Με Αυτά τα Τραγούδια Μπορείς να Χωρίσεις Καλύτερα

Την καλύτερη συμβουλή μετά από χωρισμό μου την είχε δώσει ξημερώματα ένας μπάρμαν: «Η μουσική είναι η καλύτερη γιατρεία», θυμάμαι να μου λέει για να ακολουθήσει από μέρους μου ένα καταφατικό γνέψιμο κεφαλιού στην ερώτησή του «Να βάλω μια γύρα ακόμα;» όσο στα ηχεία αυθεντικές λαϊκές φωνές τραγουδούσαν την τραγικότητα κάποιου χαμένου έρωτα. Δεν θα ήθελα να φανταστώ την ζωή μας χωρίς μουσική, πόσο μάλλον τους χωρισμούς μας. Τότε που το κενό που νιώθεις κάπου εκεί ανάμεσα στο στέρνο γεμίζει με νότες και στίχους. Τότε που οι σπουδαίοι ερμηνευτές τραγουδούν τον πόνο σου. Τότε που εσύ που δεν το περίμενες ποτέ βάζεις να ακούσεις τραγουδιστές που δεν θα το φανταζόσουν. Τότε που καταλαβαίνεις ότι όχι στον πόλεμο και τον έρωτα, αλλά στον χωρισμό όλα επιτρέπονται. Από Καρρά μέχρι Βανδή. Κι από Τσανακλίδου μέχρι Μαζωνάκη. Και τότε που βλέπεις τελικά ότι για όσα ζούμε, στο ελληνικό πεντάγραμμο έχει ήδη κάτι γραφτεί. Ανεξάρτητα από το αν είσαι 20 ή 60, ροκάς ή μεταλάς, αυτά είναι μερικά από τα τραγούδια που εκφράζουν τα στάδια ενός χωρισμού -ακόμα κι αν και ο καθένας τα βιώνει με διαφορετική σειρά από αυτήν που ακολουθεί. Όπως και να' χει, πατήστε το play, γεμίστε τα ποτήρια και κλάψτε ελεύθερα.

Κάθε χωρισμός βιώνεται σαν μία απώλεια, έναν μικρό θάνατο όπως λέμε. Στο στάδιο του πένθους λοιπόν πριν από όλα θα βρεθείς πρώτα στο Πάτωμα με την Τάνια Τσανακλίδου να τραγουδάς «υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια».

Κι έπειτα θα σκέφτεσαι «που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο».

Και θα κλαις για Ανθρώπων Έργα αφού «δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα».

Αφού λοιπόν έχεις κλάψει αρκετά θα δώσεις και στον εαυτό σου την πρώτη ψεύτικη υπόσχεση ότι φτάνει πια με αυτά, Όχι πια έρωτες

Στην σύγχρονη εκδοχή του το Σβήσε με κυρία μου αφορά facebook, twitter, instagram, viber, skype και λοιπά social media στα οποία θα αρχίσουν τα μπλοκ και οι διαγραφές καπάκι από τον χωρισμό

Αφού λοιπόν έχεις κλάψει αρκετά και έχεις μεν διαγράψει το προφίλ αλλά μπαίνεις κρυφά και τσεκάρεις posts, υποκύπτεις στον Αντώνη Ρέμο και τραγουδάς «Μα δεν τελειώσαμε, δεν γίνεται σου λέω, δεν τελειώσαμε. Το χρόνο απλά για λίγο τον παγώσαμε».

Γιατί «αγαπιόμασταν Χριστέ μου, αγαπιόμασταν, τα ματόκλαδά μας λιώναν σαν κοιτιόμασταν».

Στο καπάκι σε πιάνει και το πείσμα και μονολογείς πως «Θα ξανάρθεις στο λέω θα ξανάρθεις».

Αφού άλλωστε «εμένα εμένα εμένα δεν θα μπορέσεις να μ' αλλάξεις με κανέναν».

Κάπου εκεί που νομίζεις ότι θα τα βρείτε σύντομα αρχίζεις να δίνεις όρκους αιώνιας πίστης και λες το δεύτερο μεγάλο ψέμα στον εαυτό σου. «Ποτέ δε θα μπω σ' άλλο σώμα. Ποτέ κι ας γυρνώ σαν σκιά».

Και το έχεις πιστέψει τόσο πολύ που τραγουδάς «Κάνε λοιπόν τον κύκλο σου Οδυσσέα κι όσο λείπεις θα 'μαι εδώ θα υφαίνω ατέλειωτο πανί. Ώσπου να βρεις το δρόμο σου μοιραία στης Ιθάκης το νησί να ξαναβγείς». Κάποιος πρέπει να σε σώσει από αυτήν τη φάση.

Ευτυχώς σε σώζει η σκληρή πραγματικότητα όταν «τα δειλινά μια φωνή μου ψιθυρίζει μυστικά δε θα γυρίσεις πια»

«Κι έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη μια και καλή θα σε ξεγράψω», λες.

