία και αποκλεισμό, επειδή ζυγίζω πάνω από 100 κιλά, κι έρχεσαι εσύ να μου πεις για τα δύο κιλά σου», τονίζει ο Αβραάμ, ο οποίος όπως λέει έχει δεχτεί πολύ μεγαλύτερο ρατσισμό για το σώμα του, παρά για το γεγονός ότι ανήκει στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.

«Αν μπορούσα να μιλήσω με ποσοστά, θα έδινα ένα 10% στην ομοφοβία που έχω βιώσει και 90% στη χονδροφοβία, που έχω αντιμετωπίσει σε μεγάλο ποσοστό από το gay community - και κυρίως από άνδρες. Αν ρωτήσεις όλα τα χονδρά άτομα, θα σου πουν ότι έχουν βιώσει χονδροφοβία κατά κύριο λόγο από αρρενωπότητες, οι οποίες είναι πιο αυστηρές με τα σώματά μας. “Έχεις θράσος που τολμάς και στέλνεις μήνυμα σε γυμνασμένο’’. Αυτό είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μου έχουν στείλει σε εφαρμογή γνωριμιών. Ήταν λες και μου αφαιρούσε το δικαίωμα να του απευθύνω τον λόγο. Για τον συγκεκριμένο, είμαι όντως πολίτης δεύτερης κατηγορίας.

»Προσωπικά, πάντα διεκδικούσα τον χώρο μου και διεκδικούσα και το σεξ. Ήθελα πάντα το κρεβάτι μου να είναι γεμάτο και όντως το κατάφερα. Αλλά πόσα άτομα χοντρά έχουν στερηθεί το σεξ, επειδή τους έχουν μάθει να μην νιώθουν καλά με τον εαυτό τους;

»Στα dating apps, πλέον δεν ασχολούμαι με αριθμούς. Δεν γράφω στο προφίλ μου ούτε ηλικία, ούτε κιλά, ούτε ύψος, όχι επειδή ντρέπομαι, αλλά επειδή δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν επιλέγω τα άτομα που θα συναντήσω, βάσει αυτών των αριθμών. “Θα κάνω εμετό πάνω σου, αν σε δω χωρίς μπλούζα στο Pride’’, μου είχε πει ένας άλλος πάλι σε gay app, ο οποίος ήταν χοντρός και αδυνάτισε. “Εντάξει, τώρα το παίζεις δυνατός, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα ξαπλώσεις στο κρεβάτι με το αρκουδάκι σου και θα κλαις όλο το βράδυ’’, μου έγραψε. Αυτό με πλήγωσε και με τρόμαξε, επειδή έδειξε ότι εκείνος αυτό θα ήθελε. Ήταν ψυχολογική βία. Δεν ξέρω γιατί έχουν τόσο μίσος μέσα τους μερικά άτομα και το πετάνε πάνω μας».

Τέτοιου είδους σχόλια πληγώνουν ακόμα περισσότερο, όταν προέρχονται από δικούς μας ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να είναι στη ζωή μας. Η Εύα έχει βρεθεί σε κακοποιητική σχέση, γεγονός που άργησε να συνειδητοποιήσει, όπως συμβαίνει πολύ συχνά σε ανάλογες περιπτώσεις : «Μου πήρε έναν χρόνο αφότου χωρίσαμε, για να καταλάβω ότι αυτό ήταν κακοποίηση», σημειώνει η Εύα.

«Δεχόμουν πίεση να χάσω κιλά από τη συγκεκριμένη γυναίκα. Εκείνη ήταν αρκετά πιο αδύνατη από μένα και είχε θέμα με το βάρος της, μετρούσε θερμίδες κάθε μέρα κ.λπ. Μια φορά της είχα στείλει ότι είχα μαγειρέψει κρέας με μακαρόνια και μου έκανε επίθεση του τύπου “σου έχω πει να χάσεις κιλά και δεν με σέβεσαι. Το ότι με αναγκάζεις να σε ανέχομαι, δείχνει ότι δεν με παίρνεις στα σοβαρά. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το δέχομαι αυτό’’», θυμάται η Εύα.   

