Ο Ευριπίδης, oι Τραγωδίες του και οι Τρίτες στην Καντίνα

Ήταν πριν από περίπου δώδεκα χρόνια όταν πέτυχα για πρώτη φορά μπροστά μου το όνομα Evripidis and his Tragedies. Σε μια Αθήνα πολύ διαφορετική, λίγο πριν την κρίση και εν μέσω ενός τρομερού αναβρασμού στην underground μουσική πραγματικότητα. Το Μyspace έδινε πόνο, το Youtube έκανε τα πράγματα ακόμη πιο εύκολα, ενώ, το ΝΜΕ δεν είχε χάσει ακόμη τον σεβασμό των μουσικόφιλων. Διοργανώναμε μεγάλα indie πάρτι, οι τοπικές μπάντες είχαν ένα μικρό star status σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης και οι fan τους κυκλοφορούσαν στα ιστορικά μπαρ Pop και Use φορώντας φανταχτερά ρούχα και κρατώντας ένα κοκτέιλ στο χέρι. Αξίζει επίσης να αναφέρω, ότι ο κόσμος άκουγε ακόμη indie pop και σε αυτό είχαν παίξει τεράστιο ρόλο δύο παράγοντες: το soundtrak της ταινίας Juno και η έκρηξη της φάσης «pop singer - songwriter», με καλλιτέχνες όπως ο Jens Lekman και ο Rufus Wainwright να ζουν μεγάλες δόξες. Μέσα σε όλον αυτό τον χαμό λοιπόν, έκανε την εμφάνισή του ο Ευριπίδης Σαμπάτης και οι τραγωδίες του με τον πρώτο του δίσκο που έφερε τον τίτλο Abroad. Ένα pop διαμάντι στο οποίο έχει καταγράψει τα συναισθήματά του ως φρεσκοξενιτεμένος, αφού μόλις είχε αφήσει την πατρίδα του για τα μάτια της Βαρκελώνης.

Έκτοτε, τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Τρεις δίσκους αργότερα και ο Ευριπίδης θεωρείται πλέον ντόπιος της Ισπανικής πόλης, ενώ η Αθήνα, χτυπημένη από μία δεκαετή κρίση, βρίσκεται ακόμη σε μία τρομακτική παρακμή που ευνοεί πιο σκοτεινούς και φασαριόζικους ήχους. Ωστόσο, ο Έλληνας τραγουδοποιός επιμένει στην pop και επιστρέφει στις 11 Απριλίου με έναν νέο δίσκο γεμάτο προσωπικές ιστορίες, πόνο, χαρά, δάκρυα, γέλια, χαρές και λύπες. Για πρώτη φορά τα κομμάτια είναι αποκλειστικά ελληνόφωνα και αυτό είναι πολύ σημαντικό αν σκεφτεί κανείς ότι δεν το βλέπουμε πολύ συχνά αυτό από καλλιτέχνες που έχουν επιλέξει να εκφραστούν στα Αγγλικά. Με αφορμή την επικείμενη κυκλοφορία επικοινώνησα μαζί του μέσω skype και το αποτέλεσμα ήταν μια πολύ - πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό.

VICE: Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησες το νέο σου single «Μία Τρίτη στην Καντίνα», θέλεις να μου πεις δυο λόγια για αυτό;

Ευριπίδης Σαμπάτης:

Είναι το τρίτο ελληνόφωνο κομμάτι που κυκλοφορώ, αφού είχα ένα στον πρώτο μου δίσκο και άλλο ένα στον τρίτο. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια συνομιλία που είχα με έναν φίλο ο οποίος, ήθελε απεγνωσμένα να επιστρέψει στην Αθήνα. Μου εξηγούσε ότι ήθελε να βγαίνει Τρίτη και να πηγαίνει στο Cantina Social, να βρίσκει εκεί κόσμο, να πίνει χύμα κρασί στις ταβέρνες επειδή εκεί που έμενε είναι πανάκριβο ακόμη και σε ποτήρι. Επίσης, μου εξηγούσε ότι περνάνε τα χρόνια και αυτός κυνηγάει ευκαιρίες στην καριέρα του, που δεν θα μπορούσε να τις έχει στην Ελλάδα, αλλά παράλληλα ήταν μακριά από όσους αγαπάει. Εγώ ήμουν πιο σκεπτικός και ορθολογιστής και μου φαινόταν λίγο αστείο όλο αυτό. Το κομμάτι είναι η συνομιλία που είχαμε στο τηλέφωνο και εκφράζει ένα συναίσθημα που έχουμε πολλοί από όσους μένουμε στο εξωτερικό. Από τη μία λέμε: «που να γυρίσεις εκεί, όλα χάλια είναι», αλλά στην πραγματικότητα μας πονάει που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε επειδή δεν αντέχει το στομάχι μας τα κακώς κείμενα της χώρας.

