Keep Calm και η Φάση Είναι Bob Ross στην Καραντίνα

Θυμάστε τι θα πει διασκέδαση; Μπα, ε; Είναι συναρπαστικό πόσο γρήγορα οι νόρμες μιας κοινωνίας φθίνουν και πριν το καταλάβεις, συνειδητοποιείς ότι κοιτάζεις τα άδεια ράφια ενός σουπερμάρκετ και μεγάλοι άνθρωποι μάχονται για προϊόντα τα οποία ισχυρίζονται ότι σκοτώνουν το 99,9% των βακτηρίων και των ιών.

Όλο αυτό έχει και κάποιες πιο θετικές όψεις: δεν έχω νιώσει ποτέ μεγαλύτερη ασφάλεια στη γειτονιά μου (κανείς δεν πλησιάζει κανέναν πια). Έχουμε έναν κοινό στόχο: να μείνουμε σπίτι και να πλένουμε ασταμάτητα τα χέρια μας.

Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Ας πούμε ότι δεν είσαι βασικός υπάλληλος, πρέπει να μείνουμε στο σπίτι. Δεν έχει σημασία πόσες καύλες έχεις, δεν έχει σημασία αν έχεις έναν συγκάτοικο που επιδίδεται σε ανυπόφορες απόπειρες να μάθει μαντολίνο ή αν μένεις με ένα ζευγάρι που πλέον περνάει τις μέρες του φτιάχνοντας ψωμί και κάνοντας σεξ φωνάζοντας. Ξέρω. Είναι ανυπόφορο, αλλά μη βγεις έξω.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι κάτι που θα κρατήσει τον κόσμο μέσα και ήρεμο και ασφαλή από feeds που καλύπτουν κάθε πιθανή πλευρά της κρίσης. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένας άνθρωπος που υπερβαίνει την πολιτική, τη θρησκεία και τις άλλες μορφές κοινωνικού φυλετισμού, για να μας βοηθήσει. Αυτό που χρειαζόμαστε, κυρίες και κύριοι, είναι ο περιβόητος καθησυχαστικός «νονός» του ASMR. Ο κύριος Bob Ross.

Μπορεί να μετράει 30 χρόνια, αλλά η εκπομπή του Bob, The Joy of Painting, που παιζόταν από το 1983 ως το 1994 είναι διαχρονική. Για όποιον δεν ξέρει, ο Bob – ένας ήπιος άντρας με έντονο κούρεμα – ζωγραφίζει έναν πίνακα ενώ δίνει οδηγίες στον θεατή για την trademark τεχνική του για ελαιογραφία wet-on-wet. Ο απαλός του ψίθυρος και τα ενθαρρυντικά του μάντρα (το πιο διάσημο είναι «δεν υπάρχουν ατυχήματα, μόνο ευχάριστα λάθη») έδωσαν τον τόνο για την άνθηση του ASMR που θα συνέβαινε χρόνια μετά στα social media.

Κανονικά, θα σύστηνα Bob για μετά από μια βραδιά τρελού clubbing. Σε αυτούς τους πρωτόγνωρους καιρούς όμως, σας τον προτείνω για κάθε ώρα της μέρας και της νύχτας. Μπορείς να τον έχεις να παίζει και στο βάθος όταν έχεις πιει κάμποσες μπίρες το μεσημέρι, έχεις μεθύσει και ακους μουσική στη «δουλειά» τις καθημερινές (ή το σαββατοκύριακο, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν έχει σημασία πια).

Έχεις αποκοιμηθεί ποτέ ακούγοντας τον Bob; Τον είχες ποτέ στο background ενώ κάπνιζες; Έχεις διαλογιστεί ποτέ υπό τους απαλούς ήχους της βούρτσας ή της σπάτουλας στον καμβά; Και τι ακλόνητη αισιοδοξία που τον διακατέχει! Τη χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Δεν έχεις δείξει αυτή την εκπομπή στη μαμά σου; Δεν κάνεις σωστά τη φάση καραντίνα.

Λέω απλώς: τα bar είναι κλειστά, τα club είναι κλειστά, κάποια φεστιβάλ έχουν αναβληθεί σε αυτή τη φάση. Δεν ξέρουμε για πόσο, αλλά ξέρουμε ότι έχουμε τον Bob, πάντα θα έχουμε τον Bob. Είναι αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή, ως παγκόσμια κοινότητα και ως ανθρώπινη φυλή για να περάσουμε αυτές τις δύσκολες ώρες.

Όταν παρέλθει αυτή η σκοτεινή εποχή, φαντάζομαι ότι ο Bob θα έχει κάποια μεταθανάτια επιβράβευση για τη συνεισφορά του στη μάχη με τον αόρατο εχθρό που μας έχει περικυκλώσει. Όσο κι αν αρέσει στη Dialy Mail να επαναφέρει το φάντασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε κάθε κοινωνική κρίση, δεν μας ζητάνε να χωθούμε στα χαρακώματα και να βλέπουμε στις μπότες μας κομματάκια απ’ τα μυαλά των φίλων μας, περιμένοντας έναν σχεδόν βέβαιο θάνατο. Απλώς μας λένε να μη βγούμε να διασκεδάσουμε και να κάνουμε sexting όπως ποτέ άλλοτε (λίγη δημιουργικότητα, λίγα βοηθήματα). Ας εστιάσουμε σε αυτό. Και στον Bob Ross.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Αναβρασμός στην ΒΕΑΤ: Πώς ο Κορονοϊός Οδήγησε στην Πρώτη Στάση Τηλεργασίας στην Ελλάδα

Βραδινές Φωτογραφίες Από τα Μπαλκόνια της Θεσσαλονίκης στην Καραντίνα

«Δεν έχω Ζηλέψει Ποτέ Αυτούς που Έχουν Σπίτι» - Ένα 24ωρο με Έναν Άστεγο στη Χαλκίδα