Μουσική

Το Soundtrack των Χειρότερων Επαγγελμάτων μου

Kοινοποίηση

Έχω κάνει τραγικές δουλειές, στα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Αλλά δεν πειράζει. Φυσικά, ο αριθμός αυτών θα αυξάνεται, όσο δεν αλλάζω επαγγελματικό προσανατολισμό. Κάτι που δεν θα γίνει άμεσα. Εκτός αν πρόκειται για ταξίδια και απεριόριστη τεμπελιά. Το μόνο μου παράπονο, σε όλες τις δουλειές, ήταν η μουσική. Ο 55-χρονος μουσικός «τσάρος» στα κεντρικά γραφεία πωλήσεων, δεν θα έπρεπε να είναι υπεύθυνος για την επιλογή ραδιοφωνικού σταθμού. Δεν φτάνει που κάνεις μια σκατοδουλειά που μισείς, επιλέγουν και τη μουσική για τη μιζέρια σου.

ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ SKATEΑΔΙΚΩΝ ΠΑΠΟΥΤΣΙΩΝ

Videos by VICE

(Ηλικία: 16 με 17)

Ήμουν 16 ετών, μπερδεμένος, και βρήκα δουλειά σε κατάστημα με αθλητικά είδη, σε ένα εμπορικό κέντρο, στοχεύοντας στην έκπτωση. Ήταν η πρώτη από τις δουλειές που με έμαθε πώς να φέρομαι στους ανθρώπους σωστά. Όχι σε κάποιον συγκεκριμένα, για κάποιο λόγο, αλλά πώς να μιλάς σωστά. Οι πωλήσεις είναι φρίκη. Φωνάζεις όλη μέρα. Στο μαγαζί δούλευα το 1998/99. Όχι και πολύ. Παίζαμε μουσικές βιντεοκασέτες σε λούπα, όλη μέρα. Κάθε τρίμηνο ερχόταν μια καινούργια, οπότε έπρεπε να ακούω την ίδια 90-λεπτη κωλολίστα, επί τρεις μήνες. Αυτή είναι μια απ’ αυτές που άκουγα κάθε μιάμιση ώρα.

Sugar Ray – “Every Morning”
Barenaked Ladies – “One Week”
Fastball – “The Way”
Smash Mouth – “Walking on the Sun”
Everlast – “What It’s Like”
Savage Garden – “To the Moon and Back”
Santana Feat. Rob Thomas – “Smooth”
Vertical Horizon – “Everything You Want”
Red Hot Chili Peppers – “Scar Tissue” 
Fatboy Slim – “Praise You”
Eagle-Eye Cherry – “Save Tonight”
Len – “Steal My Sunshine”

Κάθε μισή ώρα, σταμάταγα να δένω τα Adidas κάποιου μαλάκα, και γύρναγα μπροστά τις κασέτες, ξανά και ξανά. Το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν κλείναμε, ήταν να σβήσουμε την τηλεόραση. Απόλυτη ησυχία. Φτιάχναμε τα κουτιά των παπουτσιών μέσα στην ησυχία. Κάτι καινούργιο ερχόταν ανά τρίμηνο, και ανοίγαμε τα κουτιά με ανυπομονησία. Το χειρότερο ήταν ότι όταν τελείωνες, έπρεπε να κάθεσαι στην Camaro του συνεργάτη σου, και να πίνεις πιο πολλούς μπάφους από τους Cheech και Chong, ακούγοντας μια αντίστοιχη λίστα. Αυτό που έσωζε κάποτε την κατάσταση ήταν το Hot Boyz της Missy Elliott. Κάθε μιάμιση ώρα, χάζευα. Μετά από τρεις μήνες, αντικαταστάθηκε με ένα τραγούδι των Len.

ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗΣ ΑΛΥΣΙΔΑΣ

Η χειρότερη δουλειά που έκανα ποτέ. Με άφηναν να κάνω μια βόλτα, όποτε ήθελα. Καλά λεφτά για έναν 18-χρονο στο Όστιν του Τέξας. Οι άνθρωποι με τους οποίους δούλευα ήταν καλοί. Η μουσική δεν ήταν πάντα χάλια. Όχι όσο βαρετή ήταν στις πωλήσεις. Υπήρχε ποικιλία στα τραγούδια, κυρίως δωρεάν ηλίθιες jazzy λίστες για καφετέριες, γιατί τέτοια ήταν και η καφετέρια που δούλευα. Είχαμε βρει τρόπο να κάνουμε skipτα κομμάτια που δεν ακούγονταν. Ήταν κάνα δυο τραγούδια των SunRa, που ήταν λες και έξυνες τα νύχια σου στον πίνακα. Σου έλεγε μια κυράτσα πόσες ζαχαρίνες θέλει στον ντεμί-ντεκάφ, με πλήρες γάλα latte της, και ξαφνικά άκουγες κάτι γάτες να τσιρίζουν. Μου έκοβε ο Frappuccino. Ένα καλοκαίρι, βγήκε σε CD, το Smile του Brian Nilson. Ήταν δύσκολο καλοκαίρι. Έξω είχε 200 βαθμούς και έπρεπε να ακούω το Smile όλη μέρα. Κοίταζα έξω από το παράθυρο και σκεφτόμουν «Γιατί να χαμογελάσω;» Στους στάνταρ πελάτες άρεσε το πώς ακουγόταν η μουσική από τα κρυμμένα ηχεία, πίσω από τα τεράστια κομμάτια «Στοχευμένης Τέχνης».

