Όλοι Μισούν τους Νεοφιλελεύθερους, Οπότε Αποφασίσαμε να Μιλήσουμε με Μερικούς

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Αν υπάρχει κάτι που έχω μάθει με το να έχω το βλέμμα μου καρφωμένο επί 12 ώρες την ημέρα στα πολιτικά σχόλια του Twitter και τις αποδοκιμασίες που προκαλούν, αυτό είναι ότι καταστρέφω τη ζωή μου και χρειάζομαι άμεσα βοήθεια. Έχω μάθει επίσης ότι, στους αριστερούς κύκλους, το να βαφτίζεσαι «νεοφιλελεύθερος» είναι το φιλί του θανάτου.

Η ταμπέλα του «νεοφιλελεύθερου» συχνά συνοδεύει τους παραδοσιακούς Δημοκρατικούς, όπως τη Hillary Clinton και τον Barack Obama, όπως και τον Γάλλο Πρόεδρο Emmanuel Macron και το τεκνό από τον Καναδά, Justin Trudeau. Καμιά φορά όμως, ο όρος χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τον Jonathan Chait από το περιοδικό New York, τους ιδρυτές του Vox, Ezra Klein και Matt Yglesias, τον Thomas Friedman των New York Times, καθώς και ακτιβιστές/διασημότητες, όπως τον υπέρμαχο του Black Lives Matter και εκπαιδευτικό μεταρρυθμιστή, DeRay McKesson.

Παραδέχομαι ότι κι εγώ έχω κολλήσει αυτήν την ταμπέλα σε διάφορους. Αναρτώντας αδιάκοπα tweets την περίοδο των εκλογών, φαίνεται πως απολάμβανα πολύ να βαφτίζω τους υποστηρικτές της Hillary «νεοφιλελεύθερους συκοφάντες» και να κατηγορώ τους «ηλίθιους νεοφιλελέδες» για τη νίκη του Trump.

Πρόσφατα, το New York δημοσίευσε ένα άρθρο του Chait με τίτλο, «Πώς ο "Νεοφιλελευθερισμός" Έγινε η Αγαπημένη Προσβολή της Αριστεράς για τους Φιλελεύθερους», στο οποίο υποστηρίζει ότι, «Η ενοχοποίηση του "νεοφιλελεύθερου" είναι μια συνεκδοχή για την ανανεωμένη επίθεση κατά της κεντροαριστεράς και ένας ακρογωνιαίος λίθος στον αγώνα για τον καθορισμό της προοδευτικότητας, μετά τον Barack Obama».

VICE Video: Παρακολουθήσαμε το Σκανάρισμα μιας Πορνοστάρ που Παίζει σε Virtual Reality Ταινίες

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όπως συμβαίνει πάντα με ό,τι κάνει ο Chait, το άρθρο του προκάλεσε κύμα εξοργισμένων αντιδράσεων στο Twitter και αλλού. «Γιατί είναι τόσο μωρά οι νεοφιλελεύθεροι;», αναρωτιόταν ο Paul Blest στο Outline. «Ο "νεοφιλελευθερισμός" δεν είναι ένα άδειο προσωνύμιο. Είναι ένα πραγματικό, ισχυρό σύνολο ιδεών», έγραψε ο Mike Konczal στο Vox.

Παρά την πληθώρα συζητήσεων που γίνονται για τον νεοφιλελευθερισμό, όμως, ο κόσμος μοιάζει να είναι πολύ μπερδεμένος, ως προς το τι σημαίνει. Είναι κατανοητό: Η γλώσσα εξελίσσεται. Ο ορισμός μιας ιδεολογίας αλλάζει με τον καιρό και στην περίπτωση του νεοφιλελευθερισμού, το νόημά του αλλάζει ανάλογα με το πού βρίσκεσαι. Ο όρος δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1930, ως αντίδραση στον παραδοσιακό φιλελευθερισμό και τον σοσιαλισμό, όμως ξεκίνησε να καθιερώνεται με την άνοδο της Margaret Thatcher και του Ronald Reagan στην εξουσία. Όπως είχε πει ο συγγραφέας George Monbiot, η πολιτική αυτή έγινε συνώνυμη με «τεράστιες φορολογικές περικοπές για τους πλουσίους, τη συντριβή των συνδικάτων, την απελευθέρωση της αγοράς, την ιδιωτικοποίηση, τις εξωτερικές αναθέσεις έργων και τον ανταγωνισμό στις δημόσιες υπηρεσίες».

