Η μπαλκονόπορτα είχε μείνει από το προηγούμενο βράδυ ανοιχτή και το φως του αθηναϊκού ήλιου έμπαινε άπλετο στην κρεβατοκάμαρα. Ένα μηχανάκι με τρύπια εξάτμιση πέρασε με τέρμα γκάζι και με ξύπνησε. Κοίταξα το κινητό: Δέκα παρά τέταρτο. Σηκώθηκα. Άνοιξα το ραδιόφωνο. Άναψα τον βραστήρα νερού και ξεκίνησα να ντύνομαι. Έβαλα μία καφέ φόρμα και την πρώτη καλοκαιρινή μπλούζα που βούτηξα από την ντουλάπα. Βρήκα κι ένα ζευγάρι κοντές κάλτσες, για να μη σκάσουν τα πόδια μου από τη ζέστη. Έπλυνα το πρόσωπό μου. Ξυρίστηκα και έβαλα μπόλικο ζελέ στο μαλλί. Κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας. Άπλωσα βούτυρο με μέλι στο ψωμί. Έριξα το βραστό νερό στην κούπα με τον καφέ και τη ζάχαρη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Απλά και καθημερινά πράγματα. Όμως, η μπαναλιτέ του πρωινού ξυπνήματος είχε μία γεύση αλλιώτικη, αφού τώρα ήμουν σε άδεια. Κάθε μέρα έτρωγα πρωινό. Όμως τώρα, το απολάμβανα πραγματικά. Αντί να κοιτάω το κινητό, για να δω τι ώρα είναι και πόσο αργοπορημένος ήμουν στη δουλειά -επειδή σίγουρα είχα αργήσει- τώρα παρατηρούσα μετά από καιρό τα πλακάκια στην κουζίνα της παλιάς πολυκατοικίας όπου μένω. Βγήκα έξω και δεν έτρεχα να προλάβω το τρένο, με ένα τοστ και έναν καφέ στο χέρι. Περπατούσα χαλαρός, κοιτάζοντας γύρω μου τη γειτονιά που σχεδόν ποτέ δεν παρατηρούσα, μιας και το βλέμμα μου ήταν συνήθως απορροφημένο στα μέιλ που είχα λάβει από το προηγούμενο βράδυ.VICE Video: ATH KIDS_Τα Παιδιά της Αθήνας
Όλα αυτά τα ωραία, το γεγονός ότι είχα την ευκαιρία να δώσω «χρόνο στον χρόνο», μου συμβαίνουν σε κάθε καλοκαιρινή άδεια, χάρη στο γεγονός ότι, ως κάτοικος του κέντρου της Αθήνας, αντιπαθώ τις διακοπές. Οι διακοπές δεν είναι παρά μία υπερεκτιμημένη συνήθεια της μαζικής κουλτούρας με την οποία βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν τόση αξία όση τους δίνουμε.
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Όμως, ας βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Καταρχάς, οι διακοπές είναι πανάκριβες. Μένοντας στην Αθήνα, γλιτώνω αρκετά χρήματα από μετακινήσεις, ξενοδοχεία και τα κλασικά περιττά έξοδα που βγαίνουν από 'δω και από 'κει στις διακοπές. Αυτό δεν σημαίνει ότι παίρνω το επίδομα άδειας ή το δώρο Χριστουγέννων και το κάνω μασούρι στην τράπεζα, αλλά το ξοδεύω σε φαγητό, ποτά, εισιτήρια για θέατρα, φεστιβάλ και συναυλίες, τα οποία κατά γενική ομολογία προσφέρονται σε καλύτερη ποσότητα και ποιότητα στην πρωτεύουσα από ό,τι σε άλλα μέρη της χώρας - ΟΚ, και η Θεσσαλονίκη σούπερ τα πάει σε πολιτιστική και νυχτερινή ζωή. Την ώρα που οι άλλοι δίνουν 100 και 200 ευρώ, για να φτάσουν στον προορισμό τους και άλλα τόσα για να μείνουν σε ξενοδοχείο ή κάμπινγκ, εμείς οι υπόλοιποι έχουμε εξασφαλίσει καμία πενηνταριά ποτάκια παραπάνω για το καλοκαίρι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σαν το ηλιοβασίλεμα της Ακρόπολης, δεν έχει.
