Νεοϋορκέζοι «Γυμνοί» στον Ήλιο και τον Φακό

FYI.

This story is over 5 years old.

Καλοκαίρι

Νεοϋορκέζοι «Γυμνοί» στον Ήλιο και τον Φακό

Οι παραλίες της Νέας Υόρκης είναι μικρόκοσμοι της πόλης.
EM
Κείμενο Emily Manning

Εδώ και επτά χρόνια, η Caitlin Teal Price απαθανατίζει στα γρήγορα τα πορτραίτα ανθρώπων που κάνουν ηλιοθεραπεία στις πλέον πολυσύχναστες παραλίες του Μπρούκλιν. Στη νέα της συλλογή με τίτλο «Stranger Lives», συγκεντρώνει αυτές τις εικόνες σε μια έντονη και ζωηρή καταγραφή του καλοκαιριού της Νέας Υόρκης.

Από πολλές απόψεις, οι παραλίες της Νέας Υόρκης είναι μικρόκοσμοι της πόλης: είναι μεγάλες, πολυσύχναστες, παλαβές και γεμάτες από κόσμο που προέρχεται από κάθε πλευρά της ζωής. Και όπως ακριβώς γίνεται και στους δρόμους της πόλης, οι παραλίες της – και το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που συναντά κανείς εκεί – προσελκύουν το ενδιαφέρον των φωτογράφων εδώ και δεκαετίες. Στα 20κάτι της, η Diane Arbus αποτύπωσε μερικές από τις πρώτες φωτογραφίες της καθώς περπατούσε στις παραλίες (και στα freak shows) του Coney Island, ενώ ο Harvey Stein αφιέρωσε ένα ολόκληρο βιβλίο στα ασπρόμαυρα πορτραίτα που φωτογράφιζε εκεί επί σειρά ετών. Η Caitlin Teal Price είχε δει αυτές τις εικόνες, αλλά δεν άντλησε την έμπνευσή της από εκεί όταν έφτιαχνε το «Stranger Lives», το νέο της λεύκωμα που παρουσιάζει άτομα που κάνουν ηλιοθεραπεία στο Coney Island και στο Brighton Beach. «Περισσότερο με ενέπνευσαν οι άνθρωποι», εξηγεί η Price.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

To «Stranger Lives» - μια συλλογή από 70 πορτραίτα που δημιουργήθηκε από το 2008 εως το 2015, χρησιμοποιώντας μια κάμερα 6X7 και φιλμ Kodak Portra – αποτελεί μια προσπάθεια ταξινόμησης αυτών των ατόμων. Η Price περπατούσε στην παραλία και πλησίαζε άτομα που εκείνη την στιγμή ένιωσε πως έπρεπε να φωτογραφίσει, τα φωτογράφιζε και συνέχιζε την πορεία της. Δημιουργώντας όμως αυτό το ανθρωπολογικό αρχείο, η Price καταφέρνει να αιχμαλωτίσει όλο αυτό τον περίεργο, ετερόκλητο, χρωματιστό και χιουμοριστικό «αέρα» που κάνει την Νέα Υόρκη και τους κατοίκους της τόσο συναρπαστικούς. Οι περισσότεροι νεοϋορκέζοι δεν γεμίζουν το αμάξι τους με είδη παραλίας, απλά αρπάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους και μπαίνουν στο μετρό. Κοινώς, σεντόνια αντί για πετσέτες, τσάντες για τη δουλειά αντί για θαλάσσης, σουτιέν και μποξεράκια αντί για μαγιό. Ένας τύπος που φωτογράφισε η Price φοράει το τζιν του, ένα άλλος τύπος αράζει στον ήλιο τυλιγμένος με πλαστική μεμβράνη.

Καθώς ο χειμώνας έφτασε (και έφερε μαζί του την δική του καθημερινή εκκεντρικότητα) μίλησα με την Price για την δουλειά της και το πώς κατέγραψε επτά καλοκαίρια.

Πώς ενδιαφέρθηκες για πρώτη φορά να καταγράψεις άτομα που έκαναν ηλιοθεραπεία;
Βασικά ενδιαφερόμουν για τους ανθρώπους. Πήγα στην παραλία και ήθελα απλά να κοιτάω τους πάντες. Ενδιαφερόμουν για τις ιστορίες που θα μπορούσα να βρω και να αντλήσω από τον κόσμο. Ήμουν ειλικρινά περίεργη να μάθω για αυτούς.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Τι σου προκαλούσε το ενδιαφέρον όταν φωτογράφιζες;
Ήταν λίγο ενστικτώδες, αλλά υπάρχει τόσος κόσμος στο Coney Island και στο Brighton Beach. Οπότε το πρώτο πράγμα που με προσέλκυε ήταν το χρώμα ή κάποιο άτομο που ήταν υπερβολικά γυαλιστερό. Περπατούσα λοιπόν ανάμεσα στον κόσμο και μελετούσα τα άτομα ένα-ένα, βλέποντας πιο με τραβούσε περισσότερο. Μετά έπαιρνα μια γρήγορη απόφαση για το αν θα το ρωτούσα ή όχι. Και ήθελα άτομα που είχαν ενδιαφέρον, δεν ήθελα να αποτυπώσω έναν «κανονικό» άνθρωπο, δεν ήθελα να έχω πολλές φωτογραφίες της μάνας μου. Ήθελα να έχουν κάτι το περίεργο. Με προσέλκυαν άτομα που δεν ήξερα. Μερικές φορές απομακρυνόμουν, έπαιρνα μια βαθιά ανάσα και μάζευα το θάρρος που χρειαζόμουν για να πάω να τους μιλήσω. Ήταν πολύ δύσκολο και πολύ τρομακτικό να πλησιάζω όλους αυτούς τους άγνωστους.