«Σίγουρα, έχουμε κλάψει κλεισμένα στο δωμάτιό μας, αλλά αυτόν τον εαυτό τον έχουμε αφήσει πίσω μας. Σήμερα, μπορεί να νιώθουμε δυνατά και ότι είμαστε έτοιμα να βγούμε να παλέψουμε, αλλά εννοείται ότι έρχονται στιγμές που κλαίμε ξανά, όταν επιβεβαιώνεται ότι ισχύουν οι ανασφαλείς, “χαζές’’ σκέψεις που μπορεί να κάνουμε για τον εαυτό μας», σημειώνει ο Αβραάμ, «όπως το ότι ο άλλος μπορεί να μη θέλει να κάτσει δίπλα μας στο αεροπλάνο.

»Αυτό συνέβη με ένα post που είχα δει πριν κάποιους μήνες, το οποίο έλεγε: “Βλέποντας δύο τετράπαχα άτομα πριν μπούμε στο αεροπλάνο, εύχομαι να μην καθίσουν δίπλα μου. Λιθοβολήστε με. Είμαι φρικτή;’’. Και τα σχόλια από κάτω ήταν του στιλ “δεν πειράζει ρε συ, έχεις δίκιο’’ ή “λες αυτό που σκεφτόμαστε όλοι κατά βάθος και δεν μπορούμε να το πούμε’’», αναφέρει ο Αβραάμ.

«Μεταξύ σοβαρού και αστείου, πολλές φορές το πάχος αντικειμενοποιείται σε βαθμό φετιχοποίησης. Το πολύ κλασικό δήθεν αστείο meme είναι η φωτογραφία μιας κοπέλας ξαπλωμένης στην παραλία και από κάτω να γράφει “η καημένη η φάλαινα’’. Επίσης, υπάρχει το χιούμορ τύπου Σεφερλή, το οποίο δίνει πολύ μεγάλο περιθώριο στο να προσβάλλεις κάποιον για το πάχος του και το κοινό από κάτω ξεκαρδίζεται. Το ίδιο το πάχος καθίσταται αστείο.

»Και μετά πάμε σε μια συζήτηση για τα fat suits. Η πιο γνωστή περίπτωση είναι αυτή της Μόνικα στα “Φιλαράκια’’, όπου όλα τα αστεία περιστρέφονταν γύρω από το γεγονός ότι της άρεσε να τρώει, όταν ήταν χονδρή. Και ως αδύνατη είχε ενοχή και φόβο, μην φτάσει πάλι εκεί», σημειώνει η Εύα.

«Πρέπει για το καλό σου να χάσεις βάρος, κάν’ το για την υγεία σου», είναι μια ατάκα που ακούν συνεχώς τα άτομα με παραπάνω από τον μέσο όρο κιλά, αν υφίσταται κάτι τέτοιο. «Αυτό το για την υγεία σου, για το καλό σου έχει γίνει καραμέλα. Ο άνθρωπος που στο λέει πιστεύει ότι κάνει κάτι καλό για σένα, εκείνη τη στιγμή. Αν πρέπει να παίξουμε την κάρτα της υγείας, μπορώ να απαντήσω πια, με χίλιους δυο τρόπους. “Κόψε το τσιγάρο, ας πούμε, και συζητάμε μετά για το βάρος μου’’», αναφέρει η Εύα.

«Στο θέμα τους πάχους, κανείς δεν εξετάζει τον τρόπο ζωής, όπως ας πούμε συμβαίνει με τους καπνιστές. Εμένα δεν θα μου πουν να φάω περισσότερα λαχανικά, θα μου πουν να χάσω κιλά, γιατί είναι η εμφάνιση αυτή καθαυτή που είναι πρόβλημα, στην πραγματικότητα. Η κουβέντα για το βάρος γίνεται πάνω σε μια λεπτή γραμμή. Δεν με νοιάζει να αποδείξω ότι είμαι υγιής – μπορεί και να μην είμαι. Δεν είμαι υποχρεωμένη να είμαι υγιής. Μπορεί και να είμαι όμως. Το θέμα είναι να μην συμπεραίνουμε από πριν ότι ‘’είσαι χονδρός, άρα είσαι νοσηρός’’», λέει η Εύα και ο Αβραάμ συμπληρώνει:

«Αυτό το ‘‘για το καλό σου’’ τις περισσότερες φορές είναι υποκριτικό. Εντάξει ρε παιδιά, ας πεθάνουμε και κάποιοι νεότεροι, αν είναι τόσο ανθυγιεινά τα κιλά μας, τι σας νοιάζει εσάς; Δεν είναι τα κιλά που φοβομάστε ότι θα μας σκοτώσουν. Η χονδροφοβία όμως, σίγουρα σκοτώνει, υπό την έννοια ότι θα με αποτρέψει από το να πάω στον γιατρό. Ένα άτομο που γνωρίζω, επειδή δεν ήθελε πια να πηγαίνει σε γιατρούς και να ακούει το γνωστό “χάσε κιλά’’, στο τέλος έπαθε έμφραγμα», θα μου πει ο Αβραάμ.

