Οι Χειρότερες Σκηνές που Είδα Δουλεύοντας Undercover σε Σφαγείο

Το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στο πλαίσιο της συνεργασίας του VICE Italy  και την ιταλική οργάνωση για τα δικαιώματα των ζώων Essere Animali, στην οποίο ανήκουν οι συγγραφείς του άρθρου, Maria Mancuso και Martina Scalini.

Προειδοποίηση: πιθανόν δυσάρεστες φωτογραφίες και αφηγήσεις

Όταν ακούμε τη λέξη undercover σκεφτόμαστε συνήθως κατασκόπους αλλά δεν είναι μόνο οι κατάσκοποι που εργάζονται undercover – επί χρόνια, οργανώσεις για τα δικαιώματα των ζώων στέλνουν ανθρώπους σε βιομηχανικά εργοστάσια παραγωγής κρέατος σε όλο τον κόσμο για να δουν τι συμβαίνει πριν τα ζώα καταλήξουν στο τραπέζι μας.

Μια τέτοια οργάνωση είναι η Esseri Animali, μία ΜΚΟ που ελέγχει τις βιομηχανίες παραγωγής κρέατος και ψαριών στην Ιταλία και τις γειτονικές χώρες, προσπαθώντας να κλείνει επιχειρήσεις που διαπράττουν παραβάσεις. Τα μέλη τους δουλεύουν με ψεύτικες ταυτότητες σε σφαγεία και αγροκτήματα με ζώα, προσπαθώντας να συλλέξουν εικόνες και έγγραφα και να φωτίσουν την πραγματικότητα του τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Ρωτήσαμε τέσσερις ακτιβιστές τι είδαν όσο δούλευαν.

Ο Marco*, 28 ετών, εργάστηκε σε διάφορα χοιροτροφεία.

VICE:  Marco, ξεκίνησες πολύ νέος. Τι σε τράβηξε σε όλο αυτό;
Marco: Οι παραπλανητικές εικόνες στη διαφήμιση. Ένα βράδυ έβλεπα βιντεάκια στο YouTube και πέτυχα κάτι έρευνες για τα δικαιώματα των ζώων. Μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτα για το θέμα. Αμέσως αποφάσισα να γίνω vegan και ήρθα σε επαφή με την Essere Animali. Ήθελα να φανώ χρήσιμος.

Ποια είναι η χειρότερη σου ανάμνηση από την undercover δουλειά;
Ένα Σάββατο, οι συνάδελφοί μου έπρεπε να σκοτώσουν μια γουρούνα επειδή ήταν άρρωστη και δεν μπορούσε πια να γεννήσει. Αλλά ο υπεύθυνος δεν ήταν εκεί. Ένας από τους συναδέλφους αποφάσισε να τη σκοτώσει με ό,τι υπήρχε διαθέσιμο – ένα ρόπαλο. Το γουρούνι φώναζε και μας κοίταζε ενώ τη χτυπούσε. Της πήρε άλλα 30 λεπτά να πεθάνει. Ο συνάδελφός μου είπε ότι δεν χρειαζόταν να μείνω, αλλά εγώ ήμουν εκεί για αποδεικτικά στοιχεία κι έτσι έμεινα. Χάρη σ’ αυτές τις εικόνες έκλεισε αυτό το χοιροτροφίο.

Μετανιώνεις καθόλου;
Ναι, εκ των υστέρων μετανιώνω για ένα περιστατικό. Σε μια φάρμα, ο εργοδότης μου μού ζήτησε να ευνουχίσω ένα γουρούνι αν και δούλευα εκεί μόνο έξι μέρες και δεν είχα εκπαίδευση. Τότε δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Θεωρητικά χρειάζεσαι κάποιον ειδικό, αλλά στα μέρη που πήγα undercover τα έκανε όποιος ήταν διαθέσιμος.

Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας, τα λεπτά έμοιαζαν με ώρες. Οι φωνές του γουρουνιού διαπερνούσαν τα αυτιά μου μέσα από τα ακουστικά ακύρωσης θορύβου. Τις μέρες που ακολούθησα, πήγα κρυφά να δω πώς ήταν. Προσπάθησα να τον ταΐσω επειδή αρρώσταινε. Λίγο μετά πέθανε. Υπέφερα πολύ γι’ αυτό το γουρουνάκι – μια φορά μάλιστα το είδα στο όνειρό μου.

Ambra*, 36, δούλευε undercover σε ένα βιομηχανικό ορνιθοτροφείο

VICE: Γεια σου, Ambra. Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις δει στο ορνιθοτροφείο;
Ambra:  Τα χειρότερα είναι αυτά που βλέπεις συνέχεια. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις μυρωδιές, τους ήχους, το πώς υποφέρουν κοτοπουλάκια μιας ημέρας που τα κάνουν κομμάτια ζωντανά, αν είναι άρρωστα ή τραυματισμένα. Έπρεπε να τα αγγίζω, να τα πετάω, να τα επεξεργάζομαι σαν προϊόν παριστάνοντας ότι δεν με ενδιέφερε.

Πώς είναι το εργασιακό περιβάλλον σε αυτά τα μέρη;
Για τους περισσότερους, μια τέτοια δουλειά είναι λύση ανάγκης. Γνώρισα πολλούς που μου έλεγαν «εσύ είσαι Ιταλίδα, τι κάνεις εδώ;» (στα ιταλικά εργοστάσια παραγωγής κρέατος εργάζονται κυρίως ξένοι εργάτες). Οι υπάλληλοι με τους οποίους εργαζόμουν ήταν κυρίως γυναίκες, που συχνά δούλευαν πάνω από δέκα ώρες τη μέρα.