Σε τηλεφωνική μας επικοινωνία, ο Chait –ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν αυτοπροσδιορίζεται ως νεοφιλελεύθερος– μου εξήγησε ότι ο όρος χρησιμοποιείται διεθνώς, «ως ένας αυστηρός διαχωρισμός ανάμεσα στους σοσιαλιστές και τους μη σοσιαλιστές ή τους σοσιαλιστές και τους καπιταλιστές». Όπως το καταλαβαίνει ο ίδιος, στις ΗΠΑ, «η κύρια αδυναμία του όρου "νεοφιλελεύθερος" είναι ότι περιλαμβάνει την πλειοψηφία όλων των πλευρών σε έναν πολιτικό διάλογο». Με άλλα λόγια, ο όρος έχει γίνει τόσο ευρύς, που πλέον περιγράφει και τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα στην Αμερική.

Ένας από τους αυστηρότερους επικριτές του νεοφιλελευθερισμού, ο Matt Stoller, μέλος του προγράμματος Open Markets του New America και πρώην μέλος του Κογκρέσου, έγραψε πρόσφατα ότι ο νεοφιλελευθερισμός, «συνεπάγεται τη μετατόπιση της εξουσίας από τους δημόσιους στους ιδιωτικούς φορείς και τη διακυβέρνηση μέσω της συγκέντρωσης της οικονομικής εξουσίας. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές ανθίζουν, οι πραγματικές αγορές μετατρέπονται σε μεσάζοντες μαζικής διανομής, όπως τα Walmart και το Amazon».

Ήθελα, όμως, να δω τον σύγχρονο νεοφιλελευθερισμό από τη σκοπιά των ανθρώπων που δεν έχουν πρόβλημα να αποκαλούνται έτσι. Παρά τις μυριάδες των αριστερών που κατηγορούν την ιδεολογία στο Twitter, εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιες φωνές στο ίντερνετ που την προασπίζονται ένθερμα. Αρκεί να μπείτε στο Reddit και να αναζητήσετε την κοινότητα r/neoliberal και θα βρείτε εκατοντάδες θιασώτες της ιδεολογίας. Έχουν μέχρι και τα δικά τους memes.

Όταν έκανα ένα ανοιχτό κάλεσμα, για να βρω υπερήφανους νεοφιλελεύθερους, ώστε να τους πάρω συνέντευξη για αυτό το άρθρο, εξεπλάγην, όταν είδα ότι τα εισερχόμενά μου γέμισαν με περισσότερα από 80 μηνύματα, κατά βάση από άνδρες, φοιτητές πανεπιστημίου γύρω στα 20, οι οποίοι ξεκίνησαν πρόσφατα να αυτοπροσδιορίζονται ως νεοφιλελεύθεροι και διψούσαν να υπερασπιστούν τη νέα τους ιδεολογία (επίσης, ανταποκρίθηκαν και δυο γυναίκες στο κάλεσμά μου). «Το παραδέχομαι, είμαι νεοφιλελεύθερος», έγραφε κάποιος. «Είμαι πουλημένος νεοφιλελεύθερος», σημείωνε άλλος με σαρκασμό. «Νεοφιλελεύθερος ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ», έγραφε ένας τρίτος.

Από τις δεκάδες απαντήσεις που έλαβα, ακολουθούν έξι, οι οποίες αποτυπώνουν ακριβέστερα τι σημαίνει να είσαι ένας υπερήφανος νεοφιλελεύθερος στη σύγχρονη Αμερική.

James, 22 ετών, πρόσφατα πτυχιούχος πανεπιστημίου, Μέριλαντ

VICE: Πώς ορίζεις τον νεοφιλελευθερισμό;
James: Η διατήρηση της πολύτιμης ισορροπίας μεταξύ της ατομικής ελευθερίας και της εύρυθμης λειτουργίας των αγορών, υπό την ηγεσία μιας κυβέρνησης που μπορεί να διασφαλίσει αποτελεσματικά τις ελευθερίες του λαού της, είναι πολύ δύσκολη. Ειλικρινά πιστεύω ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Παλιότερα ήμουν κομμουνιστής –στο Λύκειο και στις πρώτες μου εβδομάδες στο πανεπιστήμιο– και πίστευα ότι μπορούσε να υπάρξει ένα κράτος πρόνοιας που θα εξασφαλίζει την ευημερία των πολιτών του. Αυτό είναι κάτι αδύνατον, όπως τώρα ξέρω.

