Καμπύλες και Γωνίες: Ο Σωματότυπός σου Επηρεάζει τη Γνώμη των Άλλων για Σένα

Το 2007, ο ψυχολόγος του Πρίνστον Alexander Todorov δημοσίευσε μια έρευνα στην οποία διαπιστωνόταν ότι ο τρόπος που κρίνουμε τα πρόσωπα των άλλων –οι πρώτες εντυπώσεις– μπορούσαν να προβλέψουν τους νικητές για γερουσιαστή και κυβερνήτη πολιτείας στις εκλογές του 2006 περίπου στο 70% των φυλών. Με τα πρόσωπα βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα για την προσωπικότητά τους, υποστήριξε, και έπειτα παίρνουμε τις ανάλογες αποφάσεις.

Αλλά στον κόσμο, δεν έχουμε επαφή μόνο με ασώματες κεφαλές – συνήθως συνδέονται με σώματα. Σε μια νέα έρευνα στο Psychological Science, ερευνητές εξέτασαν ποια στοιχεία προσωπικότητας συνδέονται με διαφορετικούς σωματότυπους.

«Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι το ύψος και το βάρος συμβάλλουν στις κοινωνικές κρίσεις και στις κρίσεις προσωπικότητας που κάνουμε», μου είπε η Ying Hu, επιστήμονας ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Ντάλας. «Όμως ο σωματότυπος δεν είναι μόνο το ύψος και το βάρος. Πολλά στοιχεία, όπως οι καμπύλες, το ύψος της μέσης κ.α. εύκολα γίνονται αντιληπτά και επηρεάζουν τα συμπεράσματα που βγάζουμε για την προσωπικότητα κάποιου».

Μαζί με τους συνεργάτες της, δημιούργησαν 140 ρεαλιστικά πρότυπα σωματότυπων, 70 γυναικεία και 70 ανδρικά. Διαπίστωσαν ότι τα ενεργητικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, όπως «καβγατζής» ή «ενθουσιώδης», σχετίζονταν –σύμφωνα με την κρίση των παρατηρητών- με πιο «καλοσχηματισμένα» σώματα, ενώ τα παθητικά χαρακτηριστικά, όπως «αξιόπιστος» ή «καλόβολος» σχετίζονταν με τα πιο «ορθογώνια» σώματα – σώματα με καμπύλες με ίσες αναλογίες και μέση που δεν ήταν τονισμένη.

«Τα ενεργητικά στοιχεία περιλάμβαναν και θετικά στοιχεία, όπως "εξωστρεφής" και "σίγουρος", αλλά και αρνητικά, όπως "ευερέθιστος" και "καβγατζής"», λέει. «Έτσι, μια γυναίκα με σώμα σε σχήμα αχλαδιού και ένας γραμμωμένος άνδρας θεωρούνταν ότι έχουν περισσότερα ενεργητικά στοιχεία προσωπικότητας, απ’ ό,τι κάποιος με λιγότερο σχηματισμένο σώμα. Αυτή η γενική αρχή ίσχυε και για άνδρες και για γυναίκες». Επίσης, βρήκαν ότι στους ανθρώπους με μεγαλύτερο βάρος αποδίδονταν περισσότερα αρνητικά στοιχεία, όπως αδιαφορία ή ανικανότητα, σε σχέση με τους αδύνατους.

Φυσικά, οι κρίσεις μας είναι ριζωμένες στο συγκεκριμένο ιστορικό και πολιτισμικό περιβάλλον όπου ζούμε τώρα. Σε προηγούμενες εποχές, όταν δεν υπήρχε πολύ φαγητό, οι πιο μεγαλόσωμοι άνθρωποι γίνονταν τελείως διαφορετικά αντιληπτοί. Έτσι, οι συσχετισμοί μας και οι αντιλήψεις μας μπορούν να αλλάξουν. Είναι σημαντικό, όμως, να δούμε ποιοι είναι τώρα - και όχι μόνο για τις εκλογές μας.

