Οι Tool με Κράτησαν «Ζωντανό» στη Φυλακή για 21 Χρόνια

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Noisey.

Όταν πήγα στη φυλακή, οι Tool ήταν η αγαπημένη μου μπάντα. Το πρώτο τους άλμπουμ, το Undertow, κυκλοφόρησε το 1993 και για τα δικά μου γούστα ήταν ό,τι καλύτερο είχε να δείξει το metal εκείνη την εποχή. Η μπάντα ουσιαστικά επαναπροσδιόριζε τι σήμαινε ο heavy ήχος. Ήταν εναλλακτικοί. Οι ρυθμοί που έπαιζαν σου έπαιρναν το μυαλό, σαν tribal beats παιγμένα από μια κανονική μπάντα. Οι μελωδίες τους ήταν γεμάτες από μαλακές υφές, εξαιτίας της χαρακτηριστικής φωνής του Maynard James Keenan. Ήταν σαν τους Led Zeppelin. Είχα κολλήσει.

Εκείνη τη χρονιά είδα τους Tool ζωντανά στο Lollapalooza και το Undertow δεν έβγαινε από το cd player μου. Την περίοδο που φυλακίστηκα, έμαθα για το πρώτο τους EP, το Opiate.

Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τη στιγμή που αποφυλακίστηκα και είχα πάει σε μερικές συναυλίες, αλλά περιμένοντας να δω τους Tool την προηγούμενη εβδομάδα στο Chafietz Arena του Πανεπιστημίου του Saint Louis ένιωθα διαφορετικά, λες και η ζωή μου είχε ολοκληρώσει ένα μεγάλο κύκλο. H παρουσία μου εκεί μου φαινόταν απόλυτα φυσιολογική: δεν ήμουν πια ο ίδιος ενθουσιώδης 22χρονος, αλλά ήμουν περισσότερο οπαδός της μπάντας από ποτέ. Η σχέση μου μαζί της είχε εξελιχτεί, είχε γίνει πιο έντονη. Η μουσική των Tool είχε μείνει μαζί μου, αν και δεν μπορούσα να την ακούσω για δεκαετίες.

Οι περισσότερες ομοσπονδιακές φυλακές είναι στη μέση του πουθενά: στα βουνά της δυτικής Virginia, στους λόφους της Pennsylvania, στις κορυφές του Kentucky. Χωρίς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Βασικά έχουν, αλλά δεν παίζουν punk, metal ή εναλλακτικές μουσικές. Μπορούσα να βρω περιοδικά όπως το Rolling Stone και το VICE, αλλά οι Tool πολύ δύσκολα δίνουν συνεντεύξεις. Δεν είχαμε metal περιοδικά στη φυλακή, πέραν αυτών που απλώς γύρναγαν από χέρι σε χέρι.

Αυτό όμως που είχαμε στη φυλακή ήταν μουσικός εξοπλισμός: κιθάρες, τύμπανα, PA, μπάσα, ενισχυτές. Το τμήμα αναψυχής της φυλακής είχε οργανώσει ένα πρόγραμμα για μπάντες, οπότε έβρισκα τύπους με τα ίδια γούστα με εμένα και φτιάχναμε συγκροτήματα. Πάντα τους έβαζα να διασκευάζουμε το Sober. Όλοι ήξεραν ότι μου άρεσε. Δεν μπορούσα να τραγουδήσω σαν τον Maynard, αλλά μπορούσα να πω το κομμάτι. Κάναμε πρόβες μια ή δυο φορές την εβδομάδα αν ήμασταν τυχεροί. Τα φωνητικά τα είχα αποστηθίσει. Ήταν κλειδωμένα στο μυαλό μου.

Για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, αυτή ήταν η σχέση που είχα με τους Tool. Δεν μπορούσα να ακούσω τη μουσική τους, αλλά τα συναισθήματα που μου γεννούσαν τα κομμάτια έμεναν μαζί μου. Μου αρέσουν οι Tool γιατί είναι δυνατοί και ρυθμικοί αλλά ταυτόχρονα και ευάλωτοι. Στη φυλακή έπρεπε να ήμουν σκληρός 24 ώρες το 24ωρο. Δεν έχω πρόβλημα να το παίζω δυνατός, σκληρός. Αλλά είναι ωραίο και να ηρεμείς χωρίς να πρέπει διαρκώς να παίζεις τον ρόλο του σκληρού.

