To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Τις περισσότερες από τις τελευταίες ώρες της ζωής της, η Lauren Patterson ήταν στο Club 7 του ξενοδοχείου La Cigale στη Ντόχα. Είναι ένα άθλιο μέρος για να περάσει κανείς την τελευταία νύχτα του στη Γη. Μοιάζει με νυχτερινό κλαμπ, από εκείνα που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί σε μια εφηβική σειρά του '90 με φουτουριστικές πολυθρόνες γύρω από λευκά λακαρισμένα τραπέζια και άγρυπνους άνδρες με σκουρόχρωμα πουκάμισα από ποπλίνα να παρατηρούν τα τεκταινόμενα στην πίστα. Ήταν το βράδυ της 11ης Οκτωβρίου 2013 και η 24χρονη Αγγλίδα Patterson μόλις είχε επιστρέψει από το Λονδίνο στο Κατάρ, όπου είχε πάει για να παρευρεθεί στην κηδεία της γιαγιάς της.

Εκείνο το βράδυ, συναντήθηκε με φίλους στο ξενοδοχείο μια και σε αυτό το μέρος πας εάν είσαι Βρετανός και ζεις στην Ντόχα - από το ένα 5αστερο ξενοδοχείο στο άλλο, για να πιεις και να προσποιηθείς πως για λίγες ώρες δεν είσαι στο κέντρο ενός χωριού στην είσοδο του Περσικού Κόλπου.

Η Patterson ήταν μέλος μιας ομάδας στο Facebook που λεγόταν «Αρχή Κλάμπινγκ της Ντόχα» και στις φωτογραφίες της, φαίνεται να είναι πάντα με φίλους, και να μοιάζει λίγο με μια πιο μαυρισμένη εκδοχή της Χιονάτης. Είχε κατάμαυρα μαλλιά. Τα πράσινα μάτια της ήταν βαμμένα με μαύρο μολύβι και έτσι ήταν έντονα. Η σκέψη ότι ίσως τα είχε βάψει έτσι προσεκτικά και τη νύχτα που πέθανε, φέρνει στο μυαλό μια δική μου εικόνα, επίσης στα 24, εν μέσω του πλήθους στο ίδιο ξενοδοχείο με αναλόγως βαμμένα μάτια και φορώντας κόκκινο κραγιόν ενώ έπινα βότκα με κάτι. Στη φωτογραφία, το πίσω φωτισμένο τοπίο είναι θολό όπως το Βόρειο Σέλας και κανένας δεν κοιτάει πραγματικά στη φωτογραφική μηχανή εκτός από ένα ξαφνιασμένο κορίτσι του οποίου το όνομα μόλις που θυμάμαι, το οποίο κρατούσε τσιγάρο στο χέρι και είχε ριγμένο ένα αραχνοΰφαντο πουλόβερ Union Jack στην πλάτη της.

Κάπως έτσι θυμάμαι τις νύχτες στην Ντόχα. Επουσιώδεις, βρετανικές και γεμάτες αλκοόλ.

Κάποια στιγμή, γύρω στις 3.30 π.μ. στις 12 Οκτωβρίου, η Patterson μαζί με μια φίλη της πήγαν βόλτα με δυο άνδρες από το Κατάρ, τους Badr Hashim Khamis Abdallah al Jabar και Muhammad Abdullah Hassan Abdul Aziz. Την φίλη την άφησαν στο σπίτι της αλλά η Patterson ποτέ δεν έφθασε στο δικό της. Τα καμένα υπολείμματά της ανακαλύφθηκαν στην έρημο, περίπου μια μέρα αργότερα από έναν εκπαιδευτή γερακιών, όχι πολύ μακριά από τα σαουδαραβικά σύνορα. Στη συνέχεια, οι εισαγγελείς υποστήριξαν ότι ο al Jabar «κατέκτησε το σώμα της» σε ένα σπίτι που είχε στην Ντόχα. Η Patterson είχε μαχαιρωθεί δυο φορές πριν κάψουν το σώμα της. Το μαχαίρι, όταν την βρήκαν, ήταν ακόμα καρφωμένο στο θώρακά της.