Είναι ένα σημαντικό μαγαζί για σένα το Cantina Social, για να γράψεις το κομμάτι και να γυρίσεις και το κλιπ σου εκεί, σωστά;
Κοίταξε, ναι. Είναι πολύ queer, παίζω εκεί πολλά χρόνια, είμαι φίλος με τα παιδιά και παρότι έχουν αλλάξει οι τάσεις στη μουσική, εγώ πάντα μπορώ να παίζω ό,τι θέλω εκεί. Το κομμάτι πάντως βασίστηκε αρκετά στη φράση του φίλου μου, ότι θέλει να γυρίσει στην Αθήνα και να βγει μια Τρίτη στην Καντίνα.

Η Αθήνα είναι Queer Friendly;
Η αλήθεια είναι πως όποτε έρχομαι στην Αθήνα βρίσκομαι σε μια φούσκα. Βγαίνω σε συγκεκριμένα μαγαζιά, βλέπω τους φίλους μου, όλα αυτά. Θεωρώ, ότι είναι γεμάτη από γενναίους ανθρώπους που προσπαθούν να είναι όσο πιο ελεύθεροι γίνεται και τους θαυμάζω. Δεν θεωρώ ότι η κοινωνία είναι τόσο ελεύθερη όμως. Πρέπει να έχεις πάντα το νου σου όταν είσαι στον δρόμο.

Όπως ανέφερες και πριν, είχες άλλα δύο Ελληνόφωνα τραγούδια και συγκεκριμένα «Τα Πρωινά της Κυριακής στην Αθήνα», το υπέροχο bonus κομμάτι του πρώτου σου δίσκου, πάλι, είχε να κάνει με το πόσο σου λείπει η Αθήνα.
Ναι, είχε αυτό το μελαγχολικό στοιχείο. Βέβαια, τότε ήταν πολύ πιο φρέσκα τα πράγματα, είχα μόλις μετακομίσει στη Βαρκελώνη και οι αναμνήσεις ήταν ακόμη νωπές. Τώρα, δεν έχει να κάνει με αναμνήσεις αφού φροντίζω να βρίσκομαι στην Αθήνα και στο εν λόγω μαγαζί 3 με 4 φορές τον χρόνο, μαζί με τους φίλους μου. Κάνω δηλαδή κάποιες περιορισμένες εμφανίσεις.

Το single είναι προάγγελος του πρώτου σου δίσκου που έχει εξ' ολοκλήρου ελληνόφωνα κομμάτια. Τι σε ώθησε να γράψεις στη μητρική σου γλώσσα; Ειδικά σήμερα, που δεν δραστηριοποιείσαι μόνο στην Ελλάδα;
Την περίοδο που έγραφα τα κομμάτια του δίσκου είχε συμβεί κάτι πολύ δυσάρεστο στη ζωή μου. Είχα λοιπόν την ανάγκη να εκφραστώ στη μητρική μου γλώσσα, ένιωσα την ανάγκη να πω κάποια πράγματα χωρίς το φίλτρο και την απόσταση ασφαλείας που σου δίνει η Αγγλική γλώσσα. Ήθελα να βγάλω από μέσα μου κάποια γεγονότα πολύ έντονα και οδυνηρά και δεν μου έβγαινε να τα γράψω στα Αγγλικά. Φλέρταρα και λίγο με την ιδέα να γυρίσω στην Ελλάδα και ήθελα να μιλήσω σε μια γλώσσα που ένα μέρος του κοινού μου θα την καταλάβαινε κατευθείαν.

Αναμένουμε λοιπόν έναν προσωπικό δίσκο.
Όλοι μου οι δίσκοι είναι προσωπικοί, αλλά αυτός θα έλεγα πως είναι εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.

Είναι όμως ένας pop δίσκος.
Ναι, δεν θα ακούσεις κακοφωνίες ή κομμάτια που να σου θυμίσουν για παράδειγμα, Bjork. Είναι μια pop προσέγγιση που ίσως ακούγεται ελαφριά σε μια πρώτη ακρόαση, αλλά πραγματεύεται ζητήματα ζωής και θανάτου.

