Ήμουν Λεσβία Promoter σε Kλαμπ της Δεκαετίας του ‘90 στο Σόχο

Ήταν αρχές της δεκαετίας του '90 και για μια νεαρή λεσβία σαν εμένα, το Soho ήταν ένα όνειρο. Τότε, το Σόχο ήταν ένα σκληρό μέρος, γεμάτο κόσμο, παράξενα συναρπαστικό, σχεδόν σαν μια εσοχή προστατευμένη από το υπόλοιπο Λονδίνο. Αν κλείσω τα μάτια μου, ακόμα θυμάμαι τα χτυπήματα των σεξεργατριών στα γυμνά οπίσθια πλουσίων επιχειρηματιών στους οίκους ανοχής – τόσο δυνατά που τα άκουγες αν τύχαινε να περνάς την κατάλληλη στιγμή.

Άρχισα να κάνω promotion σε κλαμπ στις αρχές της δεκαετίας του '90. Τότε δεν υπήρχαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οπότε έπρεπε να σχεδιάσω το concept της βραδιάς και να βρω κοινό. Εκείνη την εποχή –και ακόμα τώρα– το Soho ήταν πολύ γκέι και το να προσδιορίσεις το κοινό σου ήταν το κλειδί της επιτυχίας. Το δικό μου κοινό ήταν queer γυναίκες.

Η εύρεση ενός χώρου ήταν το επόμενο βήμα. Στα περισσότερα μέρη έκαναν κουμάντο λευκοί cis άντρες, επομένως δεν υπήρχαν χώροι για γυναίκες. Ανέκαθεν οι queer γυναίκες βρίσκονται στον πάτο της τροφικής αλυσίδας. Ο κόσμος ήταν και παραμένει φτιαγμένος για άντρες, αλλά ήθελα να δημιουργήσω έναν χώρο για τις φίλες μου και εμένα. Αποφάσισα ότι τα μόνα άτομα που δεν θα ήταν ευπρόσδεκτα στα πάρτι μου θα ήταν cis λευκοί άνδρες.

Μου έδιναν τις χειρότερες νύχτες –Δευτέρα ως Τετάρτη– και η εύρεση DJ και μουσικής ήταν μια άλλη πρόκληση. Η μουσική σκηνή ήταν πολύ λευκή και ανδροκρατούμενη, με την techno να είναι ο κανόνας. Το Soho, λίγο πολύ όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, ήταν πολύ ρατσιστικό εκείνη την εποχή, αλλά οι δημογραφικές ομάδες των φίλων ήταν πολύ ανάμεικτες, οπότε ήθελα η μουσική μου να είναι περιεκτική

Τότε το Time Out είχε σχεδόν το μονοπώλιο στις εξόδους. Περίμενες να βγει για να προγραμματίσεις το Σαββατοκύριακο σου. Ήταν όνειρο αν οι εκδηλώσεις μου προβάλλονταν εκεί - ήξερα ότι θα ερχόταν κόσμος.

Αναγκαζόμουν να βγαίνω έξω και να μοιράζω φυλλάδια στους δρόμους μεταξύ 3 και 4 το πρωί. Αλλά τίποτα δεν πουλάει τόσο καλά όσο το από στόμα σε στόμα, και γρήγορα βρήκα τους πελάτες μου. Τις μικρές πρωινές ώρες έκανα και τους φίλους που σύντομα θα αποκαλούσα οικογένεια.

Το Σόχο ήταν ένα ασφαλές μέρος και έχτισα μια καταπληκτική σχέση με όλους όσους εργάζονταν στην περιοχή, από τους ιδιοκτήτες των παμπ μέχρι τα rent boys και τις ιερόδουλες. Μπορούσα να μπω σε μπαρ και να πάρω ένα δωρεάν ποτό ενώ προωθούσα τη βραδιά μου. Άκουσα μερικές καταπληκτικές ιστορίες από στρίπερ και ένας φίλος μου δούλευε ως ασφάλεια σε έναν οίκο ανοχής. Όταν δεν δουλεύαμε, μαζευόμασταν και τρώγαμε στο σπίτι κάποιου.

Δεν μιλούσαμε ποτέ για δουλειά. Ήξερα τι έκαναν, και ήξεραν τι έκανα. Αυτό έπρεπε να κάνουμε και επιλέγαμε να κάνουμε. Σημασία είχε να συναντώ αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους και να είμαστε σαν μια μεγάλη οικογένεια. Φυσικά, πάντα υπήρχε η περίεργη τρελή, τρομακτική, αστεία ιστορία για έναν ανατριχιαστικό άντρα ή ένα ξεκαρδιστικό μπλέξιμο. Αλλά εγώ απλώς ήθελα να κάνω παρέα με αυτούς τους κουλ, διασκεδαστικούς ανθρώπους, που ήταν στην πραγματικότητα λίγο τρελοί. Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά και το σεξ ήταν ένα μόνο κομμάτι αυτού – η παράπλευρη ιστορία της πορείας της ζωής μας.