Γι' αυτό αποφασίζεις πως θα τραβήξεις σε όλα Μια κόκκινη γραμμή όπως η Νατάσα Θεοδωρίδου.

Κι εκεί που νομίζεις ότι τράβηξες μία κόκκινη γραμμή και ξεμπέρδεψες, αρχίζεις τα πισωγυρίσματα και την παρέα με μπάρμεν που θα σου γεμίζουν το ποτήρι λέγοντάς σου τσιτάτα όπως «Η μουσική είναι η καλύτερη γιατρεία».  Αλλά «όταν πίνει μια γυναίκα κι όταν παραφέρεται μη την επαραξηγείτε πως πονάει δεν ξέρετε».

Άλλωστε «τώρα το δίκιο σου γυρεύεις μες στο ποτό και μες στη ζάλη».

Βέβαια μετά από λίγα ποτήρια αρχίζεις να κάνεις υποθετικούς διαλόγους και να τον ρωτάς «γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει, όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό;».

Κι εκείνη την ώρα αρχίζεις να τον βλέπεις στο ποτήρι σου και να λες στον εαυτό σου πως «πίνω από τις εννιά το βράδυ και έφτασε τρεισήμισι και το νου μου βασανίζει η δική σου θύμηση».

Μέχρι που φτάνει Τέσσερις και σου είπαν «φύγε από το μαγαζί, γιατί ήπια πάλι και έκανα κεφάλι και έγινα κακό παιδί».

Και γυρνάς σπίτι και βλέπεις ότι υπάρχουν παντού «πράγματα, πράγματα ότι μου 'χει μείνει από σένα μόνο πράγματα, γράμματα μια φωτογραφία που κοιτιόμαστε κατάματα, πράγματα σε φέρνουνε στο νου και δεν κρατάω πια τα κλάματα».

Ανάμεσα στα πράγματα βρίσκεις και κάτι «στοιχειωμένα σ'αγαπώ».

Γαμώτα «όλα σε θυμίζουν, πράγματα δικά σου, καθημερινά».

Και πάνω στην τρέλα σου λες ότι «πωλείται όπως είναι επιπλωμένο με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο».

Μετά θυμάσαι ότι είσαι σε νοίκι και απλά παίρνεις τον παλιατζή «για να μαζέψει ακόμα ό,τι μένει από μια αγάπη που χτυπήθηκε σκληρά από του μαύρου χωρισμού τη συμφορά».

Αφού τα πήρε όλα ο παλιατζής άφησε τις κουρτίνες και αποφασίζεις και λες τώρα Για να σ' εκδικηθώ «βάφω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες». Εντάξει έτσι κάνεις κάποιου την μούρη κρέας. Ξεκάθαρα.

Στο καπάκι πιάνεις τον ευατό σου να λες «άναψα τσιγάρο με τα ρούχα σου ίχνος δε θα μείνει από σένανε κι έριξα τη στάχτη μες στην κούπα σου που 'πινες τα χρόνια μου, έπινες και μένανε».

Αφού ξεμπερδεύεις με την πυροσβεστική, κάθεσαι και σκέφτεσαι «τι είναι αυτό που δεν μπορούσα όταν ήσουνα δίπλα μου να σου χαρίσω το άγριο ξημέρωμα να σταματήσω το χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό».

Και επιμένεις: «Τι λάθος κάνω κι όλο φτάνω πιο κοντά κι όλο σε χάνω κι όλο απ' την αρχή ξανά;»

Τα βράδια γίνονται συνεχώς πιο μοναχικά και δύσκολα γιατί Τ' ανείπωτα «γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε».

Γι' αυτό αρχίζεις να εύχεσαι «ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι».

Όμως, αν και «βήμα βήμα νιώθω πως θα γυρίσεις σαν το κύμα να με νανουρίσεις μα τα βράδια όλα στο ίδιο χρώμα γκρίζα πάντα και δεν ήρθες ακόμα».

Και ξέρεις είναι αυτή η ώρα που «νυχτώνει γύρω εδώ» και ρωτάς «πώς θες τα σώματα να ζουν σαν να μην έχουνε ονόματα να πάψουν να κρατάνε αποτυπώματα να πάψουν να θυμούνται τι αγαπούν;»

«Έξω βροχή και όπου να `ναι ξημερώνει και η δική σου απουσία με σκοτώνει», λες και παραδέχεσαι πως «χωρίς εσένα δεν υπάρχω τα λάθη μου με κάνανε να μάθω. Γιατί χωρίς εσένα δεν υπάρχω εσύ είσαι ό,τι είχα, έχω, θα `χω».

Τι να κάνουμε όμως; Νύχτα είναι θα περάσει.

Θα κάνεις το λάθος κάποια στιγμή και θα σηκώσεις το τηλέφωνο και θα πεις κάτι του στυλ «Δε θέλω να σε ξαναδώ μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα θέλω μονάχα να σου πω πως απόψε γέννησε η γάτα». Don't.

Μετά αρχίζεις να θεοποιείς τον άλλον και λες που θα βρω κάποια «να `χει το καμάρι σου κι όλη αυτή τη χάρη σου, πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει» αν ήταν γυναίκα.

