Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.
Κάποιος έχει τα γενέθλιά του σήμερα, μιας και πάντα κάποιος έχει γενέθλια. Ακούς ήδη τον ήχο να πλησιάζει. «Νααα…»: αυτή είναι η πρώτη χαρούμενη συλλαβή του τραγουδιού των γενεθλίων, που βγαίνει σαν ήχος λάστιχων που στριγκλίζουν από το στόμα κάποιου, προτού καν προλάβει να ρυθμίσει την ένταση. Αυτός ο ήχος μπορεί να διαρκέσει για πάντα: σκαμπανεβάσματα στη φωνή, αναμονή και ξέρεις ήδη ότι τα μάτια πίσω από τον θόρυβο κοιτάζουν παρακλητικά, ενώ οι υπόλοιποι συμπληρώνουν το «…ζήσεις» και αυτός ο ήχος μπορεί να συνεχίζεται αιωνίως.
Σκέψου: έχεις τραγουδήσει ποτέ το «Να ζήσεις» από την αρχή μέχρι το τέλος; Ή μήπως ξεκινάς από το «…ζήσεις», επειδή κάποιος άλλος το πρόλαβε; Τέλος πάντων, αυτήν τη στιγμή, για τέταρτη φορά μέσα σε δέκα μέρες, κάποιος έχει γενέθλια στο γραφείο.
Videos by VICE
Τα γενέθλιά σου, πολύ παλιά
Στα παιδικά σου χρόνια, τα γενέθλια ήταν κάτι καλό. Όταν ήσουν πέντε, ίσως, τα γενέθλιά σου ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής σου: άπειρα δώρα που σε σκέπαζαν από την κορφή ως τα νύχια, ένας σωρός από σκισμένο χαρτί περιτυλίγματος που σου έφτανε ως τα γόνατα, μια ολόκληρη μέρα αφιερωμένη σε εσένα. Τα πάρτι της νιότης σου σε παιδότοπο. Η τούρτα και ο κλόουν ή το πόνι. Στα 11, με έναν περίεργο τρόπο, το ύφος άλλαξε: τα γενέθλια σταμάτησαν να είναι ένας εορτασμός των επιτευγμάτων και της ύπαρξής σου και έγιναν μια αγχωτική κοινωνική τελετή, μια διαρκής ανησυχία για το κατά πόσο θα έρθουν τα δημοφιλή παιδιά στο πάρτι σου ή για το κατά πόσο το πάρτι αυτό θα γίνει η καταδίκη σου και θα καταλήξεις πάλι να παίζεις για μία ώρα με τα γνωστά έξι πιτσιρίκια που κάνεις παρέα σε κάθε διάλειμμα.
Τα γενέθλια της εφηβείας
Τα γενέθλια της εφηβείας σου ξεκινούσαν μήνες προτού φτάσει η μεγάλη μέρα: «σε ικετεύω», παρακαλούσες τη μαμά σου, «σε ικετεύω, θα μου πάρεις ένα iPad για τα γενέθλιά μου;». Και εκείνη δεχόταν: «ναι», έλεγε, «θα σου πάρω το iPad, όμως δεν θα πάρεις άλλα δώρα, ούτε θα πάμε για φαγητό και το δώρο θα το πάρεις την ημέρα των γενεθλίων σου». Τελικά, το ξετύλιξες γεμάτος λαχτάρα στις επτά το πρωί. «Ευχαριστώ», είπες. «Ευχαριστώ, μαμά». Στα 18 σου, την είδες να βάζει τα κλάματα και κατέληξε να σε βγάζει φωτογραφίες, τραβώντας από κάθε γωνιά την ψιλόλιγνη κορμοστασιά σου. «Σαν χθες μου φαίνεται», έλεγε κλαίγοντας, «που σε κρατούσα στα χέρια μου». Στα 21, οι μακρινοί σου θείοι σου έδιναν χαρτονομίσματα των 20 ευρώ μέσα σε φακέλους και σε χτυπούσαν στην πλάτη. «Μεγάλωσες τώρα», έλεγαν εύθυμα, λες και δεν σε είχαν μόλις πετάξει στη σκοτεινή άβυσσο του κόσμου των ενηλίκων. Τώρα, είσαι 26 και τα γενέθλιά σου έπεσαν μια Τρίτη. Δουλεύεις οκτάωρο και έχεις ήδη πάρει χαμπάρι την κάρτα που γυρνάει από όλους τους συναδέλφους σου, για να γράψουν ευχές – τη βλέπεις να αστράφτει, χωμένη ανάμεσα σε γραφεία, ενώ αντηχούν σε όλο τον χώρο οι όχι-και-τόσο διακριτικές συζητήσεις των υπολοίπων.
