Tα DOs and DONTs της 2ης Μέρας του Plissken Fest

Δύο Μέρες, 8 άτομα παρέα, ένα πράσινο van, ένα καράβι, πάνω απο είκοσι ώρες κραιπάλης/χορού/πέρα δώθε και ζέστης, πάνω από 45 καλλιτέχνες, DJs και δε ξέρω και εγώ πόσοι φεστιβαλιστές και εδώ είναι μία μικρή αποτίμηση από το team του VICE για την δεύτερη μέρα του Plissken Fest 2014.

Φωτογραφία: Cles Lambridis

Polkadot (a.k.a. Δάφνη Πασσίση-Κοκότ)

DOs: H χαλάρωση που επήλθε μετά το άγχος της πρώτης αναγνωριστικής μέρας του φεστιβάλ. Ξεκινήσαμε πιο αργά και νωχελικά την κατέυθυνσή μας προς τον χώρο του Plissken. Κάναμε πλάτσα πλούτσα τα ποδαρίνια μας στην βροχούλα που μόλις είχε πέσει και ετοιμάζαμε τον εξοπλισμό. [η Βάνια Τέρνερ με ρωτάει γιατί αυτό είναι DO και όχι DON’T] Είναι DO γιατί ΟΚ δεν φταίει η ομάδα του Plissken που έβρεξε…Σουρεάλ Μαδρίτης Βάνια μου.

Απόλυτο DO οι Nightmare Air και οι Mickey Lightfoot. Τα καλύτερα παιδιά και πολύ ενέργεια και ευγενέστατοι. DO και η πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική συζήτηση για την Ευρώπη εν μέσω αλκοόλ και cream creackers στα backstage με τους Dirty Beaches και τους Mickey Lighfoot (ναι, πάλι…).

DON'Ts: Για άλλη μία φορά η ουρά στις τουαλέτες. Θα μου πεις βέβαιως ότι υπήρχαν και οι χημικές. Ναι, όντως. Αλλά θερμή παράκληση ρε παιδιά βάλτε και ένα huge φως από πάνω - δε βλέπω που να σημαδέψω.

Φωτογραφία: Διονύσης Ματιάτος

Βάνια Τέρνερ 

DOs: Το απόλυτο DO ήταν η παρέα με τους Nightmare Air… και η συζήτηση με τον Γιώργο από τους Plastic Flowers… Γιώργο αν διαβάζεις περιμένω να πάμε στη Κρήτη, αν επιμένεις ακόμα αγόρασε και τα όπλα, ακόμα δεν έχω καταλάβει τι θα τα κάνεις όμως, και πάμε στη θάλασσα to "swim like motherfuckers"..

DON'Ts: Λίγο η βροχή στην αρχή μας χάλασε… Κατά τα άλλα δεν έχω κανένα DON't… ίσως η στεναχώρια στο τέλος του φεστιβάλ…θα ήθελα να είχε κρατήσει λίγο παραπάνω..for a while we were lost in Neverland for grownups and it fucking rockedButtons…Oops.

DISCOΠΑΝΑΓΙΑ (a.k.a. Τάσος Κλειδωνόπουλος)

DOs: Μαύρα μάτια, τσακίρικα. Μαύρα μαλλιά, εβένινα. Μαύρα Χείλη, επεισοδιακά! Η τρελοπαρέα από την Ατλάντα που σφράγισε με την παρουσία της το φετινό Plissken μου άρεσε. Και ναι, δεν ντρέπομαι να πω ότι δεν ήξερα τους Black Lips πριν το φεστιβάλ. Πυροβολήστε με! Παρ' όλα αυτά, καταχάρηκα την εμφάνισή τους, που είχε μία από τις πίο δυναμικές ενάρξεις του φεστιβάλ! Οι φανατικοί οπαδοί κοπανιόντουσαν σαν τα ζα και το Plissken ζούσε την πιο ροκενρόλ στιγμή του.

Φωτογραφία: Νατάσα Κούμη

Διονύσης Ματιάτος 

DOs: Φτάνω στην είσοδο του Plissken νωρίτερα από ότι την προηγούμενη ημέρα. Όχι όμως τόσο ώστε να προλάβω στην σκηνή τους Nightmare Air. Με πρόλαβαν όμως αυτοί μαζί με την Δάφνη. Γίνονται οι συστάσεις και μέχρι να φτάσουμε στο backstage μιλάμε. Είναι τόσο φιλικοί που νιώθω ακόμη πιο άσχημα που δεν τους άκουσα. Στο main stage χτυπιούνται οι «Βρώμικες Παραλίες» και στην συνέχεια ακολουθούν οι Crocodiles που έχουν κέφια. Η προσέλευση του κόσμου είναι μεγαλύτερη και αυτό φαίνεται. Στο προαύλιο ο baby face Son Lux κάνει την έκπληξη ξεσηκώνοντας το ασκεπές κοινό. Το outdoor stage θα συνεχίσει ανοδικά με τους Pad Trio και Imam Baildi, μέχρι την «προσγείωση» των Dub Pistols. Ο κόσμος είναι αρκετά πιο εκδηλωτικός αλλά η μπάντα από το Λονδίνο δεν τους αφήνει και πολλά περιθώρια για να συμβεί το αντίθετο.

Πίσω στο main stage και ύστερα από την ευχάριστη ανάπαυλα που προσέφερε η solo performance του Damien Jurado, στη σκηνή ανεβαίνουν οι Soft Moon. Έχουν κομμάτια που μου αρέσουν, αλλά στα live τους δεν μπορώ να πω ότι ξετρελαίνομαι. Παρά την ενεργητική τους παρουσία –κάτι που εκτιμώ ιδιαίτερα- δεν μου δίνουν το ερέθισμα να τους ακολουθήσω. Μάλλον είναι η άψογη εκτέλεση των κομματιών. Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι περίεργος. Στους Wooden Shjips πολλοί παραπονέθηκαν για την ποιότητα του ήχου, εγώ όμως όχι. Οι ταξιδιάρικες καθαριστικές συνθέσεις του Ripley Johnson είναι «άρρωστες», ενώ οι πιο noisy εκτελέσεις των κομματιών νομίζω ότι τους ταίριαζαν γάντι. Ωστόσο, χωρίς να κρατάω και ρολόι μου δόθηκε η εντύπωση ότι το live ήταν κάπως μικρό.  Το σετ των Black Lips από την άλλη ήταν «χορταστικό». Το κοινό τραγούδησε τα κομμάτια, χόρεψε με την ψυχή του, ενώ δεν έλειψε και το crowd surfing που τόσο πολύ αρέσει! Το ίδιο έδειξαν να απολαμβάνουν το live και τα μέλη. Στη συνέχεια οι Nightmares On Wax ήταν αναμενόμενα φοβεροί. Από την άλλη, οι Mount Kimbie αφού έψαχναν και εγώ δεν ξέρω για πόση ώρα τον ήχο να φτάσει στα μόνιτορ τελικά έπαιξαν σε όσους είχαν «ηρωικά» μείνει εκεί μπροστά, ρίχνοντας πάντα τις απαραίτητες ματιές στην κονσόλα του τύπου: were the fuck is my sound dude! Αυτό βέβαια δεν αλλοίωσε καθόλου την γλυκιά γεύση που άφησε το φετινό Plissken Fest! Με το καλό και του χρόνου.

Φωτογραφία: Διονύσης Ματιάτος