Τα Πάντα Επιτρέπονται Μέσα σε Αυτό το Κοινόβιο Νέων Ανθρώπων που Ζουν Αναρχικά

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada.

Για τους κατοίκους του Πούλις Λαντ στον Καναδά, ακόμη και η «ανάγκη» τους είναι μια επαναστατική πράξη.

Η έκταση των επτά στρεμμάτων, που βρίσκεται σε ένα τροπικό δάσος στην παράκτια κοινότητα του Τοφίνο, δεν έχει συνδεθεί με το αποχετευτικό σύστημα της περιοχής από τότε που άνοιξε, το 1988. Αντ' αυτού, οι κάτοικοι, οι οποίοι είναι περίπου 100 αυτήν τη στιγμή, χρησιμοποιούν τουαλέτες κομποστοποίησης.

Αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιούν τουαλέτες γεμάτες με ξύσματα κέδρου, τα οποία, όπως ισχυρίζεται ο 47χρονος διαχειριστής του Πούλις Λαντ, Michael Goodliffe, απολυμαίνουν τα πάντα. Όταν τον ρώτησα τι κάνουν, όταν γεμίζουν οι τουαλέτες της περιοχής, μου είπε, «φτυαρίζουμε». «Δεν σιχαίνεσαι;», επέμεινα, για να πάρω την απάντηση, «Αυτό που σιχαίνομαι είναι να μολύνω τον ωκεανό με ακατέργαστα λύματα» - μια μπηχτή για τους υπόλοιπους κατοίκους της περιοχής. Στη συνέχεια, μου διηγήθηκε μια κωμική τελετουργική παρέμβαση που κάνει κατά το καθάρισμα της τουαλέτας ένας από τους κατασκηνωτές, ο οποίος φοράει κοστούμι με γραβάτα και ημίψηλο καπέλο την ώρα που επιτελεί το δύσκολο έργο.

Περιττό να πούμε ότι οι άνθρωποι του Πούλις Λαντ αντιδρούν στο κατεστημένο. Για την ακρίβεια, φαίνεται πως έχουν πετάξει το κατεστημένο, τα καπιταλιστικά ιδανικά και, ως έναν βαθμό, την υγιεινή, σε μία από τις τεράστιες φωτιές που ανάβουν τη νύχτα, χωρίς να κοιτάξουν πίσω τους.

Τώρα θα αναρωτιέστε: τι ακριβώς είναι το Πούλις Λαντ;

Το άκουσα για πρώτη φορά, όταν συνάντησα ένα άρθρο με τίτλο, «Αυτό το κοινόβιο στη Βρετανική Κολομβία σε αφήνει να μείνεις εκεί δωρεάν και σου πληρώνει τα ναρκωτικά». Το άρθρο παρουσίαζε το Πούλις Λαντ σαν ένα οικολογικό χωριό, όπου οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν με αντάλλαγμα την εργασία τους στον χώρο και μπορούν να πληρώνονται σε μαγικά μανιτάρια.

Πέρασα μια μέρα εκεί την περασμένη εβδομάδα προσπαθώντας να ανακαλύψω αν ήταν πράγματι έτσι τα πράγματα και, εν συντομία, η απάντηση είναι ότι εξαρτάται από το ποιον θα ρωτήσεις. Όλοι όσοι γνώρισα μου είπαν ότι οι κάτοικοι δεν πληρώνονται πλέον σε μανιτάρια, πράγμα που όπως φαίνεται απογοητεύει πολλούς νεοφερμένους που έχουν διαβάσει το ίδιο άρθρο με εμένα. Στην τιμή των περίπου δέκα ευρώ τη βραδιά, το Πούλις Λαντ είναι ένας φθηνός προορισμός για τους ταξιδιώτες που κάνουν ένα διάλειμμα από το ταξίδι τους για surf κάνοντας στάση στο Tofino και για τους νέους που δουλεύουν στην πόλη την καλοκαιρινή σεζόν. Όμως υπάρχουν άλλοι που ζουν εκεί για χρόνια, νιώθουν ότι εκεί είναι το σπίτι τους και βλέπουν τους υπόλοιπους κατοίκους σαν οικογένειά τους. Επίσης, το μέρος έχει την τάση να προσελκύει περιθωριοποιημένους ανθρώπους, φτωχούς και ψυχικά ασθενείς.