Σήμερα είναι τα γενέθλια του Τάσου από το λογιστήριο και πρέπει να του τραγουδήσεις το αρχαίο τραγούδι.
Τα γενέθλια στο γραφείο
Έχει κυκλοφορήσει ένα email σε όλο το γραφείο που σας λέει να μαζευτείτε στην κουζίνα. Έχεις έρθει εδώ και είσαι στη γωνία. Η μυρωδιά από παρατημένες κούπες με γαλλικό καφέ κυριαρχεί στον χώρο. Λιμνούλες από βραστό νερό υπάρχουν παντού γύρω σου. Όλοι ξέρουν αυτήν την τελετή τώρα. Ξέρουν ότι δεν είναι ανάγκη να γίνει κουβεντούλα. Ότι όλα θα έχουν τελειώσει σύντομα. Ο Τάσος θα φτάσει όπου να ’ναι, για τα γενέθλιά του.
Η κάρτα
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δημιουργικό αδιέξοδο από αυτό στο οποίο φτάνεις, όταν πρέπει να γράψεις μια γενέθλια ευχή για κάποιον που σχεδόν δεν ξέρεις. Απλοποίησέ την. Μόνο τρεις ευχές επιτρέπονται: Αν ξέρεις καλά τον εορτάζοντα, μπορείς να γράψεις ένα αστειάκι που κάνετε μεταξύ σας ή ένα παρατσούκλι που του έχεις βγάλει. Αυτό έχει πλάκα. Μία άλλη εναλλακτική είναι να ξεκινήσεις ένα γραπτό πείραγμα στον παραλήπτη της κάρτας, σε μια προσπάθεια να θέσεις τα θεμέλια μιας φιλίας στον πραγματικό κόσμο («Wow, δεν το πιστεύω ότι έγινες 90») – μην το κάνεις, είναι μέγα λάθος. Τέλος, πολλές φορές, όταν με το ζόρι μπορείς να φέρεις το πρόσωπο του άλλου στο μυαλό σου, αναγκάζεσαι να γράψεις κάτι χαζό και σε γενικές γραμμές θετικό –«Ό,τι επιθυμείς, φίλε»-, φροντίζοντας όμως να μην το έχει γράψει κανείς πριν από εσένα. Αυτές είναι οι τρεις επιτρεπόμενες ευχές σε μια κάρτα γενεθλίων. Κάθε παρέκκλιση από αυτές είναι ανεπιθύμητη. Δώσε την κάρτα γρήγορα στον επόμενο διαθέσιμο «ευχούλη».
Η τούρτα
Η καλύτερη τούρτα γενεθλίων προέρχεται από ένα επώνυμο ζαχαροπλαστείο και είναι καλύτερη από κάθε άλλη που έχεις δει στο Master Chef. Η έτοιμη, επώνυμη τούρτα, είναι η ιδανική τούρτα, επειδή, όταν κοπεί σε κομμάτια, δείχνει την ξεκάθαρη ιεραρχία: Το κομμάτι με την ωραία γαρνιτούρα προσφέρεται στον εορτάζοντα. Είναι μια θυσία στους θεούς. Το κομμάτι με μια ιδέα γαρνιτούρας που έχει απομείνει, προορίζεται για τον Γενέθλιο Αρχηγό (σε κάθε εορτασμό γενεθλίων στο γραφείο υπάρχει ένας Γενέθλιος Αρχηγός. Πρόκειται για μια έξτρα δουλειά που αναλαμβάνει κάποιο μεσαίο στέλεχος της ανώτερης διοίκησης). Με τις καλύτερες λιχουδιές να έχουν φύγει, τα ενδιάμεσα κομμάτια του θρυμματισμένου κορμού προσφέρονται σε εσένα, τον τιποτένιο. «Αχ, αυτό το μαχαίρι», κάποιος θα πει, παίρνοντας ένα μαχαίρι που δεν κόβει καθόλου από το συρτάρι. «Πρέπει να πάρουμε καινούριο». Κανείς δεν πρόκειται να αγοράσει ποτέ ένα καινούριο μαχαίρι. Κάποτε δούλευα σε ένα γραφείο όπου είχαμε μόνο πλαστικά μαχαιροπίρουνα και τουλάχιστον τρία μαχαίρια είχαν γίνει κομμάτια μέσα στο πτώμα της τούρτας που κόβαμε, σαν λόγχες που τρύπησαν μια αντιλόπη. Κανείς δεν αγόρασε ποτέ μαχαίρι. Δεν υπάρχουν αρκετά πιάτα για όλους, οπότε σου σερβίρουν το ζεστό ακόμη κουφάρι πάνω σε χαρτοπετσέτα. Μάζεψε τα ψίχουλα που περίσσεψαν με τα χέρια.