Δεχόμασταν μεγάλη πίεση. Δεν μπορούσαμε να απομακρυνθούμε από τη γραμμή παραγωγής ή να αργοπορήσουμε. Οι ιμάντες ήταν γεμάτοι κοτοπουλάκια, κάποια έπεφταν, άλλα παγιδεύονταν και πνίγονταν. Μέσα σε ένα λεπτό επεξεργαζόμασταν και εμβολιάζαμε περίπου 100 κοτοπουλάκια.

Andrea*, 42, δούλευε undercover σε ιχθυοτροφεία στην Ελλάδα.

VICE: Andrea, γιατί ξεκίνησες τις undercover έρευνες;
Andrea: Είμαι ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ζώων εδώ και πάνω από 20 χρόνια, έχω συμμετάσχει σε διαδηλώσεις και εμπνευσμένος από ό,τι συμβαίνει στο εξωτερικό, αποφάσισα να χαρτογραφήσω τις φάρμες εντατικής παραγωγής κοντά στα μέρη μου και να εισχωρήσω με κάποιον τρόπο. Το επόμενο βήμα ήταν να το κάνω μέσω μιας οργάνωσης. Ήμουν από τους πρώτους στην Ιταλία που το έκαναν αυτό.

Πές μου για ένα περιστατικό που σου έμεινε.
Όταν ήμουν στην Ελλάδα είδα υποβρύχια κλουβιά γεμάτα ψάρια, κάποια μεγάλα ίσαμε δύο κιλά και ήταν εκεί για έξι χρόνια. Είναι πολύς καιρός αν λάβεις υπόψη ότι κολυμπάνε σε στενά, βρόμικα δίχτυα, πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και τρώνε κάτι που μοιάζει με γατοτροφή. Κάτω από την Ηγουμενίτσα, κοντά στα σύνορα με Αλβανία, υπάρχει ένα τμήμα της ακτής που εκτείνεται για 20 χιλιόμετρα γεμάτο κλουβιά. Τα περισσότερα από αυτά τα ψάρια εξάγονται στην Ιταλία.

Φοβήθηκες μη σε ανακαλύψουν;
Σε σύγκριση με άλλους τομείς, στην ιχθυοτροφία δεν υπάρχουν τόσες υποψίες, επειδή λίγοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τα ψάρια που υποφέρουν. Γενικά δεν μας ενοχλεί να βλέπουμε να τα σφαγιάζουν. Επίσης οι έρευνες σε τέτοιες φάρμες είναι πολύ πιο σπάνιες (απ’ ό,τι στη βιομηχανίας κρέατος). Κανείς δεν περίμενε ότι θα τον τραβάνε βίντεο εν ώρα εργασίας.

Davide*, 30, εισχώρησε σε σφαγεία προβάτων στη Σαρδηνία. 

VICE:  Davide, πώς προετοιμάστηκες για την πρώτη σου αποστολή;
Davide: Έκανα τεχνική εκπαίδευση, που περιλάμβανε ανάλυση περιπτώσεων προηγούμενων ερευνών και κατάρτιση μιας λίστας με όλα τα πράγματα που μπορεί να συμβούν ενώ είσαι undercover. Επίσης είδα πολλά σκληρά βίντεο για να προετοιμαστώ για το τι μπορεί να δω. Ήταν σοκαριστικό, είχα όμως ψυχολογική στήριξη.

Φοβήθηκες ποτέ ότι θα σε πιάσουν;
Ο φόβος πάντα υπάρχει αλλά έμαθα από τα λάθη μου. Κάποτε τραβούσα βίντεο από αρνάκια που τα σκότωναν -με γυαλιά με κρυμμένη κάμερα- και μπήκε μέσα ο κτηνίατρος. Φαινόταν έξυπνος και σκέφτηκα ότι θα με γαμήσει. Άρχισε να ψιθυρίζει στη διευθύντρια και να με κοιτάζει.

Λίγο αργότερα με κάλεσαν στον γραφείο της διευθύντριας και ζήτησαν τα έγγραφά μου. Της έδωσα το δίπλωμα οδήγησες αλλά μετά έκανα σκηνή και έφυγα, παίρνοντας τα κατασκοπευτικά γυαλιά μαζί μου. Όταν μπήκα στο αμάξι μου συνειδητοποίησα ότι δεν είχα το δίπλωμά μου και γύρισα να το πάρω, αλλά η διευθύντρια δεν μου το έδινε αν δεν της έδινα τα βίντεο. Της τα έδωσα, μιας και είχα τραβήξει τα πάντα και με άλλη κρυφή κάμερα.

Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί όταν δουλεύεις undercover;
Να μη βγουν σωστά τα βίντεο. Γυρίζεις μετά τη βάρδια, ψόφιος επειδή είσαι άυπνος μέρες, στρεσαρισμένος με όσα είδες και κοιτάζεις τα βίντεο και βλέπεις ότι ο χρόνος και ο κόπος σου πήγαν στράφι, επειδή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί.

*Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί για τη διαφύλαξη της ανωνυμίας των ερευνητών.

Περισσότερα από το VICE

Η «Εθνική» Προσφύγων στις Πολεμικές Τέχνες Προπονείται στο Πεδίο του Άρεως

Ένας Χρόνος Χωρίς Σεξ, Έρωτα ή Γνωριμίες

Η Marseaux θα Ήθελε να Δει Περισσότερους Συνομήλικούς της να Ψηφίζουν

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.