Τα πιο Ντροπιαστικά Σκηνικά σε Καλοκαιρινές Διακοπές στην Ελλάδα

Οι διακοπές είναι το δώρο που περιμένουμε να κάνουμε στον εαυτό μας κάθε καλοκαίρι. Το αξίζουμε, άλλωστε. Θάλασσα ή βουνό, ό,τι κι αν επιλέξεις, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα περάσεις καλά. Αρκεί η καλή παρέα. Και φυσικά, να γίνουν ένα-δυο «τρελά» σκηνικά, να έχουμε να θυμόμαστε. Παρακάτω, συγκεντρώσαμε περιστατικά από παλιότερες διακοπές, που όταν οι πρωταγωνιστές τα θυμούνται, νιώθουν ακόμα αμήχανα. Είναι τα πιο ντροπιαστικά σκηνικά που έχουν συμβεί σε καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα.

Δεν ήταν ακριβώς ντροπιαστικό σκηνικό, αλλά περισσότερο αμήχανο και αστείο, σε δεύτερη ανάγνωση, τόσα χρόνια μετά, ένα σχεδόν παπαδιαμάντειο σκηνικό. Πρέπει να ήμουν γύρω στα οκτώ-εννιά, διότι θυμάμαι ότι έκανα ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες και μάλιστα πήγαινα «σφαίρα». Κάναμε διακοπές σε κάμπινγκ στη Χαλκιδική, η δική μου οικογένεια και του ξαδέρφου μου, του Γιάννη, με τον οποίο μεγαλώσαμε μαζί. Ένα μεσημέρι, λίγο πριν στρωθεί το τραπέζι, εκείνος μου είπε ότι η διπλανή παραλία «ήταν των γυμνιστών». Προφανώς, δεν είχα δει ποτέ έως τότε γυμνό άνθρωπο, άνδρα ή γυναίκα. «Φύγαμε», του είπα και αρχίσαμε το πετάλι. Μετά από αρκετή ώρα φθάσαμε κι αφήσαμε τα ποδήλατα κάτω από τα δέντρα. Πλησιάσαμε με τα πόδια, σκυφτοί, ως την αμμουδιά, προσεχτικά, σαν να είχαμε μπει σε απόρρητη πυρηνική βάση. Καθίσαμε κάτω από τους θάμνους και περιμέναμε. Δεν ξέρω τι ακριβώς περιμέναμε. Τη θυμάμαι, όμως, να βγαίνει από τη θάλασσα. Μία γυναίκα. Ολόγυμνη. Δεν θα μπορέσω να το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Είχα αρχίσει να φαντάζομαι πώς θα ήταν το γυναικείο σώμα κάτω από τα ρούχα, όμως αυτό που εξελισσόταν εκείνη την ώρα μπροστά στα παιδικά μάτια μου, ξεπερνούσε τη φαντασία. Με τον Γιάννη δίπλα να μην έχει βγάλει άχνα, κοιτούσαμε σαν χαμένοι. Η γυναίκα πλησίασε προς το μέρος μας. Αναπολώντας πολλές φορές τη σκηνή, σήμερα μπορώ να πω ότι ήταν γύρω στα 35 και είχε σταρένιο δέρμα. Τα πόδια της θα μπορούσαν να ήταν ο διαβήτης με τον οποίο ο Θεός σχεδίασε τον κόσμο. Πλησίασε προς το μέρος μας και στάθηκε κάτω από τη ντουζιέρα, λιγότερο από δέκα μέτρα μπροστά μας. Άνοιξε το νερό και τότε εμείς, οι αποσβολωμένοι μπανιστηρτζήδες, οι άγουροι εξερευνητές της καταγωγής του κόσμου, κάναμε μεταβολή, καβαλήσαμε τα ποδήλατα και φθάσαμε πίσω στο τροχόσπιτο σαν αστραπές, κάνοντας πετάλι με άγρια χαρά και έξαψη. Καθίσαμε στο τραπέζι και φάγαμε διπλάσια μερίδα από το συνηθισμένο. Οι μεγάλοι απόρησαν κάπως, αλλά δεν έδωσαν σημασία. Με τον Γιάννη δεν μπορέσαμε να βγάλουμε κουβέντα ως αργά το βράδυ.
- Αλέξανδρος*, 33

Αν και ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι τίποτα ανθρώπινο δεν μπορεί να μπει στο φάσμα της ντροπής, μιας και η ντροπή είναι απλώς μια κοινωνική κατασκευή, πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι ορισμένες συγκυρίες που σε κάνουν να πιστεύεις ότι, ναι, υπάρχει η κακιά η ώρα, αυτή η ώρα που θα θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Μια απ’ αυτές ήταν έξι-επτά καλοκαίρια πριν, σε κάμπινγκ της Εύβοιας, όταν με ντρόπιασε το ίδιο το βρακί μου.

