Υπάρχουν τρία πράγματα που θα ήθελα με μεγάλη ευχαρίστηση να διαγράψω από τη ROM του μυαλού: α) τα ονόματα χιλιάδων ποδοσφαιριστών από τότε που ασχολιόμουν συνεχώς με το ποδόσφαιρο και το Football Manager, β) τα ονόματα όλων των Pokemon α’ και β’ γενιάς, των επιθέσεων και των εξελίξεών τους και γ) τα ονόματα διαφόρων σπάνιων (ή μη) ασθενειών που γκούγκλαρα πείθοντας τον εαυτό μου ότι μπορεί να με αφορούν.
Επειδή όμως το να ξεχωρίζω τον Γιώργο Νταρακλίτση, τον Έλληνα Cafu ή το να θυμάμαι το Jigglypuff να εξελίσσεται σε Wigglytuff κακό δεν κάνει, λέω να επικεντρωθώ στο τρίτο. Αυτό που αφορά τις διαφόρων ειδών έρευνές μου στο google όσον αφορά την υγεία μου.
Videos by VICE
Τώρα θα γράψω κάτι που έχουν γράψει άλλοι 1,5 δισεκατομμύριο άνθρωποι πριν από εμένα. Η εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία δεν είναι πάντα τόσο φανταστική, όσο θα ακουγόταν στις προ Ίντερνετ εποχές.
Υπάρχουν τόσες πολλές αρρώστιες, ε;
Ας ξεκινήσουμε με ένα παράδειγμα. Διαφωνείς με την παρέα σου για το πόσο χρονών είναι ο Σπύρος Μπιμπίλας. Αρχικά φύγε από την καφετέρια, δεν έχετε τι άλλο να πείτε. Αφετέρου, αφού αποφάσισες να καθίσεις, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Θα βρεις την απάντησή σου σε περίπου 20”.
Enter {«SPYROS MPIRMPILAW» + «HLIKIA»} και πέρασες την πύλη της γνώσης. Δεν χρειάζεται καν να το γυρίσεις στα ελληνικά. Ούτε καν να το πληκτρολογήσεις σωστά.
Αφού, λοιπόν, είναι τόσο εύκολο να βρεις την ηλικία του Μπιμπίλα ή το πού αλλού έχει παίξει αυτός ο τύπος που πέτυχες στη νέα σειρά που ξεκίνησες, γιατί να μη συνεχίσεις; Γιατί να μην πατήσεις για παράδειγμα στη μηχανή αναζήτησης ένα απλό «πονάει το κεφάλι μου»; Αφού, όπως έλεγε ο φιλόσοφος Francis Bacon και χιλιάδες φωτογραφίες με boomer aesthetics, η γνώση είναι δύναμη.
Δεν αντιλέγω. Καλό είναι να ξέρεις ότι το να βουτάς στη θάλασσα μισή ώρα αφού έφαγες 2,5 κιλά μπριζόλα μοσχαρίσια δεν είναι καλή ιδέα. Όπως και το ότι είναι κακό να ξεφυσάς τον καπνό από το πούρο σου στη μούρη του νεογέννητου ανιψιού σου. Όπως και ότι γενικά είναι κακό να καπνίζεις πούρο ανεξάρτητα από το σε ποιανού τη μούρη ξεφυσάς τον καπνό σου. Αυτές είναι κάποιες γνώσεις ιατρικής -και παιδαγωγικής- που όλοι πρέπει να έχουμε για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Το να ξέρω όμως ότι η αίσθηση ξηρότητας στο μάτι είναι ένα από τα συμπτώματα της πάρεσης προσωπικού νεύρου, δεν είναι. Όπως και ότι μία αλλοίωση στα νύχια μπορεί να είναι σημάδι νεφροπάθειας. Δεν θέλω να τα ξέρω. Δεν με βοηθάνε σε κάτι και είναι βαρετά και δυσάρεστα. Σε αντίθεση με τον Σπύρο Μπιμπίλα και την ηλικία του.