Πότε ξεκίνησες να αυτοπροσδιορίζεσαι ως νεοφιλελεύθερος;
Μετά τις εκλογές του 2016. Ήμουν απογοητευμένος. Δεν ήθελα να συνταχθώ με τη σκληροπυρηνική Αριστερά και τον Sanders και η ιδέα του να κάνω στροφή στα δεξιά με τον Trump μου φαινόταν εξίσου ελκυστική με το να τρώω τα νύχια από τα δάχτυλα των ποδιών μου. Το κλίμα δυσαρέσκειας στην Αμερική οδήγησε σε μεγάλη δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς, τα πρότυπα και το status quo της εργατικής (κατά βάση) τάξης στη νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης. Οι άστοχες πολιτικές, όπως ο κατώτατος μισθός στα 15δολάρια την ώρα ή η «ακύρωση» του φοιτητικού δανείου με την Ποσοτική Χαλάρωση, με έκαναν να μη θέλω να μπω πιο βαθιά στην Αριστερά [Σημείωση του συντάκτη: Η Ποσοτική Χαλάρωση για την ελάφρυνση του χρέους των φοιτητών που έχουν πάρει δάνειο συμπεριλαμβανόταν στο προεκλογικό πολιτικό πρόγραμμα της Jill Stein για το 2016, όμως δεν είναι μια γενικά αποδεκτή πρόταση από την Αριστερά]. Αν και πολλοί δεν συμμερίζονται την άποψή μου, νιώθω ότι παρόλο που ειλικρινά πιστεύω ότι η Αριστερά θέλει να βοηθήσει τους φτωχούς και τους παραμελημένους, δεν ξέρει με ποιον τρόπο να εξυπηρετήσει αυτές τις κοινότητες.

Πώς αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και φιλελευθερισμού;
Γενικά, δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτών που ο κόσμος θεωρεί σήμερα φιλελεύθερους και της ιδέας του νεοφιλελευθερισμού. Οι περισσότεροι παραδοσιακοί φιλελεύθεροι υποστηρίζουν πολλές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, χωρίς να το γνωρίζουν.

Σε συζήτηση που είχα με τη μαρξίστρια συγγραφέα Roqayah Chamseddine, όρισε τον νεοφιλελευθερισμό, ως τη «συγκέντρωση εξουσίας σε χέρια πλουσίων, κάτω από τον μανδύα της χρήσης των "ελεύθερων" αγορών, ως έναν τρόπο οργάνωσης όλης της κοινωνίας. Με βάση τη λογική του νεοφιλελευθερισμού, για παράδειγμα, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν αποτελεί μια βασική ανθρώπινη αναγκαιότητα, αλλά μια επιχειρηματική ευκαιρία». Συμφωνείς με αυτό;
Ο ορισμός που δίνουν οι αριστεροί στον «νεοφιλελευθερισμό» είναι εν μέρει ακριβής, όμως αποκρύπτουν πολλά πράγματα. Η οικονομία θα πρέπει να χρησιμοποιείται ως μέθοδος οργάνωσης της κοινωνίας και βελτίωσης της ευημερίας όλων – αρκεί να θυμηθούμε το Έρευνα για τη Φύση και τις Αιτίες του Πλούτου των Εθνών (εκδ. Παπαζήση), για να δούμε ότι, γενικά, αυτό ακριβώς κάνει η οικονομία. Διαφωνώ με το δεύτερο μισό του ορισμού, όμως: Μια κυβέρνηση θα πρέπει να παρέχει κάποια βασικά πράγματα σε όλους τους πολίτες της – και, κατ' επέκταση, τους κατοίκους της. Αυτά συμπεριλαμβάνουν τις δημόσιες διατάξεις για την υγειονομική περίθαλψη, την παιδική μέριμνα, την εκπαίδευση και τη στέγαση.