Σε γενικές γραμμές ο κόσμος ήθελε να φωτογραφηθεί; Στις παραλίες νιώθεις πάντα πιο ευάλωτος, αλλά οι παραλίες της Νέας Υόρκης είναι αρκετά απενοχοποιημένες.
Σίγουρα, για αυτό είναι τόσο φοβερά μέρη, επειδή δεν υπάρχουν κανόνες και ο κόσμος δεν δίνει δεκάρα. Είναι απίστευτο. Απλά βγαίνουν από το τραίνο και ξεχύνονται στην παραλία. Ένα 50% μου έλεγε ναι. Στην αρχή ήταν πιο δύσκολο γιατί το πώς πλησίαζα τον κόσμο ήταν πολύ λάθος, αλλά βελτιώθηκα. Και βέβαια, τα καλύτερα άτομα πάντα λένε όχι.

Πώς τους πλησίαζες; Σκέφτομαι ότι δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πείσω τον οποιονδήποτε.
Είχα πάντα μια «στολή» που φορούσα: ένα αδιάφορο, μακρύ κόκκινο φόρεμα παραλίας. Δεν ήταν κάτι το φοβερό αλλά ήταν ορατό, αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που διάλεξα το χρώμα, ώστε ο κόσμος να με βλέπει να έρχομαι, να φεύγω και γενικά να με εντοπίζει στην παραλία μέρα με την μέρα. Δεν ξέρω αν πετύχαινα να έχω έναν μη-απειλητικό αέρα, αλλά με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα. Αυτό που έκανα ήταν πολύ απλό. Χαμογελούσα και έλεγα: «Με συγχωρείτε αλλά θα μπορούσα να σας τραβήξω μερικές φωτογραφίες; Ετοιμάζω ένα project για το οποίο φωτογραφίζω κόσμο που ξαπλώνει στην παραλία. Μείνετε όπως είστε, αγνοήστε με, σε ένα λεπτό θα έχω φύγει». Ήταν τόσο απλό. Και δεν πλησίαζα ποτέ κάποιον που δεν ήταν ήδη ξαπλωμένος, οπότε δεν ζητούσα από τον κόσμο να κινηθεί. Το οποίο λειτουργούσε, γιατί υπάρχει πολύς κόσμος στην παραλία και ήθελα να το διατηρήσω όσο πιο απλό γινόταν. Πώς να επιλέξεις; Με αυτόν τον τρόπο μείωνα τις περιπτώσεις που μπορούσα να πλησιάσω κατά 50%. Είναι περίεργο να βλέπεις Νεοϋορκέζους στην παραλία γιατί υπάρχει κάτι ετερόκλητο σε όλο αυτό. Και παρότι φαντάζομαι πως αυτές οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν γρήγορα, τα στοιχεία τους φανερώνουν πράγματα για τις προσωπικότητες των ανθρώπων που απαθανατίζονται.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Είναι διασκεδαστικό να τις κοιτάς. Ένα ακόμα στοιχείο που με συνάρπασε είναι το δέρμα. Κάποια άτομα είχαν φοβερές ουλές και τατουάζ. Υπήρχε μια ουλή που με τρόμαξε, αλλά είναι φοβερή. Ο άντρας αυτός φοράει έναν σταυρό και είναι ξαπλωμένος σε ένα φλοράλ σεντόνι που μοιάζει να είναι της γιαγιάς του. Έχει ουλές στα πόδια και στα χέρια του. Κάποιες φαίνεται να τις έχει δημιουργήσει μόνος του και κάποιες φαίνεται να προέρχονται από δερματικό μόσχευμα. Μου άρεσε πολύ επίσης το πώς κάποια άτομα ήταν ασορτί με τις πετσέτες τους. Αλλά αυτές οι αλληλεπιδράσεις ήταν πολύ σύντομες. Αυτό που βλέπει ο θεατής είναι περίπου αυτό που είδα κι εγώ ή αυτό που κατέληξα να βλέπω γιατί ακόμη ανακαλύπτω λεπτομέρειες που δεν είχα δει αρχικά.

Σκοπεύεις να επιστρέψεις το άλλο καλοκαίρι;
Νομίζω πως ναι. Ίσως να το συνεχίσω για όσο το αντέχω. Θα έχει ενδιαφέρον να δει κανείς το πώς αλλάζουν τα πράγματα με την πάροδο του χρόνου. Τα τηλέφωνα καθώς και όλα εκείνα τα αντικείμενα που είναι απαραίτητα για τους ανθρώπους θα αλλάξουν.

Το «Stranger Lives» μπορείτε να το προπαραγγείλετε από την Capricious.

Περισσότερα από το VICE

Ένας Άθεος, ένας Μουσουλμάνος, μία Εβραία και ένας Δωδεκαθεϊστής μας Λένε τι Σημαίνουν τα Χριστούγεννα Γι' Αυτούς

Όσα Ξέρουμε Μέχρι Τώρα για το Φορτηγό που Παρέσυρε Πολίτες σε Χριστουγεννιάτικη Αγορά στο Βερολίνο

Φαντάσματα, Rave Party και Σατανιστικές Τελετές

ΑΚΟΛΟΥΘΉΣΤΕ ΤΟ VICE ΣΤΟ TWITTER, FACEBOOK ΚΑΙ INSTAGRAM.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