Κάθε κλικ και ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο
Έχω καταλάβει ότι είναι τελικά πολύ συχνότερο από όσο νόμιζα άνθρωποι να γκουγκλάρουν τα συμπτώματά τους. Υπάρχουν εκατοντάδες site που φτιάχτηκαν γι’ αυτόν τον λόγο. Αφού συντηρούνται, κάποιος τσιμπάει στο clickbait. «Δες πώς έχει γίνει η Μπουλίτσα από το Καφέ της Χαράς», «Αναστάτωσε τη Μύκονο με καυτό μαγιό η Ιωάννα Μαλέσκου» και «Σήμερα θα πεθάνεις από νόσο Κόιτσφελντ-Γιάκομπ».
Κάθε ιατρικό site που σέβεται τον εαυτό του, λοιπόν, θα βγάλει ως αποτέλεσμα όποιας αναζήτησης και να κάνεις κάτι ακραίο. Γκουγκλάρεις για παράδειγμα ότι έχεις πονοκέφαλο; Οκ. Αυτό μπορεί, λέει, να είναι αυχενικό σύνδρομο, μπορεί (σπάνια) να είναι σύμπτωμα μεταστατικού καρκίνου στον εγκέφαλο ή απλά να έχεις άγχος. Μπορεί επίσης να είσαι έγκυος.
Επειδή όμως εγώ είμαι εγώ, θα προσπεράσω το «σπάνια» αλλά και τα «άγχος» ή «αυχενικό σύνδρομο». Θα προσπεράσω κι ότι είμαι έγκυος, οπότε θα μου μείνει το καλό. Και με αυτό θα πορευτώ για τις υπόλοιπες 24-48 ώρες. Τόσο περίπου χρειαζόμουν για να το επεξεργαστώ και για να το εκλογικεύσω.
Αυτοδιάγνωση και γιατρός
Επιστρέφω όμως στο κείμενο του ιατρικού site. Σε κάθε περίπτωση, λέει, επικοινώνησε με τον γιατρό σου. Κι αυτό είναι το σωστό πράγμα να γράφεται κάτω από κάθε τέτοιο κείμενο. Όλοι ξέρουμε όμως ότι είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Επικοινωνούσα το άγχος μου σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από κάποιον ειδικό. Αν έβλεπα ότι ζούσα, μπορεί να σκεφτόμουν να πάω και στον γιατρό.
Και όταν κάνεις το βήμα να πας, θες απλά να επιβεβαιώσεις τη διάγνωση που έχεις κάνει για τον εαυτό σου. Ο γιατρός σε ρωτάει γιατί πήγες αλλά εσύ δεν απαντάς με συμπτώματα. Απαντάς με ασθένεια. Δεν λες «πονάει το κεφάλι μου». Λες «έχω λοιμώδη μονοπυρήνωση, πες μου πόσο μου μένει ακόμα να ζήσω. Θέλω απλά έναν αριθμό». Η βολική αλήθεια βέβαια είναι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων όλα θα είναι καλά. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι μάλλον χρειάζεσαι άλλη ειδικότητα.
Η ηρεμία της άγνοιας
Σε κάποια φάση σταμάτησα να το κάνω. Δεν θυμάμαι πώς και γιατί. Δεν είναι πάντως ότι ξύπνησα και είπα τέλος. Ούτως ή άλλως, συνήθως αυτές οι αποφάσεις δεν έρχονται απότομα. Βγαίνουν οργανικά, από μέσα σου. Απλά σταματάς να έχεις ανάγκη να κάνεις κάτι που έχεις καταλάβει από καιρό ότι σε βλάπτει. Κάπως το βαριέσαι. Διότι, ας το παραδεχτούμε, η ενασχόληση με την υγεία είναι καλό να συμβαίνει αλλά είναι πολύ, πάρα πολύ βαρετή.
Ακολουθήστε τον Νίκο Σταματίνη στο Instagram.
Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.
Περισσότερα από το VICE
Η Μαρία Διηγείται τη Φρικτή Εμπειρία της Παράνομης Άμβλωσης στην Πολωνία
Φωτογραφίες Δείχνουν Ναρκωτικά Αξίας Μισού Δισεκατομμυρίου να Γίνονται Καπνός