Εντέλει με μετέφεραν σε μια φυλακή στη Δυτική Virginia, την FCI Gilmer, η οποία είχε καλό πρόγραμμα ακρόασης CD. Ήταν ολοκαίνουργια φυλακή και ήμουν από τους πρώτους 500 κρατούμενους που μπήκαν. Τους είπα να παραγγείλουν το Undertow. Τώρα πια όχι μόνο μπορούσα να παίζω μουσική σε μια μπάντα και να τραγουδάω το Sober, αλλά μπορούσα και να το ακούω μαζί με το υπόλοιπο CD.

Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού μου, οι Tool είχαν κυκλοφορήσει το AEnima και το Lateralus και ήταν στη διαδικασία της κυκλοφορίας του 10.000 Days. Είχα ήδη διαβάσει σε διάφορα rock περιοδικά πως είχαν λάβει διθυραμβικές κριτικές και ήθελα σαν τρελός να βυθιστώ στο καινούργιο τους υλικό, αλλά αφού είχα ήδη πείσει τον υπεύθυνο να παραγγείλει έναν δίσκο των Tool, δεν μπορούσα να τον βάλω να παραγγείλει άλλον.

Μερικά χρόνια πριν αποφυλακιστώ, άρχισαν να προσφέρουν MP3 players στις ομοσπονδιακές φυλακές, οπότε αγόρασα ένα και κατέβασα ένα σωρό τραγούδια. Οι Tool ήταν μια από τις πρώτες μπάντες που προσπάθησα να κατεβάσω όταν απέκτησα πρόσβαση στο σύστημα TRULINCS, το οποίο επιτρέπει σε κρατούμενους ομοσπονδιακών φυλακών να αγοράσουν και να κατεβάσουν κομμάτια στα MP3 players τους. Εξαιτίας όμως της πολιτικής δικαιωμάτων των Tool, η μουσική τους δεν ήταν διαθέσιμη. Παρέμεινα λοιπόν αποκλεισμένος από τη μουσική τους.

Εξεπλάγην όμως όταν με μετέφεραν σε φυλακή του Arkansas. Ήταν η τελευταία φυλακή στην οποία θα έμενα πριν από την αποφυλάκισή μου και εννοείται πως ήταν «εύκολη» φυλακή. Είχα συμπληρώσει δύο δεκαετίες κάθειρξης και ήθελα πλέον μόνο να τελειώνω. H φυλακή FCC Forrest City είχε ένα απίστευτο τμήμα μουσικής και για καλή μου τύχη ο κρατούμενος που λειτουργούσε το τμήμα ήταν μεγάλος οπαδός των Tool. Είχε όλα τα CD τους, αλλά επειδή ήθελε να μείνει πιστός στη μοναδικότητα της μπάντας, επέτρεπε σε ελάχιστους να ακούν τους δίσκους τους. Ο τύπος ήξερε καλά ότι αν ένα CD το άκουγαν πολλοί, τότε θα αποκτούσε φθορές πολύ γρήγορα. Εγώ όμως κατάφερα να μπω στη λίστα των εκλεκτών που μπορούσαν να ακούν τους δίσκους των Tool.

Πέρασα πολλά απογεύματα ακούγοντας τους δίσκους τους, καταφέρνοντας επιτέλους να ακούσω ολόκληρα όλα τα τραγούδια τους, όπως έπρεπε να τα ακούει κανείς. Ανακάλυψα το The Pot, το Forty Six & 2, το Stinkfist και τόσα άλλα. Είχα ακούσει φευγαλέα κάποια από αυτά τα κομμάτια στο παρελθόν, αλλά πλέον μπορούσα να τα καταβροχθίσω. Το ημερολόγιο έγραφε 2010. Είχε χρειαστεί να περιμένω τόσο καιρό για να ακούσω κάποιο άλμπουμ τους, αλλά άξιζε τον κόπο. Τα κομμάτια τους αποτυπώθηκαν στην ψυχή μου. Ήταν δυναμικά και αποφασιστικά. Φυσικά και τα λάτρεψα.

Στη φυλακή Forrest City έγινα μέλος μιας μπάντας διασκευών που έπαιζε αποκλειστικά Tool. Αρχίσαμε με το Sober και άλλα κομμάτια του Undertow, αλλά γρήγορα προχωρήσαμε σε ακόμα πιο συναρπαστικά κομμάτια όπως το Jambi, το Vicarious και το Schism. Ήταν σαφώς πιο δύσκολα, αλλά οι τύποι με τους οποίους έπαιζα ήταν πολύ ικανοί. Δεν μπορούσα να συγκριθώ με τον Maynard, αλλά κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, κάνοντας πρόβες δύο φορές την εβδομάδα. Το ότι έπαιξα σε αυτή την μπάντα ήταν από τις καλύτερες στιγμές του εγκλεισμού μου. Είχαμε τελειοποιήσει 11 κομμάτια και δώσαμε μέχρι και μια συναυλία, κατά την οποία προσπάθησα να μεταδώσω όσο μπορούσα το στιλ του Maynard, ουρλιάζοντας σαν τρελός. Το να διασκευάζεις Tool ήταν εξαντλητικό.

