Στην ΣΤ΄ Δημοτικού μού ανατέθηκε να παίξω το «My Heart Will Go On» στο πλαίσιο της χριστουγεννιάτικης γιορτής στο Δημοτικό Σχολείο του Τσέριγουντ. Η εκτέλεση της διάσημης μπαλάντας της Celine Dion θα παιζόταν με πλαστικές φλογέρες των τριών δολαρίων.
Μέχρι σήμερα προσπαθώ να καταλάβω τη λογική πίσω από την επιλογή του τραγουδιού. Τι σχέση είχε το βραβευμένο με Όσκαρ έπος με τη γιορτή μας; Στην καλύτερη περίπτωση, υπάρχει μια χαλαρή σύνδεση με την έννοια της αγάπης. Αν θέλεις να το τραβήξεις, ίσως υπάρχει και κάτι αμυδρό για τον θάνατο από υποθερμία. Μήπως υπάρχει κάποια σχέση, επειδή ο Τιτανικός είχε βγει Χριστούγεννα; Αλλά σε γενικές γραμμές, το «My Heart Will Go On» δεν είναι τραγούδι για τις γιορτές. Ούτε καν.
Στα 11 μου είχα θυμώσει παράλογα πολύ που έπρεπε να παίξω το κορυφαίο hit του Billboard το 1998. Η εφηβεία με είχε πιάσει νωρίς, που σημαίνει πως περνούσα την ώρα μου είτε με αυνανισμό, είτε με δοκιμές eyeliner. Όταν δεν έκανα αυτά τα πράγματα, αναζητούσα άλλους τρόπους για να εκφράσω τα συναισθήματα που είχα, θέλοντας απεγνωσμένα ευκαιρίες να οργιστώ με το σύστημα.
Videos by VICE
Ένας από αυτούς τους τρόπους έκφρασης ήταν αντίδραση για την ανάθεση αυτού του τραγουδιού. Η άρνηση να συμμετάσχω ήταν μια πράξη επανάστασης ενάντια σε αυθαίρετες αποφάσεις. Ήταν μια ευκαιρία να κριτικάρω μια εξουσία που δεν σκεφτόταν. Όλο αυτό σήμαινε ότι σε καμία περίπτωση δεν θα έπαιζα το «My Heart Will Go On».
Η ανάθεση έγινε στα μέσα Σεπτέμβρη, έτσι η τάξη είχε κάτι περισσότερο από τρεις μήνες, για να μάθει μια σύντομη εκδοχή του τετράλεπτου κομματιού. Στο μάθημα μουσικής που γινόταν δύο φορές την εβδομάδα, οι συμμαθητές μου εξασκούνταν σε τεχνικές αναπνοής και σωστή τοποθέτηση δακτύλων στη φλογέρα, ενώ εγώ σιωπηλά ζωγράφιζα πεντάλφες στο πράσινο τετράδιό μου. Όταν όλοι πέρασαν στις νότες, έγινα πιο τολμηρός. «Δεν είναι καν χριστουγεννιάτικο τραγούδι», τους ψιθύριζα. «Η Celine Dion δεν έχει καμία σχέση με τη γέννηση του Χριστού».
Κανείς άλλος δεν φαινόταν να ενοχλείται.
Λίγο ή πολύ, περίμενα να με αγνοούν οι συμμαθητές μου. Αλλά εξεπλάγην πραγματικά που με αγνοούσε η δασκάλα μου. Δεν την ένοιαζε που δεν μάθαινα; Δεν ήθελε να μάθει γιατί αρνιόμουν να συμμετάσχω; Δεν είχα σημασία; Εκ των υστέρων, η αδιαφορία της ήταν απόλυτα λογική. Υπήρχαν άλλα 29 παιδιά με τα οποία έπρεπε να ασχοληθεί και η αθόρυβη διαμαρτυρία μου δεν επηρέαζε τίποτα. Άλλωστε, την προσοχή τραβούσε περισσότερο εκείνο το παιδί που πετούσε ψαλίδια για να καρφώνονται στο ταβάνι.
Αλλά και χωρίς κανέναν στο πλευρό μου, επέμενα να μην κάνω τίποτα. Πίστευα πραγματικά ότι η παθητική μου αντίσταση θα έκανε τη διαφορά. Ότι τελικά οι μαθητές θα καταλάβαιναν την αντίθεσή μου και θα με ακολουθούσαν αλληλέγγυοι. Η δασκάλα μας θα έβλεπε το λάθος της και θα μας επέτρεπε να διαλέξουμε τραγούδι. Κάτι γαμάτο. Όπως Smash Mouth. Ή Korn. Απλώς έπρεπε να συνεχίσω μέχρι τέλους.
Συχνά δεσμευόμαστε σε πράγματα προτού σκεφτούμε καλά τις επιπτώσεις αυτής της δέσμευσης. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που δεν κατάλαβα ήταν πως επειδή δεν συμμετείχαν στο μάθημα μουσικής, δεν σήμαινε ότι δεν θα συμμετείχα στη γιορτή. Μια μέρα πριν από τη συναυλία, συνειδητοποίησα με τρόμο ότι παρά τη μαγκιά μου, έπρεπε να εμφανιστώ στη σκηνή με τους συμμαθητές μου. Μόνο που όλοι θα ήξερα να παίζουν το «My Heart Will Go On» και εγώ δεν θα είχα ιδέα τι να κάνω.
