Μια μορφή βρίσκεται πίσω σου και σε κυνηγάει. Τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς, όμως εκείνη καταφθάνει όλο και πιο κοντά. Παλεύεις να ξεφύγεις και ξαφνικά πέφτεις σε έναν γκρεμό, με πυκνό, αχανές σκοτάδι. Σε εκείνο το σημείο ξυπνάς ιδρωμένη και συνειδητοποιείς ότι ήταν απλά ένας εφιάλτης.
Τα όνειρα είναι ο καθρέφτης των βιωμάτων και των συναισθημάτων μας. Εκεί ανταμώνουμε με όσους μας λείπουν, μέσα τους ταρασσόμαστε αφού παίρνουν όψη οι πιο σκοτεινές σκέψεις που μας στοχειώνουν, ζούμε ξανά τις καταστάσεις που μας έκαναν να λυγίσουμε και όσες μας προκάλεσαν φόβο ή άγχος. Τα τραύματά μας παίζουν σαν ταινία στο κεφάλι μας και έρχονται τα βράδια και χτυπούν εντονότερα, όσο κι αν προσπαθούμε να τα αποφύγουμε. Μας υπενθυμίζουν, με ενίοτε βίαιο τρόπο, ότι θα βρίσκονται εκεί τις στιγμές που θα νιώθουμε ευάλωτοι ή αδύναμοι. Οι ψυχικές σχισμές είναι βαθιές και τα όρια του υποσυνείδητου, δυσδιάκριτα.
Videos by VICE
Είναι ένα σημείο όπου δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, αφού το μυαλό δεν μπορεί να οριοθετηθεί. Πολλοί άνθρωποι κουβαλάνε τις άσχημες εμπειρίες τους και τις επαναφέρουν με τη μορφή ενός επίμονου εφιάλτη ή ενός ονείρου τόσο αληθινού, που λίγο διαφέρει από την πραγματικότητα. Μια από αυτούς είναι η Βάσια Γ., η οποία, από πολύ μικρή ηλικία σηκώνει το φορτίο των βιωμάτων της και την ακολουθά στη ζωή και στα όνειρά της. Η ίδια μίλησε σε VICE για τα περιστατικά που την στιγμάτισαν και για τα ψυχικά τραύματά της, τα οποία ενσαρκώνονται μέσα από τους εφιάλτες της.
«Ξύπνησα στο νοσοκομείο με μώλωπες»
Έχω πολλές εμπειρίες που έχουν διαμορφώσει τον άνθρωπο που βλέπεις μπροστά σου. Εμπειρίες τραυματικές και ξέγνοιαστες, χαρούμενες και δύσκολες. Είμαι φύσει αισιόδοξο άτομο, οπότε προσπαθώ κάπως να μπαλαντζάρω σκέψεις και συναισθήματα ώστε να μην με τραβήξουν στον πάτο και να υπάρχει μια ισορροπία. Είμαι μόλις 31 χρονών, ωστόσο τα βιώματά μου, με κάνουν να αισθάνομαι πολύ μεγαλύτερη.
Η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή όταν ήμουν 16, από τροχαίο δυστύχημα. Ήμουν κι εγώ στο αυτοκίνητο αλλά επέζησα γιατί καθόμουν στο πίσω κάθισμα. Θυμάμαι τη στιγμή που ένα αυτοκίνητο παραβίασε STOP και ήρθε με πολύ μεγάλη ταχύτητα και χτύπησε το αμάξι μας από την πλευρά του οδηγού. Μετά τα πάντα έσβησαν. Ξύπνησα στο νοσοκομείο με μώλωπες σε όλο μου το σώμα και έναν ορό στο χέρι, με τον πατέρα μου να βρίσκεται δίπλα μου. Δεν μπορούσε να με κοιτάξει στα μάτια. Με αγκάλιασε και ψιθύρισε ότι η μαμά μου είχε πετάξει ψηλά μαζί με τα χελιδόνια. Αυτήν τη φράση δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Με έπιασαν τα κλάματα. Έκλαιγα με λυγμούς, δεν μπορούσα να ανασάνω και τα μάτια μου είχαν γίνει κατακόκκινα.