Άνθρωποι όπως ο Goodliffe, ο οποίος ζει κατά καιρούς στο Πούλις εδώ και δεκαετίες, σιχαίνονται τον χαρακτηρισμό «κοινόβιο ναρκωτικών» για τον μυστικό τους παράδεισο, αν και αναμφίβολα, τα ναρκωτικά είναι μέρος της κουλτούρας τους. Σχεδόν όλοι πίνουν μπάφους ή καπνίζουν bong. Όσο ήμουν εκεί, έκανα μια περιήγηση στον κήπο με τα δενδρύλλια χασίς και είδα κόσμο να τρώει μανιτάρια και να τριπάρει με LSD και MDMA. Μια Γαλλίδα, μου είπε ότι είχε σκοπό να δοκιμάσει να παίξει με φωτιές, το οποίο -στην καλύτερη περίπτωση- φαντάζει ριψοκίνδυνο και στη συνέχεια «πέταξε» πάνω στην κουβέντα ότι μόλις είχε φάει ένα τριπάκι. Η ατμόσφαιρα σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι σε ένα hostel για πάρτι το οποίο τυχαίνει να είναι στο δάσος. Υπάρχει όμως κάτι παραπάνω από αυτό. Έχεις την αίσθηση ότι οι άνθρωποι βρίσκονται εδώ για να απελευθερωθούν από τη μονότονη ζωή που έχει ως σκοπό την εργασία, τον γάμο, την εύρεση μιας θέσης εργασίας πλήρους απασχόλησης και την αγορά ενός σπιτιού. Όπως το έθεσε η 24χρονη πρώην σεφ Cheyanne, «Δεν πρόκειται για τρελούς χίπηδες που παίρνουν ναρκωτικά, αλλά για ένα τσούρμο "προβληματικούς" που αλληλοβοηθιούνται». Θέλουν να βυθιστούν, πρόσθεσε, στις απολαύσεις, «όχι των ναρκωτικών, αλλά της ζωής».

Η πυκνή δασική έκταση, η οποία αγοράστηκε το 1988 από τον Michael Poole -έναν γνήσιο χίπη, λάτρη των παραισθησιογόνων- στην εξωφρενικά χαμηλή τιμή των 50.000 δολαρίων (σχεδόν 42.000 ευρώ), είναι εκπληκτική. Υπάρχουν κέδροι, αιωνόβια έλατα, λιμνούλες, καθώς και αρκούδες και κούγκαρ, όπως μου είπαν, ενώ στο ενδιάμεσο υπάρχουν χωματόδρομοι και μονοπάτια. Κάνοντας μια βόλτα και προσπαθώντας να μη σκοντάψω σε ρίζες ή ξεχαρβαλωμένες σανίδες, είδα ένα συνονθύλευμα από αυτοσχέδια καταλύματα, όπως αντίσκηνα, τροχόσπιτα, μικροσκοπικές ξύλινες καλύβες, δεντρόσπιτα και διαμορφωμένα φορτηγά. Οι κάτοικοι μοιράζονται επίσης μια κουζίνα και χρησιμοποιούν λαχανικά από τον κήπο τους, για να μαγειρέψουν το βραδινό. Η κουζίνα είναι μάλλον το μοναδικό σημείο όπου μπορείς να πιάσεις αξιοπρεπές σήμα στο κινητό.

Παρά το όμορφο περιβάλλον, δεν μπόρεσα να αγνοήσω ότι η «κατασκήνωση» δεν είναι ακριβώς ειδυλλιακή. Υπήρχαν αρκετά σκουπίδια και γόπες τριγύρω. Συνάντησα μια πετσέτα να κρέμεται με καφέ λεκέδες. Μου είπαν ότι υπάρχει ένα ντους με ζεστό νερό που δεν χρησιμοποιούν και πολλοί.