«Πραγματικά, πολλά χονδρά άτομα αποφεύγουν να πάνε στον γιατρό, γιατί φοβούνται ότι θα αντιμετωπίσουν σχόλια και επίκριση για το βάρος τους, σε μια πολύ ευάλωτη φάση. Όση αυτοπεποίθηση και να έχω χτίσει, θα πάω στον γιατρό μου και το πρώτο πράγμα που θα μου πει θα είναι να χάσω κιλά. Δεν με ενδιαφέρει να αποδείξω σε κανέναν ότι είμαι υγιής. Το έτερο μέλος των Fat Unicorns, το Τιτίκα, είχε πάει στον ΩΡΛ στην Ισπανία για ωτίτιδα και φεύγοντας ο γιατρός τού έδωσε πλάνο διατροφής. Όσο γαμάτη και να νιώθω εγώ, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει», τονίζει η Εύα.

«Το healthism (υγιεινισμός) είναι μια τάση σχετικά πρόσφατη, στην οποία η υγεία παύει να είναι δικαίωμα και γίνεται υποχρέωση, ευθυνόμαστε ηθικά για την κακή μας υγεία, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Είναι μια προσωπική αποτυχία και έχουμε την ευθύνη για ό,τι κακό κι αν μας συμβεί. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το πάχος, αλλά ίσως η υγεία είναι το τελευταίο προπύργιο απέναντι στο πάχος. Πολλοί θα πουν ότι δεν τους νοιάζει το αισθητικό κομμάτι, αλλά στο κομμάτι υγείας, το πάχος επικρίνεται ακόμα και σήμερα για ηθικούς λόγους περισσότερο», συνεχίζει η Εύα. «Είναι ένας φαύλος κύκλος. Μπορεί να αγνοήσεις θέματα υγείας, επειδή αν τα αποδεχτείς σημαίνει ότι σου αξίζουν».

Όπως επισημαίνουν τα Fat Unicorns, υπάρχουν φορές που η χονδροφοβία σκοτώνει στην κυριολεξία. Αυτό το είδαμε πολύ έντονα σττην περίπτωση του 15χρονου κοριτσιού στη Θεσσαλονίκη, το οποίο δεχόταν bullying για το βάρος της. Με τη συναίνεση των γονιών της, έκανε επέμβαση τοποθέτησης γαστρικού δακτυλίου και πέθανε.

Η Εύα υπογραμμίζει μια αντίφαση που φανερώνει την υποκρισία που κυριαρχεί ευρύτερα, στο θέμα των κιλών και της υγείας: «για την “υγεία’’ σου, ας ρισκάρεις να πεθάνεις, αλλά θα είσαι υγιής και πάνω απ’ όλα αδύνατος, μετά. Από τα χάπια αδυνατίσματος μέχρι τις εξαντλητικές δίαιτες που σου αφήνουν διατροφικές διαταραχές για πάρα πολλά χρόνια και τις επεμβάσεις με ρίσκο, όλα αυτά γίνονται για την υγεία μας και δεν βγάζει κανένα νόημα».

Τα μέλη των Fat Unicorns δεν αγωνιούν πια για την αποδοχή των άλλων και θέλουν να ελευθερώσουν κι άλλα άτομα από αυτή την προσπάθεια για έγκριση που δεν τελειώνει ποτέ. «Η αποδοχή δεν έχει να κάνει με εμάς, έχει να κάνει τον άλλον. Έχω φτάσει στο σημείο που μπορώ να βγω έξω όπως θέλω, χωρίς να με ενδιαφέρει αν κάποιος θα γελάσει. Από αυτή την άποψη, δεν με ενδιαφέρει η αποδοχή του κόσμου. Δεν με αφορά το να έχω μια συμπεριφορά ή μια εμφάνιση που θα κάνει τους άλλους να με αποδεχθούν. Θα ντυθώ ωραία για να νιώσω εγώ καλά, όπως ελπίζω να κάνουν όλα τα άτομα στη ζωή τους. Δεν είναι θέμα αποδοχής. Είναι σαν η κοινωνία να μου πετάει το μπαλάκι της ευθύνης. Δηλαδή, εγώ μπορεί να κάνω τα πάντα κι εσύ να μην με αποδεχθείς», τονίζει ο Αβραάμ.