Η αδερφή μου ήταν τότε 10 ετών. Ξαφνικά έγινα η δική της μητέρα, για να μην την αφήσω να αισθανθεί την απώλεια όπως εγώ. Ξεκίνησα να μαγειρεύω, να την ετοιμάζω για το σχολείο και είχα αναλάβει όλες τις υποχρεώσεις που έχει μια μητέρα. Αυτή η κατάσταση με έβαλε σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο και με επηρέασε σε όλα τα επίπεδα. Ξεκίνησα να συμπεριφέρομαι και να λειτουργώ πιο ώριμα, δεν έζησα την παιδική μου ηλικία, δεν έζησα την ανεμελιά αυτών των χρόνων που δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω. Είχα στον νου μου την αδερφή μου, δεν μπόρεσα καν να βιώσω το πένθος όπως ένιωθα, για να είναι πιο ήπιο για εκείνη. Το κατάφερα ως έναν βαθμό, θυσιάζοντας και καταπιέζοντας τον εαυτό μου όσο δεν πάει. Έκλαιγα μόνο σε στιγμές που ήμουν μόνη, όταν έλειπαν όλοι από το σπίτι.
Προφανώς δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να πάρω δίπλωμα οδήγησης και μετακινούμαι παντού με τα μέσα μεταφοράς. Φοβάμαι τα αυτοκίνητα, την ταχύτητα, τους δρόμους. Φοβάμαι μην πάθω κι εγώ τροχαίο. Κάθε φορά που χρειάζεται να μπω σε αμάξι και είμαι στη θέση του συνοδηγού, νιώθω ότι πνίγομαι. Κλείνω τα μάτια και παίρνω βαθιές διαφραγματικές ανάσες για να καταφέρω κάπως να το διαχειριστώ. Για πολλά χρόνια έχω μεγάλες και έντονες κρίσεις πανικού. Στην αρχή δεν ήξερα τι είναι αυτό. Όταν με πιάνει, δεν μπορώ να αναπνεύσω, το κεφάλι μου είναι μουδιασμένο και νιώθω ότι θα πεθάνω. Αυτό, όσες φορές και να το ζήσεις, δεν είναι κάτι που συνηθίζεται.
«Άρχισε να με αγγίζει χωρίς να το θέλω»
Έναν χρόνο αργότερα, στα 17 μου, ξεκίνησα να βγαίνω με έναν 28χρονο. Πάντοτε θεωρούσα τα αγόρια της ηλικίας μου ανώριμα, δεν μπορούσα να συνεννοηθώ μαζί τους, γιατί ήμουν και σε μια τελείως διαφορετική φάση. Ένα βράδυ που είχαμε βγει, με πήγε στο Γαλάτσι για να δούμε την πόλη από ψηλά. Είχε πάρει μαζί του κρασί και καθόμασταν στο αμάξι και συζητούσαμε. Σε κάποια φάση, ξεκίνησε να με φιλάει και είχε αποφασίσει να το πάμε ένα βήμα παραπέρα. Σήκωσε τη φούστα μου και άρχισε να με αγγίζει, χωρίς να το θέλω. Αφού του είπα να σταματήσει δύο φορές κι εκείνος συνέχιζε και γινόταν όλο και πιο βίαιος, την τρίτη τον έσπρωξα με όση δύναμη είχα και του είπα «φτάνει».
Εκείνος νευρίασε, πέταξε με μένος το γυάλινο μπουκάλι με το κρασί έξω από το αυτοκίνητο, μου έριξε δύο δυνατά χαστούκια και με πήγε σπίτι μου, χωρίς να πει κουβέντα. Σε όλη τη διαδρομή με είχε πιάσει ταχυπαλμία από τον φόβο, αλλά δεν μίλησα γιατί είχα «παγώσει». Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι, με έβρισε και έκτοτε δεν τον ξαναείδα. Δεν τόλμησα να πω σε κανέναν το περιστατικό διότι ντρεπόμουν και ένιωθα πως είχα κι εγώ μερίδιο ευθύνης. Πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να κάνω σχέση και να εμπιστευτώ κάποιο αγόρι ολοκληρωτικά. Σίγουρα σε μία τέτοια ηλικία, ένα σκηνικό σαν αυτό είναι τραυματικό, είναι μια κακοποιητική συμπεριφορά.