VICE Video: Οι INCO «Λιώνουν» στο Γυμναστήριο

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ήταν μεσημέρι και μόλις είχα επιστρέψει από την παραλία, όταν αποφάσισα να ενδώσω στον ψυχαναγκασμό μου και να καθαρίσω λίγο τη σκηνή από άμμο και τυχόν ανεπιθύμητα ζωύφια. Μαζί με την υπόλοιπη πραμάτεια μου έβγαλα το backpack μου και ακούμπησα επάνω του κάποια από τα ρούχα μου. Θυμάμαι αυτό το κομμάτι υφάσματος που λίγα δευτερόλεπτα αργότερα θα με πρόδιδε, να στέκεται εκεί, πριν αρχίσει να φυσάει. Μετά, χάρη στον μίνι ανεμοστρόβιλο που ξέσπασε, άρχισε να ταξιδεύει ανάμεσα σε άλλες σκηνές, ενώ εγώ παρακολουθούσα με τη φίλη μου την αεροδυναμική πετυχημένης σαΐτας που είχε πάρει. Τελικά, προσγειώθηκε πάνω στο φαγητό ενός τύπου που καθόταν αγέρωχος δέκα σκηνές πιο 'κει, χαρίζοντάς μου αυτά τα δευτερόλεπτα που η αμηχανία κάνει τα πάντα να κινούνται σε slow motion. Το δραματικό και πραγματικό δίλλημα ήρθε όταν είδαμε πού προσγειώθηκε. Τι έπρεπε να κάνω; Να πάω να το πάρω ή όχι; Αν δεν πήγαινα θα ήταν αγένεια, αλλά κι αν πήγαινα τι θα έλεγα; «Φίλε, μου δίνεις λίγο την πορτοκαλί κιλότα που έπεσε στη σαλάτα σου γιατί μου την πήρε ο αέρας;». Τελικά πήγε η φίλη μου να το μαζέψει και να εξηγήσει χωρίς να χρειαστεί να αντικρύσω κατάματα τον κατά λάθος αποδέκτη του. Εγώ έμεινα εκεί ακούγοντας τον διπλανό να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει «Χαμός Νίκο, άσε, φυσάει εδώ, χαμός σου λέω, της αλληνής εδώ δίπλα της πήρε το βρακί ο αέρας, εμείς τώρα δένουμε και τη σκηνή».
- Μαρία, 29

Ήταν στην εφηβεία και το καλοκαίρι με έβρισκε σε οικογενειακές διακοπές για ακόμα μία χρονιά στη Σίφνο. Το καλό ήταν ότι είχα φίλους στο νησί, οπότε είχαν ξεκινήσει οι πρώτες βραδινοί έξοδοι χωρίς γονείς, χωρίς deadline επιστροφής τις πρώτες πρωινές ώρες. Είχαμε πάει για αρχή, λοιπόν, μια βόλτα από το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου. Μας κέρασαν άφθονο δωρεάν κρασί, προφανώς κακής ποιότητας, το οποίο μας «βάρεσε» αμέσως. Έχοντας πιει δίχως αύριο, συνεχίσαμε την βραδιά μας σε ένα μπαράκι όπου ένας από τους μεγαλύτερους της παρέας είχε παραγγείλει Tequila sunrise. Όταν λοιπόν είσαι κάπου εκεί στα 16 και σου δίνουν ένα γεμάτο πολύχρωμο ποτήρι, λέγοντάς σου «εσύ δεν μπορείς να το πιεις μικρό», το τραβάς με ύφος, απαντάς «άσπρο πάτο» και το πίνεις. To κεφάλι μου σε δευτερόλεπτα άρχιζε να γυρίζει. Παράλληλα ήταν δύσκολο να πείσω τον κολλητό μου ότι όντως ζαλίζομαι, γιατί η δεύτερη κοπέλα της παρέας είχε ήδη πέσει ξερή από το αλκοόλ σε ένα παγκάκι κι εκείνος νόμιζε ότι του το λέω για να μου δώσουν κι εμένα σημασία. Μέχρι που τα αποτελέσματα από το πρώτο μου μεθύσι ήταν ορατά σε όλη την πλατεία στην Απολωνία, την καρδιά της νυχτερινής ζωής του νησιού, μπροστά μάλιστα στο αγόρι που κόζαρα εκείνη την εποχή. Ακόμα θυμάμαι την ντροπή που είχα νιώσει όσο έκανα εμετό μπροστά σε όλους. Ήταν το πρώτο μου μεθύσι και ποτέ δεν ξαναήπια από τότε Tequila sunrise. Επίσης, αποφεύγω τα σφηνάκια Tequila γενικά.
- Μελπομένη, 28

