H Κατερίνα Περιγράφει τη Ζωή στη Χεβρώνα, Εκεί που σε Σημαδεύουν Κάθε Μέρα με Όπλο

Το VICE Greece δίνει βήμα σε επιλεγμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη δημιουργία της νέας στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε Δευτέρα θα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα, με τα οποία καταπιάνονται οι συγκεκριμένες οργανώσεις και αξίζουν την προσοχή όλων.

Το συγκεκριμένο άρθρο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, υπογράφει η Κατερίνα Χατζηγεωργίου. Την ώρα που η κατάσταση μεταξύ Γάζας και Ισραήλ είναι ακόμη πολύ εύθραυστη μετά τις πρόσφατες αιματηρές συγκρούσεις, μία Ελληνίδα ψυχολόγος, η Κατερίνα Χατζηγεωργίου, επέστρεψε από την εννιάμηνη αποστολή της με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στη Χεβρώνα και περιγράφει πώς είναι να ζεις σε μία πόλη όπου οι στρατιώτες σε σημαδεύουν καθημερινά με τα όπλα τους και οι ρουκέτες εκτοξεύονται πάνω από το κεφάλι σου.

Περπατώντας στους δρόμους της Χεβρώνας, οι εικόνες που βλέπεις κάθε άλλο παρά μία ήρεμη πόλη θυμίζουν. Παντού υπάρχουν στρατιώτες με τα όπλα τους γεμάτα και έτοιμα να σημαδέψουν ανά πάσα στιγμή. Πολλοί από αυτούς δεν είναι ούτε 19 χρονών, παιδιά σχεδόν, που έχουν μεγαλώσει μέσα στη βία και στον θάνατο. Η Χεβρώνα χωρίζεται στους τομείς H1 και H2. Ο πρώτος φαινομενικά ελέγχεται από την Παλαιστινιακή Αρχή και ο δεύτερος ελέγχεται από τον ισραηλινό στρατό. Στα σοκάκια πάνω από την παλιά πόλη οι Παλαιστίνιοι έμποροι έχουν φτιάξει συρματοπλέγματα για να προστατεύονται από τα αντικείμενα που τους πετάνε οι ισραηλινοί άποικοι που ζουν στην περιοχή Η2. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά γιατί δεν έχουν πολλή κίνηση. Η πόλη θυμίζει περισσότερο ανοιχτή φυλακή.

Χωρίς ελευθερία μετακίνησης, οι Παλαιστίνιοι είναι αναγκασμένοι να βρίσκουν τρόπους να παρακάμπτουν τα σημεία ελέγχου και τον φράχτη του Ισραήλ για να βρουν δουλειά, να πάνε σχολείο ή να επισκεφθούν την οικογένειά τους. Τους 9 μήνες που έζησα εκεί και εργάστηκα ως κλινική ψυχολόγος με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα είδα ανθρώπους να ζουν μέσα στο φόβο, είδα παιδιά να μεγαλώνουν μέσα στη βία και ενήλικες που δεν έχουν γνωρίσει τίποτα άλλο στη ζωή τους πέρα από μία ατέρμονη αβεβαιότητα για το μέλλον. Φοβούνται ότι τη νύχτα θα χτυπήσει η πόρτα και θα εισβάλλουν στο σπίτι τους οι στρατιώτες, θα καταστρέψουν το νοικοκυριό τους, θα χρησιμοποιήσουν σωματική βία και συνήθως θα συλλάβουν κάποιο μέλος της οικογένειας. Κάτι άλλο που τους κρατά πάντα σε εγρήγορση είναι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να λάβουν ειδοποίηση ότι το σπίτι τους θα κατεδαφιστεί. Συνήθως τους δίνουν μία ημερομηνία για αυτό, αλλά δεν ακολουθείται, με αποτέλεσμα πολλές φορές να τους παίρνουν τηλέφωνο και να τους λένε: «Σε 5 λεπτά θα κατεδαφιστεί το σπίτι σας, εκκενώστε το». Επίσης τους προσφέρουν χρήματα, ειδικά σε όσους ζουν στην περιοχή Η2 για να αφήσουν τα σπίτια και τη γη τους. Οι Παλαιστίνιοι αρνούνται τις περισσότερες φορές και τότε ξεκινά ο ψυχολογικός πόλεμος: δεν τους αφήνουν να βγουν από τα σημεία ελέγχου, δεν τους αφήνουν να βγουν ούτε για να πάνε στο γιατρό, τους παρενοχλούν καθημερινά λεκτικά. Τα παιδιά δεν μπορούν να έχουν μία ξέγνοιαστη παιδική ηλικία. Πολλές φορές ζουν με τον έναν γονέα επειδή ο άλλος μπαινοβγαίνει στη φυλακή, ή τα ίδια μπορεί να έχουν υπάρξει κρατούμενοι κι αυτό μπορεί να γίνει επειδή πέταξαν μια πέτρα στους στρατιώτες. Μπορεί είτε να τα κρατήσουν για κάποιες ώρες μέσα στα τζιπ τους όπου θα τα τρομοκρατούν λεκτικά είτε θα τα χτυπήσουν και μετά μπορεί να τα αφήσουν ή να τα πάνε στο κρατητήριο. Για να πάνε στο σχολείο περνούν από εξονυχιστικούς ελέγχους, όπου στρατιώτες αδειάζουν μέχρι και τις τσάντες τους.

