Οι Εκλογές και η Μικρογραφία της Θλίψης

«Δεν μπορούσαμε να το κάνουμε καλύτερα ή απλά δεν μας νοιάζει;», αυτή είναι δυστυχώς μια σκέψη που μπορεί να βρει αντίκρισμα σε πολλές διαφορετικές πτυχές της καθημερινότητας μου. Από τα δημόσια νοσοκομεία, μέχρι τα μέσα μαζικής μεταφοράς και από τα πεζοδρόμια μέχρι τα τρένα. Την Κυριακή, όταν πήγα να ψηφίσω, αυτό το ερώτημα πυροδοτήθηκε από το εκλογικό μου κέντρο και από την ατελείωτη παπαρολογία που έλουζε το Facebook μου, με τίτλους σχετικούς με τις εκλογές.

Μέσα σε ένα χρονικό διάστημα περίπου μισής ώρας είχαν αναρτηθεί 4 διαφορετικά άρθρα σχετικά με τις εκλογές. Αφορούσαν σε κλεμμένα ψηφοδέλτια του Σύριζα, μια ομάδα Χρυσαυγιτών που έκαναν λαμπόγυαλο ένα εκλογικό κέντρο, σε έναν τύπο που παρίστανε τον δικαστικό αντιπρόσωπο (και τελικά συνελήφθη) και στο γεγονός ότι οι περισσότεροι που κλήθηκαν στις εφορευτικές επιτροπές δεν εμφανιστήκαν καν, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν οι εκλογές με λειψό προσωπικό. Μια από τις απλούστερες και πιο επανειλημμένες διαδικασίες μιας κοινωνίας, οι εκλογές, ανάγονται, παραδοσιακά σε θέαμα, αποδεικτικό στοιχείο της εγγενούς ανοργανωσιάς μας και έλλειψης ενδιαφέροντος για οτιδήποτε έχει κάποια σημασία.

Το εκλογικό μου κέντρο, είναι ένα δημοτικό σχολείο, το δημοτικό σχολείο που πήγαινα και βρίσκεται στην περιοχή του Χαλανδρίου. Πήγαινα δημοτικό πριν 14 χρόνια και αυτό το σχολείο είναι ίδιο από τότε. Με μόνη διαφορά ότι αυτά τα 14 χρόνια έχουν αφήσει το σημάδι τους, στους τοίχους, τις αίθουσες, τα παράθυρα, τις καρέκλες. Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό να σκέφτεσαι ότι μικρά παιδιά καθημερινά αναγκάζονται να περνάνε ένα μεγάλο μέρος της μέρας τους εκεί μέσα.

Τα παράθυρα είναι βαμμένα με ένα άσχημο μπλε χρώμα, ξανά και ξανά, το ένα χέρι πάνω από το άλλο. Οι πίνακες, το μόνο καινούργιο αντικείμενο εκεί μέσα, είναι μόνιμα μουτζουρωμένοι, γιατί οι δάσκαλοι δεν διαθέτουν καν αρκετή παρατηρητικότητα για να ξεχωρίσουν τους μαρκαδόρους που σβήνουν, από αυτούς που δεν σβήνουν. Οι τοίχοι από άσπροι έχουν γίνει κίτρινοι και οι καρέκλες και τα θρανία είναι μισοσπασμένα. Οι κρεμάστρες για τα μπουφάν είναι από τότε που πήγαινα εγώ σχολείο, ίδιες. Σπασμένες, στραβοβιδωμένες και άχρηστες.

Όσον αφορά στο εκλογικό μέρος της υπόθεσης, η κατάσταση ήταν εξίσου απαράδεκτη καιστενάχωρη. Τα παραβάν είναι πάντα στραβά, μερικά κοντά και μερικά ψηλά, με τις κουρτίνες να πέφτουν. Τα στυλό είναι δεμένα με έναν σπάγκο. Τα ψηφοδέλτια εκτυπώνονται ακόμα σε χαρτί, κατοχυρώνοντας μια σίγουρη πρωτιά στην σπατάλη πρώτων υλών.

Φεύγοντας λοιπόν αναρωτιέμαι, ποια είναι η αιτία που η κατάσταση αυτή παραμένει σταθερή. Τι κόστος θα είχαν μερικές χιλιάδες καινούργια παραβάν και μερικά στυλό που δεν ήταν ενωμένα με σπάγκο πάνω σε μια  ξύλινη τάβλα;

Το κόστος δεν θα ήταν τρομαχτικό. Αν όμως, αντίθετα με οποιονδήποτε, έστω και εικονικό τρόπο, η εκλογική διαδικασία εξέπεμπε μια εγκυρότητα, αφού οι υποψήφιοι δεν το κάνουν, θα υπήρχε πολύ περισσότερη εθελούσια συμμετοχή.

Τελικά η εικόνα που δίνουμε σαν κοινωνία σε κάτι τόσο σημαντικό, όσο το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, είναι ενδεικτική της προσοχής που του αποδίδουμε. Είτε είναι αποτέλεσμα των χιλιάδων άλλων προβλημάτων που περιτριγυρίζουν όλους και τον καθένα ξεχωριστά, είτε απλά μια παρατραβηγμένη πραγματοποίηση της άποψη,ς ότι η εμφάνιση δεν έχει να κάνει με την διαδικασία και το αποτέλεσμα, αυτή η μίζερη κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Η αισθητική ίσως να μην είναι πρωτεύων παράγοντας στον κόσμο της πολιτικής, αλλά η χώρα αλλάζει, νέοι άνθρωποι έρχονται στο προσκήνιο και το σκισμένο παραβάν δεν νοείται να μένει σταθερό.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.