Η Κρήτη είναι ένας από τους αγαπημένους μου προορισμούς. Την έχω επισκεφθεί επτά καλοκαίρια σερί, οπότε είχα αμέτρητες ευκαιρίες να ρεζιλευτώ. Μεταφερόμαστε στη σκηνή που εγώ και η κολλητή μου έχουμε παραγγείλει τα Αmaretto-λεμόνι μας σε ένα beach bar των Χανίων. Έχουμε καθίσει σε ένα stand και εννοείται πως έχουμε σκανάρει όλο το μαγαζί για όμορφες υπάρξεις. Δεν περνά πολλή ώρα μέχρι να εμφανιστεί δίπλα μας μία παρέα αγοριών και ξεκινήσει το παιχνίδι. Μετά από αρκετές ρουφιξιές Αmaretto και λικνισμάτων, βρίσκομαι στις ξαπλώστες τις παραλίας, να φασώνομαι με έναν τουρίστα, ο οποίος ήταν πολύ ενθουσιώδης και επίμονος να με ευχαριστήσει γλείφοντάς με. Εγώ να λέω από μέσα μου, «είμαι ένας θάμνος εκεί κάτω». Βασικά το είπα και απ’ έξω μου και παρά το γεγονός ότι ήταν νύχτα, είμαι σίγουρη ότι είχα γίνει κόκκινη σαν ντομάτα. Εκείνος είπε ότι δεν πειράζει, μου αφαίρεσε το εσώρουχο και συνέχισε τη δουλειά. Βλέποντας τον παρελθοντικό μου 16χρονο εαυτό να προετοιμάζεται για την βραδινή έξοδο, θέλω να του φωνάξω, «Πού πας ξιπόλυτη στ’ αγκάθια;». Η μάλλον, αξύριστη. Η αλήθεια είναι πως τότε δεν είχα μπει στο mood να ξυρίζω ολόκληρο το μπικίνι και δεν περίμενα να καταλήξει έτσι η βραδιά. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως και εκείνος θα με θυμάται σαν την άγνωστη τύπισσα με τη «φούντα» που έγλειψε κάποτε σε κάποια παραλία της Κρήτης.
- Εύα, 28

Μάλλον έχω ένα από τα πιο ντροπιαστικά σκηνικά του καλοκαιριού. Ήταν η πρώτη μου φορά σε διακοπές με την κοπέλα μου και κάτι φίλους μας. Καθώς ήμασταν μετά τις Πανελλαδικές και δεν υπήρχε «μία», αποφασίσαμε να πάμε για κάμπινγκ. Ένα βράδυ που έκανα σεξ με την κοπέλα μου -βασικά αφού τελειώσαμε-, έσπασε το προφυλακτικό χωρίς να το καταλάβω. Πανικοβλήθηκα τόσο, που πήρα τη μάνα μου τηλέφωνο για να μου πει τι να κάνω. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς μου ήρθε να πάρω τη μάνα μου και δεν ντράπηκα να το κάνω. Έχουν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια από τότε και ακόμα μου προκαλεί θλίψη όταν το σκέφτομαι. Η κοπέλα μου δεν έμεινε έγκυος και το επόμενο φθινόπωρο χωρίσαμε. Sad.
- Θανάσης, 27

*Κάποια ονόματα έχουν αλλαχθεί

Περισσότερα από το VICE

Έτσι Παρασκευάζεται τo Αυτοσχέδιο Tσίπουρο στις Ελληνικές Φυλακές

«Δυστυχώς Δεν Κάνει για Μένα» - Πώς Άλλαξε η Ζωή μου Όταν Έκοψα το Χόρτο

Μες στο Χυδαίο Μυαλό του Μαρκήσιου ντε Σαντ, που Έδωσε το Όνομά του στον Σαδισμό