Πριν από λίγες μέρες, έπεσε στην αντίληψή μου ένα βίντεο από μία 90s κατάληψη, η οποία, είχε λάβει χώρα στο 5ο Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου. Μπορεί να μην ανταγωνίζεται σε τρέλα και καφρίλα άλλα, παρόμοια σκηνικά της εποχής που έχουν καταγραφεί και δημοσιοποιηθεί στο Διαδίκτυο, όμως σε αυτό βρήκα έναν χαρακτήρα που μου έκανε τεράστια εντύπωση. Ο λόγος για τον 12χρονο Δημήτρη Παππά, που άδραξε την ευκαιρία και έκανε δηλώσεις στις κάμερες των ειδήσεων σχετικά με τον προϋπολογισμό της χώρας – ο οποίος του είχε φανεί απαράδεκτος για τα δεδομένα της εποχής. Ο τρόπος που τοποθετήθηκε και το σοβαρό του ύφος με κέρδισαν και γι’ αυτό αποφάσισα να τον αναζητήσω μέσω ενός άρθρου που ανέβηκε πριν από λίγες ημέρες στο VICE. Τα νέα ταξίδεψαν μέχρι το Norwich της Αγγλίας, όπου κατοικεί ο -πλέον 35χρονος- φίλος μου, ο οποίος, οπλισμένος με την κατάλληλη αίσθηση του χιούμορ, αποφάσισε να έρθει σε επαφή μαζί μας. Αυτή κατέληξε σε μια ωραία κουβέντα που μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω.
VICE: Τι ηλικία έχεις στο βίντεο;
Δημήτρης Παππάς: Γεννημένος τον Νοέμβριο του 1982 και λαμβάνοντας υπόψιν πως, συνήθως, οι καταλήψεις προ-Αρσένη ξεκινούσαν και τελείωναν τον ίδιο μήνα, πρέπει να είχα γίνει μόλις 12 ετών.
Videos by VICE
Ποια ήταν τα αιτήματά σας;
Τα αιτήματα που υπήρχαν με σκοπό να συμπληρώνουν το «φύλλο αγώνα», ήταν πάντα πάνω-κάτω τα ίδια. Θυμάμαι καλά, όμως, ότι είχαμε ένα πολύ σοβαρό αίτημα: Να φτιαχτεί το σχολείο ή να μετακομίσουμε σε άλλο κτίριο που δεν θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια των μαθητών. Το κτίριο εκείνο δεν ανήκε καν στον οργανισμό σχολικών κτιρίων, ενοικιαζόταν από το κράτος και δεν φτιάχτηκε με τέτοιο σκοπό.
Πώς έληξε η όλη ιστορία;
Όπως πάντα, λάβαμε τις υποσχέσεις μας και μετά από 10-12 μέρες τα λουκέτα άνοιξαν. Έμαθα, ευτυχώς για τα νέα παιδιά, πως το 5ο Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου εδώ και κάποια χρόνια στεγάζεται σε άλλο -κατάλληλο- κτίριο με επαρκείς υποδομές.
Άλλες εποχές, πιο αθώες σε θέματα κανόνων. Η ιδιωτική τηλεόραση ήταν μόλις στον τέταρτο χρόνο λειτουργίας της.
Αλήθεια, πώς σου ήρθε να μιλήσεις για τον προϋπολογισμό;
Θυμάμαι πως είχα μια συζήτηση με την αδερφή μου -τρία χρόνια μεγαλύτερη- την προηγούμενη μέρα και μου ανέφερε ότι στον προϋπολογισμό προβλέπονται τρεις φορές περισσότερα λεφτά για τον στρατό, απ’ ό,τι για την Παιδεία. Το φίλτραρα στο μυαλό μου, ήρθε την επόμενη μέρα κι η τηλεόραση -μεγάλο πράγμα για την εποχή- και έβγαλα επί τόπου αυτά τα φοβερά ποσοστά με τις κατάλληλες ατάκες. Ευχαριστώ, Κάτια.