Η Εύα παρατηρεί ότι «μέσα από το πάχος, υπάρχουμε εντελώς διαφορετικά ως αυτοσυνειδητότητες, για παράδειγμα αλλάζει το πώς καθόμαστε στο σινεμά, στο καφέ, στο λεωφορείο, στο αεροπλάνο. Αν με στενεύει η καρέκλα στο σινεμά, αυτό αλλάζει το πώς θα δω την ταινία. Υπάρχει ένα κανονιστικό πρότυπο στο πώς θα πρέπει να είναι τα σώματα των ανθρώπων.

»Και αυτό επηρεάζει και το τι ρούχα μπορείς να βρεις, αν αποκλίνεις από έναν συγκεκριμένο κανόνα. Δυσκολεύομαι να βρω ρούχα που δεν είναι σακιά, λέει η Εύα και ο Αβραάμ συμφωνεί. «Ένα χοντρό σώμα δεν είναι απλώς ένα μεγάλο σώμα, έχει καμπύλες κλπ. Το πάχος σίγουρα είχε επηρεάσει το πόσο αποδεκτή ένιωθα στο παρελθόν. Τώρα, δεν με νοιάζει πια το αν θα με αποδεχτούν. Δεν υπάρχει ερωτηματικό στο αν θα βρω αποδοχή. Αυτό είμαι και κάνε ό,τι γουστάρεις».

Τα Fat Unicorns συνεχίζουν και θα συνεχίσουν ακάθεκτα τις δράσεις τους για μια πιο συμπεριληπτική κοινωνία. Ο Αβραάμ, η Εύα, το Τιτίκα και τα νέα μέλη που θα προκύψουν μετά το ανοιχτό κάλεσμα, διεκδικούν πρακτικές αλλαγές που θα συμβάλλουν σε αυτό. «Yπάρχει μεγάλο περιθώριο για αλλαγή», θα μου πει η Εύα, «από τις καρέκλες στα θέατρα και τα νούμερα στα ρούχα, μέχρι προκαταλήψεις στον ιατρικό και παραϊατρικό κλάδο που πρέπει να καταπολεμηθούν. Επίσης, πολλοί δεν ξέρουν ότι παρατηρείται pay gap (σ.σ. μισθολογικό χάσμα) μεταξύ χονδρών και μη χονδρών ατόμων, βάσει ερευνών που έχουν γίνει στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ακόμα τέτοιες στατιστικές».

Κλείνοντας, επειδή η ίδια η ομάδα χρησιμοποιεί πολύ συχνά τη λέξη «χοντρό», ρωτάω τα παιδιά αν μπορεί να φτάσει μια στιγμή που αυτή η λέξη θα είναι καθαρά περιγραφική, απαλλαγμένη από το φορτίο της:

«Πάντα θα έχει να κάνει με το άτομο. Δεν μπορώ εγώ να αποκαλέσω κάποιο χοντρό, αν δεν το κάνει το ίδιο για τον εαυτό του, γιατί είναι μια πολύ βαριά φορτισμένη λέξη. Γενικότερα, ό,τι λέξεις χρησιμοποιεί το άτομο για τον εαυτό του, πρέπει να χρησιμοποιούμε και εμείς. Αν εγώ πω για τον εαυτό μου ότι είμαι fat queer, ή χοντρό κουίρ άτομο, όπως αυτοπροσδιορίζομαι, θα ήθελα και από τα άτομα που έχω απέναντί μου να με αποκαλέσουν έτσι, όχι να μαγκωθούν, να φοβούνται να το πουν και να μην ξέρουν πώς να με αποκαλέσουν. “Μωρέ, μην αποκαλείς τον εαυτό σου χοντρό, λίγα κιλάκια έχεις παραπάνω’’, μου λένε πολύ συχνά. Όχι. Είμαι χοντρός και είναι οκ, όπως και η λέξη χοντρός», καταλήγει ο ιδρυτής των Fat Unicorns.

Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Αστεγία στην Ελλάδα: Εξαθλίωση και Καταγγελίες για Εφόδους σε Δομές Φιλοξενίας τη Νύχτα

Μια Μέρα στον «Παράδεισο» των Τετράποδων Φίλων μας στη Θεσσαλονίκη

Τα Νεοκλασικά της Αθήνας: Πότε Γκρεμίστηκαν και «Καταστράφηκε» η Πρωτεύουσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.