Ή αν ήταν άντρας λες «μετ' από σένα ποιον, ποιον να πιστέψω ποιον μετ' από σένα πώς, να ζήσω άλλο πώς ποιος να συγκριθεί μαζί σου».

Είναι κι «αυτό το σπίρτο που δε σβήνεται. Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται».

Έχεις φτάσει μετά από καιρό στο σημείο να λες ότι δεν πάει άλλο πρέπει να τον ξεπεράσεις γιατί «μακριά σου ένα χρόνο δεν ανάσανα», αλλά «δεν αντέχω σ' άλλο πόνο σ' άλλα βάσανα».

Λες φτάνει πια τα δάκρυα αρκετά «κι έτσι όπως μπαίνει απ' τα παράθυρα το φως χαίρω πολύ μου λέει ο καινούργιος μου εαυτός.

Αφού έκλαψες αρκετά έρχεται η στιγμή που θα βγεις εκεί έξω να επιβεβαιωθείς με το σεξ και το φλερτ να είναι σαν ντεπόν για τον πόνο σου. Αλλά φίλε μου «κι αν κάνω άτακτη ζωή δικός μου είναι λογαριασμός».

Γιατί είναι γνωστό πως «ο έρωτας με έρωτα περνάει. Για να ξεχάσει μια καρδιά να μην πονάει άλλο πια πρέπει αλλού να πάει».

Φωνάζεις μάλιστα πως θα ζήσεις ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο σε κλουβί.

Όμως σου είναι δύσκολο να κοιμηθείς σε ξένο κρεβάτι και αναστενάζεις «αχ – τα πιο μεγάλα αγόρια. Την πόρτα τους χτυπάω. Μετά κοιμάμαι χώρια».

Και το συμπέρασμα είναι ότι Οι άντρες περνούν, μαμά.

Μετά από όλα αυτά φτάνεις στο σημείο να λες «Πως ναι περνώ και μόνη μου καλά τα καταφέρνω μια χαρά δε σ' έχω ανάγκη ευτυχώς μου είσαι πλέον περιττός».

Και τραγουδάς πως πλέον «Είναι το στρώμα μου μονό και μόνη μου καλοπερνώ».

Και ενώ έχεις σταθεί στα πόδια σου τσουπ λες και το μύρισε ξαφνικά εμφανίζεται και σε κάνει να λες «Τότε αδιαφορούσε, απορώ και εγώ πώς το μπορούσε. Τώρα και τι δεν κάνει και για μένα τρέχει και δε φτάνει. Τώρα μου μιλάει, τώρα με φιλάει».

Κι εδώ έχεις δύο απαντήσεις. Η λάθος απάντηση είναι να πεις πως «Το 'ξερα μια μέρα πως θα 'ρθεις και τις τρέλες σου θα βαρεθείς. Μη μου ξαναφύγεις πια, μάγκα μου. Μείνε μες στην αγκαλιά μου».

Γιατί τώρα, αυτό που αξίζει να πεις είναι: «Δεν άκουσα. Πώς είπατε; Ορίστε; Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε;»

Κάτι θα ξέρει και ο Πασχάλης Τερζής που λέει Επιστροφές Καταστροφές

«Είπα δε θέλω άλλο μπελά στον κόσμο αυτό, ό,τι στο τέλος κατακτώ μ' έχει διαλύσει πέρασα όνομα κι αριθμό στο κινητό να δω ποια κλήση η καρδιά θ' αναγνωρίσει», λες στην αρχή με δισταγμό. Όμως τσιμπήθηκες κεραυνοβόλα από εκεί που δεν το περίμενες και «τέρμα τα ψέματα, πέσανε βλέμματα άναψαν αίματα κι ανοίξανε μπουκάλια πέστο και μη ρωτάς, έπεσε έρωτας έπεσε έρωτας μεγάλη ανασφάλεια».

Και φυσικά τώρα που έπεσε έρωτας καινούριος έρχεται και σε ζητά πίσω αλλά ευτυχώς λες: «και τώρα που χωρίσαμε τι θες, τι βγαίνει πια αν φταίω ή αν φταις; Καινούργια αγάπη ήρθε στην καρδιά και νιώθω ν' αγαπώ πρώτη φορά». Του ρίχνεις χυλόπιτα και τραγουδάς στον άλλον: «Καλημέρα καινούρια μου αγάπη». Μέχρι την στιγμή που θα χωρίσεις και με αυτόν ή και όχι.

Περισσότερα από το VICE

«Έκανα και τους Αλήτες να με Σέβονται» - Μία Συζήτηση με την Κατερίνα Στανίση για την Ευρώπη, την Εκκλησία και τους Παντρεμένους

Στα «Μπαρ Ναυάγια» της Αθήνας οι Άνθρωποι Μπορούν να Πονούν Ελεύθερα

Γιατί η Πάολα Είναι Καλή Τραγουδίστρια - Και Όσοι την Κατηγορούν Είναι Υποκριτές