[VICE Video] Η Γιορτή του Φαλλού
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Τελειώνουμε;
Αυτή η φρικτή παρωδία φτάνει τώρα στο τέλος της. Τραγουδήσατε όλοι μαζί το τραγούδι των γενεθλίων σαν παράφωνη χορωδία, με τις χαμηλές και τις ψηλές νότες να εναλλάσσονται ασυντόνιστα -πότε δυνατά, πότε χαμηλά- δημιουργώντας έναν νοσηρό βόμβο. Ρίξε μια ματιά στους συναδέλφους σου την ώρα που τραγουδούν. Ποιον από όλους αυτούς ξέρεις πραγματικά; Πάνε δυο χρόνια τώρα που δουλεύετε μαζί. Σίγουρα θα έπρεπε να ξέρεις περισσότερα άτομα. Στα γενέθλιά σου, διαβάζεις τη δική σου κάρτα. Υπάρχουν ολόκληρες περιοχές υπογεγραμμένες από ανθρώπους των οποίων τα ονόματα δεν γνωρίζεις καν. Είσαι άραγε τόσο αντιδημοφιλής που αναγκάστηκαν να φέρουν κομπάρσους για να υπογράψουν την κάρτα σου; Οι άνθρωποι που υπογράφουν βγάζουν άραγε τον ίδιο αναστεναγμό μ’ εσένα, όταν υπογράφεις τις δικές τους;
Τα άβολα ποτάκια μετά τη δουλειά
Μερικές φορές, ο εορτάζων καλείται να βγάλει λόγο, πράγμα που δεν κάνει ποτέ, αφού κανείς δεν βγάζει λόγους πλέον. Στέκεται μπροστά από όλους με μάγουλα κατακόκκινα, μπρος στην επώδυνη απόπειρα των υπολοίπων να τραγουδήσουν φωναχτά. «Ευχαριστώ», λέει χαμηλόφωνα. «Εεε, θα πάω για ένα-δυο ποτάκια μετά τη δουλειά» – και εκείνη τη στιγμή ακριβώς αποφασίζεις να πας. Τελικά, είσαι μόνος σου ουσιαστικά, φορώντας τα ρούχα της δουλείας και πίνοντας σιωπηλά μια μπίρα με τους φίλους των συναδέλφων σου. «Πώς γνωρίζεσαι με τον Τάσο;», ρωτάνε δυνατά, προσπαθώντας να γεμίσουν τις άβολες παύσεις της συζήτησης. «Δουλεύουμε μαζί», λες. Είναι αυτοί οι εφήμεροι δεσμοί που μας κρατούν δεμένους μαζί, χωρίς να μπορούμε να αποδράσουμε. Πες τους ότι πρέπει να φύγεις σύντομα, μετά από την επόμενη μπίρα. Ο Τάσος θα καταλάβει. Ξεγλιστράς για το σπίτι.
Δεν σου είχαν πει ποτέ ότι τα γενέθλια θα ήταν έτσι. Σε λιγότερο από δύο μέρες, θα αναγκαστείς να τραγουδήσεις ξανά το τραγούδι των γενεθλίων – και μετά πάλι, δυο μέρες αργότερα. Μια μέρα, θα συμβεί δύο φορές. Και μετά ξανά και ξανά, και ξανά, καθώς πλησιάζουμε όλο και περισσότερο προς τον θάνατο.
Περισσότερα από το VICE
Σας Παρουσιάζουμε τον Άνδρα που Έχει 7.000 Match στο Tinder
Γιατί Χρειαζόμαστε Περισσότερους Λογικούς Ανθρώπους σαν τον Χρήστο Δάντη στην Ελληνική Showbiz;
Πρέπει να Μιλήσουμε για το «My Style Rocks»