«Δεν έχω κάνει ντους εδώ και δυο χρόνια, χρησιμοποιώ τον ωκεανό», λέει ο Hubert, ένας 23χρονος ξανθός surfer. Μετακόμισε στο Πούλις πριν από επτά μήνες, αλλά ζει σε ένα βανάκι εδώ και τρία χρόνια. Κοιμάται σε μια μικρή ξύλινη καλύβα με το μαύρο λαμπραντόρ του και θέλει να κατασκευάζει σανίδες του surf - έτσι η κοινότητα του Πούλις τον βοηθάει να στήσει το εργαστήρι του.

Με απόλυτη φυσικότητα, ο Hubert, ο Goodliffe και δύο ακόμη άνδρες, μου έδειξαν μια καφέ λιμνούλα δίπλα μας και μου είπαν ότι από εκεί πίνουν νερό και εκεί βουτάνε, για να κάνουν μπάνιο (το καφέ χρώμα οφείλεται στους ξεραμένους κέδρους στον πάτο).

«Αν εξαιρέσεις την όψη του και τη στρώση γλίτσας, είναι μια χαρά», είπε ο 23χρονος Josh Pawton από τη Νέα Ζηλανδία, ο οποίος είναι σχετικά καινούργιος στο Πούλις, ενώ την ίδια στιγμή κάποιος συμπλήρωσε, «δεν πάθαμε διάρροια, μέχρι στιγμής».

Ο Matt, ένας μελαχρινός, πρόσχαρος20άρης, περιέγραψε τον τρόπο ζωής στο Πούλις ως «αναρχικό», που είναι το καλύτερο και το χειρότερο στην όλη κατάσταση, όπως θεωρεί ο ίδιος.

«Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ του "τα πάντα επιτρέπονται" και της αίσθησης ότι υπάρχουν κάποιοι κανόνες».

Μου είπε ότι κανείς δεν κρίνει κανέναν εκεί και έπειτα, σαν να ήθελε να αποδείξει τα λεγόμενά του, ξεκίνησε να μου διηγείται ιστορίες για μια γυναίκα που πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει τον καιρό με το μυαλό της, για ένα άτομο που πιστεύει ότι κάνει διαγαλαξιακά διαστημικά ταξίδια και για έναν άνδρα, ο οποίος ισχυριζόταν ότι δούλευε για τους Anonymous και άφησε στον Matt το διαβατήριό του και τον ακριβό φωτογραφικό εξοπλισμό του.

Όσο όμως και αν ακούγεται σαν μια χίπικη φαντασίωση, το Πούλις δεν έχει καθόλου κολακευτική φήμη στην πόλη.

Πριν από λίγα χρόνια, η περιοχή φέρεται να φιλοξενούσε τον πρωταγωνιστή ενός viral video, τον «Kai, τον Ταξιδιώτη με το Τσεκούρι που Κάνει Οτοστόπ», κατά κόσμον Lawrence McGillvary, ο οποίος αργότερα κατηγορήθηκε για δολοφονία.

«Πολλές φορές, αν πεις σε έναν εργοδότη ότι μένεις στο Πούλις Λαντ, ξόφλησες. Λόγω της υγιεινής, αν είσαι σερβιτόρος και τα αφεντικά σου γνωρίζουν ότι μένεις σε μια σκηνή στο δάσος…», λέει ένας 25χρονος που ονομάζεται Adam. Πολύς κόσμος αναπαράγει ένα γνωστό ρητό, το οποίο λέει, «αν σου κλέψουν το ποδήλατο, θα το βρεις στο Πούλις Λαντ».