Πώς βίωσες τη δεκαετία του ’90 και το κίνημα των μαθητικών καταλήψεων;
Η δεκαετία του ’90 στο μυαλό μου, λόγω ηλικίας και λόγω του ότι δεν ήμασταν η κοινωνία της πληροφορίας που είμαστε σήμερα, πάντα θα είναι για μένα κάτι πολύ αθώο και όμορφο. Η μόνη μας πληροφόρηση ήταν η τηλεόραση, οι εφημερίδες και το ραδιόφωνο – τουλάχιστον μέχρι το 1996-97. Ζούσαμε στο συννεφάκι μας; Ίσως. Με το κίνημα των μαθητικών καταλήψεων, όταν αυτές έγιναν για σοβαρούς λόγους, δηλαδή το 1999-2000, δεν συμμετείχα. Δεν συμφωνούσα ότι οι δέσμες δεν χρειάζονταν σοβαρές αλλαγές ως σύστημα. Επίσης, δυστυχώς, παιδιά εκτός της δευτεροβάθμιας καπέλωσαν τις διαμαρτυρίες για να εκμεταλλευτούν πολιτικά κόμματα την αναταραχή.
Γεια σου μαμά, γεια σου μπαμπά. Είμαι στο VICE.
Ποιος σε χαϊδεύει στο 1:00 του βίντεο;
Αν δεν με ρωτούσες, ειλικρινά, δεν θα το είχα προσέξει. Το παιδί δεν θυμάμαι να το ξέρω. Πάνω στον ενθουσιασμό μας που ήρθε η τηλεόραση στο σχολείο, αγκαλιαζόμασταν και κάναμε τρέλες, οπότε έχεις την εικόνα της κατάστασης.
Βαριόσουν να κάνεις μάθημα ή το πίστευες;
Μέχρι κάπου στα μέσα του γυμνασίου -μετά απογοητεύτηκα ή βαρέθηκα- ήμουν πρώτος μαθητής. Το πίστευα φουλ, αλλά δεν με χάλαγε να γυρίσω σπίτι μια ώρα νωρίτερα να παίξω Carrier Command στο PC.
Έχεις διατηρήσει επαφές με κανέναν άλλο που φαίνεται στο βίντεο;
Θυμάμαι καθαρά τα ονόματα από δύο παιδιά που φαίνονται. Δυστυχώς, όμως, δεν έχω κρατήσει επαφή. Τους θυμάμαι όπως ακριβώς τους είδα στο βίντεο μετά από τόσα χρόνια. Συγκινητικό. Στέλιο και Χρήστο, εύχομαι να είστε καλά όπου κι αν βρίσκεστε.
[VICE Video] Η Καθημερινή Οδύσσεια των Μαθητών του Καλάμου
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Πώς σε προσέγγισε ο δημοσιογράφος;
Πολύ επαγγελματικά, όπως ακριβώς ρωτούσε τις αγανακτισμένες μαμάδες (γέλια). Κατέβασε το μικρόφωνο, με ρώτησε τι ψήφισα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Πιστεύεις σήμερα πως ήταν λίγο λάθος να σε βγάλουν στην τηλεόραση εφόσον ήσουν πολύ μικρός σε ηλικία;
Άλλες εποχές, πιο αθώες σε θέματα κανόνων. Η ιδιωτική τηλεόραση ήταν μόλις στον τέταρτο χρόνο λειτουργίας της, Ιnternet δεν υπήρχε ακόμα εμπορικά. Νομίζω ότι και σήμερα θα έπρεπε να δίνεται μικρόφωνο σε νέα παιδιά. Δεν γίνεται να μη ζητάμε την άποψή τους. Μιλώντας για ρεπορτάζ, αυτή η αθωότητα λείπει πολύ. Καταλαβαίνω βέβαια τους κινδύνους που πιθανόν ενέχει κάτι τέτοιο, αλλά και ο αποκλεισμός δεν είναι λύση.
Η πολιτική στην Ελλάδα είναι αυτή που ώθησε εμένα και πολλούς άλλους μακριά απ’ τη χώρα.
Ήταν οι γονείς σου μπροστά;
Το σχολείο ήταν κοντά στο σπίτι, κάθε μέρα πηγαίναμε δυο-τρία παιδιά παρέα μόνοι μας, οπότε δεν υπήρχε λόγος να βρίσκονται εκεί. Οι κυρίες που είχαν έρθει ίσως να ήταν εκεί και λίγο για τις κάμερες, για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Η τηλεόραση ήταν μεγάλο πράγμα, οπότε έτρεξα στο σπίτι να τους το πω. Θυμάμαι πως το έλεγα και σε συμμαθητές μου που ήταν στον δρόμο, γυρίζοντας στα σπίτια τους. Αυτά δεν ήταν να τα κρατάς για σένα, ζούσες το celebrity status σου. Η μητέρα μου είχε γελάσει, προφανώς επειδή ήξερε τι να περιμένει όταν θα τα άκουγε. Γεια σου μαμά, γεια σου μπαμπά. Είμαι στο VICE.