Αλήθεια, ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου Ελληνόφωνοι καλλιτέχνες;
Θαυμάζω πάρα πολύ την Αρλέτα, ενώ από καινούριους μου αρέσει πάρα πολύ η Nalyssa Green. Από εκεί και πέρα, οι Stereo Nova, ο Κωνσταντίνος Βήτα και μου αρέσει πολύ η μουσική του Χατζιδάκι. Δεν είμαι ιδιαίτερος γνώστης της Ελληνόφωνης σκηνής και γι'αυτό μου φάνηκε σαν στοίχημα το να κάνω έναν τέτοιο δίσκο. Θυμάμαι, όταν έγραψα το δεύτερο μου Ελληνόφωνο κομμάτι, το έκανα επειδή αγαπώ πολύ τη Τζένη Βάνου και τη Ζωή Κουρούκλη. Ηχητικά δεν είχε καμία σχέση, απλώς το έκανα ένα βράδυ που έτυχε να ακούω αυτές τις δύο τραγουδίστριες. Τέλος, θεωρώ ότι ο Γιώργης Χριστοδούλου κάνει πολύ ωραία πράγματα με πολύ πείσμα, ενάντια στην εποχή και τις τάσεις που επικρατούν.

VICE Video: Οι «The Callas» Είναι μια Ελληνικότατη Παγκόσμια Μπάντα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ήταν τελικά επιτυχημένο το στοίχημα;
Δεν ξέρω αν είναι για τους υπόλοιπους. Εγώ, πάντως, είμαι ευχαριστημένος και αισθάνομαι ότι είπα όσα ήθελα με ειλικρίνεια. Είναι επίσης ο πρώτος μου δίσκος στον οποίο δεν ανέλαβα εγώ όλη την ενορχήστρωση αλλά επέτρεψα σε έναν παραγωγό να δουλέψει μαζί μου. Θεωρώ λοιπόν, ότι ο Θάνος Κοσμίδης, που είχε αυτόν τον ρόλο, είναι ένας τρομερός παραγωγός με πολύ δυνατή φαντασία.

Πριν από λίγες μέρες έβγαλες μια ανακοίνωση στη σελίδα των Evripidis and his Tragedies στο Facebook, μέσω της οποίας έλεγες ότι το project με την εικόνα που το είχαμε στο μυαλό μας, τελείωσε. Τι εννοούσες με αυτό;
Οι Evripidis and his Tragedies ήταν μια κολεκτίβα φίλων, οι οποίοι, όλοι μαζί, δουλεύαμε πάνω στα τραγούδια μου. Αυτό, από ένα σημείο και μετά μειώθηκε και πλέον είμαι εγώ και κάποιοι μουσικοί - συνεργάτες, πολύ συγκεκριμένοι, που δουλεύουμε μαζί. Δεν υφίσταται πλέον το συγκρότημα. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, ο δίσκος που θα βγει τώρα δεν έχει καμία σχέση με τους προηγούμενους τρεις.

Ο οποίος σηματοδοτεί και την έναρξη της συνεργασίας σου με τη Mo.Mi Records.
Ναι, εκδήλωσε ο Χρήστος (Monsieur Minimal) ένα ενδιαφέρον, μιλήσαμε, γνώριζε ο ένας τη δουλειά του άλλου και απλά συνέβη. Υπήρχε εξαρχής μια αμοιβαία εκτίμηση.

Αλήθεια, το όνομα Evripidis and his Tragedies πως βγήκε;
Είχα βάλει κάποια στιγμή στο internet το όνομα Euripides, ήταν ο τίτλος ενός βιβλίου. Θεώρησα ότι θα είχε πλάκα να έχω αυτό το όνομα.

Κάποιες ζωντανές εμφανίσεις που να θυμάσαι έντονα;
Σίγουρα, η παρουσίαση του πρώτου μου δίσκου. Θυμάμαι επίσης το πρώτο μου live στην Αθήνα, που έγινε στα πλαίσια του Synch Festival και είχα την ευκαιρία να φέρω την μπάντα μου και να παρουσιάσω τα πάντα όπως ήθελα. Από εκεί και πέρα, είχαμε μια πολύ ωραία εμπειρία στο Indietracks Festival στην Αγγλία, όπου παίξαμε μέσα σε μια μικρή εκκλησία, γεμάτη από κόσμο που ήθελε να μας δει και γνώριζε τα κομμάτια μας. Τέλος, η πρώτη φορά που εμφανιστήκαμε στο Primavera Festival ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία, παρόλο που μούδιασε το χέρι μου ενώ έπαιζα πιάνο και σε κάποια κομμάτια δεν ανταποκρίνονταν.

Για το τέλος θέλω να θυμηθείς και την καλύτερη βραδιά που πέρασες ποτέ στην Καντίνα.
Δύσκολο, για να είναι η καλύτερη δεν θα τη θυμάμαι (γέλια).

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Ο Snoop Dogg Συνεργάζεται με τη Φουρέιρα - Άντε Γεια

Ο Γρηγόρης Γεννήθηκε με την Πάθηση του Samuel Jackson στο "Unbreakable"

Ο Δημήτρης Αποστολάκης Από τους Χαΐνηδες Δεν Ήταν Ποτέ «Ευτυχοκυνηγός»