Άθληση και Συμπληρώματα Διατροφής

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα βρίσκονται στην περιοχή 23 χρόνια, από τον Αύγουστο του 1996. Εκεί «τρέχουμε» ένα πρόγραμμα ψυχικής υγείας, καθώς οι ανάγκες είναι τεράστιες. Κάθε μήνα κατά μέσο όρο κάναμε 200-250 συνεδρίες. Τα πιο συχνά περιστατικά που βλέπαμε είναι διαταραχές μετατραυματικού στρες, αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη, ενώ πολλά παιδιά παρουσίαζαν ενούρηση, διαταραχές ύπνου και διατροφής. Το περιστατικό που θυμάμαι πιο έντονα είναι η πορεία εξέλιξης ενός άνδρα, πρώην κρατούμενου, ο οποίος ήρθε σε εμάς έχοντας χάσει κάθε ελπίδα. Οι ισραηλινές αρχές τον πίεζαν να συνεργαστεί μαζί τους για να τον αφήσουν να πάει στην Ιορδανία να επισκεφθεί κάποιον γιατρό για τη μέση του και αυτό του προκαλούσε μεγάλο θυμό προς την οικογένειά του και κατάθλιψη. Συχνά χτυπούσε και τη γυναίκα του. Στην πορεία όμως όλο αυτό είδαμε να αλλάζει. Μετά από κάθε συνεδρία ήταν διαφορετικός. Ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να αλλάξει, έφτιαξε τη σχέση του με την γυναίκα του, άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον, ήθελε να σπουδάσει για να βελτιώσει τη ζωή του. Στην αρχή υπήρχε ο φόβος ότι ανά πάσα στιγμή θα τον ξανασυλλάβουν, αλλά στην πορεία άρχισε να συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να βάλει τη ζωή του στην αναμονή και ότι θα πρέπει να ζήσει. Όταν τελείωνα την αποστολή μου και τον ενημερώσαμε ότι θα έφευγα, παρά το γεγονός ότι είχε γεννήσει η γυναίκα του και δεν μπορούσε να την αφήσει μόνη, ήρθε να με βρει για να μου πει πόσο τον βοήθησε η δουλειά που κάναμε μαζί και πόσο έχει αλλάξει ως άνθρωπος.

Είναι δύσκολο για τους ανθρώπους εκεί να έχουν μια καλή ψυχική υγεία, τη στιγμή που δεν ζουν μια φυσιολογική ζωή. Η οικογενειακή τους ισορροπία διαταράσσεται, οι προσωπικοί τους στόχοι και τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον καταρρέουν και η βία που υπάρχει γύρω τους αναπαράγεται και μέσα στην οικογένεια και στο σχολείο από τους δασκάλους που μπορεί να έχουν τα δικά τους άγχη και προβλήματα και ξεσπούν πάνω στους μαθητές. Πολλοί έχουν συνηθίσει τη βία γιατί μόνο αυτή έχουν γνωρίσει και το θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό. Αυτό όμως είναι η μεγαλύτερη παγίδα και εδώ έρχεται η δική μας δουλειά που προσπαθούμε να τους προσεγγίσουμε και να τους πούμε ότι κάποια πράγματα δεν είναι φυσιολογικά και ότι μπορούν να κάνουν κάτι για να τα αλλάξουν. Πολλοί με ρωτούν αν φοβήθηκα. Σίγουρα όταν περνάς από τα σημεία ελέγχου και βλέπεις 19χρονα παιδιά να κρατούν τα μεγάλα, γεμισμένα τους όπλα και να σε σημαδεύουν σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ωστόσο το ότι ήμουν στην ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα ήταν μια ασπίδα προστασίας. Γνώριζα ότι φορώντας το γιλέκο της οργάνωσης ήμουν ασφαλής, κάτι που δυστυχώς δεν το έχουν οι Παλαιστίνιοι που ζουν εκεί.

Τους δύο τελευταίους μήνες της αποστολής μου είχαν ήδη ξεκινήσει οι πιο έντονες συγκρούσεις μεταξύ Γάζας και Τελ Αβίβ και εκτοξεύονταν ρουκέτες από την μία πλευρά στην άλλη. Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να ανησυχεί. Πολλές φορές και εμείς λάβαμε την οδηγία να μην βγούμε από το σπίτι για λόγους ασφαλείας. Αυτό που με έχει εντυπωσίασε είναι ότι οι κάτοικοι της περιοχής έχουν μάθει να ζουν υπό το άγρυπνο βλέμμα των ένοπλων στρατιωτών. Παρόλα αυτά όποτε γίνεται γάμος ή απελευθερώνεται κάποιος από τη φυλακή, οι άνθρωποι γλεντούν με την ψυχή τους και κυρίως δεν ξεχνούν να χαμογελούν. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα με αυτή την άξια προς μίμηση στάση ευγνωμοσύνης προς τη ζωή και έμαθα ότι τίποτα από όσο εμείς απολαμβάνουμε δεν είναι αυτονόητο για άλλους λαούς.

Περισσότερα από το VICE

Η Κλέλια Ρένεση, οι Στίχοι της, ο Manu Chao και ο Σωκράτης Μάλαμας

Ο Εγγονός του Γιώργου Ζαμπέτα, τα Ακυκλοφόρητα Τραγούδια και ο Τάκι Τσαν

«Κάτι Ξέρουμε Από Πόνο» - Η Ομάδα Ράγκμπι που Λανσάρει Προϊόντα Κάνναβης