Κάποτε, η κοπέλα μου με χώρισε κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού μου διαλείμματος. Χαίρομαι που έπαιζε το “Across the Universe” από τον Rufus Wainwright, και με συνέφερε από την καταστροφή. Αν μπορούσα να περιγράψω την εμπειρία μου εκεί, με τρεις μουσικούς, θα ήταν: ο Sufjan Stevens, οι Coldplay, και ο Eddie Vedder.

ΡΟΚ ΚΛΑΜΠ

Για κάποιο καιρό, δούλευα σε ένα, σχεδόν γνωστό, ροκ κλαμπ. Εκεί, είδα κάποιες από τις χειρότερες μπάντες που θα μπορούσαν να υπάρχουν ποτέ στον πλανήτη. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω να περιγράφω πόσο ψυχοφθόρο ήταν. Παρόλο που είχε πλάκα, πήδαγες, και έβλεπες τσάμπα συναυλίες, το πλήρωνες με την ψυχή σου, το συκώτι σου και το μέλλον σου. Οι Clutch, ήταν ίσως η χειρότερη μπάντα που έχω δει ποτέ. Αυτοί, και οι Black Veil Brides. Αυτοί είναι κάτι 30άριδες, ντυμένοι βρικόλακες. Ο HankIII, έχει το χειρότερο κοινό. Με έχουν δείρει σε τρεις εμφανίσεις του. Μια φορά, είδα μια φαν του να τα βάζει με τρεις τύπους και –μέχρι που ήρθε βοήθεια- φαινόταν να τους έχει. Όλες οι ραπ συναυλίες ήταν χάλια. Θα έπρεπε να απαγορευτούν τα soundchecks, δυο ώρες πριν ανοίξουν οι πόρτες. Κανείς δεν πρέπει να ξεκινάει τη δουλειά του με τον μαλάκα των Falling In Reverse, να τσεκάρει τα ακουστικά του. Είναι άδικο. Είναι σαν να ξυπνάς το πρωί να πας στη δουλειά σου, κάποιος να σου πετάει τον καφέ από το χέρι, και ανέκφραστα να σου λέει «Να έχεις μια απαίσια μέρα.» Τα sound checks, με προετοίμαζαν για το πόσο χάλια θα ήταν η βάρδια. Και οι Brokencyde ήταν χάλια. Αλλά οι Clutch, ήταν οι χειρότεροι. Είμαι σίγουρος ότι έπαιζαν τα τραγούδια σωστά, και τα όργανα μια χαρά, αλλά για ‘μένα, ήταν σαν να χέζει κάποιος στ’ αυτιά μου. Όπως όταν μπαίνει νερό στ’ αυτί σου, αλλά αντί για νερό, διάρροια. Οι Of Mice & Men, ήταν επίσης χάλια. Και αν συνεχίσω, δεν θα σταματήσω ποτέ. Είναι μουσική που ακούει ο κόσμος για να οδηγήσει τανκ.

ΣΟΥΣΙ ΜΠΑΡ

(3 εβδομάδες)

Εκεί, δούλεψα στο μπαρ, για 1 μήνα. Ήταν ελεεινό. Οι ιδιοκτήτες, ήταν καινούργιοι στην πόλη, και δεν είχαν ιδέα από το τι παίζει και τις τοπικές προτιμήσεις. Πιστεύω πως η πρόθεση, ήταν να επαναπροσδιορίσουν τη δεκαετία του ’90, σε ένα σούσι μπαρ. Έπαιζε πολύ Jamiroquai. Κάθε τόσο, τα αφεντικά ρώταγαν για τους καλλιτέχνες που ακούγονταν στο ραδιόφωνο, και κάθε φορά ήταν ο Jamiroquai. Καμιά φορά, νόμιζα ότι διακρίνω τη σκιά του καπέλου του. Είχαμε τρεις επιλογές ραδιοφωνικών σταθμών: Jamiroquai radio, Daft Punk radio και το Quest radio, που αρνιόμουν να ακούσω στη βάρδιά μου. Είχαν και ένα DVD που έπαιζε λούπα, με διαγωνισμό γιαπωνέζικου breakdance, και ήμουν αναγκασμένος να το βλέπω συνέχεια. Κάθε φορά που ρώταγε κάποιος τι βλέπουμε, έκανα ότι το βλέπω πρώτη φορά. Άντε να τους πείσεις ότι έτσι τσακώνονται στην Ιαπωνία –με Jamiroquai. Δεν έχω κάτι με τον Jamiroquai. Θα έκανα ότι μου αρέσει, αν έκανε τη δουλειά μου πιο περιπετειώδη. Το πρόβλημά μου είναι με την μεταδοτικότητα του MichaelJackson-ικού ρυθμού του. Έχεις τσακωθεί με κάποιον την ώρα που παίζει δυνατά Jamiroquai; Όχι. Δεν γίνεται.

ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ

(αρκετές φορές)

Στα περισσότερα εργοτάξια, το αφεντικό καθορίζει πολλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, αν είναι χριστιανός, θέλει άσπρο μπλουζάκι με τζιν και μοντέρνα countryμουσική. Αν είναι κανονικός βλάχος, κιθαριστική ροκ ή μοντέρνα country. Μ’ αρέσουν και τα δυο! Όταν πέθανε ο πατέρας μου, δούλευα βάφοντας ταβάνια. Όταν λέω «έβαφα ταβάνια» εννοώ μόνο ταβάνια. Με καλούσαν μες στη νύχτα να πάω να το κάνω. Απαίσια δουλειά, αλλά με $10 την ώρα είναι μια χαρά. Ο 40-χρονος εργοδότης μου, δεν άκουγε την countryμε την οποία γαμούσε ο πατέρας του στο λύκειο. Άκουγε newcountry. Ή κλασική ροκ. Αποκλειστικά. Ποτέ δεν άκουσα ραπ. Ή Lynyrd Skynyrd ή newcountry, αλλά δεν με πείραζε. Καταλαβαίνεις πάντα τους στοίχους, δεν κρατάνε πολύ και συνήθως, σου κολλάει κάτι στο κεφάλι, ευχάριστα. Κανένας δεν θα σου γκρινιάξει για το Sweet Home Alabama. Εκείνο το καλοκαίρι, είχε βγει το Voices του Neil Young. Είναι για ένα μεσήλικα με σύμβαση εργασίας, που κουρεύει το γκαζόν του, και ο άνεμος του φέρνει στ’ αυτιά τη φωνή του πατέρα του, ρίχνοντας  συμβουλές καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και αυτό είναι το πώς επικοινωνεί με το υπερπέραν. Πιάνεις τον εαυτό σου να τραγουδάει «Ο μπαμπάς μου, μου είπε να κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά να μην το παρακάνω.»

ΧΙΠΙΚΟ ΚΑΦΕ

(πολύ καιρό)

Δούλευα με κάποιον Skip, στο BouldinCreekCafé. Πριν δουλέψει μαζί μου, ο Skip, έκανε τατουάζ. Τρομοκρατήθηκε μια μέρα, που κόλλησε έναν τύπο ηπατίτιδα C, και δεν ξανάπιασε βελόνα. Έτσι, αποφάσισε να κάνει τη δική μου ζωή εφιάλτη, και να φέρει όλη την κωλομουσική του μαζί. Δουλεύαμε μαζί τα πρωινά, επί χρόνια. Ο πρώτος που θα έφτανε στο μαγαζί, θα διάλεγε CD, κάτι που σήμαινε ότι Δευτέρα με Παρασκευή, άκουγα Bucketheadεπί 3 ώρες. Έφτανε πάντα πριν από ‘μένα. Ούτε μαστουρωμένος δεν το άντεχες. Το Bouldin, ήταν απέναντι από το σχολείο για κουφούς, κι έτσι οι περισσότεροι πελάτες μου ήταν κουφοί και δεν υπέφεραν από το μαρτύριο του νέου projectτου MikePatton, από τις 11 ως τις 6. Μια φορά που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, πήγα στη δουλειά νωρίς, για να νικήσω τον Skip. Και όμως, ήταν εκεί, στις 5 το πρωί και άκουγε Buckethead. Στις 7πμ, πέρασαν 50 κουφά παιδάκια με το σχολικό, κάνοντάς μου κωλοδάχτυλο. Την επόμενη μέρα, ζήτησα να με βάλουν στη μεσημεριανή βάρδια. Ο κόσμος έμοιαζε με τους MontleyCrew. Μέθυσοι, πρεζάκια, φρικιά. Η καλύτερη δουλειά, εκτός από τη μουσική. Πολλή ToriAmos. Και ευρωπαϊκή folk. Η αλλαγή του σταθμού, συνέπεσε με την αναχώρησή μου, προς μια άλλη δουλειά, και αυξήθηκαν οι πωλήσεις του μαγαζιού.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter Facebook και Instagram.