«Οι εφιάλτες μου προέρχονται από τα τραύματά μου»
Το θέμα είναι ότι, ενώ στην καθημερινότητά μου αποφεύγω να τα σκέφτομαι, αυτά έρχονται πολύ συχνά και στοιχειώνουν τον ύπνο μου. Είναι μετατραυματικό στρες. Κι αυτό δεν συμβαίνει τώρα, συμβαίνει από μικρή ηλικία. Όσο και να νύσταζα, πάντα αργούσα να κοιμηθώ. Από ένα σημείο και μετά, άρχισα να παίρνω συμπληρώματα για τον ύπνο, για να καταφέρω έστω να συμπληρώσω ένα εξάωρο. Κοιμάμαι και ξυπνάω καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας, γιατί νιώθω ότι πνίγομαι. Όταν με παίρνει ο ύπνος, σχεδόν πάντα βλέπω όνειρα.
Θα σου πω μερικά που θυμάμαι. Έχω δει πως είμαι σε ένα καταπράσινο λιβάδι, μέσα σε ένα τζιπ και οδηγώ. Το κοντέρ αγγίζει τα 200 και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Ξαφνικά, εμφανίζεται μπροστά μου ένας γκρεμός. Όσο και να πατάω φρένο, το αμάξι συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του με την ίδια ταχύτητα. Πέφτω στο χάος, χάνομαι στο σκοτάδι.
Επίσης, έχει τύχει να βλέπω ότι είμαι μέσα σε ένα τρένο. Ξαφνικά έρχεται από τα αριστερά μια σκιά και το χτυπάει με τόση δύναμη που εκσφεντονίζεται στον αέρα και κάνει τούμπες. Εκεί συνήθως είναι που ξυπνάω και η ανάσα μου είναι σχεδόν κομμένη. Αυτά είναι δύο από τα όνειρα που βλέπω με παραλλαγές, σε μεγάλη συχνότητα. Πολλές φορές βλέπω ότι κολυμπάω σε μια θάλασσα και από πίσω με πλησιάζει ένας θαλάσσιος σίφουνας, έτοιμος να με καταπιεί στα έγκατα του βυθού. Κολυμπάω και βάζω όλη μου τη δύναμη, αλλά δεν μπορώ να πάω μπροστά ούτε εκατοστό. Όσο κοιτάζω πίσω, έρχεται προς το μέρος μου κι εγώ είμαι ανήμπορη να αντιδράσω.
Τη μητέρα μου τη βλέπω συνέχεια στα όνειρά μου. Συνήθως βλέπω τη μορφή της όταν ήταν σε μικρή ηλικία, όπως την έχω δει να απεικονίζεται σε παλιές φωτογραφίες. Τις περισσότερες φορές είμαι κι εγώ στο κάδρο. Την αγκαλιάζω με όλη μου τη δύναμη και τη σφίγγω τόσο πολύ, γιατί μου έχει λείψει. Εκεί που την αγκαλιάζω, γίνεται σκόνη και χάνεται, δεν μπορώ πια να την αγγίξω, ούτε να τη δω. Τη φωνάζω ξανά και ξανά, αλλά δεν είναι παρούσα πια. Τότε ξυπνάω απότομα και αντιλαμβάνομαι για μία ακόμα φορά ότι αυτό δεν είναι αληθινό. Άλλες φορές, βλέπω ότι πηγαίνουμε όλοι μαζί εκδρομή -εγώ, η αδερφή μου, ο μπαμπάς και η μητέρα μου- στο εξοχικό μας. Ξαφνικά το σύμπαν σκοτεινιάζει. Κοιτάζω δίπλα μου, αλλά έχω μείνει μόνη μου. Όλη μου η οικογένεια έχει εξαφανιστεί. Πάω να ανοίξω τις πόρτες, αλλά είναι κλειδωμένες. Ουρλιάζω μέχρι να με ακούσει κάποιος και να με ελευθερώσει, όμως γύρω μου δεν είναι κανείς.