Για εκείνους που έχουν περάσει χρόνο στην Ντόχα, η υπόθεση Patterson είναι συναρπαστική όχι μόνο λόγω των μακάβριων λεπτομερειών αλλά επειδή αναδεικνύει την περίεργη κουλτούρα -και τις ανησυχητικές υποβόσκουσες τάσεις- της πόλης. Η εισροή Δυτικών στο Κατάρ, ένα κράτος ουαχαμπιστών, την τελευταία δεκαετία είχε ως αποτέλεσμα ένα μερικές φορές άβολο μείγμα συντηρητισμού και τον πίσω από τις κλειστές πόρτες ηδονισμό που γεννιέται κάθε φορά που η επιθυμία για ελευθερία τρίβεται πάνω στους άκαμπτους κοινωνικούς περιορισμούς. Και καθώς ο πληθυσμός της χώρας συνεχίζει να αυξάνεται χάρη στην άνθιση του κατασκευαστικού τομέα λόγω του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου του 2022, οι αντιθέσεις γίνονται ολοένα και πιο ορατές.

Το 90% του πληθυσμού στο Κατάρ είναι απόδημοι, πολλοί εκ τω οποίων Δυτικοί πεπεισμένοι για την εγγενή ασφάλειά τους στη χώρα. Ίσως για αυτό η Doha News, η αγγλόφωνη ιστοσελίδα που αποτελεί την πηγή ενημέρωσης την οποία προτιμούν οι Δυτικοί στο Κατάρ παρακολούθησε ενδελεχώς και πιστά την υπόθεση Patterson– κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για τις τοπικές εφημερίδες, των οποίων η κάλυψη ήταν συγκριτικά ασήμαντη. Ο Al Jabar καταδικάστηκε τον περασμένο Μάρτιο για τη δολοφονία της Patterson και του επιβλήθηκε η θανατική ποινή, ενώ ο Abdul Aziz τιμωρήθηκε με τρία χρόνια φυλάκιση επειδή τον βοήθησε να ξεφορτωθεί το πτώμα. Στα τέλη του περασμένου μήνα, εφετείο επικύρωσε τη θανατική ποινή στον Al Jabar και για ακόμα μία φορά τα τοπικά μέσα ενημέρωσης και τα βρετανικά ταμπλόιντ ασχολήθηκαν με το έγκλημα. Την επόμενη εβδομάδα αναμένεται η απόφαση στην υπόθεση βιασμού και δολοφονίας της Αμερικανίδας δασκάλας Jennifer Brown, το 2012, που επίσης έχει προσελκύσει την προσοχή του αγγλόφωνου ηλεκτρονικού Τύπου στο Κατάρ.

Οι δολοφονίες προκάλεσαν σοκ, καθώς μέρος της γοητείας του Κατάρ είναι η ηρεμία του. Θεωρείται ως κέντρο ηρεμίας σε μια περιοχή όπου τόσο συχνά έχει ταραχές. Πολλές από τις θέσεις εργασίας που είναι απαραίτητες για να αναπτυχθεί το Κατάρ σε μια από τις πλουσιότερες ανά κάτοικο χώρες στον κόσμο, απαιτούν πτυχία εκπαίδευσης και δεξιότητες που μέχρι πρόσφατα δεν ήταν εύκολο να βρεθούν μεταξύ των ντόπιων. Οι Δυτικοί που ήρθαν για να λειτουργήσουν τα εργοστάσια επεξεργασίας φυσικού αερίου, ως σύμβουλοι των επενδυτικών κεφαλαίων και να διαχειριστούν τα πρότζεκτ κατασκευαστικών έργων, έφεραν μαζί τους και τις δικές τους μεθόδους χαλάρωσης στο τέλος της εργάσιμης μέρας που δεν περιορίστηκαν στο κάπνισμα ναργιλέ και στην κατανάλωση τσαγιού. Ο αριθμός των μπαρ αυξήθηκε, παρόλο που το αλκοόλ μπορεί να σερβιριστεί μόνο στα ξενοδοχεία ή στα σπίτια μη μουσουλμάνων κατοίκων οι οποίοι διαθέτουν άδεια για να τα αγοράσουν. Τα ξενοδοχεία έχουν γίνει κοινωνικές ουδέτερες ζώνες όπου οι ισχύοντες κανόνες δεν εφαρμόζονται πάντα.

Τα λόμπι των ξενοδοχείων στη Ντόχα είναι αναλόγως υπερβολικά διακοσμημένα, με μάρμαρο, μαόνι και ορτανσίες ή κρίνους μέσα σε γυάλινα βάζα. Η πολυτέλεια είναι η κοινή γλώσσα του Κατάρ. Η υπόσχεση για την ύπαρξή της είναι αυτό που δελεάζει τους μισθοφόρους Αμερικανούς, Ευρωπαίους και Βρετανούς και η φιλόδοξη επιθυμία για την απόκτησή της είναι που διατηρεί σε ένα επίπεδο την εισροή των περισσότερων Δυτικών. Οι Δυτικοί θεωρούν ότι εάν πρέπει να υπομείνεις τη ζέστη της ερήμου και τις παραδοξότητες του Κόλπου, τότε το βιοτικό σου επίπεδο καλύτερα να είναι κάτι όμοιο με αυτό της Celine Dion στο Λας Βέγκας.

