Έχοντας κοιμηθεί ελάχιστα και σε άθλια κατάσταση, τράβηξα τον δρόμο μου για το τιμημένο Γαλάτσι. Εκεί θα συναντούσα την Φένια. Φίλη, συνδημιουργός του Fabrica Athens και συνάδελφος (ηθοποιός), η οποία τον περάσμενο Μάρτιο σκηνοθέτησε και ανέβασε στο Θέατρο Αλκμήνη την θεατρική εκδοχή του Pulp Fiction (σε μτφ. Μπαμπς Λουκόπουλου). Μάλιστα είχα την τιμή να συμμέτασχω σε αυτό της το πολύ επιτυχημένο εγχείρημα. Γεγονός που μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω νέους και δημιουργικούς ανθρώπους, τους οποίους, η κρίση, μάλλον πείσμωσε παρά πτόησε. Στην πρώτη αυτή σκηνοθετική της απόπειρα, οι παιδικοί της φίλοι από το Γαλάτσι, ήταν εκεί για να την στηρίξουν – με όποιο τρόπο μπορούσαν. Άλλοι επιμελήθηκαν την μουσική, άλλοι τα βίντεο -και όλο το τεχνικό κομμάτι-, άλλοι τα κοστούμια… Και αυτοί είναι μόνο μερικοί απ’ τους τρόπους με τους οποίους συνείσφεραν. Δεν είχα ξανασυναντήσει κάτι παρόμοιο και δη τόσο οργανωμένο. Οπότε ένιωσα την ανάγκη να προσπαθήσω να καταγράψω αυτή τους την σχέση.
Ντενίζ και Φένια.
Videos by VICE
Μέχρι και σήμερα δεν ήξερα ούτε πώς είχαν γνωριστεί όλα αυτά τα άτομα μεταξύ τους, ούτε τι ακριβώς κάνει ο καθένας. Ήξερα όμως (και μου το επιβεβαίωσαν και οι ίδιοι) ότι τους ένωνε-ει μια κοινή αισθητική και, πάνω απ’ ΄όλα, η αγάπη τους για την μουσική.
Βρίσκομαι λοιπόν αρχικά με την Φένια, πίνουμε έναν καφέ στα γρήγορα για ν’ ανοίξει το μάτι και ξεκινάμε για το HVNT. Την πρώτη μας στάση. To brand του HVNT ανήκει στον Κωστή (ο οποίος επίσης μας βοήθησε στην παράσταση) και, όπως ήταν αναμενόμενο, τιμάται από όλους ανεξαιρέτως (όπως μαρτυρούν και οι φωτογραφίες).
Κωστής.
Το HVNT κλείνει αισίως έναν χρόνο ζωής και έξω απ’ το μαγαζί του Κωστή υπάρχει πάντα κόσμος και κυρίως φίλοι, μιας και ένα πέρασμα από ‘κεί σχεδόν επιβάλλεται. Στο δε πρόσφατο lookbook του HVNT δεσπόζει η μορφή του Παναγιώτη (personal trainer). Συζητώντας μαζί τους, μου τόνισαν πως το γεγονός ότι στηρίζει τόσο πολύ ο ένας τον άλλον δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι γνωρίζονται από πιτσιρίκια και πλέον έχουν αναπτύξει εξαιρετικά στενούς δεσμούς αλλά και με το ότι, στ’ αλήθεια, αλληλοθαυμάζονται. Οι κινήσεις τους έχουν νεύρο, ωστόσο είναι τύποι χαλαροί. Αποπνέουν αυτοπεποίθηση και μια σιγουριά.
Παναγιώτης, photo by: Γιώργος Τσαπέκης.
Ο Κωστής μαζί με τον Στέλιο και τον Μάριο (βλ. Manito & Jones, βλ. Επίλεκτοι) αλλά και τον Γιάννη (βλ. God’s Barber) διοργανώνουν τα δικά τους πάρτυ (ως LMTD team). O Κωστής αναλαμβάνει τα διαδικαστικά και οι υπόλοιποι την μουσική (βλ. trap/bass). H τελευταία τους εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στο Big Tatoo Party Vol. 4 του Sake Tattoo Crew στον Βοτανικό Live Stage και η επόμενη αναμένεται στις 18 Ιουλίου στο Pool Massacre Party, στο Ocean. Στις φωτογραφίες και τα βίντεο αυτών, ο Χρήστος.
LMTD team.
Επόμενη στάση το μπαρμπέρικο του Γιάννη και του Κώστα, God’s Barber, με το επιβλητικό λογότυπο διά χειρός Speg στην τζαμαρία να σε βάζει κατευθείαν σ’ ένα άλλο κλίμα. Η δε διακόσμηση σε παραπέμπει σε εποχές αλλοτινές. Μερακλίδικες. Τότε που όλα είχαν να πουν μια ιστορία. Το God’s Barber, το οποίο κλείνει επίσης έναν χρόνο ζωής, δεν είναι ένα απλό μπαρμπέρικο. Εκτός από σημείο συνάντησης, αποτελεί ναό αισθητικής. Μιας ιδιαίτερης αισθητικής που δεν συνηθίζεις να συναντάς στην Αθήνα.
Γιάννης και Κώστας.
Πηγαινοέρχονταν συνεχώς, ήταν άνετοι με τον φακό και όποτε αναφέρονταν στην “ομάδα” τους τα μάτια τους έλαμπαν.
Στην συνέχεια, περάσαμε από το κατάστημα οπτικών που διατηρούν οι γονείς της Φένιας και της Ντενίζ. Η Ντενίζ, η οποία έχει κάνει σχετικές σπουδές, εργάζεται εκεί συνεχίζοντας την παράδοση. Περιττό να προσθέσω ότι όλοι (απ’ την παρέα) επιλέγουν το συγκεκριμένο κατάστημα, όταν πρόκειται ν’ αγοράσουν γυαλιά. Συνειδητοποιώ ότι έχω να κάνω μ’ έναν μεγάλο, όμορφο κύκλο.
Ντενίζ.
Τελειώνοντας κι από ‘κεί, ευχαρίστησα κι αποχαιρέτησα τα παιδιά κι άρχισα να απομακρύνομαι με ένα ελαφρύ μειδίαμα. Οι καιροί είναι εξαιρετικά δύσκολοι και το να συναντάς νέους ανθρώπους με τόσο θετική ενέργεια, όρεξη για δημιουργία και αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, σου δίνει -αν μη τι άλλο- ελπίδα. Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι απ’ τις πλέον “δεμένες” παρέες που έχω γνωρίσει (οι ίδιοι βέβαια αυτοαποκαλούνται “ομάδα” – κάτι που ενδεχομένως τα λέει όλα). Αυτό που -ουσιαστικά- αντιπροσωπεύουν, για ‘μένα, είναι το αληθινό. Την αληθινή αγάπη για την μουσική, την ουσία της φιλίας, την θεωρία ότι όλα είναι στο χέρι σου, που όμως εκείνοι τόλμησαν και έκαναν πράξη. Έχοντας καταφέρει να παρέχουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους ότι, ενδεχομένως να ένιωθαν ότι τους στερεί αυτή η πόλη. Είτε αυτό είναι ευκαιρίες, είτε είναι χώροι, είτε είναι πάρτυ, είτε είναι αισιοδοξία.