Είναι δικαιολογημένο το μίσος της Αριστεράς για τους νεοφιλελεύθερους;
Από τη δική τους οπτική, αντιπροσωπεύουμε ένα αποτυχημένο status quo το οποίο δεν έκανε τίποτα, για να αλλάξει τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, μετά την ύφεση του 2008, δεν έκανε τίποτα, για να προστατεύσει τις κοινότητες που έχασαν τις θέσεις εργασίας τους στον βιομηχανικό τομέα τον 21ο αιώνα, δεν έκανε τίποτα προκειμένου να καταπολεμήσει εγχώριατα συστημικά κοινωνικά ζητήματα, δεν κατάφερε να αποφύγει δύο καταστροφικούς πολέμους και εξακολουθεί να παρεμβαίνει στη Μέση Ανατολή. Κατανοώ την οργή τους –και είναι εύκολο να τα ρίχνουν όλα στον μπαμπούλα του νεοφιλελευθερισμού-, όμως δεν έχουν καταλάβει πραγματικά τι επιδιώκουν οι αρχές του νεοφιλελευθερισμού.

Aryeh Cohen-Wade, 34 ετών, κειμενογράφος και συντάκτης στο Πανεπιστήμιο Rochester, Νέα Υόρκη

VICE: Πότε ξεκίνησες να αυτοπροσδιορίζεσαι ως νεοφιλελεύθερος;
Aryeh Cohen-Wade: Διάβαζα πολύ Matt Yglesias και Jon Chait, όταν ήμουν γύρω στα 20. Θα έλεγα ότι είμαι περισσότερο «Ομπαμιστής», αν υπήρχε αυτός ο όρος. Είμαι φίλα προσκείμενος στον νεοφιλελευθερισμό, επειδή ο σοσιαλισμός απέτυχε όπου δοκιμάστηκε – έχω ξαδέρφια που ζουν σε κιμπούτς στο Ισραήλ και έχουν εγκαταλείψει εξ ολοκλήρου τις σοσιαλιστικές τους αρχές. Ο καπιταλισμός της αγοράς είναι ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ανθρώπινης φύσης. Όμως, πιστεύω ότι το κράτος πρέπει να χαλιναγωγήσει τις υπερβολές του καπιταλισμού και να παρέχει ένα δίχτυ ασφαλείας για όλους τους πολίτες, στο οποίο θα συμπεριλαμβάνεται η καθολική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Πώς αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και φιλελευθερισμού;
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι περισσότερο δεκτικός στις αγορές – νομίζω ότι αυτή είναι η διαφορά.

Πώς νιώθεις για το μίσος που δείχνουν οι αριστεροί στους νεοφιλελεύθερους; Πιστεύεις ότι είναι δικαιολογημένο;
Νομίζω ότι είναι ανόητο και αντιπαραγωγικό. Ο «Τραμπισμός» είναι ένα καμπανάκι που δείχνει ότι όλη η Αριστερά -με την ευρύτερη έννοια- θα πρέπει να ενωθεί, για να αντιταχθεί. Εκπομπές, όπως το Chapo Trap House πείθουν τους αριστερούς ότι ο πραγματικός εχθρός είναι οι άνθρωποι που διαφωνούν μαζί τους 100%. Αν η Αριστερά δεν μπορεί να ενωθεί, για να πολεμήσει τον Trump, δεν θα τα καταφέρει ποτέ.

Samuel Hammond, 25 ετών, αναλυτής πολιτικών κοινωνικής πρόνοιας στο Κέντρο Niskanen, Ουάσιγκτον

VICE: Πώς ορίζεις τον νεοφιλελευθερισμό;
Samuel Hammond: Ο νεοφιλελευθερισμός αναφέρεται σε ένα σύνολο αλληλοεπικαλυπτόμενων πολιτικών και φιλοσοφικών δεσμεύσεων και όχι σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Ως σύγχρονοι Ουίγοι (σ.σ. οι πολιτικοί αντίπαλοι των Τόρις κατά τον 18ο αιώνα), είμαστε θιασώτες της παγκοσμιοποιημένης ελεύθερης αγοράς και ευαγγελιστές της τεράστιας δύναμης του ελεύθερου εμπορίου, με σκοπό τη δημιουργία πλούτου, τον αφανισμό των ασθενειών, την εξάλειψη της φτώχειας για εκατομμύρια ανθρώπους και τον τερματισμό των προϋποθέσεων για πολέμους. Ταυτόχρονα, είμαστε πιο ρεαλιστές και συνεπειοκρατικοί από τους ουτοπιστές και δεοντολόγους ομόλογούς μας. Πιστεύουμε ότι οι ελεύθερες αγορές και ο εμπορικός καπιταλισμός είναι εργαλεία της κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι εχθροί της.