Με βάση αυτό, η Patterson φαίνεται να ταιριάζει στο προφίλ του μέσου νεαρού Δυτικού που φθάνει εκεί. Ως νηπιαγωγός σε ιδιωτικό δημοτικό σχολείο, θα κέρδιζε έναν καλό μισθό, πιθανώς καλύτερο από αυτόν που θα έπαιρνε στην πατρίδα της. Το προφίλ της στο Facebook είναι γεμάτο χαρούμενες φωτογραφίες με ηλιόλουστες παραλίες και ταξίδια στο Παρίσι. Φαίνεται ότι απολάμβανε τη ζωή, όπως κάνουν όλα τα κορίτσια της μεσαίας τάξης που ανακαλύπτουν ότι μπορούν να συμπεριφέρονται σαν κοσμοπολίτισσες σε αυτόν τον μικρό, περίεργο τόπο.

Η Ruth McDavid, μια άλλη νεαρή Βρετανίδα που είχε επαφές με τον κοινωνικό κύκλο ανδρών, μεταξύ των οποίων και οι δυο κατηγορούμενοι για το φόνο της Patterson (έχει κοιμηθεί στο σπίτι όπου διαπράχθηκε ο φόνος) θυμήθηκε πως περνούσαν τα βράδια.

«Κάθε σαββατοκύριακο, θα πηγαίναμε στο κλαμπ και θα πίναμε την πιο ακριβή βότκα ή σαμπάνια και έπειτα θα μέναμε σε σουίτες ξενοδοχείων» μου έγραψε σε ένα μέιλ.

Το ζήτημα με το Κατάρ, ωστόσο, είναι ότι στην πραγματικότητα δεν είναι κοσμοπολίτικο. Σε παγιδεύουν όλα αυτά τα στολίδια της νέας παγκόσμιας πρωτεύουσας που διαθέτει, αλλά την περιοχή την διαφεντεύουν ήθη αιώνων ενώ τα δύο μέτρα και δύο σταθμά αφθονούν. Αυτό έγινε σαφές στην υπόθεση Patterson καθώς περνούσε ο καιρός. Οι συνήγοροι υπεράσπισης των κατηγορουμένων αδιάκριτα υπαινίχθηκαν ότι οι συνήθειες κατανάλωσης αλκοόλ που είχε ήταν προβληματικές και πως της έλειπε το ηθικό ανάστημα, τονίζοντας το γεγονός ότι ο ντόπιος πρώην φίλος της Patterson μερικές φορές περνούσε τα βράδια του στο διαμέρισμά της. Το συμπέρασμα είναι ότι οι Δυτικές φλερτάρουν με το πρόβλημα με τα βράδια που περνούν έξω στην πόλη, ενώ δεν πειράζει που οι άνδρες στο Κατάρ -εφόσον δεν φορούν παραδοσιακή εθνική ενδυμασία, το μακρύ λευκό χιτώνα που είναι γνωστός ως athobe και το κεφαλομάντηλο ghutra- είναι συνηθισμένο θέαμα στα μπαρ. Πολλές Καταριανές γυναίκες, από την άλλη πλευρά, περιορίζονται να κινούνται σε εκείνες τις εγκαταστάσεις που διαθέτουν «οικογενειακά τμήματα».

Ίσως ο πιο ύπουλος υπαινιγμός γύρω από την υπόθεση ακούστηκε έξω από τη δικαστική αίθουσα. Κάποιοι στο Κατάρ έχουν υιοθετήσει την ιδέα ότι ο θάνατος της Patterson είναι μια παρέκκλιση-μια τραγωδία, σίγουρα, αλλά όχι κάτι που συνήθως συμβαίνει στη χώρα. Τις μέρες που ακολούθησαν το θάνατό της, οι τοπικοί πίνακες μηνυμάτων γέμισαν με σχόλια. «Είμαι εδώ 7 χρόνια και ποτέ δεν φοβήθηκα για την ασφάλειά μου. Είναι φρικτό αυτό που συνέβη αλλά δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά» έγραψε ένας σχολιαστής στο προφίλ Qatar Living στο Facebook.