Όσο για τα ναρκωτικά, ο Goodliffe, ο οποίος μεγάλωσε σε ένα απομονωμένο κοινόβιο στη Μανιτόμπα, μου είπε επανειλημμένα ότι το Πούλις δεν είναι στέκι εμπόρων ναρκωτικών. Όταν τον ρώτησα γιατί προσπαθεί τόσο απεγνωσμένα να διαλύσει αυτήν τη φήμη, μου είπε ότι «υπονομεύει την ακεραιότητα αυτού του μέρους. Ο ρόλος αυτού του μέρους είναι να παρέχει ασφάλεια στον κόσμο, όχι να πουλάει ναρκωτικά» (υπάρχουν φορητά φαρμακεία με ναλοξόνη).

Ο Goodliffe λέει ότι έχει διώξει άτομα, επειδή έφεραν κοκαΐνη στην κοινότητα ή επειδή έδωσαν παραισθησιογόνα σε ψυχικά ασθενείς, πράγμα που πιστεύει ότι είναι επικίνδυνο.

«Μεγάλωσα με έναν πατέρα που έπαιρνε LSD σε όλη του τη ζωή. Έχω δει τις επιπτώσεις που έχει μακροπρόθεσμα. Προκαλεί ψυχικές διαταραχές».

Πιστεύει ότι το Πούλις είναι μια φυσική επιλογή για ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες, επειδή εκεί τους δέχεται ο κόσμος και δεν χρειάζεται να ξοδεύουν χρήματα.

«Δεν έχουν λεφτά και ψάχνουν για μια κοινότητα» λέει, σημειώνοντας ότι ένας από τους κατοίκους πάσχει από παρανοειδή σχιζοφρένεια.

Ρώτησα τον Goodliffe αν του φαίνεται περίεργο που ζει μαζί με 20άρηδες, όμως φαίνεται να πιστεύει ότι θα ένιωθε περισσότερο παράταιρος σε ένα παραδοσιακό περιβάλλον.

«Οι άνθρωποι της ηλικίας μου θέλουν να έχουν ένα φορτηγάκι, να ζουν σε ένα σπίτι και να δουλεύουν οκτάωρο. Δεν ανήκω σε αυτούς τους ανθρώπους», είπε. «Όταν απομονώνεις τον κόσμο σε μικρές και μεγάλες πόλεις και τον βάζεις να ζει σε μικρά κουτάκια, τότε νιώθει απομονωμένος».

Φυσικά δεν μένουν όλοι μόνιμα στο Πούλις Λαντ. Ο Thomas Jackson, ένας 23χρονος από το Λονδίνο του Οντάριο, ζει εκεί εδώ και τρεις εβδομάδες και ήδη σχεδιάζει να φύγει (παραδέχεται ότι οι τουαλέτες είναι too much για τα γούστα του).

Φυσικά, για κάποιον στην ηλικία του, ο Jackson λέει ότι αυτό που κάνει το Πούλις Λαντ να ξεχωρίζει είναι το γεγονός ότι δεν έχει σήμα για τα κινητά. «Σε πηγαίνει δέκα χρόνια πίσω. Οι άνθρωποι συζητάνε μεταξύ τους», λέει.

Καθώς με οδηγεί μέσα από το δάσος σε ένα δεντρόσπιτο που λέγεται Πυραμίδα, σταματάει και λέει: «Το θέμα είναι ότι είτε ζεις μια χίπικη ζωή σε ένα απομονωμένο κοινόβιο είτε όχι, στο τέλος θα γεράσεις. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν άγχη στη ζωή τους. Δεν μπορείς να το αποφύγεις».

Ίσως και όχι. Αλλά, το Πούλις Λαντ φαίνεται να είναι το μέρος που αξίζει να το προσπαθήσεις.

Περισσότερα από το VICE

H Ζωή μου ως Διεθνής Λαθρέμπορος Κοκαΐνης, από τα 30.000 Ευρώ τον Μήνα Μέχρι την Κατρακύλα

Όλοι Γελούσαν Όταν τους Έλεγα ότι Θέλω να Γίνω Μοντέλο

Η Τεχνολογία «Γράφει» το Επόμενο Βιβλίο του Game of Thrones Αφού ο George R.R. Martin Δεν το Έχει Κάνει