Πώς ένιωσες που ανέβηκε το βίντεο στο YouTube ;
Έμαθα για το βίντεο δυο-τρεις μέρες αφού είχε ανεβεί, μέσω μιας διαδικτυακής ευχής φίλου και συμμαθητή για τα γενέθλιά μου. Ανέλπιστο δώρο. Το μόνο που οι περισσότεροι έχουμε από την εποχή είναι φωτογραφίες. Το να βλέπεις σε βίντεο από το πουθενά πράγματα που έχεις μόνο στη μνήμη σου, είναι φοβερό. Αυτό που μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε, είναι κάποια τοξικά σχόλια που διάβασα, τα οποία δεν φαίνεται να λαμβάνουν υπόψιν τους, πως ακούνε την άποψη ενός μικρού παιδιού και μάλιστα 23 χρόνια πριν. Ρε παλικάρια, χαίρεστε με τίποτα στη ζωή σας;
Πιστεύεις πως έχουμε δίκιο που πιστεύουμε ότι το έχεις για πολιτική καριέρα;
Είμαι αρκετά ξεροκέφαλος για να γίνω πολιτικός, ακόμα και αν κατέβαινα για πλανητάρχης το 2020 (γέλια). Μισώ το παρασκήνιο και το να ικανοποιώ τους πάντες. Μετρημένες θα ήταν οι μέρες μου.
Είναι αστείο πως ασχολούμαι σήμερα με accounting, στατιστικά και οικονομικά.
Θα έμπαινες σε εγχώριο επίπεδο στο «τριπάκι» της πολιτικής;
Η πολιτική στην Ελλάδα είναι αυτή που ώθησε εμένα και πολλούς άλλους μακριά απ’ τη χώρα. Πιστεύω πως στην Ελλάδα υπάρχει ένα κατεστημένο, το οποίο πνίγει κάθε τι νέο που δεν ανήκει σε συγκεκριμένους φορείς-συντεχνίες. Το να έλεγα ας πούμε ότι θα έμπαινα στο «τριπάκι» της πολιτικής, θα σήμαινε δύο πράγματα: Είτε πως συμβιβάστηκα με αυτό που είναι σάπιο, είτε πως το σάπιο δεν υπάρχει. Tο πρώτο δεν θα το κάνω ποτέ, το δεύτερο, μάλλον, δεν θα ζήσω να το δω εκτός και αν η ιατρική επιστήμη προοδεύσει τόσο πολύ που θα πιάσουμε τα 200 ως προσδόκιμο ζωής.
Με τι ασχολείσαι αυτήν την εποχή;
Εδώ και δυόμιση χρόνια είμαι μόνιμος κάτοικος στο Norwich του Ηνωμένου Βασιλείου. Έχω αποφοιτήσει ως Μηχανικός Γεωτεχνολογίας και Περιβάλλοντος στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας. Έκανα το MSc μου ως μηχανολόγος μηχανικός ενέργειας και έλαβα τριετή υποτροφία από το πανεπιστήμιο του East Anglia μέσω του Tilos Horizon 2020 της Ε.Ε. για να εκπονήσω το διδακτορικό μου στο Business School. Κύριο ερευνητικό μου πεδίο είναι η ενέργεια και εκπομπές ρύπων στην βιομηχανία της Ινδίας και αναπτυσσόμενων χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας. Παράλληλα, έχω καθήκοντα Associate Tutor στους προπτυχιακούς φοιτητές στα μαθήματα Business and Climate Change, Introduction to Business, Introduction to Quantitative Methods ενώ είμαι μέλος του Tyndall Centre for Climate Change Research και απασχολούμαι στο Tilos Horizon 2020 όποτε ο χρόνος το επιτρέπει. Είμαι τυχερός που ανήκω σε μια εξαιρετική ομάδα ανθρώπων και επιστημόνων, οι οποίοι, μου δίνουν την ευκαιρία να εξελιχθώ. Ναι, είναι αστείο πως ασχολούμαι σήμερα με accounting, στατιστικά και οικονομικά.
Σε ευχαριστώ πολύ Δημήτρη.
Κι εγώ, για τη συνέντευξη και γι’ αυτό το ταξίδι στο χρόνο.
Περισσότερα από το VICE
To Ξύλο στο Δημοτικό Συμβούλιο της Μάνδρας Εξηγεί την Τραγωδία
Πώς Είναι να Ζεις τα Δεκεμβριανά, τον Εμφύλιο, την ΕΣΣΔ και τη Μεταπολίτευση
Πέντε Καλοί Λόγοι για να Απολύσεις τον Ψυχοθεραπευτή σου