Πλέον, έχω πάθει ανοσία στη δημόσια ντροπή. Όταν ήμουν 20κάτι έπαιζα πειραματικό θέατρο που δεν βλεπόταν, χρησιμοποιούσα συλλογικές δημιουργίες για να κάνω ηχητικά ποιήματα και ξόδεψα εκατοντάδες δολάρια, για να μάθω μια τεχνική χορού που λέγεται contact improvisation. Τα τελευταία χρόνια έχω γράψει δεκάδες εξομολογητικά άρθρα στο Ίντερνετ. Όλα αυτά με έκαναν χοντρόπετσο, αλλά στα 11 μου, η ιδέα του να αποτύχω μπροστά σε ένα γεμάτο γυμναστήριο μου έπεφτε πολύ βαριά.
VICE VIDEO: Το VICE Συναντά στη «Μάντισσα» Σάττι
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Φανταζόμουν διάφορα σενάρια. Φανταζόμουν να στέκομαι στη σκηνή, ενώ το πλήθος με αποδοκίμαζε: «ΟΥΟΥΟΥ! ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΤΟ “MY HEART WILL GO ON”». Φανταζόμουν ανθρώπους να μου πετάνε μπισκότα που θα τα ’χαν δαγκώσει έτσι ώστε να γίνουν σαν αστεράκια νίντζα. Φανταζόμουν τον Leonardo Dicaprio να εμφανίζεται, να κουνάει σιωπηλός το κεφάλι και να χάνεται για πάντα στον παγωμένο Ατλαντικό. Όλα αυτά μαζί ήταν πολλά, για να τα αντέξει η μικρή μου καρδιά. Σύντομα εγκατέλειψα την ηθική μου στάση απέναντι στο τραγούδι του Τιτανικού και προσπάθησα να στριμώξω 11 εβδομάδες μαθημάτων σε ένα μόνο απόγευμα αυτοδιδασκαλίας.
Λίγες ώρες πριν από την παράσταση, ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιό μου, προσπαθώντας μετά μανίας να μάθω το «My Heart Will Go On» με μια πλαστική φλογέρα. Ανάμεσα στις δυνατές παράτονες νότες, έβγαζα κάτι αξιοθρήνητα σκουξίματα, τίγκα στην ορμόνη. Ακουγόμουν σαν δελφίνι που το σκότωναν με πλαστικό παπάκι που κάνει ήχους όταν το ζουλάς. Μετά από 15 λεπτά, η κακοφωνία αυτή τράβηξε την προσοχή της μαμάς μου, που ήρθε να δει τι γινόταν.
«Graham; Φαίνεσαι ταραγμένος, τι τρέχει;», είπε.
«ΤΙΠΟΤΑ! ΦΥΓΕ!», απάντησα.
«Graham, προφανώς κάτι συμβαίνει. Πες μου τι είναι, να το λύσουμε μαζί!».
«Σε μισώ, μαμά!».
Η συζήτηση συνεχίστηκε για πολλή ώρα. Τελικά, παραδέχτηκα τα πάντα. Εξήγησα την επαναστατική μου πράξη. Μίλησα για την παράλογη απόφαση να διαλέξουν ένα κομμάτι της Celine Dion για τη χριστουγεννιάτικη γιορτή. Είπα στη μαμά μου για το όραμα με τον Dicaprio. Όταν τελείωσα, ήμουν κόκκινος από ντροπή. Ήμουν μέσα στις μύξες και τα κλάματα. Η μαμά με άκουσε και έπειτα από μια στιγμή με έστειλε κανονικά.
«Graham, είναι μια παράσταση Δημοτικού σχολείου… κανείς δεν περιμένει να είσαι καλός». Την κοίταξα, ψάχνοντας να βρω ένα σημάδι ότι αστειευόταν. Ήταν στωική.
«Θες να πεις ότι δεν χρειάζεται να είμαι καλός;».
«Όχι. Αυτά τα πράγματα είναι πάντα χάλια. Δεν έχει σημασία πόσο δούλεψες. Θα είναι φρικτό έτσι κι αλλιώς. Γι’ αυτό, ανέβα στη σκηνή και παίξε με την καρδιά σου».
«Είσαι σίγουρη;».
«Έχε μου εμπιστοσύνη».
Εκείνο το βράδυ, ανέβηκα στη σκηνή φορώντας το αγαπημένο μου φαρδύ φούτερ με κουκούλα και έπαιξα μάλλον την πιο δυνατή εκδοχή του «My Heart Will Go On» με μια πλαστική φλογέρα των τριών δολαρίων. Όλες μου οι νότες ήταν λάθος με την αυτοπεποίθηση ενός τρελού και κουνούσα τον κώλο μου όσο έπαιζα. Ξέρετε κάτι; Δεν είχε σημασία που τα πήγα χάλια. Δεν είχε σημασία που δεν είχα ιδέα τι γινόταν. Στο τέλος όλοι χειροκρότησαν σαν να ήμουν η ίδια η Celine Dion. Όλοι χειροκροτούσαν όρθιοι για την ΣΤ΄ Δημοτικού.
Ακούγοντας το χειροκρότημα εκείνο το βράδυ, συνειδητοποίησα κάτι: αν οι ενήλικες μάς έλεγαν ψέματα για τη σημασία των εκδηλώσεων αυτών, θα μπορούσαν να μας λένε ψέματα για τα πάντα. Ήταν η επιβεβαίωση που χρειαζόμουν: δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι την εξουσία. Ιδίως στις γιορτές.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Στο Παγκράτι Λειτουργεί Ένα Ιατρείο για Κούκλες – Κυριολεκτικά
Φέτος, τα Μισά Ηλεκτρονικά Εγκλήματα στην Ελλάδα Ήταν για Πορνογραφία και Ασέλγεια Ανηλίκων
Ο Λευτέρης Πανταζής Πιστεύει ότι θα τον Πεθάνουν οι Γυναίκες και το Τραγούδι