Όλοι γνωριζόμασταν, οπότε το Σόχο ήταν ένα σχετικά ασφαλές μέρος. Όλοι προερχόμασταν από διαφορετικά υπόβαθρα, αλλά όλοι είχαμε καταλήξει εδώ και καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον. Όπως κάθε άνθρωπος που εγκαθίσταται σε ένα νέο περιβάλλον, ξεκίνησα μια ρουτίνα. Ξεκινούσα τη νύχτα μου ή το τέλος της μέρας μου με τα rent boys, ή οποιονδήποτε άλλο τριγύρω, πριν φύγουν για να κάνουν τις δουλειές τους. Έπειτα, περιπλανιόμουν σε όλα τα μπαρ στα στενάκια και στους πεζοδρόμους του Σόχο, με τα χειροποίητα φυλλάδιά μου.   

Τη μέρα δούλευα σε μια εταιρεία αποθήκευσης για να τα βγάλω πέρα. Η οδός Flitcroft είναι ένα μικροσκοπικό δρομάκι, έξω από το Cambridge Circus, τόσο στενό που μπορείς να αγγίξεις τους τοίχους και στις δύο πλευρές. Το κτίριο στο οποίο δούλευα ήταν ακριβώς εκεί και υπήρχαν πάντα χρήστες που βαρούσαν ενέσεις σε αυτήν την περιοχή και είχα άγχος όταν πήγαινα στη δουλειά. Ως νεαρή γυναίκα, είσαι πάντα σε εγρήγορση για άτομα που μπορεί να φαίνονται απρόβλεπτα. Θα έλεγα ότι ήταν η μόνη φορά που φοβόμουν να περπατήσω στο Σόχο. Αλλά εξακολουθούσε να είναι συναρπαστικό και για μένα ήταν ένα μέρος ελευθερίας.

Συνήθως, οι μόνοι χώροι για γυναίκες στα γκέι κλαμπ ήταν στον κάτω όροφο, κοντά στις τουαλέτες, που δεν μου άρεσε καθόλου. Ως γκέι άντρας, μπορούσες να πας οπουδήποτε στο Σόχο και να νιώσεις ότι ανήκεις. Αυτό δεν ίσχυε για τις γυναίκες. Στο The Village, ένα άλλο γκέι κλαμπ που δεν μου άρεσε ποτέ γιατί ήταν πολύ εμπορικό για τα γούστα μου, αν έμπαινες ως γυναίκα που δεν δείχνει ομοφυλόφιλη – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – οι γκέι άντρες θα ήταν οι πρώτοι που θα κορόιδευαν και θα έλεγαν πράγματα του στυλ "ω, κοίτα, ήρθαν τα ψάρια".

Απογοητευόμουν ολοένα και περισσότερο με χώρους όπου οι άντρες είτε με χτυπούσαν είτε ήταν κακοποιητικοί, γι’ αυτό έπρεπε να φανώ έξυπνη και να φτιάξω έναν έναν χώρο για queer γυναίκες. Τότε, το κορυφαίο κλαμπ ήταν το heaven. Ήταν σαν να γλιστρούσα σε παραμύθι. Το μεγαλύτερο gay event ήταν το Queer Nation. Ήθελα να το κάνω και για τις φίλες μου και εμένα, έναν χώρο αποκλειστικά για γυναίκες όπου θα μπορούσαμε να διασκεδάσουμε.

Σε ένα κλαμπ βγάζεις λεφτά από τα ποτά – και οι λεσβίες έπιναν περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο. Οι ομοφυλόφιλοι άντρες ήταν γενικά περισσότερο των ναρκωτικών, και ως εκ τούτου έπιναν αναψυκτικά και νερό, ενώ οι queer γυναίκες προτιμούσαν σε μεγάλο βαθμό να μεθάνε. Φυσικά, κάποιες από εμάς έπαιρναν ναρκωτικά, αλλά ήμασταν η βασική ομάδα που θα μπορούσε να φέρει καλά χρήματα στο κλαμπ.

Ξεκίνησα ένα event, το Fruit Machine. Γυναίκες λεσβίες ανέλαβαν το VIP μπαρ, το οποίο, τότε τάραξε τους γκέι άνδρες και τις στρέιτ γυναίκες, αλλά ήταν τρομερά επιτυχημένο. Βγάζαμε περισσότερα χρήματα σε αυτό το μικροσκοπικό μπαρ από το υπόλοιπο κλαμπ. Αντέξαμε τρία χρόνια πριν ξεκινήσουν οι τσακωμοί από ομοφυλόφιλους άντρες, εξαγριωμένοι που δεν μπόρεσαν να μπουν στα VIP, έγινε υπερβολική ταλαιπωρία και έτσι παραχωρήσαμε το σημείο σε drag queens (πράγμα πολύ ειρωνικό, αν με ρωτάτε).

Περισσότερα από το VICE

Μια Μέρα στον «Παράδεισο» των Τετράποδων Φίλων μας στη Θεσσαλονίκη

Αποκαλύπτουμε τους Κρυφούς Δεσμούς των «Σπαρτιατών» με τον Καταδικασμένο Ηλία Κασιδιάρη

Ο Γεράσιμος και Άλλοι 16 Κρατούμενοι Έγιναν Δωρητές Οργάνων Μέσα από τη Φυλακή

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.