Έχω δει να είμαι καθισμένη σε μια καρέκλα και να με πλησιάζει μια φιγούρα που δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν είναι αντρική ή γυναικεία. Προσπαθώ να φύγω όσο έρχεται πιο κοντά, αλλά δεν μπορώ. Και όταν φτάνει σε απόσταση αναπνοής, με τσιμπάει με κάτι τεράστιες βελόνες. Αυτό είναι πολύ έντονο, είναι σαν να αισθάνομαι τον πόνο που βιώνω στον εφιάλτη μου. Μια φορά είχα δει τον εαυτό μου μέσα σε μια κενή αίθουσα. Μια βαριά φωνή με ανάγκαζε να κάνω ό,τι μου έλεγε. Από ένα σημείο και μετά είχα κουραστεί, σωριάστηκα στο έδαφος και ζήτησα βοήθεια. Αυτή η φωνή ένιωθα ότι ήταν πολύ κοντά μου και έβγαζε έναν ήχο τόσο οξύ, που μου τρυπούσε τα τύμπανα. Τότε είχα ξυπνήσει ιδρωμένη και έπρεπε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι αλήθεια.
Γενικά βλέπω πολλά όνειρα τα οποία δεν βγάζουν κανένα νόημα και δεν μπορώ να τα περιγράψω. Είναι πολύ περίεργα και κουλά. Όμως, είναι εξίσου δυνατά και αληθοφανή. Κάθε φορά που πέφτω για ύπνο, έχω μια ανησυχία, γιατί ο φόβος δεν είναι κάτι που συνηθίζεται. Εδώ και χρόνια κάνω ψυχοθεραπεία, για να καταφέρω να ελέγξω το στρες, να βρω την πηγή των αρνητικών συναισθημάτων και να καταφέρω να αποδεχτώ και να ξεπεράσω τις καταστάσεις που μετουσιώνονται σε εφιάλτες. Προσπαθώ να αφουγκράζομαι τον εαυτό μου, να μην συσσωρεύω μέσα μου αυτά που με καίνε, να βγαίνω λίγο στην επιφάνεια των προβλημάτων και να παίρνω βαθιές ανάσες. Μπορώ να πω ότι τα άσχημα όνειρα έχουν μειωθεί κάπως, όμως εξακολουθούν να υπάρχουν και να επανέρχονται. Εξακολουθούν να είναι μέσα στο μυαλό και το υποσυνείδητό μου. Έχω μιλήσει με φίλους μου για αυτό, ξέρω ότι δεν είμαι μόνη μου και πως αυτή είναι μια κατάσταση που συμβαίνει σε αρκετό κόσμο. Αν μπορούσα να δώσω μια μικρή συμβουλή σε όλους όσους βιώνουν τα τραύματά τους στις στιγμές που κοιμούνται, είναι να ζητήσουν την βοήθεια ειδικού ψυχικής υγείας. Αν αγαπάμε τον εαυτό μας, πρέπει να τον φροντίζουμε. Και σιγά–σιγά, θα αγκαλιάσουμε όλα τα τραύματά μας.
Ακολουθήστε την Άντυ στο instagram.
Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.
Περισσότερα από το VICE
Πάρε μια Γεύση από Αυτό το Γαλλικό Αρχοντικό για να Μάθεις τι Έτρωγαν οι Βασιλιάδες
Ο Γιάννης Κοροβέσης Είναι ο Πρώτος Σομελιέ Νερού στην Ελλάδα
Διονύση Ατζαράκη, Γιατί η Μάνα μου Δεν Καταλαβαίνει τα Αστεία σου;