Όπως και στην Αμερική, ο θάνατος και πιθανώς ο βιασμός μιας λευκής γυναίκας κάνει πάταγο, ωστόσο η βία αυτού του είδους δεν είναι ολοκληρωτική παρεκτροπή. Οι Φιλιππινέζες και οι γυναίκες από τη Νοτιοανατολική Ασία, για παράδειγμα, βιώνουν υψηλής συχνότητας σεξουαλικές επιθέσεις στη χώρα - συχνά έρχονται στο Κατάρ με τις οικογένειές τους και θεωρούνται εύκολη λεία. Δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία για να επιβεβαιώσουν το συγκεκριμένο, αλλά είναι αρκετά μεγάλο πρόβλημα ώστε το 2014, ο πρεσβευτής των Φιλιππινών στο Κατάρ δήλωσε «λίγο ανήσυχος» όσο αφορά στη συχνότητα των σεξουαλικών επιθέσεων στη χώρα. Η κακοποίηση είναι τόσο συχνό φαινόμενο ώστε η πρεσβεία των Φιλιππινών διαθέτει δωμάτιο ασφαλείας για τις φυγάδες και τα θύματα βιασμού.

Η ιεραρχική κατάταξη με βάση τη φυλή και την τάξη στο Κατάρ είναι ίδια με αυτή που υπάρχει στην Αμερική - μερικές ζωές κυριολεκτικά μετράνε περισσότερο από άλλες. Τα «ματωμένα λεφτά» που καταβλήθηκαν για το θάνατο μιας Φιλιππινέζας καμαριέρας ή ενός Ινδού οδηγού ταξί για παράδειγμα, είναι πιθανώς πολύ λιγότερα από εκείνα που θα δίνονταν για έναν μουσουλμάνο άνδρα ή μια γυναίκα, πολύ λιγότερα από ότι για έναν Καταριανό. Ενώ το Κατάρ έχει λίγα επίσημα στατιστικά στοιχεία για την ενδοοικογενειακή βία, το 2008, μελέτη του Ανωτάτου Συμβουλίου Οικογενειακών Υποθέσεων, αποκάλυψε ότι το 28% των παντρεμένων γυναικών που ρωτήθηκαν είχαν πει ότι ήταν θύματα κάποιας μορφής βίας στο σπίτι.

Το ερώτημα των βίαιων θανάτων των γυναικών είναι ένα από τα πλέον σκοτεινά - η ομερτά που τόσο συχνά περιβάλλει την ενδοοικογενειακή βία ενισχύεται από έναν πολιτισμό όπου η προστασία της ιδιωτικής σφαίρας είναι ιερή και απαραβίαστη. Λίγοι ξένοι στην πραγματικότητα καταφέρνουν να δουν ένα καταριανό σπίτι και τα οικογενειακά φυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού.

Όταν έφθασα για πρώτη φορά στη Ντόχα το 2009, πήγα με φίλους σε ένα μπαρ στο Ritz-Carleton που λεγόταν Admiral's Club. Είχε μόλις ανοίξει ξανά, μετά από μια περίοδο που έμεινε κλειστό και όλοι ήταν ενθουσιασμένοι που έπιναν τζιν με τόνικ έξω στο ντεκ. Αναρωτήθηκα γιατί είχε κλείσει. Ανακαίνιση; Η αιτία που μου είπε ο φίλος μου ο οποίος ζούσε μερικά χρόνια τώρα στη χώρα, ήταν ένα έγκλημα τιμής που είχε γίνει στο χώρο στάθμευσης - είχαν σκοτώσει μια Καταριανή της οποίας η οικογένεια ανακάλυψε ότι πήγαινε σε μπαρ.

Έψαξα στο Google το περιστατικό αργότερα, αλλά η αναζήτηση δεν επέστρεψε τίποτα. Οι φήμες και οι ψίθυροι είναι τρόπος ζωής στη Ντόχα, αλλά επισήμως είναι πολλά αυτά που δεν λέγονται, ώστε να είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την αλήθεια από το ψέμα.

Για τη Ruth McDavid, το γεγονός του θανάτου της Lauren Patterson ήταν αρκετό για να παρατήσει τη ζωή στη Ντόχα.

«Κατ'εμέ, το Κατάρ είναι ένας μυστηριώδης παράδεισος που αγαπούσα να μισώ» έγραψε η McDavid. «Μου λείπει κάθε μέρα, αλλά δεν είναι πραγματικός».

Η Clare Malone είναι ανεξάρτητη δημοσιογράφος και editorial staffer στο New Yorker.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.