«Ελπίζουμε αυτά τα ευρήματα να μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε ότι αυθόρμητα κρίνουμε τους ανθρώπους στερεοτυπικά με βάση τον σωματότυπό τους και να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε να κάνουμε αυτές τις αβάσιμες κρίσεις», μου λέει η Hu.

Ό,τι νιώθουμε επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από αυτό που περιμένουμε να νιώσουμε. Όπως και ο τρόπος που μαθαίνουμε: Αν μια καινούργια εμπειρία επιβεβαιώνει μια προηγούμενη πεποίθηση ή προσδοκία, οι άνθρωποι μαθαίνουν περισσότερα από αυτήν την εμπειρία, παρά από μία που θέτει εν αμφιβόλω τις πεποιθήσεις μας.

«Αυτό λέγεται "προκατάληψη επιβεβαίωσης" - το να μαθαίνεις επιλεκτικά από πληροφορίες που συνάδουν με τις αρχικές σου πεποιθήσεις και να αγνοείς τις πληροφορίες που δεν ταιριάζουν με εκείνες», εξηγεί η Marieke Jepma, γνωστική ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ.

Αυτό μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα όσον αφορά φαινόμενα, όπως η επίδραση των εικονικών φαρμάκων, αλλά δεν είναι τόσο ευχάριστο όσον αφορά τον πόνο. Σε μια νέα μελέτη στο Nature Human Behavior, η Jepma και άλλοι ερευνητές εξέτασαν το πώς οι προσδοκίες επηρέαζαν την αντίληψη του πόνου, τόσο μέσω υποκειμενικών αναφορών όσο και μέσω εγκεφαλικών απεικονίσεων.

Στη μελέτη, οι συμμετέχοντες έπρεπε να συνδέσουν οπτικά στοιχεία με χαμηλή ή υψηλή θερμότητα, έτσι όταν έβλεπαν κάτι, περίμεναν μικρό ή μεγάλο πόνο. Έπειτα, τους έδειχναν τα οπτικά στοιχεία ξανά, αλλά δεν συνδέονταν πια με θερμότητα. Οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να δηλώσουν πόσο πόνο περίμεναν μετά από κάθε στοιχείο και πόσο πόνο βίωσαν πραγματικά.

Ανακάλυψαν ότι οι άνθρωποι έλεγαν ότι ένιωθαν περισσότερο πόνο, όταν τον περίμεναν. Όταν οι ερευνητές έλεγξαν την εγκεφαλική δραστηριότητα, ανακάλυψαν ότι τα ίδια επίπεδα θερμότητας προκαλούσαν μεγαλύτερη δραστηριότητα στο δίκτυο πόνου του εγκεφάλου όταν οι συμμετέχοντες περίμεναν μεγάλο πόνο, σε σχέση με όταν περίμεναν μικρό πόνο.

VICE Video: #Γυναίκα: Το Σώμα της Ανήκει

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

«Το εύρημά μας -ότι οι προσδοκίες επηρέαζαν ένα δίκτυο περιοχών του εγκεφάλου που είχαν να κάνουν με την επεξεργασία του πόνου- δείχνει ότι οι προσδοκίες μας μπορεί να έχουν μεγάλη επίδραση και να επηρεάσουν τη διαδικασία αίσθησης πόνου στον εγκέφαλο», μου λέει η Jepma. «Προηγούμενες μελέτες έδειξαν ότι η προσδοκία του πόνου μπορεί να προκαλέσει ακόμη και δραστηριότητα που προκλήθηκε από πόνο στη σπονδυλική στήλη. Αυτό δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν το βγάζουν από το μυαλό τους».

Τα ευρήματά τους θα μπορούσαν να αφορούν και ανθρώπους με χρόνιο πόνο ή ανθρώπους που κινδυνεύουν να εμφανίσουν χρόνιο πόνο, λέει η Jepma, αν και η τρέχουσα μελέτη τους έγινε σε ανθρώπους που δεν πονούσαν, έτσι πρέπει να γίνουν περαιτέρω μελέτες.

«Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι όταν κάποιος έχει πολύ αρνητικές πεποιθήσεις για τον πόνο, αυτό μπορεί να εμποδίσει την ανάρρωσή του», λέει. «Από την άλλη, όμως, μπορεί να ισχύει και το αντίθετο: θετικές προσδοκίες μπορεί να μειώσουν τον πόνο που αντιλαμβάνεται κάποιος και να βοηθήσουν την ανάρρωσή του, κάνοντας κατά συνέπεια τους ανθρώπους πιο ανθεκτικούς στον χρόνιο πόνο».

Καθώς οι εκτρώσεις εξακολουθούν να είναι πολιτικό θέμα, οι ερευνητές παλεύουν για να σχεδιάσουν μελέτες που εξετάζουν τις συνέπειές τους στην υγεία και στην ευημερία των γυναικών. Οι περισσότερες μελέτες που γίνονται δεν έχουν τις κατάλληλες ομάδες ελέγχου ή γίνονται εκ των υστέρων. Η Μελέτη Turnaway της Advancing New Standards in Reproductive Health (ANSIRH), μιας ομάδας έρευνας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Σαν Φρανσίσκο (UCSF), είναι η πρώτη μελέτη στις ΗΠΑ που εξετάζει την επίδραση τού να κάνεις έκτρωση, σε σχέση με το να σου αρνούνται μια επιθυμητή έκτρωση, τόσο για τις γυναίκες όσο και για τα παιδιά τους.

Η Diana Greene Foster, καθηγήτρια μαιευτικής, γυναικολογίας και αναπαραγωγικών επιστημών στο UCSF και οι συνάδελφοί της παρακολούθησαν περίπου 1.000 γυναίκες που ζήτησαν εκτρώσεις σε 30 ειδικά κέντρα στη χώρα, σε μια περίοδο πέντε ετών.

Σε κάποιες αρνήθηκαν την επέμβαση, επειδή ήταν σε προχωρημένο στάδιο και συνέχισαν την εγκυμοσύνη τους. Αυτές οι γυναίκες συγκρίθηκαν με όσες μπόρεσαν να κάνουν έκτρωση. «Όλες οι γυναίκες είχαν μόνο μερικές εβδομάδες διαφορά στην εγκυμοσύνη τους», μου λέει η Foster.

Ανακάλυψαν ότι οι γυναίκες που έκαναν έκτρωση δεν ήταν πιο πιθανό να εμφανίσουν κατάθλιψη, άγχος και αυτοκτονικές τάσεις, από εκείνες που έκαναν. Πέντε χρόνια αργότερα, το 95% των γυναικών ανέφερε ότι η έκτρωση ήταν η σωστή απόφαση.

«Οι γυναίκες επικαλούνται πολλούς λόγους που θέλουν να λήξουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη – δεν έχουν αρκετά λεφτά για να μεγαλώσουν ένα παιδί, θέλουν να φροντίσουν τα παιδιά που έχουν ήδη, θέλουν να κάνουν παιδί αργότερα και σε καλύτερες συνθήκες, έχουν άλλους στόχους», λέει η Foster. «Διαπιστώνουμε ότι παίρνουν λογικές αποφάσεις σε όλες αυτές τις περιστάσεις. Οι γυναίκες στις οποίες δεν επιτρέπεται να κάνουν έκτρωση είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τις γυναίκες που κάνουν την έκτρωση που θέλουν – ως προς την οικονομική ασφάλεια, την ευημερία των παιδιών τους και την επίτευξη των σχεδίων τους, που περιλαμβάνουν να κάνουν παιδιά, όταν θα έχουν μεγαλύτερη στήριξη».

Για τις γυναίκες που δεν μπόρεσαν να κάνουν έκτρωση, η μελέτη διαπιστώνει ότι πέντε χρόνια αργότερα είχαν τέσσερις φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να ζουν κάτω από το επίπεδο της φτώχειας, ήταν πιο πιθανόν να έχουν σοβαρές επιπλοκές στο τέλος της εγκυμοσύνης, όπως προεκλαμψία ή ακόμη και θάνατο, ήταν πιο πιθανό να μένουν με συντρόφους που τις κακοποιούσαν, πιο πιθανό να πάσχουν από άγχος και χαμηλή αυτοεκτίμηση βραχυπρόθεσμα όταν δεν τους επιτράπηκε να κάνουν έκτρωση και λιγότερο πιθανό να έχουν σχέδια για την ερχόμενη χρονιά, σύμφωνα με την έρευνα.

