Στο στούντιο κάνει κολασμένη ζέστη - 20 τετραγωνικά, ενισχυτές, τύμπανα. Ο Αlex, o George, o Chris BI και ο Stef προβάρουν ένα από τα καινούργια τους κομμάτια. Παίζουν με τόσο πάθος αυτό το τραγούδι - o Alex το επισημαίνει σε ένα από τα πολλά διαλείμματα για ανάσες.

Σε αυτά τα διαλείμματα υπάρχει το απαραίτητο μάθημα ελληνικής underground μουσικής ιστορίας, πολλές αναμνήσεις, ασταμάτητες αναφορές σε συναυλίες και καινούργιες «φοβερές» μπάντες. Για τους Last Drive ήδη έχουν γραφτεί τόσα μα τόσα πολλά. Τη χρονιά πού πέρασε έδωσαν δύο sold out συναυλίες στο Gagarin 205 για να γιορτάσουν τα 30 χρόνια τους: σε έναν δίκαιο κόσμο αυτές οι συναυλίες θα ήταν η γιορτή για την καθυστερημένη υποδοχή τους στο Rock'n'Roll Hall of Fame. Ευτυχώς ήταν κάτι καλύτερο και όσοι ήταν εκεί θα το έχουν στη μνήμη τους για πάντα.

Εγώ έχω στη μνήμη μου την πρώτη φορά που τους είδα στο Κύτταρο, support στους Σουηδούς Watermellon Men. Τους είχα ακούσει στην κασέτα που είχε βγάλει το Δικαίωμα Διάβασης, είχαν δύο garage κομμάτια ξυράφια. Αφού διέλυσαν τη σκηνή εκείνο το βράδυ (κι εμένα μαζί), βγήκαν εκείνα τα κακόμοιρα παιδιά από τη Σουηδία να μαζέψουν τα σπασμένα.

Αλλο ένα διάλειμμα - έχει πολλή ζέστη στο στούντιο. Δουλεύουν σε ένα κομμάτι των Pink Floyd και ο George δεν φαίνεται να θυμάται τα λόγια. Έχει μια φωτοτυπία μπροστά του, και ο Alex προσφέρεται να του γράψει και τα ακόρντα δίπλα από τους στίχους. Ο George απαντάει ότι είναι από τα πρώτα κομμάτια που «έβγαλε» στην κιθάρα και το ξέρει τόσο καλά που έχει περάσει στο υποσυνείδητό του. Πριν τελειώσει η φράση έρχεται η απάντηση «ναι, αλλά πάνω από το υποσυνείδητό σου τόσα χρόνια έχει καθίσει πολλή μπίχλα».

Έχουν ήδη παίξει Πάτρα, Ιωάννινα, Βόλο και Λάρισα, ενώ στις 15 Μαΐου επιστρέφουν στη σκηνή του Gagarin. Φυσικά, θα παίξουν και καινούργια κομμάτια, που το καλοκαίρι θα τα προβάρουν και μετά θα μπουν για ένα μήνα στούντιο για να γράψουν. Ό,τι έχω ακούσει στις πρόβες με κάνει να παρακαλάω να έρθει γρήγορα φθινόπωρο και να βγει ο δίσκος. Επίσης δεν φοράω ωτοασπίδες και τα αφτιά μου βουίζουν από τις κιθάρες. Αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτό που κάνουν τα παιδιά: Side projects (όχι από αυτά που γίνονται για να περνάει η ώρα), δουλειές, οικογένειες και τα ρέστα.

Τελευταίο διάλειμμα. Μιλάμε για εκείνη την υπόγα στούντιο στη Διδότου που είχε ο Βανάκος και έκαναν πρόβες κάπου μέσα στα 80s. Το ξέρω γιατί τους έβλεπα όταν έμπαιναν για πρόβα αφού είχαμε τελειώσει με την μπάντα μου. Ο Alex με ρωταέι αν ήμουν στους Schooligans, αλλά με τέτοια στεναχώρια και τόσο dark wave δύσκολο. Η ελληνική σκηνή τότε ήταν βαθιά στη darkίλα. Οι Drive ήταν για όλους μας η αφορμή για διασκέδαση χωρίς ενοχές, χωρίς δεύτερη σκέψη. Φυσικά τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά, γιατί ναι, καλή η διασκέδαση αλλά τα παιδιά δεν έχουν λείψει ποτέ από καμία «πολιτική» συναυλία.

Μιλάμε για εκείνο το live των Talking Heads στην Αθήνα και ο Alex θυμάται ένα όνειρο που είχε δει με τους Cramps στη Βουλή. Ο Chris ορκίζεται ότι έχει δει το ίδιο όνειρο. Στον ονειρικό κόσμο του Alex έχει απαγορευτεί το rock 'n' roll στη Ελλάδα και έχουν έρθει οι Cramps και κάνουν συναυλία κάτω από τη Βουλή, στο Σύνταγμα. Κάποια στιγμή μπουκάρουν οι αρχές για να διαλύσουν το πλήθος και ο Alex τρέχει να σώσει από την καταστροφή την κιθάρα της Poison Ivy. Στο όνειρο του Chris πάω στοίχημα πως τρέχει να αγκαλιάσει και να σώσει την Poison Ivy.

Τα τελευταία χρόνια συναναστρέφομαι με πολλούς νέους μουσικούς και συγκροτήματα. Όταν έρχεται η κουβέντα για το τι μου αρέσει να ακούω πάντα μιλάω για τους Last Drive. Πολλοί πιτσιρικάδες δεν καταλαβαίνουν γιατί, νομίζουν ίσως ότι πρόκειται για νοσταλγία της εφηβείας ή τις παλιές καλές εποχές (για μένα δεν υπάρχουν παλιές καλές εποχές, αλλά δύσκολες μέρες που προσπαθούσαμε να βγούμε από το σκοτάδι).

Όταν, λοιπόν, ρωτάνε περί νοσταλγίας και καλών εποχών, τότε τους απαντάω «μάγκες γράψτε έναν ολόκληρο δίσκο που να φτάνει στο μισό σε αξία, πάθος και ριφ το Midnight Hop και μετά ελάτε να τα πούμε πάλι».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.