Οι περισσότεροι φίλοι/συμφοιτητές σου είναι νεοφιλελεύθεροι;
Οι νεοφιλελεύθεροι πάντα ήταν, ιστορικά, ένας τρίτος δρόμος, κάτι που δεν εντάσσεται ούτε στην Αριστερά, ούτε στη Δεξιά. Ως υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης, έχουμε την τάση να είμαστε ανεξάρτητοι από τη φύση μας. Περιέργως, πολλοί νεοφιλελεύθεροι ονομάζονται Sam – είμαστε τόσο πολλοί, που δημιουργήσαμε μια ιδιωτική ομάδα στο Facebook που λέγεται «Νεοφιλελεύθεροι Sam». Αυτή θα είναι η άχρηστη πληροφορία της ημέρας.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου νεοφιλελεύθερο meme;

Brian Croarkin, 26 ετών, λογιστής

VICE: Πώς ορίζεις τον νεοφιλελευθερισμό;
Brian Croarkin: Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η ιδέα ότι μπορείς είσαι υπέρ των επιχειρήσεων και υπέρ των φτωχών, ενώ ταυτόχρονα να είσαι κοινωνικά φιλελεύθερος.

Πότε ξεκίνησες να αυτοπροσδιορίζεσαι ως νεοφιλελεύθερος;
Στη διάρκεια των προκριματικών εκλογών των Δημοκρατικών, το 2016, επειδή και οι δύο υποψήφιοι παραήταν αριστεροί για τα γούστα μου και ήθελα μια διαφορετική ταμπέλα για τον εαυτό μου.

Βασικά, κανένας φίλος μου δεν αυτοπροσδιορίζεται ως νεοφιλελεύθερος. Οι συνάδελφοί μου ψήφισαν κατά βάση Trump και νομίζουν ότι είμαι κομμουνιστής, ενώ οι φίλοι μου είναι ακραία φιλελεύθεροι και νομίζουν ότι είμαι συντηρητικός κρυφός οπαδός του Trump. Νομίζω ότι κατά έναν περίεργο τρόπο, η λέξη «νεοφιλελεύθερος» έχει γίνει ένας υποτιμητικός όρος σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Πώς νιώθεις για το μίσος που δείχνουν οι αριστεροί στους νεοφιλελεύθερους; Πιστεύεις ότι είναι δικαιολογημένο;
Είναι κατανοητό το μίσος. Ο κόσμος είναι εξαιρετικά πολωμένος αυτήν τη στιγμή και έχει ισχυρές απόψεις, επομένως οι μεσοβέζικες ιδεολογίες εκνευρίζουν. Εγώ εκνευρίζομαι κάθε φορά που μιλάει ο Bernie Sanders, οπότε πρέπει να νιώθουν κάτι αντίστοιχο.

Ποια είναι η μεγαλύτερη παρανόηση γύρω από τον νεοφιλελευθερισμό;
Ότι οι νεοφιλελεύθεροι είναι επί της ουσίας συντηρητικοί. Οι συντηρητικοί βλέπουν τις ελεύθερες αγορές ως αυτοσκοπό, ενώ οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν ότι ξεκινάς με την ελεύθερη αγορά, για να αποφύγεις την αναποτελεσματικότητα και στη συνέχεια παρεμβαίνει η κυβέρνηση, για να διορθώσει μερικές από τις αρνητικές επιπτώσεις μιας μη ρυθμιζόμενης αγοράς, όπως την ανισοτιμία.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου νεοφιλελεύθερο meme;

Jimmy Vu, 31 ετών, προγραμματιστής, Σαν Φρανσίσκο

VICE: Πώς ορίζεις τον νεοφιλελευθερισμό;
Jimmy Vu: Είναι συγγενής με την προσέγγιση του Δημοκρατικού Κόμματος υπό την ηγεσία του Προέδρου Obama. Στην Ευρώπη, είναι κάτι αντίστοιχο με την πολιτική που ακολουθούν φιγούρες της κεντροδεξιάς, όπως η Angela Merkel και κεντρώοι, όπως ο Emanuel Macron.