«Οι νομοθέτες που προσπαθούν να κάνουν τις εκτρώσεις λιγότερο προσβάσιμες πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχουν πραγματικά προβλήματα, όταν αναγκάζεις μια γυναίκα να συνεχίσει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη», λέει η Foster. «Επηρεάζει την ψυχική υγεία των γυναικών, την υγεία και την ασφάλεια των οικογενειών τους και την ευημερία της επόμενης γενιάς».

Μπορεί τα αντιβιοτικά να βοηθάνε στη θεραπεία των βακτηριακών λοιμώξεων, ωστόσο πλέον ξέρουμε ότι δεν σκοτώνουν απλώς τα παθογόνα βακτήρια που στοχεύουμε: Επηρεάζουν και τα εκατομμύρια μικροβίων που ζουν στο πεπτικό μας σύστημα και που είναι πολύ σημαντικά για την ανθρώπινη υγεία.

Μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Nature Microbiology εξέτασε τι ακριβώς συμβαίνει στα βακτήρια του εντέρου μετά τη χρήση αντιβιοτικών. Στη μελέτη, 12 υγιείς νέοι άνδρες πήραν έναν συνδυασμό τριών αντιβιοτικών και έπειτα το μικροβίωμά τους εξεταζόταν για έξι μήνες με προσδιορισμό της αλληλουχίας του DNA, για να εντοπίσουν βακτήρια και τα γονίδια που υπάρχουν στα βακτήρια.

Ανακάλυψαν ότι σε έξι μήνες το μικροβίωμα είχε σχεδόν αποκατασταθεί με μια σταδιακή διαδικασία, παρόμοια με το πώς μεγαλώνουν ξανά τα φυτά μετά από μια πυρκαγιά, λέει η Sofia Forslund, επικεφαλής ομάδας στο Κέντρο Μοριακής Ιατρικής Max Delbrück στο Βερολίνο.

Μετά από ενάμιση μήνα, οι συμμετέχοντες ήταν κοντά στην αποκατάταση του αρχικού μικροβιώματός τους, αλλά τα βακτήρια που επέστρεψαν πρώτα, όπως τα Enterococcus faecalis και Fusobacterium nucleatum, είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να προκαλέσουν λοίμωξη. Στο μεταξύ, εννιά κοινά είδη που όλοι οι συμμετέχοντες είχαν πριν από τη θεραπεία, 180 μέρες μετά δεν είχαν εμφανιστεί.

Στο τέλος των έξι μηνών, φάνηκε ότι μερικά βακτήρια είχαν χαθεί μόνιμα, ανάμεσά τους αρκετά ωφέλιμα βακτήρια, που σχετίζονται με καλύτερη αντίσταση στα παθογόνα και καλύτερη μεταβολική υγεία. Η ομάδα τώρα θα εστιάσει στις επιπτώσεις των πιο μακροπρόθεσμων αντιβιοτικών.

«Πρέπει να ξέρουμε ότι κάθε δυνατή (και ίσως πολλαπλές λιγότερο δυνατές) θεραπείες αντιβιοτικών μπορούν να στερήσουν από το έντερο κάποια ωφέλιμα βακτήρια και θα πρέπει να περιμένουμε μια αρχική άνθηση ευκαιριακών παθογόνων μετά τη θεραπεία», λέει ο Forslund. «Χρειάζονται καλύτερες μέθοδοι για να το εμποδίσουμε αυτό».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Ο Θεός Ήταν Γυναίκα τα Πρώτα 200.000 Χρόνια της Ανθρώπινης Ζωής στη Γη

Ένας Έλληνας Αστυνομικός Μιλά για τη Ζωή του ως Swinger

Τάμα Εξ Αποστάσεως: Ανάψτε μια Λαμπάδα με 100 Ευρώ