Όταν επέστρεψα ύστερα από ένα δίμηνο στην απομόνωση, η μπάντα με είχε αντικαταστήσει με έναν άλλο τραγουδιστή. Δεν το κυνήγησα γιατί ο τύπος ήταν πολύ καλύτερη φωνή από εμένα. Αλλά ήταν γλυκόπικρο να ακούς έναν άλλο τύπο να παίζει με τη δική σου μπάντα, ειδικά από τη στιγμή που είχαμε δουλέψει αυτά τα κομμάτια επί ένα χρόνο. Έστω κι έτσι, πήγαινα να τους δω κάποιες φορές, μόνο για να πάρω τη μουσική μου «δόση».

Σκέφτηκα το παρελθόν καθώς περίμενα τους Tool να ανέβουν στη σκηνή στο St Louis. Το να τους βλέπω να παίζουν ζωντανά ήταν εντελώς διαφορετική εμπειρία από το να τραγουδάω τα κομμάτια τους στους έγκλειστους οπαδούς των Tool. Στο Lollapalooza ο Maynard είχε εμφανιστεί στη σκηνή με ένα φόρεμα και χτυπιόταν σαν φίδι. Έμοιαζε με δαίμονα, αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι τρίπαρα με acid. Είχα όμως διαβάσει πολλά τα προηγούμενα χρόνια σχετικά με το ότι πλέον κρυβόταν πίσω από τα ηχεία ενώ τραγουδούσε και τέτοια. Δεν ήξερα γιατί είχε αλλάξει έτσι, γιατί ντρεπόταν πλέον στη σκηνή. Η πίεση της δημοσιότητας; Ίσως τελικά τα χρόνια είχαν αφήσει το στίγμα τους στον Maynard.

Όταν πλέον εμφανίστηκε η μπάντα και ξεκίνησε με το No Quarter, o Maynard ήταν άφαντος. Ο ντράμερ, ο κιθαρίστας και ο μπασίστας είχαν φώτα γυρισμένα πάνω τους, αλλά όχι ο Maynard. Εντέλει τον εντόπισα σε ένα μέρος της σκηνής, να τραγουδάει καλυμμένος από σκοτάδι, αποτραβηγμένος στις σκιές. Ίσα που μπορούσα να τον διακρίνω. Φορούσε κάτι που έμοιαζε με στρατιωτικό εξοπλισμό. Ήταν σε πλήρη φάση μάχης, κάνοντας μανιακές χειρονομίες, αλλά βυθισμένος στο σκοτάδι.

Ήταν κάπως απογοητευτικό, αλλά έτσι είναι ο Maynard, κρατάει τον εαυτό του ξεχωριστό από τους άλλους. Μακάρι να έδινε ένα πιο εντυπωσιακό σόου. Έπαιξαν όμως ένα σωρό από απίστευτα κομμάτια: το Parabola, το Schism, το Jambi. Θυμήθηκα τις πρόβες στη φυλακή, με τις οποίες δραπέτευα από την πραγματικότητα της ζωής μου εκεί. Το ότι ήμουν στη συναυλία ήταν φανταστικό. Ήταν λες και ήμουν ξανά στην αίθουσα που έκανα πρόβες, μόνο που τώρα ήμουν ελεύθερος.

Ήταν ένα μεγάλο ταξίδι για μένα και τους Tool, αλλά πλέον έχω πρόσβαση σε αυτούς: το ηχητικό κύμα της μουσικής τους, τον συνεχή ρυθμό στο κεφάλι μου, τις μελωδίες που γεμίζουν τα κενά. Η μουσική τους είναι ωμή και ειλικρινής, ένα απολαυστικό κρεσέντο που επιτίθεται στα αυτιά μου.

Περισσότερα από το VICE

Όλα όσα Γνωρίζουμε για το Ναρκωτικό W-18 που Είναι 10.000 Φορές πιο Ισχυρό από τη Μορφίνη

Μια Ακομπλεξάριστη Κουβέντα με την Katerine Duska

Δείτε για Πρώτη Φορά το Νέο Βίντεο των Pussy Riot με Τίτλο «Chaika»