Πότε ξεκίνησες να δηλώνεις νεοφιλελεύθερος;
Έγινα νεοφιλελεύθερος λόγω των συζητήσεων που γίνονται για τη στέγαση στο Σαν Φρανσίσκο τα τελευταία οκτώ χρόνια. Ήταν μια κλασική προσβολή που χρησιμοποιούσαν οι αριστεροί ακτιβιστές εναντίον των ανθρώπων που υποστήριζαν την ανάπτυξη κατοικιών, με βάση τα νέα δεδομένα στην αγορά ακινήτων της περιοχής και εγώ συμφωνούσα εν μέρει με αυτό, επειδή ο τρόπος που διεξήγαγαν τη συζήτηση πάνω στο θέμα αυτά τα άτομα μου φαινόταν απαράδεκτος. Προσωπικά, μου φαινόταν ότι προσέγγιζαν την πολίτικη με τέτοιο τρόπο, ώστε να εντοπίζουν τους ταξικούς εχθρούς τους -συνήθως όποιον ήταν πιο φιλικός απέναντι στην εμπορική δραστηριότητα- και να τους «δολοφονούν» πολιτικά, κατηγορώντας όποιον είχε διαφορετικές απόψεις από αυτούς ως πουλημένο.

Παραποίησαν και αντέστρεψαν τα γεγονότα, με σκοπό να επιβεβαιώσουν τις προκαταλήψεις τους. Ακόμη και αν είχαν όλες τις απαραίτητες αποδείξεις στα χέρια τους, οι αριστεροί δεν θα πείθονταν ποτέ ότι οι πολιτικές δεν θα ήταν επιζήμιες για όλους, συμπεριλαμβανομένων των φτωχών και των μεσαίων τάξεων, καθώς έχουν συνηθίσει να ερμηνεύουν τα πάντα με βάση τις αδυναμίες στον χαρακτήρα των αντιπάλων τους.

Πώς έχει διαμορφώσει η ταυτότητά σου τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον νεοφιλελευθερισμό;
Οι γονείς μου είναι Βιετναμέζοι μετανάστες που διέφυγαν από τον κομμουνισμό και έγιναν εργάτες σε εργοστάσια, μέχρι που βγήκαν στη σύνταξη. Ανήκαμε στην εργατική τάξη και δεν είχαμε πολυτέλειες, όμως δεν ένιωσα να στερούμαι τίποτα. Οι δυο αδερφές μου και εγώ πήγαμε σε δημόσια σχολεία των προαστίων, που στην πλειονότητά τους είχαν παιδιά μεταναστών. Το γεγονός ότι βασιζόμουν στους δημόσιους φορείς, όπως και το ότι μεγάλωσα ανήκοντας στη μειονότητα των ομοφυλοφίλων, με έκανε να ενστερνιστώ τις αξίες της ανεκτικότητας και του φιλελευθερισμού και να αντιληφθώ ότι η κυβέρνηση μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ευκαιριών.

Πώς νιώθεις για το μίσος που δείχνουν οι αριστεροί στους νεοφιλελεύθερους; Πιστεύεις ότι είναι δικαιολογημένο;
Το μίσος προέρχεται από την αποτυχία της Αριστεράς στις εκλογές, ακόμη και μέσα σε κεντροαριστερά κόμματα, σε απομακρυσμένες εκλογικές περιφέρειες. Αυτή η αποτυχία οφείλεται στην επιρροή που έχει η οικονομία, οι πολυεθνικές και ούτω καθεξής. Σε καμία περίπτωση δεν πληρώνομαι από εταιρείες και κατασκευαστές κατοικιών και όσον αφορά τη δουλειά και το σπίτι μου, βασίζομαι στην ύπαρξη της κοινωνίας μας.

Dan B., 35 ετών, προγραμματιστής, Νέα Υόρκη

VICE: Πώς ορίζεις τον νεοφιλελευθερισμό;
Dan B.: Βασικά, νιώθω ότι μου έχει επιβληθεί ο ορισμός που του δίνουν άνθρωποι με άλλες αξιώσεις. Οπότε, άσε με να σου πω τι πιστεύω εγώ:

- H κοινωνία είναι στα καλύτερά της, όταν οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν τις ζωές τους με τον καλύτερο τρόπο και να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις δυνατότητές τους.
- Η κυβέρνηση πρέπει να βοηθάει τους ανθρώπους να το πετύχουν αυτό, σταματώντας τους τραμπούκους.
- Οι αγορές είναι ένας πού καλός τρόπος να αφήσεις τους ανθρώπους να κάνουν τις επιλογές που θέλουν, προκειμένου να ζήσουν καλά τη ζωή τους.
- Εκτός από τις περιπτώσεις που τα κάνουν θάλασσα (σύστημα υγείας, μονοπώλια κ.τ.λ.).

