Τι Μάθαμε για τον Θάνατο το 2014

Σύμφωνα με τους δικούς μου πρόχειρους υπολογισμούς, χρησιμοποιώντας στοιχεία που μπορούσα να βρω, μέχρι να τελειώσει το 2014, θα έχουν πεθάνει 56,756,662 άνθρωποι εντός της χρονιάς. Συγκρίνοντας τους με τους μόλις 55,973,000 που πέθαναν μέσα στο 2013, μπορεί κανείς να δει πως ο θάνατος φορέθηκε πολύ φέτος.

Κάποια μέρα στο κοντινό μέλλον, μπορεί να υπάρξει θεωρητικά ένας χρόνος όπου θα πεθάνουν λιγότεροι από την προηγούμενη χρονιά, μια σπάνια ανωμαλία η οποία θα αναδείξει μια ανησυχητική τάση των ανθρώπων να ζουν μέχρι τα 200 ας πούμε. Αλλά εδώ, τώρα, στο 2014 και για το άμεσο μέλλον, η αθανασία ακόμα δεν τσουλάει κι ας λέει ο Aubrey de Grey ό,τι θέλει. Οι ανίατες ασθένειες μπορούν να μας επηρεάσουν όλους, όπως άλλωστε και οι σφαίρες, οι πτώσεις από μεγάλα ύψη, τα γηρατειά, τα δηλητήρια, η κατάθλιψη, η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ και άλλα τέτοια καλά.

Παρακάτω παραθέτουμε αυτά που μάθαμε για τον θάνατο μέσα στο 2014.

Το να είσαι γνωστός δε μπορεί να σε σώσει

Ένα από τα χειρότερα πράγματα με τον θάνατο, είναι πως κάνει αυτούς που ζουν να αισθάνονται σκατά. Αυτό ισχύει διπλά με τους celebrities και τριπλά για εκείνους που χάσαμε μέσα στο 2014. Ακόμα και οι γεροντότεροι, όπως η Joan Rivers, o Alexander Shulgin και ο Mike Nichols, μας φάνηκαν ιδιαίτερα προσωπικές επιθέσεις από μεριάς Χάρου.

Όμως η χρονιά είχε και πολλούς θανάτους πριν την ώρα τους. Τα ναρκωτικά στοίχισαν την ζωή στην δημοσιογράφο και rock-n-roll κληρονόμο Peaches Geldof και φυσικά στον Philip Seymour Hoffman. Τα φυσικά αίτια – που πιθανόν βοηθήθηκαν και από ένα κακό παρελθόν – μας πήραν τον Βρετανό ηθοποιό και κωμικό Rik Mayall, αλλά και τον θρύλο του skateboard Jay Adams.

H αυτοκτονία μας πήρε τον βραβευμένο σχεδιαστή μόδας L'Wren Scott, τον 25χρονο τραγουδιστή Simone Battle, τον σκηνοθέτη του Basketball Diaries Scott Kalvert, αλλά πιο σημαντικά και πιο οδυνηρά, μας πήρε τον Robin Williams. Και μιας και είμαστε στο θέμα…

Η αυτοκτονία τα πάει καλά σε αριθμούς (δυστυχώς)

Όταν αυτοκτόνησε ο Robin Williams, μας θύμισε ένα στοιχείο που είχαμε ήδη χωνέψει προτού μας το επιβεβαιώσει η έκθεση του CDC το 2013: το ότι ο κίνδυνος αυτοκτονίας στους μεσήλικες άντρες βρίσκεται σε ανησυχητική άνοδο. Η αυτοκτονία, σύμφωνα με το CDC, είναι ένα πρόβλημα δημόσιας υγείας. Στην Μεγάλη Βρετανία, το ποσοστό αυτοκτονίας στους άντρες έχει χαρακτηριστεί «εθνική τραγωδία», μιας και είναι ο μεγαλύτερος «φονιάς» των νεαρών αντρών στην χώρα.

Πέρυσι, πολλές αξιοσέβαστες εκδόσεις υπερασπίστηκαν την αυτοκτονία. Όταν ο Henry Rollins απεκάλεσε τον Robin Williams δειλό, σπεύσαμε να του επιτεθούμε, αναγκάζοντάς τον να εκδώσει μια ιντερνετική συγγνώμη, η οποία πρέπει κανονικά να αποτελέσει τον μπούσουλα για όλες τις συγγνώμες τέτοιου είδους. Έχουμε βέβαια μπερδεμένα συναισθήματα σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά αυτοί που τα άκουσαν από το διαδίκτυο ήταν οι φανατικοί αντίπαλοι της αυτοκτονίας.

Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι είχαμε δει μια άλλη ιδιαίτερα δημοφιλή ιστορία που είχε να κάνει με το δικαίωμα του ανθρώπου να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Η 29χρονη BrittanyMaynard, διαγνώστηκε με καρκίνο του εγκεφάλου σε τερματικό στάδιο και πήρε την απόφαση να αυτοκτονήσει, με την βοήθεια ενός γιατρού, προτού η αρρώστια την έριχνε για τα καλά στο καναβάτσο.