Ο φανατικός των διακοπών θα σου πει ότι, «στις διακοπές βλέπεις νέα μέρη, αποκτάς νέες παραστάσεις, δεν βλέπεις τα ίδια και τα ίδια». Από την εμπειρία μου, νομίζω ότι μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Τις εργάσιμες ημέρες, το μόνο που βλέπω από την Αθήνα είναι καμιά δεκαριά σταθμοί του Ηλεκτρικού και ό,τι παίζει στη διαδρομή σπίτι-γραφείο και τούμπαλιν. Μόνο όταν είμαι σε άδεια μπορώ να ξεφύγω από τη μονοτονία του πέρα-δώθε και να βρω χρόνο, για να δω μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, να κάνω κανέναν περίπατο σε στενά της πόλης που ποτέ δεν έχω δει και να δοκιμάσω αρκετά νέα στέκια για φαγητό και ποτό - όλα αυτά χωρίς να με ψάχνουν στο κινητό από τη δουλειά. Αυτή η πραγματικότητα είναι αρκετά καλύτερη σε σχέση με τις εμπειρίες των φίλων που διακοπάρουν, οι οποίοι, όντας μπατίρηδες σαν εμένα, συνήθως βιδώνονται σε ένα, άντε δύο μέρη και βλέπουν κάθε μέρα το ίδιο ηλιοβασίλεμα, για να γυρίσουν δέκα μέρες αργότερα χρεοκοπημένοι. Ειδικά για όσους επιλέγουν την Ευρώπη για τις διακοπές τους, ας αφήσουμε τα σάπια: με το να πας πέντε μέρες στη Ρώμη, το μόνο που καταφέρνεις είναι να σε χρεώσουν πέντε ευρώ το εσπρεσάκι και να δεις τσάτρα-πάτρα πέντε κλασικά αξιοθέατα, χωρίς να ζήσεις ουσιαστικά την πόλη.
Η Αθήνα το καλοκαίρι γίνεται το «χωριό» σου.
Άλλος ένας μύθος είναι ότι «στις διακοπές ξεκουράζεσαι». Εννοείται ότι είναι πολύ ξεκούραστο να φτιάχνεις βαλίτσες, να κάνεις λίστες πέντε σελίδων με τα πράγματα που πρέπει να πάρεις, να στήνεσαι στον Πειραιά περιμένοντας το πλοίο κάτω από τον καυτό ήλιο που λιώνει την προβλήτα και να κάνεις 30 ώρες, για να φτάσεις στο ειδυλλιακό ελληνικό νησάκι που επέλεξες, «μακριά από την πίεση και το άγχος της πόλης». Ακόμη, επειδή θέλεις να αξιοποιήσεις τον χρόνο και τα λεφτά που έδωσες, ακολουθείς εξοντωτικά προγράμματα, οδηγείς μέχρι να σβήσει ο ήλιος και τα σπας μέχρι πρωίας, για να γυρίσεις στο γραφείο κομμάτια και να αναρωτιέσαι, «Μα καλά, γιατί είμαι τόσο λιώμα, αφού τώρα γύρισα από τις διακοπές;». Την ώρα που οι φίλοι σου τρέχουν να προλάβουν αεροπλάνα για το Παρίσι και ψάχνουν έντρομοι να δουν, αν έβαλαν ξανά στη βαλίτσα το tablet τους ή απλώς το άφησαν στον έλεγχο χειραποσκευών, εσύ είσαι άνετος με τη σαγιονάρα και το μαγιό σου στα νότια προάστια, για μπανάκι και φρέντο. Μέσα σε μία ωρίτσα έχεις ήδη διακτινιστεί στο κέντρο για χαλαρό ποτάκι με θέα την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό, με εναλλακτική την Πνύκα για πιο ρομαντζάδα φάση. Α, και με τρία βουνά σε μικρή χιλιομετρική απόσταση, δεν χρειάζεται να δώσεις απάντηση στο δίλημμα «βουνό ή θάλασσα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το Σύνταγμα, μήνα Αύγουστο.Ιστορικό κέντρο by night.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