Πότε ξεκίνησες να αυτοπροσδιορίζεσαι ως νεοφιλελεύθερος;
Πέρυσι, όταν είδα το DSA (σ.σ. Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής) και τους οπαδούς του Sanders να εμφανίζονται. Δεν το περίμενα. Μου αρέσουν οι ξεκάθαρες πολιτικές, με σαφείς στόχους που βγάζουν νόημα. Νομίζω ότι ο κόσμος είναι πολύπλοκος και η διακυβέρνηση είναι δύσκολη και πολύπλοκη και απαιτεί την εξισορρόπηση ένας Θεός ξέρει πόσων πραγμάτων.

Οι περισσότεροι φίλοι σου είναι νεοφιλελεύθεροι; Οι συνάδελφοι;
Χμ, πάνω κάτω θα έλεγα ότι είναι:
-15% είμαι με το μέρος Της [Hillary]
-10% είμαι με το μέρος Της, αλλά, αν το παραδεχτώ ανοιχτά, θα μου την πέσουν
-25% Δημοκρατικοί
-25% DSA/O Sanders θα Είχε Κερδίσει
-20% είμαι Συντηρητικός, ως προς τη Δημοσιονομική Πολιτική, όμως Κοινωνικά Φιλελεύθερος
-5% Θιασώτες του δόγματος Trump: «Κάντε την Αμερική Σπουδαία Ξανά»

Επομένως, θα έβαζα τις πρώτες τρεις κατηγορίες κάτω από την ομπρέλα του νεοφιλελευθερισμού.

Ποια είναι η μεγαλύτερη παρανόηση γύρω από τον νεοφιλελευθερισμό; Έχεις κάποιο αγαπημένο φιλελεύθερο meme;
Δεν είναι meme με φωτογραφία, όμως νομίζω ότι είναι σημαντικό: Ο καπιταλισμός έχει απαλλάξει δισεκατομμύρια κόσμο από τη φτώχεια. Ποτέ δεν υπήρχαν λιγότεροι φτωχοί από ό,τι σήμερα.

Νομίζω ότι πρόσφατα ο καπιταλισμός απέτυχε πολλές φορές στις ανεπτυγμένες οικονομίες και είμαι έξαλλος με αυτό. Το σύστημα υγείας είναι αίσχος. Τα φοιτητικά δάνεια, ό,τι να 'ναι. Οι οικονομικές ανισότητες διευρύνονται. Θέλω να το διορθώσω αυτό, όμως πιστεύω ότι ο σωστός δρόμος είναι να προσπαθήσεις να το διορθώσεις και όχι να το αλλάξεις εντελώς.

Άλλη μια παρανόηση: Βλέπω πολύ συχνά αυτό το tweet.

Έχει πολλή πλάκα, όμως το επιχείρημα είναι ότι, «Αν είχαμε πιο αντιπροσωπευτικέςοργανώσεις, ίσως να αλλάζαμε τη δομή και τους κανόνες, ώστε να μη γίνονται τόσες φρικαλεότητες». Φυσικά και θα βιάζουν γυναίκες οι πεζοναύτες, αναρτώντας στη συνέχεια «εκδικητικό πορνό», από τη στιγμή που οι άνδρες που διοικούν βρίσκονται σε παραζάλη. Αν αλλάξουμε τους πεζοναύτες, θα έχουμε έναν στρατό για τον οποίο θα είμαστε περήφανοι και οι άνθρωποι θα σκέφτονται, «Ρε 'συ, δεν λειτουργεί το να σκοτώνουμε τόσο κόσμο. Ας σταματήσουμε».

Τώρα ανησυχώ ότι μπορεί να μη θεωρηθώ τόσο νεοφιλελεύθερος, όσο θα ήθελες.

Περισσότερα από το VICE

Η Βαρκελώνη Είναι τα Νέα Εξάρχεια

H Φτώχεια Μπορεί να Αλλάξει τον Εγκέφαλο με Πολύ Άσχημο Τρόπο

Ένα Κείμενο για το «Game of Thrones» Χωρίς Spoiler