Η απόφασή της δέχτηκε κριτική – από τον Πάπα για παράδειγμα – αλλά τελικά δεν ήταν τόσο έντονη. Οι περισσότεροι από εμάς απλά λυπηθήκαμε με την ιστορία, αλλά δεχτήκαμε ότι ήταν το καλύτερο πράγμα για εκείνη και ότι τελικά δεν ήταν καθόλου δειλό όλο αυτό.

Τα πτώματα μπορεί να εμφανιστούν στα πιο περίεργα μέρη

Το να βρίσκεις πτώματα δεν είναι κάτι πρωτότυπο το 2014. Το να βρεις ένα πτώμα σε κάποια λίμνη, θάλασσα ή ποτάμι, σε κάποιο κάδο ή σε κάποιο αποχετευτικό σωλήνα δεν είναι είδηση. Το 2014 όμως, βρήκαμε πτώματα σε μερικές σημεία που μας εξέπληξαν.

Το πτώμα ενός φοιτητή ας πούμε, που βρέθηκε στον ανελκυστήρα τροφών ενός εστιατορίου στο Wisconsin. O τραγικός θάνατος της 21χρονης Brooke Baures του Winona State University, επισκιάστηκε κάπως την προηγούμενη εβδομάδα από τις περίεργες συνθήκες του θανάτου της, καθώς δεν βρέθηκε μια σοβαρή εξήγηση σχετικά με το πώς ή το γιατί βρέθηκε εκεί.

Άλλες περιπτώσεις ήταν αυτή κατά την οποία ένα θύμα δολοφονίας βρέθηκε μέσα σε μια βαλίτσα, η περίπτωση μιας Αυστραλιανής γυναίκας που βρέθηκε κολλημένη σε ένα δέντρο, έχοντας πέσει σε έναν γκρεμό, καθώς και το συμβάν με ένα κάτοικο του Detroit που βρέθηκε νεκρός μέσα σε μια βιοχημική τουαλέτα. Όλοι αυτοί οι θάνατοι ήταν τραγικοί για τα αγαπημένα πρόσωπα των νεκρών, αλλά για τους υπόλοιπους από εμάς ήταν απλά ανεξήγητοι.

Είναι όλο και πιο πιθανό το σενάριο που λέει ότι θα πεθάνουμε μόνοι

Τον Ιούνιο σε μια μικρή Αγγλική πόλη του Hampshire, βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της η Anne Leitrim. Όμως ο θάνατός της, σύμφωνα με τις αρχές, είχε επέλθει λίγο μετά την εκλογή του Ομπάμα ως προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών το 2008, πράγμα που σημαίνει ότι οι γείτονές της είχαν συνεχίσει να ζουν την ζωή τους, καθώς η Anne περνούσε από το πέμπτο ή το έκτο στάδιο - εκ των επτά – της αποσύνθεσης.

Η ιστορία αυτή ενέπνευσε την Fay Schopen να γράψει ένα άρθρο γνώμης στην εφημερίδα Guardian, λέγοντας πως οι Βρετανοί ζουν όλο και πιο απομονωμένες ζωές και πως «οποιοσδήποτε μπορεί πλέον να πεθάνει μόνος, όχι μόνο οι μοναχικοί άνθρωποι».

Υπάρχει βέβαια η δημοφιλής άποψη πως υπάρχει μια αίσθηση μοναξιάς την οποία βιώνει κάποιος στις τελευταίες του στιγμές. Αλλά το να έχεις μια μεγάλη σχέση, ή τουλάχιστον μια που καλύπτει το τελευταίο κομμάτι της ζωής σου, θεωρητικά θα έπρεπε να σου δίνει έναν άνθρωπο που θα είναι δίπλα σου όταν πεθάνεις. Αρκεί βέβαια να πεθάνεις εσύ πρώτος. Αλλά έστω και αυτό, φαντάζει πλέον πιο δύσκολο, γιατί σύμφωνα με μια μελέτη του Pew Research, το 25% της τωρινής γενιάς δεν παντρεύεται.

Θα ξέρουμε επίσης πολύ πιο πριν το πότε θα πεθάνουμε

Η Julianne Moore πιθανόν να κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερου Γυναικείου Ρόλου για το Still Alice, την ιστορία μιας γεμάτης ζωή γυναίκας που μόλις μπαίνει στα πενήντα μαθαίνει ότι πάσχει από την νόσο Alzheimer. Δεν ξέρω τι θα ήταν χειρότερο: να σου έρθει τόσο νωρίς η νόσος Alzheimer και να σε «ρίξει» από μικρή σχετικά ηλικία, ή να ξέρεις πολλές δεκαετίες πριν ότι κάποια στιγμή θα χτυπηθείς από την βασανιστική νόσο. Σε κάθε περίπτωση, η διάγνωση της νόσου ακόμα και 20 χρόνια πριν χτυπήσει, είναι κάτι που υπόσχεται μια νέα ιατρική ανακάλυψη.

Και ναι, σίγουρα το να μπορείς να προβλέψεις την έλευση ασθενειών που θεραπεύονται μέσω της μοριακής απεικόνισης είναι μια εξαιρετική εξέλιξη, αλλά όταν έχεις να κάνεις με νευροεκφυλιστικές ασθένειες όπως το Alzheimer's ή το Parkinson's ή και το Huntington's, νομίζω ότι θα προτιμούσα να ζω με την άγνοια, από το να ξέρω τι έρχεται.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.